Η Θυμωμένη Ζωή του Πασκάλ Ντυπρά: από τον ΟΗΕ στη σωτηρία της Τουλούζ
Το Σάββατο 14 Μαΐου, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς αποχαιρετούσε το γαλλικό πρωτάθλημα, με δυο γκολ και με τα παιδιά του να μπαίνουν στο γήπεδο πριν τελειώσει το ματς. Όλα αυτά μέσα σε γενική αδιαφορία, καθώς το γαλλικό κοινό είχε τα μάτια καρφωμένα στο γήπεδο της Ανζέ, όπου ο άγνωστος νεαρός Γιαν Μποντιζέρ της Τουλούζ έκλαιγε με λυγμούς μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες –και δεν ήταν δάκρυα λύπης! Ο Γιαν, δέκα λεπτά πριν το τέλος του τελευταίου ματς της σεζόν, έβαλε το πρώτο του γκολ στη Λιγκ 1, έκανε το 2-3 και έσωσε την ομάδα του από τον υποβιβασμό. Είχε μπει αλλαγή στο 65΄, όταν το σκορ ήταν 2-1 για την Ανζέ, μετά από μια τρομερή έμπνευση του προπονητή του: «Δεν ξέρω γιατί, αλλά σκέφτομαι τον Γιαν και το αριστερό του πόδι, μου έχει κολλήσει αυτή η ιδέα».
Ο Μποντιζέρ θα μπει, λοιπόν, και θα σκοράρει με το αριστερό. Περισσότερο όμως από αυτόν, είναι ο προπονητής, ο Πασκάλ Ντυπρά που θα γίνει ο ήρωας του τέλους της σεζόν. Κι αυτή η ομιλία του στους παίκτες, πριν το ματς, δεν είναι ο μοναδικός λόγος.
Εν ολίγοις τους θυμίζει, και με ποιον τρόπο, με τι ένταση, ότι εκείνος, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την Τουλούζ, δέκα αγωνιστικές πριν το τέλος, πρακτικά καταδικασμένη, δέκα βαθμούς πίσω από την πρώτη ομάδα που σωζόταν, δεν έπαψε να λέει ότι θα σωθούν, κι αυτό σε μια πόλη όπου οι φίλαθλοι περιφρονούν το ποδόσφαιρο γιατί αγαπούν το ράγκμπι: “Δεν είναι αύριο, δεν ήταν χτες, τώρα είναι η στιγμή“. Στο τέλος, τους δείχνει βίντεο, όπου οι γονείς, τα αδέρφια, τα παιδιά τους, τους λένε πως πιστεύουν σε αυτούς και τους ζητούν να κερδίσουν.
Δακρύζουν κι οι πέτρες. Τυχαίο; Όχι. Ο Πασκάλ δεν είναι καμιά πρωτάρα. Μερικά χρόνια πριν, πριόνισε κρυφά τα πόδια μιας καρέκλας πριν από μια παρόμοια ομιλία στους παίκτες του. Την κρίσιμη στιγμή την χτύπησε στο τραπέζι, εκείνη έσπασε, οι παίκτες εντυπωσιάστηκαν με την πώρωση του κόουτς και μάσησαν κι αυτοί σίδερα. Φέτος, έδειχνε στους παίκτες της Τουλούζ κάθε φορά τη σκυταλοδρομία γυναικών 4Χ400 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2014, με την τελευταία Γαλλίδα να ξεκινάει τέταρτη, καμιά τριανταριά μέτρα πίσω από την τρίτη, και τελικά να κερδίζει: πραγματικά, το πίστευε από την αρχή ότι θα σωθούν.
Ο Πασκάλ Ντυπρά χρειάστηκε, λοιπόν, μόλις δυόμισι μήνες (και μια λιποθυμική κρίση που τον έστειλε στο νοσοκομείο την πρώτη εβδομάδα που ανέλαβε) για να σώσει την Τουλούζ και να αγαπηθεί από τους Γάλλους φιλάθλους, για τους οποίους, μέχρι αυτήν την άνοιξη, υπήρξε ένας από τους πιο αντιπαθητικούς ποδοσφαιρικούς παράγοντες. Οι λόγοι, οι ίδιοι που τον έκαναν τώρα είδωλο: οι ατάκες του. Περιφέρεται εδώ και πολλά χρόνια με αυτό το αγέλαστο πρόσωπο, το σκοτεινό μάτι, μονίμως τσατισμένος και ιδιαίτερα παραγωγικός στις συνεντεύξεις τύπου:
- «Tους είπα να κουνήσουν τον κώλο τους. Μια φράση που μπορούν να την καταλάβουν όλοι, αγγλόφωνοι ή νοτιοαμερικάνοι. Φρόντισα βέβαια να μεταφραστεί».
- «Είμαι χαρούμενος γιατί οι άπιστοι το βούλωσαν. Κι ελπίζω να το βουλώσουν πολλές φορές ακόμη. Και να συνεχίσουν να το βουλώνουν μέχρι το τέλος της σεζόν. Και μετά, να το βουλώσουν μέχρι το τέλος της επόμενης σεζόν».
- «Απόψε νιώθω σα να έφαγα ένα γερό χέρι ξύλο (μετά από ένα 6-2 απο τη Ρεν). Εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Υπάρχουν άνθρωποι που γουστάρουν να τρώνε ξύλο, και ξέρω και κλαμπ ειδικά για τέτοια γούστα, δεν συχνάζω όμως σ΄αυτά».
- «Όλοι λένε ότι το επίπεδο της Λιγκ 1 είναι χάλια: εγώ όμως είδα γεμάτο γήπεδο, πέντε γκολ, αγωνία. Στην Αγγλία, έχω δει πολύ βαρετούς αγώνες όπου έπαιζαν γαλαξίες αστεριών. Οπότε, ή θα βλέπουμε την Πρέμιερ Λιγκ με κολλημένα βλέφαρα, και, σε αυτήν την περίπτωση, καλό είναι να αγοράσουμε όλοι έναν σκύλο-οδηγό για τυφλούς, ή θα πούμε και έναν καλό λόγο για το γαλλικό πρωτάθλημα».
- «Παίξαμε μόνο τριάντα λεπτά, είναι βαρύ επαγγελματικό λάθος. Θα πω στον αρχηγό και στους παίκτες να δώσουμε πίσω τα λεφτά των δυο τρίτων του εισιτηρίου στους 10.521 θεατές».
Οι ατάκες του είναι τόσο διάσημες που το επίσημο σάιτ της Τουλούζ δημιούργησε μια εφαρμογή που προτείνει στους φίλους του Πασκάλ να χρησιμοποιήσουν ως ήχο κλήσης στο κινητό τους μερικές από αυτές. Για παράδειγμα, μια που λέει «Ο φίλαθλος της Τουλούζ μπορεί να κάτσει δει το Κλάσικο αν θέλει, το μόνο που του εύχομαι είναι να του κοπεί το ρεύμα» ή «Η ομάδα έτρωγε γκολ με το φτυάρι, σε σημείο που τα σορτσάκια μας είχαν τρυπήσει».
Πρόπερσι, μετά από ένα ματς με τη Ρανς, την ομάδα που φέτος έπεσε ακριβώς τη στιγμή που ο Μποντιζέρ έκανε το 2-3, τον ρώτησαν για τα όσα, ελαφρώς πατερναλιστικά, είχε πει ο αντίπαλος προπονητής. «Κοιτάξτε, αν έρθει ο Μουρίνιο να μου δώσει συμβουλές, ειλικρινά θα τις ακούσω. Τώρα, να ακούω τον καθένα που έχει την άνεση να κριτικάρει τις άλλες ομάδες, δυσκολεύομαι λίγο». Η μυθική συνέχεια είναι ότι ο Μουρίνιο του έδωσε τις συμβουλές που ζήτησε, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2013: «Αυτό που έχει σημασία είναι να κρατήσει τον χαρακτήρα του και να συνεχίσει να πιστεύει στον εαυτό του. Να ακούς τις κριτικές αλλά να μην επηρεάζεσαι απο αυτές. Αν πιστεύεις ότι κάνεις το σωστό, μπορείς να ακούς και τους άλλους, μερικές φορές έχουν δίκιο. Αν καταντήσει κουραστικό, αν ξεπεράσουν τα όρια, κάνε αυτό που έκανα στη Μαδρίτη: έξω οι δημοσιογράφοι, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, για τρία χρόνια. Και μετά, ζήσε τη ζωή σου όπως νομίζεις».
