Εις το όνομα του πατρός

Tτην ώρα που ο Ντάριο Σρνα αγωνιζόταν εναντίον της Τουρκίας στο Euro 2016, ο πατέρας του Ουζεΐρ, άφηνε την τελευταία του πνοή στην Κροατία από την κώλο-αρρώστεια που δεν γράφουμε το όνομά της. Ο Σρνα μού είναι για διάφορους λόγους συμπαθής. Ο πρωταρχικός είναι ότι όσοι παίζουμε Football Manager, όλο και κάπου τον αγοράσαμε για να καλύπτει τη δεξιά πλευρά μας με απόλυτη επιτυχία και τον αγαπήσαμε. Είναι όμως ο λιγότερο σοβαρός ρόλος για να τον συμπαθείς. Ένας δεύτερος λόγος είναι το γεγονός ότι σε μια εποχή που οι μεταγραφές και οι αλλαγές ομάδων είναι συχνές, ο ίδιος παραμένει σταθερά σε μια καθαρά αντιτουριστική ομάδα, την Σαχτάρ. Για 13 χρόνια βρίσκεται εκεί και είναι πλέον αρχηγός του συλλόγου, έχοντας μάλιστα αρνηθεί προτάσεις από μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης, όπως η Τσέλσι και η Μπάγερν, γιατί μένει πιστός στη Σαχτάρ. Όπως και να το κάνεις, μετράει. Και αν δεν σας έχω πείσει, ελπίζω να σας πείσει η είδηση ότι πρόσφατα δώρισε 100 λάπτοπ σε σχολεία της περιοχής του Ντόνετσκ για να βοηθήσει τα παιδιά που υπομένουν τις εμφύλιες διαμάχες. Παλιότερα είχε δωρίσει αθλητικό εξοπλισμό, αλλά και μερικούς τόνους… μανταρίνια.

Πιο τίμιος και από προσκοπάκι που επιστρέφει πορτοφόλι

Ο Σρνα μαθαίνοντας τα νέα για τον πατέρα του ταξίδεψε για την πόλη Μέτκοβιτς, ώστε να δώσει το παρόν στην κηδεία. Δεν έμεινε όμως πολύ στην Κροατία και γύρισε γρήγορα στη Γαλλία. Όχι γιατί δεν τον ένοιαζε ο θάνατος του πατέρα του, αλλά γιατί ήταν η τελευταία επιθυμία του ίδιου να μη χάσει ο γιος του την τελευταία του παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση στα 34 του.

“Ήταν μια δύσκολη στιγμή για μένα, αλλά ο πατέρας μου ήθελε πάντα να παίζω όσο περισσότερο μπορούσα με την εθνική Κροατίας. Ο κόσμος στο Μέτκοβιτς μου είπε ότι αυτή ήταν η επιθυμία του. Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω, άλλωστε όταν παντρεύτηκα έφυγα κατευθείαν από τον γάμο για να παίξω ένα ματς με την Αυστρία”

Το πρόσωπο του Σρνα λίγο πριν τη σέντρα του πρώτου αγώνα μετά το θάνατο του πατέρα του

O πατέρας του, ο Ουζεΐρ Σρνα, ήταν κι αυτός μια απίστευτη μορφή, με ζωή σαν παραμύθι και ο βασικός λόγος που ο Ντάριο είναι Mr Nice Guy. Κατά σύμπτωση διάβαζα πριν λίγες μέρες την ιστορία του σε ένα άρθρο του Τζόναθαν Γουΐλσον στον Γκάρντιαν από το μακρινό 2008. Ο μπαμπάς Σρνα γεννήθηκε σε ένα χωριό της ανατολικής Βοσνίας, που κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο αποτέλεσε πεδίο μαχών μεταξύ των Γερμανών και της αντίστασης. Οι κάτοικοι μια έφευγαν, μια επέστρεφαν, ανάλογα με το πώς πήγαινε ο πόλεμος. Μέσα σε όλα αυτά, οι Σέρβοι Τσέτνικ έκαναν επιδρομή για να “εκκαθαρίσουν” τους μη-Σέρβους. Ο Ουζεΐρ έφυγε με τον πατέρα του και τον αδερφό του για να σωθούν, αλλά η έγκυος μητέρα του και η αδερφή του δεν ήταν τόσο τυχερές και κάηκαν ζωντανές.

