Ένα τελευταίο χειροκρότημα για τον Χουάν Κάρλος Βαλερόν

Τα γραφεία της Λας Πάλμας είχαν κατακλυστεί από δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ. Η συνέντευξη τύπου για την οποία βρέθηκαν εκεί ήταν πιο σημαντική από οποιαδήποτε άλλη φετινή εκδήλωση της ομάδας, η οποία με μια εντυπωσιακή πορεία στο δεύτερο γύρο εξασφάλισε ήδη την παραμονή της στην Πριμέρα. O Χουάν Κάρλος Βαλερόν ξεκίνησε να μιλάει χαμογελαστός, λέγοντας εξ αρχής αυτό που όλοι πάνω-κάτω περίμεναν να ακούσουν.

(Τον Ιούνιο ο Βαλερόν θα κλείσει τα 41 χρόνια. Είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που αγωνίζεται σε κάποιο από τα έξι κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Αν κάποιος έλεγε τον Γενάρη του 2009 ότι ο Ισπανός θα παίξει μπάλα για άλλα εφτά χρόνια σε υψηλό επίπεδο δεν θα τον πίστευε ούτε ο ίδιος ο Βαλερόν. Τα τρία χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τον Γενάρη του 2006 δεν ξεκίνησε ούτε ένα παιχνίδι βασικός λόγω των συνεχόμενων τραυματισμών του. Λίγο πριν μπει στο χειρουργείο για μια τρίτη επέμβαση στο γόνατο, απογοητευμένος και κουρασμένος μετά από δυο αποτυχημένες επεμβάσεις και πολλούς μήνες μακριά από τα γήπεδα, το μόνο πράγμα που ζήτησε από τον γιατρό ήταν τουλάχιστον να μπορεί να παίζει μπάλα με τους φίλους του στην παραλία. Η επέμβαση τελικά πέτυχε και η φάση με τους φίλους στην παραλία αναβλήθηκε για το μέλλον.

Στα 34 του ο Βαλερόν επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους αποφασισμένος να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπάει. Βέβαια υστερούσε σε ταχύτητα, δύναμη και αντοχή αλλά αυτό δεν ήταν κάτι νέο. Ακόμα και στα χρόνια της κυριαρχίας του, όταν οργάνωνε υπέροχα το παιχνίδι της αγαπημένης πολλών τότε Ντεπορτίβο, έβγαζε πρώτους σκόρερ στην Ισπανία τη μια χρονιά τον Τριστάν και την επόμενη τον Μακάι, οδηγούσε την ομάδα σε μια επική κατάκτηση κυπέλλου μέσα στο Μπερναμπέου, συγκρινόταν με τον Ζινεντίν Ζιντάν και συμπεριλαμβανόταν στις περισσότερες λίστες με τους κορυφαίους του κόσμου, έκανε τα πάντα με τον δικό του ρυθμό και το δικό του στυλ.

“To παιχνίδι γίνεται πολύ πιο γρήγορο, δυνατό και τακτικό. Με τα δικά μου προσόντα το να επιβιώσεις στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι αρκετά δύσκολο” παραδεχόταν ακόμα και ο ίδιος ο Βαλερόν, τον οποίο κάποιοι αποκαλούσαν el mago και κάποιοι el flaco, που σημαίνει αδύνατος. Ο, συμπαίκτης του στην Ατλέτικο Μαδρίτης, Κίκο σχολίαζε πολύ πετυχημένα πως “είναι είδος υπό εξαφάνιση”. Και πράγματι ήταν.

Ο Βαλερόν ήταν εκπρόσωπος ενός λίγο διαφορετικού παιχνιδιού, ένα κλασικό 10αρι σε μια εποχή που είχε ήδη καταπιεί τα περισσότερα 10αρια του πλανήτη. Ένας εύθραυστος παίκτης που τα έβρισκε σκούρα σε κάθε δυνατό μαρκάρισμα αλλά με έναν εγκέφαλο που κατανοούσε το ποδόσφαιρο όσο λίγοι και μια αξιοζήλευτη τεχνική και διορατικότητα, ένας συνδυασμός που τον βοήθησε να ξεπερνάει όλα τα σωματικά μειονεκτήματα του. Ένα επιθετικό χαφ που ήξερε πως να χειρίζεται τη μπάλα ανάμεσα σε πολλούς αντιπάλους ακόμα και επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, πως να κινείται αρμονικά και έξυπνα στο χώρο, πως να δημιουργεί ευκαιρίες από το τίποτα για τους επιθετικούς και τα εξτρέμ του και πως να κοντρολάρει το ρυθμό ανεξαρτήτως πίεσης.)

“Αποφάσισα να αποσυρθώ από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στο τέλος της σεζόν” ήταν τα πρώτα του λόγια μπροστά από το μικρόφωνο. Κάπου σ’αυτό το σημείο ‘έσπασε’, με αποτέλεσμα η κάμερα να τον συλλάβει κάμποσες φορές να προσπαθεί με κάθε τρόπο να συγκρατήσει τα δάκρυα του. “Είμαι υπερήφανος που λέω αντίο στην ομάδα της πόλης μου. Είμαι πολύ χαρούμενος για όλα όσα έζησα. Ευχαριστώ όλο τον κόσμο για την αγάπη που μου έδειξε”.

Μόλις τελείωσε τις δηλώσεις όλοι όσοι ήταν στην αίθουσα χειροκρότησαν. Και δεν το έκαναν απλά και μόνο από τυπικότητα, γιατί ένας σπουδαίος παίκτης ανακοίνωσε μπροστά τους την αποχώρηση του μετά από 22 χρόνια πετυχημένης καριέρας. Το έκαναν με την ψυχή τους γιατί ελάχιστοι παίκτες έχουν αγαπηθεί στην Ισπανία όσο ο Χουάν Κάρλος Βαλερόν. Όπως έγραψε ένας Ισπανός δημοσιογράφος, τα τελευταία χρόνια μόνο αυτός και ο Ινιέστα έχουν χειροκροτηθεί τόσο πολύ από αντιπάλους οπαδούς. “Ο Βαλερόν θα μείνει μαζί μας και φέτος ακόμα και σ’αυτή την ηλικία απλά και μόνο για να αποχαιρετήσει, όπως του αξίζει, όλα τα μεγάλα γήπεδα της χώρας” δήλωσε στην αρχή της σεζόν ο πρόεδρος της νεοφώτιστης Λας Πάλμας.

Και αν για τον Ινιέστα υπήρχε σοβαρός λόγος, για τον Βαλερόν δεν υπήρχε κάτι συγκεκριμένο που να προκαλεί τέτοια αποθέωση, πέρα από κάποιες δεκάδες εμφανίσεις με τη φανέλα της εθνικής, σε μια εποχή όμως που αυτή έμενε πάντα μακριά από τα τρόπαια. Ούτε σοβαροί τίτλοι υπήρχαν στο παλμαρέ του, ούτε ατομικές διακρίσεις και βραβεία στο βιογραφικό του. Το αντίθετο θα λέγαμε: Ένα κύπελλο Ισπανίας, δυο Σούπερ Καπ και τρεις υποβιβασμοί!

Υπήρχε όμως μια καθολική αποδοχή, μια υπέροχη, γνήσια ποδοσφαιρική εκτίμηση και συμπάθεια για έναν πολύ ταλαντούχο και άτυχο παίκτη, που πέρασε τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του σε μια ομάδα μακριά από την ελίτ, μένοντας μαζί της ακόμα και στη δεύτερη κατηγορία και βοηθώντας σημαντικά – στα 37 του – στο να επανέλθει στην Πριμέρα, έναν πολύ ντροπαλό και σεμνό άνθρωπο (“Κάθε φορά που μου ζητάνε ένα αυτόγραφο νιώθω πολύ άβολα. Ντρέπομαι. Επειδή παίζω μπάλα δεν σημαίνει ότι είμαι πιο σημαντικός από κάποιον που δουλεύει σε μια οικοδομή”), έναν παίκτη που παρά την έλλειψη δύναμης δεν βουτούσε για να κερδίσει ένα ανύπαρκτο φάουλ και έναν από τους τελευταίους, μάλλον, εκπροσωπους μιας διαφορετικής εποχής, στην οποία υπήρχε ακόμα χώρος για περίεργους, προικισμένους τύπους που λειτουργούσαν σε άλλους ρυθμούς και στην οποία η δύναμη, η ταχύτητα και η άψογη φυσική κατάσταση δεν ήταν απολύτως αναγκαία για να ξεχωρίσεις.