Η δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού
Μια πολύ περίεργη μέρα ξημέρωσε για την πόλη Ούντινε της Ιταλίας. Αργά το απόγευμα οι οπαδοί της τοπικής Ουντινέζε θα φορέσουν τις μπλούζες και τα κασκόλ τους και θα κάνουν για τελευταία φορά φέτος την κλασική διαδρομή προς το Φρίουλι. Εκεί θα τους περιμένει εκτός από το γιορτινό κλίμα, ένα δωρεάν ποτήρι μπύρας και ένα κομμάτι πίτσα. Δώρο από τη διοίκηση. Υπό κανονικές συνθήκες η Ουντινέζε δεν θα είχε τίποτα να γιορτάσει απόψε. Σε περίπτωση που δεν καταφέρει να κερδίσει το βράδυ τη μαχητική Κάρπι, η φετινή χρονιά θα είναι και επίσημα η χειρότερη του συλλόγου τα τελευταία 30 χρόνια! Όμως οι συνθήκες το έφεραν έτσι ώστε ο αγώνας να αποκτήσει μια ιδιαίτερη αξία. Συναισθηματική.
Ο Αντόνιο ντι Νατάλε μπήκε για πρώτη φορά στα γραφεία της Ουντινέζε το καλοκαίρι του 2004. Το όνομα του το ήξεραν λίγοι, η μεταγραφή γενικότερα προβλήθηκε ελάχιστα. Ο ίδιος δεν είχε καμία σχέση ούτε με την πόλη, ούτε με την ομάδα. Στην πρώτη του συνέντευξη τύπου δεν χρησιμοποίησε την κλασική ατάκα “μεγάλωσα με την αφίσα της ομάδας πάνω από το κρεβάτι μου”. Δώδεκα χρόνια μετά και πιο συγκεκριμένα εχθές, στην συνέντευξη τύπου πριν το σημερινό τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα της ομάδας, ο ντι Νατάλε, μιλώντας πλέον ως ο παίκτης-σύμβολο της Ουντινέζε, που έχει τις περισσότερες συμμετοχές, τα περισσότερα γκολ στο Καμπιονάτο και τα περισσότερα γκολ σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δήλωσε: “Ευχαριστώ την ομάδα, τους οπαδούς και τον πρόεδρο γι’αυτά τα 12 υπέροχα χρόνια. Μ’έκαναν πάντα να νιώθω σαν το σπίτι μου. Ήταν τιμή για μένα που με αποδέχτηκαν αυτοί οι άνθρωποι”.
Σε κάποια άλλη στιγμή της συνέντευξης ο συγκινημένος Αντόνιο είπε: “Πλέον όταν ταξιδεύω και βλέπω μια ταμπέλα που λέει ‘Ούντινε’ αμέσως σκέφτομαι ‘αυτό είναι το σπίτι μου’”. Μια σκέψη που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί αρκετά χρόνια πριν, όταν στα 13 του και μετά από μόλις τρεις μέρες στο προπονητικό κέντρο της Έμπολι πήρε το πρώτο τρένο που βρήκε για να επιστρέψει στο σπίτι του, σε ένα προάστιο στη Νάπολη. Η αρχή είναι τις περισσότερες φορές δύσκολη και ο ‘Τοτο’ το κατάλαβε αυτό από πολύ νωρίς. Αν αντέξεις όμως, δουλέψεις και βελτιωθείς τα ωραία έρχονται αργότερα. Κάποιες φορές και πολύ αργότερα. Ο Αντόνιο ντι Νατάλε το απέδειξε με την καριέρα του.
Την ώρα που σχεδόν όλοι οι επιθετικοί φτάνουν στην κορυφή της παραγωγικότητας τους σε μια ηλικία μεταξύ 24-29, ο βραχύσωμος Ιταλός την έφτασε κάπου στα 33! Την εποχή εκείνη τα στατιστικά του ήταν απλά εκπληκτικά. Τα γκολ ήταν τόσα πολλά που ο ίδιος λέει χαριτολογώντας γι’αυτά: “Όλα αυτά τα χρόνια έχω σκοράρει με την Ουντινέζε περισσότερες φορές απ’ όσες έχω βγει για δείπνο με τη γυναίκα μου”. Την πενταετία 2009-2014 έβαλε 120 γκολ στο Καμπιονάτο. Στο ίδιο διάστημα μόνο δυο παίκτες σε όλη την Ευρώπη κατάφεραν να σκοράρουν περισσότερο στο πρωτάθλημα και ναι, είναι αυτοί οι δυο που σκεφτήκατε. Η πρώτη διαφορά είναι πως ο Ντι Νατάλε ρίχνει στον Ρονάλντο 8 χρονάκια και στον Μέσσι 10. Η δεύτερη είναι πως ο ‘Τότο’ παίζει στην Ουντινέζε, μια ομάδα χωρίς παικταράδες, βαριά φανέλα και μεγάλο μπάτζετ, η οποία επιβιώνει μακριά από τίτλους και φανταχτερά πρωτοσέλιδα.
Αυτό φυσικά μπορούσε να το αλλάξει. Οι προτάσεις ποτέ δεν έλειψαν. Η Λίβερπουλ τον ήθελε, η Γιουβέντους τον ήθελε, η κινέζικη Κουανγκτσόου Έβεργκραντ (του Μαρσέλο Λίπι τότε) όχι απλά τον ήθελε αλλά του έδινε και ένα σκασμό λεφτά για να τον δελεάσει, ομάδες από το MLS τον ζήτησαν, άλλες ομάδες του Καμπιονάτο τον προσέγγισαν. Όλες οι προτάσεις είχαν το ίδιο αποτέλεσμα: Όχι. “Νιώθω πολύ καλά εδώ στο Ούντινε. Από την πρώτη στιγμή η οικογένεια του προέδρου με έκανε να νιώσω ότι είμαι δικός τους άνθρωπος. Η Ουντινέζε είναι σαν οικογένεια για μένα πλέον. Κάποια πράγματα είναι πιο σημαντικά από τα λεφτά”.
Η τελευταία πρόταση θα αρκούσε από μόνη της υπό άλλες συνθήκες για να τον μετατρέψει σε θρύλο της πόλης. Στην περίπτωση του ντι Νατάλε ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Ο ‘Τοτο’ είχε ήδη κερδίσει την αγάπη όλων με το παιχνίδι του, με τις ασίστ αλλά και τα πολλά και αρκετές φορές εντυπωσιακά γκολ του. Αλλά όχι μόνο με αυτά.
Όταν ο συμπαίκτης του (και δανεικός εκείνη την εποχή στη Λιβόρνο) Πιερμάριο Μοροζίνι κατέρρευσε το 2012 μέσα στο γήπεδο, αφήνοντας πίσω του την αδερφή του που έχει πρόβλημα αναπηρίας, ο ντι Νατάλε βγήκε μπροστά και δεσμεύτηκε για οικονομική και ψυχολογική στήριξη εφ’ όρου ζωής. “Είναι πολύ σημαντικό να μείνουμε δίπλα της για πάντα. Μας χρειάζεται και θέλουμε να τη βοηθήσουμε. Και γι’αυτήν αλλά και για τον Μάριο”. Οι μεγάλοι αρχηγοί ξεχωρίζουν και μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό. Και ο ντι Νατάλε δεν είναι τυχαία αρχηγός της ομάδας εδώ και εννιά χρόνια.
Το πιθανότερο είναι πως σε μια μεγαλύτερη ομάδα θα είχε κερδίσει και τίτλους και ατομικές διακρίσεις και πολλά περισσότερα χρήματα. Αλλά αυτά είναι για άλλους. Αυτό φαίνεται πως βρήκε την προσωπική του ευτυχία σε πιο απλά πράγματα στο Ούντινε και αυτό πιστεύει πως αξίζει περισσότερο από κάθε τίτλο. “Αν μετάνιωσα που δεν πήγα στη Γιουβέντους; Σε καμία περίπτωση. Ήταν μια επιλογή που έκανα με πλήρη επίγνωση και με όλη μου την καρδιά. Ήθελα να μείνω στο Ούντινε μαζί με την οικογένεια μου. Ο κόσμος έλεγε τότε ότι είμαι χαζός αλλά αν μπορούσα να το ζήσω ξανά από την αρχή, πάλι το ίδιο θα επέλεγα”. Όταν δε τον ρώτησαν το 2010 αν φοβάται ότι χάνει τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής του η απάντηση του ήταν εξίσου απλή και αποστομωτική: “Φοβάμαι το θάνατο, όχι το ποδόσφαιρο”.
1 σχόλια σχετικά με το “Η δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού”
Μεγαλος παιχτης και οπως εδειξε ακομα μεγαλυτερος ανθρωπος με χαρακτηρα και αξιες!!