Ο Πασκάλ Ντιπρά, προφανώς, την έζησε. Πριν γίνει επαγγελματίας προπονητής, υπήρξε για είκοσι χρόνια υπάλληλος στον ΟΗΕ, στην Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες. Εντυπωσιακό, κι ίσως εντυπωσιακότερο το πώς βρέθηκε εκεί. Γεννήθηκε δίπλα στα γαλλοελβετικά σύνορα, στη γαλλική πόλη Ανμάς, λίγα χιλιόμετρα από τη Γενεύη. Όταν κρέμασε τα παπούτσια του, μετά από μια τίμια καριέρα επιθετικού σε μικρομεσαίες ομάδες, η ερασιτεχνική τότε ομάδα του Γκαγιάρ, ενός προαστίου της Ανμάς, του ζήτησε να έρθει να την ενισχύσει. Αντάλλαγμα: ο διορισμός του στον ΟΗΕ (!) –την ίδια δουλειά έκαναν οι περισσότεροι συμπαίκτες του. Ο Πασκάλ ζήτησε να διοριστεί κι η τότε σύζυγός του –κι όποιος ξαναπεί για τα ελληνικά ρουσφέτια, να σκεφτεί ότι, κάπου, είμαστε λίγο η Ελβετία του Νότου.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες συνέχισε και ως προπονητής. Κατάφερε να την ανεβάσει μέχρι την Λιγκ 1. Πριν απ΄αυτό, πρωτοστάτησε στην ανάπτυξή της, τη συγχώνευσή της με γειτονικά σωματεία –σήμερα ονομάζεται Εβιάν Τονόν Γκαγιάρ–, την προσέλκυση επενδυτών. Το 2007, όταν ο σπουδαιότερος απ΄αυτούς, η γαλακτοβιομηχανία Danone, απαίτησε την εξυγίανση των οικονομικών για να προχωρήσει στην εξαγορά, ο ίδιος του ο πατέρας, ο Τζο Ντυπρά, έβαλε από την τσέπη του 300.00 ευρώ. Αυτά τα λεφτά δεν τα πήρε πίσω ποτέ η οικογένεια Ντυπρά. Αντίθετα, από πρόπερσι, ο Πασκάλ βρέθηκε πολλές φορές σε σύγκρουση με τη διοίκηση, μέχρι που πέρσι, μετά τον υποβιβασμό της Εβιάν, απολύθηκε. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα δικαστήρια με την κατηγορία της πλαστογραφίας –οι διοικούντες προσπαθούν έτσι να αποφύγουν την αποζημίωση που του χρωστούν. Όπως είπε ο ίδιος: “Στο ποδόσφαιρο καίμε εύκολα ό,τι αγαπήσαμε. Και πιο εύκολα από όλα, τους προπονητές“.
Με την Εβιάν Τονόν Γκαγιάρ, την ομάδα της καρδιάς του, ο Πασκάλ Ντυπρά είχε γνωρίσει στιγμές δόξας: απέκλεισε την Παρί Σε Ζερμέν του Κάρλο Αντσελότι στο Κύπελλο –στη συνέχεια θα φτάσει στον τελικό– και, την επόμενη χρονιά, θα νικήσει την ίδια ομάδα στο πρωτάθλημα 2-0. «Ναι, φοβήθηκα πολύ την Παρί. Γι΄αυτό εξάλλου και φοράω καφέ εσώρουχο». Κυρίως όμως, θα καταφέρει να σωθεί το 2014, και πάλι την τελευταία αγωνιστική, νικώντας εκτός έδρας την άμεση αντίπαλο Σοσό, την οποία προπονούσε ο αγαπημένος των δημοσιογράφων, κοντοχωριανός και άσπονδός του φίλος, ο φωτογενής Ερβέ Ρενάρ, ή «Ηθοποιός», για τον Πασκάλ. Ο Ρενάρ είναι πιο συγκαταβατικός με τον συνάδελφό του: «Έχει στην τσέπη του ένα περίστροφο, και με το παραμικρό πυροβολεί. Δεν τον παρεξηγώ».
Έκτοτε, οι σχέσεις των δυο προπονητών έχουν σαφώς καλυτερέψει. Εμείς εδώ στο Σομπρέρο, όμως, ένα πράγμα δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε στον Πασκάλ Ντυπρά. Πέρσι, όταν η Μαρσέιγ έχασε από τη Λοριάν, δυσκολεύοντας τη σωτηρία της Εβιάν Τονόν Γκαγιάρ, τα έβαλε με αυτόν που δεν έπρεπε: «Αλλιώς τα είχαμε υπολογίσει, αλλά ο κύριος Μπιέλσα αποφάσισε να το ρίξει στην τρελή και να εφαρμόσει ένα εξωγήινο σύστημα». Ο προπονητής της Μαρσέιγ, πιστός στον εαυτό του όσο κι ο Ντυπρά στον δικό του, τού απάντησε πολύ σοβαρά, με ένα κανονικό, εμπεριστατωμένο και λεπτομερές μάθημα τακτικής. Ο Πασκάλ Ντυπρά μπορεί έτσι να περηφανεύεται ότι δυο από τους μεγαλύτερους προπονητές του κόσμου τού έδωσαν τις σχεδόν πατρικές συμβουλές τους, βοηθώντας τον, ενδεχομένως, να γίνει αυτό που είναι σήμερα, ο πιο ευτυχισμένος Γάλλος προπονητής.
4 σχόλια σχετικά με το “Η Θυμωμένη Ζωή του Πασκάλ Ντυπρά: από τον ΟΗΕ στη σωτηρία της Τουλούζ”
Ωραία ανάρτηση. Πρέπει να είναι ωραίος τύπος.
Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα με αυτό:
”Ο Πασκάλ δεν είναι καμιά πρωτάρα. Μερικά χρόνια πριν, πριόνισε κρυφά τα πόδια μιας καρέκλας πριν από μια παρόμοια ομιλία στους παίκτες του. Την κρίσιμη στιγμή την χτύπησε στο τραπέζι, εκείνη έσπασε, οι παίκτες εντυπωσιάστηκαν με την πώρωση του κόουτς και μάσησαν κι αυτοί σίδερα”.
Ευχαριστούμε.
Ναι, αυτή η λεπτομέρεια του παρελθόντος φωτίζει και κάπως διαφορετικά την ομιλία του στους παίκτες της Τουλούζ 🙂
Καλησπέρα, μάθαμε κάτι καινούριο σήμερα και διευρύναμε τους ποδοσφαιρικούς μας ορίζοντες, για άλλη μια φορά με την ευγενική χορηγία του Sombrero. Όμως μια ερώτηση με βασανίζει. Ξαφνικά και ενώ μαθαίναμε μικρό κομμάτι της ιστορίας της Τουλούζ μέσα απο τα μάτια του Ντυπρά, περάσαμε στην Εβιάν. (” Κάτω από αυτές τις συνθήκες συνέχισε και ως προπονητής. Κατάφερε να την ανεβάσει μέχρι την Λιγκ 1. Πριν απ΄αυτό, πρωτοστάτησε στην ανάπτυξή της, τη συγχώνευσή της με γειτονικά σωματεία –σήμερα ονομάζεται Εβιάν Τονόν Γκαγιάρ–, την προσέλκυση επενδυτών.”) Εννοείται εδώ πως η Τουλούζ μετονομάστηκε σε Εβιάν μιας και δεν γίνεται παραπάνω κάποια αναφορά για την Εβιάν, όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, εκτός αν κάνω τρομερό λάθος. Οποιαδήποτε εξηγήση θα με χαροποιούσε. Ευχαριστώ Σομπρέρο
Alesander, ευχαριστούμε για το σχόλιο.
Λοιπόν, ομολογώ ότι το πρωθύστερο, σε στύλ Οδύσσεια του Ομήρου, λίγο μπερδευει, χώρια οι αλλαγές ονομάτων.
Συνοπτικά: όταν γράφτηκε το άρθρο, το 2016, ο Ντιπρα ήταν προπονητής της Τουλούζ, την οποία ανέλαβε στη μέση της σεζόν, εντελώς ουραγό και σχεδόν σίγουρη για φούντο. Αλλά άρχισε την προπονητική του καριέρα στην Γκαγιάρ, η οποία στην πορεία μετονομάστηκε “Εβιάν-Τονόν Γκαγιάρ”, οπως το γράφω μέσα. Αυτήν την ανέλαβε ομάδα ερασιτεχνικής κατηγορίας, την ανέβασε στη Λιγκ 1 και την έσωσε, κι αυτήν, τελευταία αγωνιστική, με νίκη επί της Σοσό το 2014. Το 2015 δεν τα καταφερε, πέσανε κι απολύθηκε. Και πήγε στην Τουλούζ. κλπ. κλπ.
Ελπίζω να βοήθησα 🙂 Και να πούμε και καλή συνέχεια στον Πασκάλ.