Μέσα στον χαμό των προσφύγων που προσπαθούσαν να γλιτώσουν, ο Ουζεΐρ αποκόπηκε από τον πατέρα του και τον αδερφό του, κατέληξε σε ορφανοτροφείο στην Σλοβενία και τελικά υιοθετήθηκε από έναν αστυνομικό. Ο πατέρας του (και παππούς του Ντάριο) έχασε τη ζωή του από μια αδέσποτη σφαίρα κάπου στη Βοσνία και ο Ουζεΐρ δεν βρήκε ποτέ τον τάφο του. Για δυο χρόνια τον έψαχνε ο αδερφός του και τελικά μια που είχε καταταγεί στον στρατό, έμαθε κατά τύχη για μια περίπτωση ενός ορφανού από τη Βοσνία που ταίριαζε με την ιστορία του Ουζεΐρ. Μετά από αρκετό ψάξιμο τον βρήκε και τον πήρε μαζί του στη βόρεια Βοσνία. Εκεί ο Ουζεΐρ έζησε πολύ φτωχά παιδικά χρόνια και έκανε ένα σωρό δουλειές για να τα βγάλει πέρα. Παράλληλα έπαιζε τερματοφύλακας στην τοπική ομάδα και αργότερα στο Βελιγράδι μέχρι που πήγε στον στρατό. Ανάλογα με τις μεταθέσεις του έπαιζε και μπάλα σε διάφορες ομάδες, έφτασε μέχρι και στη Γαλλία, παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τρία αγόρια, σε μια ζωή γεμάτη στερήσεις, δουλειές και πολλή μπάλα. Ο γιος του Ντάριο είχε ακόμα μεγαλύτερη ικανότητα στα σπορ. Τα κατάφερνε στο χάντμπολ, το πινγκ-πονγκ, το μπάσκετ, αλλά κυρίως το ποδόσφαιρο. Ο Ουζεΐρ εκείνα τα χρόνια ήταν οδηγός φορτηγού και τα παράτησε για να γίνει προπονητής στα παιδικά της Νερέτβα Μέτκοβιτς. Εκεί είχε παίκτη και τον γιο του.

Το ταλέντο του Ντάριο έγινε γνωστό και η Χάιντουκ ενδιαφέρθηκε. Ο Σρνα ως Μουσουλμάνος μετά τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας έπρεπε να πάει σε ένα μέρος που πιθανότατα θα είχε προβλήματα εξαιτίας της θρησκείας του από τους συμπατριώτες του. Πέρασε όντως δύσκολα στο Σπλιτ, τότε που ο πατέρας του και ο αδερφός του δούλευαν σκληρά και προσπαθούσαν να μαζεύουν χρήματα για να του τα στέλνουν ώστε να μπορεί να ζει ο μικρός Ντάριο που μοχθούσε στα “τσικό” της Χάιντουκ. Οι θυσίες απέδωσαν, ο Ντάριο έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, το 2003 πήρε μεταγραφή στην Σαχτάρ και πλέον ήταν αυτός που ήθελε να βοηθήσει τον πατέρα του και τον αδερφό του. Αγόρασε δυο ακριβά αυτοκίνητα στον Ουζεΐρ, αλλά εκείνος συνέχισε να ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα και το μόνο που άλλαξε στη ζωή του ήταν ότι αγόρασε επιτέλους έναν δικό του φούρνο. Βοήθησε και τον μεγαλύτερο αδερφό του Ιγκόρ (έχει σύνδρομο Down), στον οποίο αφιερώνει τα γκολ του και έχει τατουάζ το όνομά του. Ο Ντάριο ποτέ δεν ξεχνάει και πριν μερικά χρόνια δήλωνε για τον πατέρα του:

“Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπληρώσω όσα έκανε για μένα. Είχε μια πολύ δύσκολη ζωή και είμαι περήφανος που μπορεί να ζει πλέον ήσυχα και χωρίς άγχος. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να του δίνω κάποια χρήματα ώστε να ζει άνετα”.

Η πορεία του Ντάριο δείχνει έναν άνθρωπο που εκτιμά τη σκληρή δουλειά, που σέβεται όσα του προσέφερε ο πατέρας του και που θα συνεχίσει να προσπαθεί να τον κάνει περήφανο, ακόμα και τώρα που δεν θα τον βλέπει με τη φανέλα της Κροατίας. Η επιρροή του πατέρα φαίνεται σε κάποιες από τις πράξεις αλληλεγγύης του γιου. Στη Σαχτάρ αγόραζε εισιτήρια για τους αγώνες, τα έδινε δώρο στα ορφανοτροφεία της περιοχής και συχνά χρηματοδοτούσε αυτός τη μετακίνηση τους, ώστε να μπορούν να έρθουν στο γήπεδο. Τα μαθήματα ζωής που πήρε τον έκαναν να μην ξεχνάει ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια.