Η Αργεντινή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα
Ας ξεκινήσω από κάτι απλό: Δεν πιστεύω στην ιδέα “Καλύτερος παίκτης όλων των εποχών”. Δεν θέλω να διαλέξω, δεν μπορώ να διαλέξω και δεν το θεωρώ και δίκαιο να διαλέξω. Το ποδόσφαιρο πέρα από τις τρομερές διαφορές που έχει ανάλογα με την περιοχή στην οποία παίζεται, εξελίσσεται συνέχεια και έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό σε σχέση με 30-40 χρόνια πριν που θεωρώ αδύνατο να συγκρίνω, για παράδειγμα, τον Ζιντάν με τον Τοστάο. Παρ’ όλα αυτά κατανοώ απόλυτα την ανάγκη ύπαρξης μιας τέτοιας κουβέντας (οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τέτοιες συζητήσεις και λογομαχίες για να ξεφεύγουμε και να ξεχνάμε τα σκατά της καθημερινότητας) και την παρακολουθώ αρκετές φορές με ενδιαφέρον.
Την περίοδο αυτή μια τέτοια συζήτηση έχει ξανά την τιμητική της. Μια συζήτηση που αναθερμαίνεται κάθε φορά που ο Μέσσι αποτυγχάνει να κερδίσει κάτι με την εθνική Αργεντινής, κάτι που όλοι ξέρουμε πως συμβαίνει αρκετά συχνά τελευταία. Το πρόβλημα, πάντα κατ’ εμέ, με αυτή την κουβέντα δεν βρίσκεται στη γενική διαπίστωση της και στο σκεπτικό των περισσότερων πως «Ο Μέσσι δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα». Όπως είπα και στην αρχή, δεν με απασχολεί αυτό το θέμα, ούτε καν σε καφενειακή βάση, δεν μ’ενδιαφέρει να συγκρίνω τους δυο παίκτες (Απολαμβάνω κάθε στιγμή που μου προσφέρει ο Μέσσι εδώ και μια δεκαετία και συνεχίζω να γοητεύομαι από κάθε βίντεο ή ιστορία ανακαλύπτω για τον Ντιεγκίτο.) και δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω ούτε εναντίον του, ούτε υπέρ του (μπορώ όμως να γελάσω με σχόλια όπως το υπέροχο «κοντέ φοροφυγά, δεν θα γίνεις ποτέ Ντιέγκο», με το οποίο γελάνε λογικά ακόμα και τα πολυτελή ρολόγια που έδωσε ο Μαραντόνα στην εφορία της Ιταλίας για να καλύψει μέρος των υπέρογκων ποσών που της χρωστάει από την εποχή της Νάπολι).
Δεν πιστεύω βασικά ότι μπορεί κανένας να επιχειρηματολογήσει και να περιμένει από τον άλλον να το αποδεχθεί. Κανένας δεν μπορεί να ορίσει τι θεωρείται πιο σημαντικό για τον «καλύτερο όλων των εποχών», είναι όλα υποκειμενικά κριτήρια, άρα όλα είναι αποδεκτά. Ποιος ορίζει, άλλωστε, αν είναι πιο σημαντική η διάρκεια στο Χρόνο ή η κατάκτηση ενός τουρνουά 6-7 αγώνων κι ας λέγεται αυτό Μουντιάλ; Και γιατί ποτέ δεν υπάρχουν σ’αυτές τις συζητήσεις αμυντικοί (ή και τερματοφύλακες);
Το πρόβλημα μου με την συζήτηση αυτή εντοπίζεται στις λεπτομέρειες και στα εξτρά θέματα που προκύπτουν συνήθως, και μεταξύ πολλών άλλων, από τέτοιες λογομαχίες. Θέματα όπως η παρελθοντολατρεία (η θεοποίηση των παλιών, που είναι θρύλοι, και η ισοπέδωση των σύγχρονων, που συνήθως είναι «κατασκευάσματα των media») και η κλασική λογική «δοκάρι και μέσα=βασιλιάς και μάγκας, δοκάρι και έξω=ανίκανος και loser».
Ας μπούμε όμως στην ουσία. Η εθνική Αργεντινής απέτυχε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά να κερδίσει έναν τελικό, ο Μέσσι αστόχησε στο πέναλτι του και το όνομα που εμφανίστηκε όσο κανένα άλλο στα διάφορα σχόλια ήταν αυτό του μεγάλου Ντιέγκο. Σε αντίθεση με το μπάσκετ, στο οποίο ένα μεγάλο ποσοστό όσων συγκρίνουν αυτή την περίοδο Τζόρνταν και Λεμπρόν έχει δει και τους δυο και κρίνει χρησιμοποιώντας σε μεγάλο βαθμό και την προσωπική του εμπειρία, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που μιλάνε για τον Μαραντόνα δεν τον έχει ζήσει καθόλου ενώ και από αυτούς τους λίγους που τον πρόλαβαν (το ποσοστό των ανθρώπων που είναι άνω των 45-50 και σχολιάζει στα social media του σομπρέρο, για παράδειγμα, είναι μονοψήφιο) οι περισσότεροι έχουν δει ελάχιστα ολόκληρα παιχνίδια του.
Για τους περισσότερους από εμάς ο Ντιέγκο δεν είναι ένας απλός παίκτης. Είναι μια Ιδέα. Μεγαλώσαμε με τις ιστορίες για το Μουντιάλ του 1986 και τη σκέψη ότι ο Ντιέγκο το πήρε μόνος του, έχουμε δει αμέτρητες φορές συγκεκριμένες φάσεις από το Μουντιάλ αυτό, έχουμε φτιαχτεί κάμποσες φορές με την ιδέα της μικρής Νάπολι που από το πουθενά γίνεται πρωταγωνίστρια. Όπως και να το δει κανείς, ο Μαραντόνα ήταν τεράστιος και εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, τόσο τεράστιος που κάθε φορά που έκανε μια κουτσουκέλα ψάχναμε δικαιολογίες για να την αγνοήσουμε, πριν καταλήξουμε τις περισσότερες φορές στο απελευθερωτικό: «Ο Ντιέγκο είναι, ό,τι θέλει μπορεί να κάνει».
Φτάσαμε να το κάνουμε ακόμα και στις μεγαλύτερες κωλοτούμπες του, όταν ο «επαναστάτης» Μαραντόνα, που μια ζωή έκραζε τον Πελέ, μεταξύ πολλών άλλων και για τις διάφορες μπίζνες που έκανε εκμεταλλευόμενος το όνομα του, πήγαινε στα Εμιράτα για να προπονήσει μια ομάδα για ένα σκασμό λεφτά, έπαιρνε μέρος σε διαφήμιση στην οποία φορούσε τη στολή της Βραζιλίας ή, στην πιο ακραία και πιο πρόσφατη απ’όλες τις περιπτώσεις, όταν εξυμνούσε τον ίδιο Πελέ που τόσα χρόνια έκραζε. Που; Σε διαφημιστικό event εταιρείας ρολογιών πολυτελείας!
Ακόμα και με όλα τα παραπάνω όμως, ο Μαραντόνα παραμένει ένας μύθος στο μυαλό των περισσότερων από εμάς κι αυτό δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει ποτέ. Το πρόβλημα και ταυτόχρονα η αδικία ξεκινάει όταν προσπαθεί κάποιος να τον συγκρίνει με κάποιον άλλον, χρησιμοποιώντας στη σύγκριση αυτή τα γενικά χαρακτηριστικά του μύθου που μαθαίνουμε και ακούμε από μικρά παιδιά, τα οποία αγαπάμε και στα οποία έχουμε δώσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Ακολουθούν κάποια δεδομένα για την πορεία του Ντιέγκο με την Αργεντινή (μιας και αυτό το σκέλος είναι που έχει την τιμητική του αυτή την εποχή) που συνήθως κρύβονται στη σκιά των μεγάλων στιγμών του, σε τέτοιο βαθμό που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι λίγοι γνωρίζουν ή θυμούνται.
«Η Αργεντινή του Μαραντόνα τη Χιλή την είχε για πλάκα. Ο Ντιέγκο θα τους κέρδιζε μόνος του». Χμμμ… Δεν το νομίζω. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, η Αργεντινή του Ντιέγκο δεν κέρδιζε συχνά! Στα 91 παιχνίδια που έπαιξε ο Μαραντόνα η Αλμπισελέστε δεν κέρδισε ούτε τα μισά (42 για την ακρίβεια)! Το ποσοστό αυτό (46%) είναι μικρότερο από κάθε άλλου μεγάλου παίκτη μπορείς να σκεφτείς, ανεξαρτήτως εθνικότητας και εποχής: Ο Πελέ έχει 73%, ο Ρονάλντο έχει 70%, o Μπεκενμπάουερ έχει 67%, o Μπάτζιο έχει 54%, ο Ζιντάν έχει 69%, o Πούσκας 74%, ο Κρόιφ έχει 65%, ο Μαλντίνι έχει 56%, ο Ρομάριο έχει 70%, ο Μπατιστούτα έχει 54%, ο Μέσσι έχει 62% και η λίστα είναι ατέλειωτη. Εδώ κάποιος πιθανόν να απαντήσει, «ναι, αλλά ο Ντιεγκίτο ήταν ηγέτης που ξεχώριζε στα μεγάλα τουρνουά». Χμμμ…
Ο Μαραντόνα έπαιξε σε 7 μεγάλα τουρνουά στην καριέρα του. Τέσσερα Μουντιάλ και 3 Κόπα Αμέρικα. Στο Κόπα Αμέρικα του 1979, στο οποίο η Αργεντινή κατέβηκε ως πρωταθλήτρια κόσμου, ο Ντιεγκίτο ήταν 19 χρονών, οπότε μπορούμε να θεωρήσουμε ως πολύ φυσιολογικό το ότι δεν μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα να περάσει τη φάση των ομίλων (τερμάτισε τελευταία πίσω από Βραζιλία και Βολιβία, με τον Ντιέγκο να σκοράρει μια φορά στη νίκη 3-0 επί των Βολιβιανών).
Στο Μουντιάλ του 1982, δίπλα στους μεγάλους Κέμπες, Αρντίλες και Πασαρέλα και μπροστά στο ισπανικό κοινό που τον περίμενε με αγωνία, λόγω της μεταγραφής στη Μπαρτσελόνα, πήγε άπατος μαζί με όλη την προβληματική Αργεντινή. Σε 5 παιχνίδια πρόλαβε να σκοράρει 2 φορές απέναντι στους Ούγγρους στους ομίλους και να αποβληθεί εκνευρισμένος στην ήττα με 3-1 από τη Βραζιλία στον 2ο γύρο που έστειλε τους Αργεντινούς πρόωρα σπίτι τους.
Το 1987, και ενώ βρισκόταν στην καλύτερη φάση της καριέρας του, έδωσε το παρών στο Κόπα Αμέρικα που διοργάνωσε η Αργεντινή. Οι διοργανωτές, που έμπαιναν στο τουρνουά ως απόλυτο φαβορί όντας ταυτόχρονα και παγκόσμιοι πρωταθλητές, είχαν να κατακτήσουν τον τίτλο από το 1959. Η δίψα του κόσμου ήταν τεράστια. Τελικό αποτέλεσμα; Η Αργεντινή των Μαραντόνα και Κανίγια δεν έφτασε ούτε στον τελικό. Έχασε μέσα στο κατάμεστο Μονουμεντάλ με 0-1 από την Ουρουγουάη και στο τέλος κατέληξε 4η.
Δυο χρόνια αργότερα, ο 29χρονος τότε Ντιέγκο (που στη Νάπολι εκείνες τις χρονιές έκανε μαγικά πράγματα) είχε μια ακόμα καλή ευκαιρία να σηκώσει ένα Κόπα Αμέρικα. Το αποτέλεσμα ήταν εξίσου απογοητευτικό. Η Αργεντινή τερμάτισε 3η , καταφέρνοντας να ολοκληρώσει το τουρνουά με μόλις 2 γκολ ενεργητικό σε 7 αγώνες! Και τα δυο τα πέτυχε ο Κλαούντιο Κανίγια. Αυτό ήταν το τελευταίο Κόπα Αμέρικα που συμμετείχε ο Ντιεγκίτο. Στα επόμενα δυο τουρνουά, του 1991 και του 1993, η Αργεντινή κατέκτησε ισάριθμα τρόπαια με μπροστάρη και σκόρερ τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα.
Η 6η μεγάλη διοργάνωση της καριέρας του ήταν το Μουντιάλ του 1990. Ο ίδιος ήταν σε μέτρια κατάσταση, η Αργεντινή ήταν σε μια παρόμοια, περίεργη φάση (ακόμα και τον όμιλο τον πέρασε με το ζόρι, ως καλύτερη 3η) αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερε να φτάσει σε έναν δεύτερο τελικό, πάλι απέναντι στους Γερμανούς, τον οποίο και έχασε με 1-0. Ο Ντιέγκο τέλειωσε τη διοργάνωση χωρίς να σκοράρει, με μια διάσημη ασίστ στον Κανίγια, στο ματς με τη Βραζιλία, και ένα χαμένο πέναλτι στη διαδικασία των πέναλτι με τη Γιουγκοσλαβία, το οποίο όμως ξεχάστηκε αφού οι Γιούγκοι έχασαν ένα παραπάνω και οι Αργεντινοί προκρίθηκαν.
Το τελευταίο μεγάλο τουρνουά και ταυτόχρονα το φινάλε της καριέρας του με την εθνική ήταν φυσικά το Μουντιάλ του 1994, όταν και πιάστηκε ντοπαρισμένος μετά το παιχνίδι με την Ελλάδα, κάτι που αν συνέβαινε φυσικά σε κάποιον από τους τωρινούς μεγάλους σταρ θα… κατέρρεε το ίντερνετ από κακία και χολή. H Αργεντινή αποκλείστηκε στον 2ο γύρο, από τη Ρουμανία. Ρεζουμέ; Eφτά μεγάλα τουρνουά, 2 προκρίσεις στον τελικό, 1 κατάκτηση. Κάπου εδώ αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι η ατάκα μάλλον θα έπρεπε να γίνει: «Η Αργεντινή του Ντιέγκο του 1986, τη Χιλή την είχε για πλάκα».
Ο Ντιέγκο του 1986 λοιπόν. Το κερασάκι στην τούρτα του θρύλου. Το Μουντιάλ του Θεού. Το τουρνουά που κάνει τη διαφορά στις περισσότερες συγκρίσεις και, όπως προείπαμε, κρύβει με τη λάμψη του όλα τα παραπάνω τουρνουά που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν. Το Παγκόσμιο Κύπελλο που πήρε μόνος του. Χμμμ… Ο Μαραντόνα έκανε ένα εκπληκτικό τουρνουά, αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Πιθανόν το καλύτερο που έχει κάνει κάποιος ατομικά. Και σκόραρε και ντρίπλαρε και έβγαλε ασίστ. Φορμαρίστηκε την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος. Αλλά δεν ήταν μόνος του (αν εξαιρέσεις τη φάση του γκολ με τους Άγγλους φυσικά).
Είχε στον πάγκο τον μεγάλο Κάρλος Μπιλάρδο, που παρέδωσε μαθήματα τακτικής στη διοργάνωση. Είχε δίπλα του τον Βαλντάνο που εκείνη τη χρονιά έκανε όργια στη Ρεάλ και την Ισπανία και στο Μουντιάλ σκόραρε 4 φορές, εκ των οποίων η μια ήταν στον τελικό. Είχε τον Μπουρουτσάγα, τον καλύτερο ξένο του Γαλλικού πρωταθλήματος και πρώτο σκόρερ του προηγούμενου Κόπα Αμέρικα. Είχε στην άμυνα τον Ρουτζέρι, που εξελίχθηκε σ’έναν από τους σπουδαιότερους αμυντικούς της Αργεντινής, κέρδισε 2 σερί Κόπα Αμέρικα ως αρχηγός όσο έλειπε ο Ντιέγκο, ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης της Λ. Αμερικής το 1991 (παρ’ότι αμυντικός!) και απέδειξε την αξία του και στην Ισπανία, όπου αναδείχθηκε καλύτερος ξένος της Πριμέρα το 1989. Τέλος, είχε μαζί και μια ομάδα έμπειρων, καλών παικτών που οι 5 εξ αυτών είχαν κατακτήσει (ή θα κατακτούσαν τα επόμενα χρόνια) ένα σκασμό τίτλους στη Λατινική Αμερική, μαζί και το Διηπειρωτικό, σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο της Λατινικής Αμερικής ήταν εξίσου ανταγωνιστικό με το ευρωπαϊκό, κρατούσε τους μεγάλους παίκτες του (από τη Βραζιλία του 1986 στην Ευρώπη έπαιζαν όλοι κι όλοι 2 παίκτες) και κυριαρχούσε στις μεταξύ τους αναμετρήσεις (7/10 Διηπειρωτικά εκείνης της δεκαετίας πήγαν στη Νότια Αμερική).
Το να αναλύσω διεξοδικά τη συγκεκριμένη διοργάνωση το θεωρώ υπερβολικό και ανούσιο. Αν κάποιος θεωρεί ένα Μουντιάλ το πιο σημαντικό κριτήριο για να αξιολογήσει έναν παίκτη, θα συνεχίσει να το θεωρεί ό,τι κι αν γραφτεί γι’αυτό. Μιλάμε για ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και η αύρα του παραμένει μεγάλη όσα «ναι, αλλά» και αν προσθέσεις. Δεν παύει όμως στη βάση του να παραμένει ένα τουρνουά πολύ λίγων αγώνων. Μετά τον όμιλο οι Αργεντινοί νίκησαν 1-0 την Ουρουγουάη, η οποία μια εβδομάδα πριν είχε φάει έξι από τους Δανούς. Μετά ακολούθησε το ιστορικό ματς με τους Άγγλους, που όσο κι αν νιώθω μια αίσθηση ιεροσυλίας να με διαπερνάει και μόνο που το ‘αγγίζω’, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ήταν ένα ματς με τους Άγγλους, το κογιότ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, που στους ομίλους τερμάτισαν κάτω από το Μαρόκο, που στο προηγούμενο Μουντιάλ αποκλείστηκαν από τον 2ο γύρο, που στο προηγούμενο Euro του 1984 δεν κατάφεραν καν να πάνε. Ακολούθησε ο ημιτελικός με το γεμάτο ταλέντο τότε Βέλγιο (που μεταξύ μας, ό,τι κι αν λέμε, παραμένει πάντα Βέλγιο) πριν έρθει η ώρα των Γερμανών σε έναν τελικό που ο Ντιέγκο βρήκε χώρο να δράσει μια στιγμή μόνο και σ’αυτήν μπόρεσε και έβγαλε την ασίστ για το 3-2. Το ευτύχημα γι’αυτόν ήταν πως ο Μπουρουτσάγα δεν αστόχησε. Ούτε ο Βαλντάνο πιο νωρίς, ούτε ο Μπράουν στην αρχή του αγώνα.
Κάπου εδώ κρύβεται και η απάντηση σε κάποιο άλλο σχόλιο: «Στα κρίσιμα ματς ο πραγματικά μεγάλος παίκτης όταν βλέπει πως δεν μπορούν να τα βάλουν οι άλλοι, τα βάζει μόνος του». Χμμμ… Ο Ντιέγκο δεν σκόραρε στον τελικό του 1986. Ούτε σ’αυτόν του 1990. Για την ακρίβεια, ο Ντιεγκίτο δεν έβαζε γκολ στους τελικούς. Στους 9 που έπαιξε (2 με την εθνική, 2 με τη Μπάρτσα, 2 διπλούς με τη Νάπολι, με αντιπάλους την Αταλάντα και τη Στουτγκάρδη και ένα Σούπερ Καπ με αντίπαλο τη Γιούβε) σκόραρε μια φορά μόνο κι αυτή με πέναλτι. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν ανύπαρκτος. Σε κάποιους από αυτούς ήταν πολύ καλός χωρίς να κάνει τη διαφορά, σε κάποιους άλλους έδωσε καθοριστικές πάσες που κάποιος άλλος τις μετέτρεψε σε γκολ.
Καταλήγοντας (επιτέλους), ο Ντιέγκο είναι μύθος. Ένας θεοποιημένος ποδοσφαιριστής. Και θα μείνει τέτοιος για πάρα πολλά χρόνια ακόμα, πολύ πιθανόν και για πάντα, όσο θα παίζουν άνθρωποι αυτό το παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο. Θα τον αγαπάμε, θα τον υμνούμε και θα τον αντιμετωπίζουμε σαν κάτι μαγικό που κάποτε εμφανίστηκε σ’αυτόν τον μικροσκοπικό πλανήτη. Ένας μύθος τραβηγμένος στα άκρα φυσικά, όπως κάθε άλλος μύθος στη ζωή που σχετίζεται με κάτι που έγινε στο παρελθόν και του οποίου τα αρνητικά ή τα πεζά χαρακτηριστικά του έχουν ξεφτίσει στη μνήμη μας. Θα τον αντιμετωπίζουμε έτσι όταν γράφουμε αφιερώματα γι’αυτόν και όταν νοσταλγούμε κάποιες αξέχαστες στιγμές του. Αλλά είναι άδικο να χρησιμοποιούμε τον μύθο του για να τον συγκρίνουμε με ρεαλιστικά δεδομένα κάποιου σύγχρονου παίκτη.
Γιατί αν είναι να το κάνουμε αυτό, χρησιμοποιώντας μόνο τα όμορφα στοιχεία του μύθου και παραβλέποντας όλες τις πραγματικές μαύρες στιγμές του, ο Γκαρίντσα, ο άνθρωπος που κέρδισε δυο Μουντιάλ, έπαιξε 50 αγώνες με τη Βραζιλία χάνοντας μόνο έναν (!) και ο οποίος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες πολλών που τον πρόλαβαν, αδιαφορούσε για τη δυναμική των αντιπάλων, ντρίπλαρε με χαρακτηριστική άνεση όλη την ομάδα και τον τερματοφύλακα, έφτανε στη γραμμή του γκολ και μετά επέστρεφε πίσω για να το επαναλάβει, δεν θα είχε κανέναν αντίπαλο.
32 σχόλια σχετικά με το “Η Αργεντινή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα”
Εξαιρετική ανάλυση!
Δεν το έχω διαβάσει όλο ακόμα, αλλά ας ξεκινήσω από τα βασικά.
«κοντέ φοροφυγά, δεν θα γίνεις ποτέ Ντιέγκο»
Ναι! Πολυ σωστό το μότο! Γιατί ότι έφαγε ο Ντιέγκο, τα έφαγε με στυλ, όπως θα προσπαθούσαμε όλοι στη θέση του …
Δεν πήγαμε να κλαφτούμε και να καταδώσουμε στην εφορία για να την σκαπουλαρουμε.
Θεωρώ τον Μέσσι, ως τον πιο ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή, που πάτησε ποτέ πράσινο. Ένα σκαλί πάνω από τους δεύτερους, οι οποίοι και μόνο αναφορά του ονόματός τους να γίνει δίπλα στην λέξη δεύτερος είναι ιεροσυλία.
αλλά όχι και ο Μαραντόνα μυθος τραβηγμένος να άκρα. Ο Μαραντόνα είναι θρύλος. Ο μαραντόνα εδωσε σε γενεές, και σε έθνη όνειρα, και οράματα. Και οι μαύρες στιγμές του είναι που τον βάζουν ακόμα πιο ψηλά. Το πάθος του, το χέρι του, ακόμα και η κόκα, συνθέτουν έναν θρύλο. Τι να λέμε τώρα, τι να αμφισβητήσουμε από τον Ντιέγκο, που για κάποιους από εμάς είναι θρησκεία. Εμείς μωρά βλέπαμε ντιέγκο στον ύπνο μας, και ονειρευόμασταν διάφορα και τώρα μεγάλοι βλέπουμε μέσσι και λέμε δόξα τον Ντιέγκο που ζούμε αυτήν την εποχή να δούμε αυτά που κάνει ο μέσσι. Αλλά δεν γίνεται τώρα να διαβάζουμε ότι είναι μύθος τραβηγμένος στα άκρα. Και ο μέσσι από τον ντιέγκο εμπνεύστηκε και έγινε αυτό που είναι σήμερα.
Δεν είχα ποτέ σκοπό να γράψω σε σχόλιο το οτιδηποτε, αλλά ρε συ, ιεροσυλία. Και ποια αρνητικά έχουν ξεφτύσει στην μνήμη μας; Καλά έκανε ότι έκανε εκτός γηπέδου. Ο ποδοσφαιριστής πρέπει να είναι αλήτης. Να βάζει γκολ με χέρια, και κάνει το οτιδήποτε για να κερδίσει παράνομο ή μη, να ξεγελάει διατητές, και αυτά τα κάνει γιατί έχει πάθος. γιατί εκείνη την στιγμή δεν τον νοιάζει τίποτα, η ομάδα μου, η καψούρα μου, η αρρώστειά μου, και τίποτα άλλο. Και ότι κι αν έκανε το έκανε για πάρτυ του. Δεν έκλεψε την εφορία, το ψωμί των πολιτών. Αστο φίλε duendes, όλα ναι μαζί σου. αλλά όχι τον μαραντόνα.
Επειδή τυγχάνω ημίαιμος (ελληνοϊταλός) και σαραντάρης, τολμώ να μιλήσω για τον Ντιέγκο γιατί τον θυμάμαι. Ακόμα και το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ θυμάμαι. Ο Μαραντόνα είναι από τις πιό ωραίες παιδικές ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις, ίσως περισσότερο από τον Ζίκο στην αγαπημένη μου Ουντινέζε, στο ίδιο επίπεδο με τον Φραντσέσκολι στο Παγκόσμιο του 90 και πίσω μάλλον μόνο από το πρώτο παιχνίδι που με πήγε ο πατέρας μου (Βύζαντας Μεγάρων). Δεν τιμάω καθόλου τον άνθρωπο Μαραντόνα (πως μπορείς να τιμάς έναν κοκάκια, καραγκιόζη, ψωνισμένο υποκείμενο που καταφέρνει να εκθέσει μέχρι και τον Φιντέλ Κάστρο πηγαίνοντας υποτίθεται για αποτοξίνωση και κάνοντας στην πραγματικότητα όργια με ναρκωτικά και δυστυχείς ανήλικες πόρνες) παρότι του αναγνωρίζω και πολλά ελαφρυντικά (π.χ. ο οποιοσδήποτε νορμάλ άνθρωπος πιστεύω θα έβριζε τη μάνα σε έναν δημοσιογράφο που θα του τηλεφωνούσε επίμονα στις 2 τα ξημερώματα και με δύο μωρά στο σπίτι, ή θα πυροβολούσε έναν δημοσιογράφο που θα πήδαγε τη μάντρα του σπιτιού του για να βγάλει φωτογραφίες). Αλλά ο ποδοσφαιριστής ήταν το κάτι άλλο: η παρουσία όλων αυτών των μεγάλων που ήταν δίπλα του (με ειδική μνεία στον Κλάουντιο Κανίγκια ή Κανίτζια, όπως θέλετε πείτε το) απλά έκανε πιό λαμπερό τον ουρανό του οποίου ήταν ένα φωτεινό αστέρι. Η παρουσία όλων αυτών δεν τον ανταγωνιζόταν, λειτουργούσε προσθετικά. Απο κει και πέρα, ο πατέρας μου που ποδοσφαιρικά έχει δει πολύ περισσότερα, θα έλεγε οτι ήταν θαυμάσιος, αλλά ο Ντι Στέφανο, ο Αλταφίνι και κάποιοι άλλοι ήταν πιό πλήρεις.
επίσης, για να συμπληρώσω το παραπάνω: νομίζω πως το οτι αυτή τη στιγμή ο Ντιέγκο είναι μύθος/θρύλος οφείλεται και στο οτι οι περισσότεροι όσων η ποδοσφαιρική τους γνώμη είναι σήμερα επιφανής, είναι στην ηλικία μου ή λίγο πιό πάνω, και όταν έπαιζε ο Ντιέγκο ήταν ακριβώς στην ηλικία που οι αναμνήσεις γίνονται ονειρικές. Λίγο πολύ, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα της επικαιρότητας, είναι σαν τις ταινίες του Μπαντ Σπένσερ: Ποιοτικά μπορεί να μην ήταν το μάξιμουμ και να μην πιάνουν μιά μπροστά στα σημερινά αντίστοιχα με ειδικά εφέ κλπ, αλλά όλοι μας θυμόμαστε τον εαυτό μας να κάθεται σε ένα καφάσι απο μπύρες ή σε μια μάντρα, καλοκαίρι και με γρανίτα ή πορτοκαλάδα στο χέρι περιμένοντας να αρχίσει ο Τρινιτά(ς), και νιώθουμε κάτι να σκιρτάει μέσα μας με αυτή την ανάμνηση.
Ποιος μεσσι ρε παιδια? προσωπικα για μενα ο Μεσσι δεν φτανει ουτε τον Ρεκομπα. Απλα ο Μεσσι ο μονος πραγματικα μπαλαδορος σε μια εποχη που το ποδοσφαιρο ειναι χωμα, σε μια εποχη που θεωρουνται τοπ αμυντικοι ο νταβιντ λουιζ και ο μποατενγκ, σε μια εποχη οπου η βραζιλια δεν εχει πλεον ομαδα( εχει νευμαρ aka ρομπινιο Νο2), σε μια εποχη που βλεπεις αγωνα 90 λεπτα χωρις σουτ στο τερμα, σε μια εποχη οπου βλεπεις αθλητες ( σωματικα δυνατα ατομα) χωρις καθολου ταλεντο να γινονται μεταγραφη για δεκαδες εκατομμυρια ευρω πχ μπειλ το αριστερο μπακ που εγινε σεντερ φορ ο οποιος δεν ξερει να κανει μιση σωστη τριπλα απλα πεταει την μπαλα μπροστα και τρεχει, σε μια εποχη που στο ποδοσφαιρο δεν υπαρχει πια ο αξονας η μπαλα παιζεται μπρος πισω απο τα πλαγια εχουν εξαφανιστει η θεσης 10, 8 και 6, εχουμε φτασει στο σημειο να μετραμε ποσες πασες κανουν οι ομαδες και ο καθε πεχτες δηλαδη ελεος.
O Μεσσι ειναι πιο θεοποιημενος απο ολους, παντου γραφουνε για τον μεγαλο αριθμο γκολ και των ρεκορ που εσπαγε λιγες χρονιες ηταν ο καλυτερος αγωνιστικα, του δωσανε την χρυση μπαλα το 2010 χωρις λογο ,ενω ο ινιεστα ηταν μακραν καλυτερος, επι 8 χρονια ηταν σαν επαιζε στην εθνικη ισπανιας η οποια ηταν σε αλλο επιπεδο την περιοδο 2008-2012 το οποιο πιστευω δικαιολογει τον μεγαλο αριθμο τερματων, οπως ειχε πει και ο ρικελμε ο ινιεστα ηταν ο καλυτερος παιχτης στην βαρκελωνη.
Για μενα οι μεγαλοι παιχτες δεν χρειαζονται 50 και 60 γκολ καθε χρονο ουτε χρυσες και ασημενιες μπαλες για να αποδεικνυουν οτι ειναι τιτανοτεραστιοι μια στιγμη αρκει.
Οι ατελιωτες κουρσες και απιστευτες μπαλιες του νακαμουρα στη ρετζινα και ατελιωτο ξυλο που εφαγε, η απιστευτη χρονια του Μπατζιο στην Μπολονια, η Ρουμανια του χατζι και η μεταγραφη στη μπρεσια στην Serie B, για τον Ρεκομπα τι να πρωτο πεις, για την παρομοια με του Μαραντονα κουρσα-γκολ ή για το απιστευτο γκολ απεντανι στην περουτζια. Οπως και οι χρονιες του Ζικο στον ουντινε. Αυτα ελαχιστα παραδειγματα αλλα μεσα απο αυτες τις προσπαθειες κατελαβενεις πραγματικα τι εστι ποδοσφαιρο
Να κατεβεί άμεσα το κατάπτυστο -για το Σομπρέρο- άρθρο γιατί θα ανεβάσω επιστημονική ποδοσφαιρική ανάλυση που θα αποδεικνύει:
1 – ότι ο Τάσος Παντος είναι καλύτερος ποδοσφαιριστης από τον Τσιαρτα και τον Χατζηπαναγη
2 – ο Ζινταν ειναι καλύτερος προπονητής από τον Σιμεόνε!
Θλίβομαι και συμπονώ τον αρθρογράφο που δεν πρόλαβε την εποχή Μαραντονα και “αναγκάζεται” να φαντασιωνεται ότι ο Μεσι και ο Ροναλτο θα μπουν στο πάνθεον των κορυφαίων αλλά όλα έχουν και τα όρια τους.
Θα μου πεις βέβαια, στο ποδόσφαιρο που μετράει, κατοχή, τελικές, πάσες -τι και αν είναι στον τερματοφύλακα- και τρεξίματα, όλα είναι πιθανά!
επιτελους ενα σοβαρο αρθρο για αυτη την τεραστια φουσκα που λεγεται μερεντονας. ουτε στο μικρο δαχτυλακι δεν μπορει να φτασει αυτα που εχει γραψει ο Μεσσι. απλα οσοι δεν τους εζησαν και τους δυο ακουν τις ιστοριες των αμπαλων παππουδων τους, που θυμουνται τα νιατα τους και νομιζουν οτι ολα τοτε ηταν καλυτερα. αμα δεν πουλουσε τρελλα, σκουλαρικια και μαγκια με το τατου του Τσε στο μπρατσο, ολοι θα τον θυμοντουσαν σαν εναν καλο παικτη απλα. τα ρεκορ του Μεσσι δεν θα ζησουμε να τα δουμε να σπανε.
α, και κατι ακομα. την Κοκκα Κολλα δεν την εμαθε το 94. την ηξερε απο το 86 μια χαρα. αλλα τοτε ουτε τα ποτηρακια για τα ούρα δεν ειχαν ανακαλυφθει. κατα τα άλλα παικτης με 300 γκολ θεωρειται ο καλυτερος επιθετικος ολων των εποχων, επειδη οι συμπαικτες του πηραν ενα απο 465 διαφορετικα Κυπελα που υπαρχουν στο ποδοσφαιρο.
Θα μπροσουσες απλα να αφησεις μονο την πρωτη παραγραφο με την οποια συμφωνω απολυτως και να μην μπεις κι εσυ σ αυτη την ανουσια κουβεντα
Εγώ πάλι διαφωνώ σε αρκετά πράγματα και τα συζητήσαμε σε προηγούμενο ΔΣ του Σομπρέρο.
Τα “ρεκόρ” μού είναι αδιάφορα, αυτά τα κοιτάνε στο ΝΒΑ που μετράνε ποιος έχει τα περισσότερα τριπλ νταμπλ ημέρα Τετάρτη. Τα χατ-τρικ με το Σουρινάμ ή τη Χετάφε ποτέ δεν θα μετρήσουν το ίδιο με μια γκαμπέτα σε έναν τελικό Τσάμπιονς λιγκ ή μια ασίστ σε έναν τελικό Μουντιάλ.
Η Αργεντινή του 1986 μπορεί να έχει μερικούς καλούς παίκτες, αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση με τον Μπιλάρδο υπό πίεση, τραγικά αποτελέσματα κ.ο.κ.
Είναι η μισή αλήθεια ότι υπήρχε ο Κανίγια και ο Μπουρουσάγκα. Η άλλη μισή είναι ότι ο Ντιέγκο την οδήγησε εκεί. Όχι μόνος του, αλλά χωρίς αυτόν δεν θα γινόταν τίποτα.
Και μια που λέμε για τον Μέσσι (γιατί σύγκριση για το ποιος είναι ο κορυφαίος δεν γίνεται, αλλά το κείμενο ουσιαστικά είναι μια σύγκριση), δεν οδήγησε ΠΟΤΕ την εθνική κάπου, ούτε καν εμβιπι δεν ήταν. Ακόμα και στο φετινό “καλό” του Κόπα Αμέρικα, ξεχνάνε πολλοί ότι η Αργεντινή έκανε το καλύτερό της ματς χωρίς αυτόν και κατά σύμπτωση με την ομάδα που συνάντησε στον τελικό. Το πρώτο ματς της Αργεντινής με την Χιλή στον όμιλο ήταν το καλύτερό της με σοβαρό αντίπαλο εδώ και πολύ καιρό. Δεν θα πω ότι έγινε επειδή έλειπε ο Μέσσι, θα πω όμως ότι οι πορείες της Αργεντινής τα τελευταία χρόνια (Κόπα Αμέρικα, Μουντιάλ) πιθανότατα να είχαν γίνει και χωρίς αυτόν.
Για να το κλείσω, συμφωνώ ότι είναι χαζό να πρέπει με το ζόρι να βγάζουμε λίστες με καλύτερους, κορυφαίους όλων των εποχών κτλ. Η αλήθεια είναι όμως ότι όσον αφορά καθαρά και μόνο στην σημαντικότητα για την εθνική Αργεντινής, ο Ντιέγκο δεν μπορεί να μπει στην ίδια σύγκριση με τον Μέσσι. Ο Μέσσι είναι πολύ πιο κάτω και από παίκτες όπως ο Κέμπες, ο Μπατιστούτα, ο Μαστσεράνο, ο Κανίγια κτλ. Δεν μειώνει τον δικό του μύθο αυτό, αλλά όσο και να ψειρίσουμε την ιστορία του Μαραντόνα (για μένα και το 1990 ο Ντιέγκο ήταν αρκετά καλός, σε ένα Μουντιάλ πολύ σκληρό) το αστέρι του στην εθνική Αργεντινής δεν θα ξεπεραστεί.
Και δεν κοιτάω καθόλου τα απ’ έξω από την μπάλα, μιλάω για τα ποδοσφαιρικά και μόνο.
εγω λεω οτι ο Μεσσι ειναι πολυ πιο κατω κι απ τον Μπατσινίλα. ποιος Μεσσι τωρα. τα ρεκορ ειναι σιγουρα “αδιάφορα” οταν δεν μας συμφέρουν. και τα γκολ του Μεσσι στην εθνικη κανονικα πρεπει να βγουν ολα ακυρα. τι να λεμε τωρα. και ο Ζαγορακης εξαλλου ειναι μεγαλυτερος απ τον Μεσσι, γιατι πηρε γιουρο. και ο Διαμαντιδης απ τον Γκαλη, γιατι πηρε τοσες κουπες στο πρωταθλητριων. ευτυχως το αρχικο αρθρο ειναι εκει και βαζει τα πραγματα στην θεση τους με την μεγαλη φουσκα που πουλαει τον μυθο του για να ζει..
Μια χαρα πλακα και χαβαλε εχουν παρομοια θεματακια.
Τι θα ηταν αλλωστε το ποδοσφαιρο χωρις την καζουρα του και τα γυρω-γυρω του;
Τιποτα!
Ο Μαραντονα εχτισε τον θρυλο του σταδιακα, με τις δηλωσεις του, με τα στραβα του, τα λαθη του, τα τροπαια του, με αποκορυφωμα το ζοομ του καμεραμαν στο κλαμα του στον χαμενο τελικο του 90! Ο βασιλιας εκλεγε σαν μικρο παιδι οπως εκλεγε και ολη η Αργεντινη για το κλεμμενο τροπαιο.
Ξερω, συμβαινουν αυτα, αλλωστε τωρα ηταν το θυμα, ειχε υπαρξει και θυτης αλλα αν το ποδοσφαιρο ειναι στιγμες αυτη κατα τη γνωμη μου ηταν η πιο δυνατη.
Το ειχε δηλωσει αλλωστε, δυο ονειρα εχω στη ζωη μου.
Να παιξω σε Μουντιαλ και να το κατακτησω. Του το εκλεψαν και εκλεγε σαν μικρο παιδι που του πηραν τις καραμελες.
Μπορει ο Μεεσι να ειναι καλυτερος αλλα ο Μαραντονα ηταν ο ΣΤΑΡ, η πεμπτουσια του ποδοσφαιρου, ο Θεος του, ο Γκαλης της Αργεντινης, ο ανθρωπος που οπου πηγαινε αλλαζε το ρου της Ιστοριας.
Και οπως διαβασα σε ενα αρθρο, αν ο Μαραντονα ηταν στην 11αδα, ο Ιγκουαιν θα το εβαζε το γκολ!
Φανταζομαι το εαυτο μου αρχηγο σε μια αλανα σε ενα παραλληλο συμπαν και να διαλεγω παιχτες για την ομαδα μου. Πρωτος Μπατιγκολ(αδυναμιες ειναι αυτες), δευτερος Μαραντονα, τριτος ο Μαριο Κεμπες με την χαιτη, τεταρτος Κανιγια, πεμπτος Σιμεονε.Ολοι μπροστα χε χε … σιγα μη διαλεξω τον λοοσερ που εβαλε τα κλαματα και εγκατάλειψε στη πρωτη στραβη. Ας παει στη Μυκονο μαζι με τους δικους μας και τα τατουαζ του/τους.
Φιλικα με χιουμορ και με πολλες υπερβολες -)
Θα συμφώνησω ότι η σύγκριση είναι μάταια, διαφορετικά τα δεδομένα τότε, διαφορετικά τώρα. Αλλά (γιατί πάντα υπάρχει ένα αλλά) τους μεγάλους ποδοσφαιριστές μπορείς να τους κρίνεις και να τους συγκρίνεις από το ειδικό τους βάρος. Αυτή τη στόφα του “κάτι παραπάνω”. Είναι ο παίχτης που με μία του ένεργεια μπορεί να αλλάξει την πορεία ενός αγώνα – ενός αγώνα όπου τα πόδια όλων, ακόμη και καλύτερων παιχτών, τρέμουν. Είναι το γκολ το ζινταν στον τελικό με την λεβερκούζεν, η ασσίστ του ντιέγκο στον τελικό με τους γερμαναράδες, η κίνηση του ινιέστα στον τελικό με τους ολλανδούς – για παράδειγμα. Αυτό που ξεχωρίζει τον θρύλο από τον κορυφαίο είναι να πραγματοποιήσει μια ενέργεια που γίνεται εύκολα στην προπόνηση και υπερβολικά δύσκολα σε παιχνίδι που παίζονται πολλά. Και τέτοιοι θρύλοι με ειδικό βάρος, υπάρχουν πολλοί. Ο Μαραντόνα είναι από τους μεγαλύτερους για πολλούς, άλλους λόγους. Η ουσία είναι ότι ο Μέσσι δεν έχει αποδείξει πότε ότι μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Κατά τα λοιπά, μάλλον είναι από τους πιο ολοκληρωμένους παιχταράδες που έπαιξαν ποτέ μπάλα. Αλλά τα μαγικά που κάνει σε παιχνίδια δίχως νόημα, δεν τα έχει κάνει ποτέ και σε κανέναν τελικό – με την Αργεντινή ή με την Μπαρτσελόνα. Και γι’αυτό, νομίζω ότι ευθύνεται η απόφαση του να μην φύγει πότε από την Μπάρτσα. Όπως ο οποιοδήποτε άνθρωπος μένει στην ίδια δουλειά με τους ίδιους συνεργάτες για μια ζωή – μαθαίνεις να δουλεύεις με τον ίδιο τρόπο, μπαίνεις σε ρουτίνα, δεν ρισκάρεις, δεν αποκτάς θράσσος.
Καλά Ρόρι, είπαμε να κάνουμε κουβέντα και εσύ το ξεφτίλισες. Μερεντόνα, Μπατσινίλα, δεν έχει νόημα να το συνεχίσω. Φούσκα ο Ντιέγκο, σαν μετοχή στο χρηματιστήριο.
Έτσι είναι, αφού έτσι το λες.
Ξέχασες τον Βουρτζούμη.
ε μα οταν η κουβεντα φευγει απο τα επιχειρηματα και παει στο συναισθηματικο, πως θελεις να σου απαντησω.
ενταξει. θρυλος ο Μαραντονα. αλλα αυτο που γινεται με τον Μεσσι δεν εχει προηγουμενο. σε καθε του παιχνιδι εμπαινε μεσα κοσμος να τον αγκαλιασει. το ονομα του δε ακουστηκε πολυ περισσοτερες φορες απο την ιαχη “Αργεντινη”, σε ολα τα παιχνιδια. αυτο ουτε ξαναγινε ουτε βλεπω να ξαναγινεται με αλλον. φυσικα δεν εγινε ουτε με τον Ντιεγκο. κι αν εγινε, οχι σε τετοια συχνοτητα γιατι θα το ξεραμε. ο Μεσσι ξαναγραφει την ιστορια του ποδοσφαιρου. και τα γραμματα ειναι ανεξίτηλα..
Το συγκεκριμένο άρθρο θεωρώ πως είναι μια μάταιη προσπάθεια απομυθοποίησης του μεγαλύτερου (κατά τη γνώμη μας.. και δεν είμαστε λίγοι, ούτε τον έχουμε δει όλοι μόνο κονσέρβα) ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Δε θα μπω καν σε διααδικασία ανάλυσης του πως και του γιατί. Ήμουν στο Μεξικό το 86 και γενικά είδαν πολλά τα μάτια μου. Θα τα κλέίσω όλα σε μια φράση που έγραψαν κάποτε οι Ναπολιτάνοι στο τοίχο ενός νεκροταφείου, προφανώς απευθηνόμενοι στους μακαρίτες. “Δε ξέρετε τι χάσατε”…
Βρειτε εναν παικτη να κανει αυτα που κανει ο κοντος σε ολη την ιστορια του ποδοσφαιρου σε οτι αφορα την ταχυτητα κ την αποσταση του απο την μπαλα!!Δν λεω για το χωρο που βλεπει κ το οαιχνιδι που μοιραζει…!!Απλα απιστευτος.. Τπτ αλλο!!
δεν ξέρω πόσοι από εσάς το έχουν ακούσει, αλλά στο παγκόσμιο του 90 στην Ιταλία, όταν ήταν να παίξουν Ιταλία-Αργεντινή στη Νάπολι, ο Ντιέγκο κάλεσε τους Ναπολιτάνους να υποστηρίξουν την Αργεντινή λέγοντάς τους οτι “Θυμούνται οτι είστε Ιταλοί μόνο μιά φορά το χρόνο που σας έχουν ανάγκη”. Δημιουργήθηκε φοβερό θέμα, γιατί βγαίνανε άτομα στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο και λέγανε ότι ο Ντιέγκο έχει δίκιο, είναι παιδί μας, θα τον υποστηρίξουμε (ήτανε και η εποχή που είχανε ξεκινήσει με τη Λέγκα του Βορρά και λέγανε ιστορίες για τριχοτόμηση της Ιταλίας κλπ). Στο γήπεδο, εμφανίστηκε ένα τεράστιο πανό που έλεγε: “Ντιέγκο σ’αγαπάμε, αλλά η πατρίδα μας είναι η Ιταλία”. Τελικά κανα χρόνο μετά, αποδείχθηκε οτι το είχαν σηκώσει πράκτορες της εθνικής ασφάλειας (DIGOS)σε διατεταγμένη υπηρεσία, και οτι διάφοροι συνάδελφοί τους είχαν διασκορπιστεί στο πλήθος σε ρόλο κλακαδόρων για να προλάβουν τυχόν “αντεθνικές εκδηλώσεις”.
Δεν νομίζω ο Μέσι να καταφέρει να κάνει ποτε κάτι τέτοιο, και σκεφτείτε οτι παίζει στην Βαρκελώνη, όχι στη Νάπολι.
Γιωργο, επειδη ειμαι κοντα 50 χρονων και μπαλα παρακολουθω απ το 1978 ανελλιπως, (ειδικα τα μεγαλα γεγονοτα οπως τα παγκοσμια που πρωταγωνιστουσε ο Ντιεγκο, τα θυμαμαι σαν χθες), να σου πω οτι οντως τοτε εγιναν οπως τα λες. ο Ντιεγκο καλεσε την νοτια Ιταλια μαζικα να στηριξει την Αργεντινη, εγινε μεγαλο σουσουρο οπως λες, η νοτια ιταλια που δεν χωνευε ποτε τους βορειους ειχε πεσει σε συζητησεις για το αν πρεπει η οχι, αλλα, αν θυμασαι, στο γηπεδο δεν εγινε τιποτα. ουτε συνθηματα υπερ της Αργεντινης ουτε τιποτα. ουτε φυσικα κατα της Αργεντινης. ηταν το κοινο μουδιασμενο και μπερδεμενο. τελος, πανω σ αυτο που ρωτησες, ναι. ο Μεσσι δεν θα το κανει ποτε αυτο, για δυο λογους. πρωτον γιατι δεν εχει τον ηγετικο χαρακτηρα του επαναστατη και δευτερον γιατι δεν συντρεχει κανενας λογος. η ιταλια τοτε ηταν ειδικη περιπτωση. η Ναπολι δε, αν θυμασαι, ειχε ενα μουτρο… κατσε καλα για προεδρο, για τον οποιο ο Ντιεγκο ειχε πει πως ειναι τρελλος(!) και ο δε προεδρος της Μιλαν ειχε δηλωσει πως οταν μιλαει μαζι του εχει την πλατη του στον τοιχο, γιατι ποτέ δεν ξερεις..
υπαρχουν ολ αυτα καταγεγραμμένα. αν τα θελετε εδω ειμαι..
Γνώμη μου είναι πως δεν μπορεί να γίνει σύγκριση σε ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν σε εντελώς διαφορετικές εποχές. Άσχετα αν έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Ο Μαραντόνα δεν είναι απλά ποδοσφαιριστής στις συνειδήσεις των ποδοσφαιρόφιλων. Είναι κάτι σαν Θεός, συμφωνώ με duendes σε αυτό, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι.
Απ’ την άλλη το πόσο καλός -ή ο καλύτερος- είναι ένας παίκτης δεν μπορεί να βγει αποκλειστικά και μόνο απ’ τα τεχνικά του χαρακτηριστικά. Μπαίνουν πολλά στη “ζυγαριά” για να βγει η σούμα. Ο Μέσι για μένα είναι ο κορυφαίος των τελευταίων 10 ετών σίγουρα. Αλλά γιατί να μην θεωρούν κάποιοι ανώτερό του τον Ζιντάν ή τον Ροναλντίνιο ή ακόμα και τον Κριστιάνο; Δίκιο θα έχουν όλοι και κανένας δεν θα μπορεί να τους πει κάτι. Δεν βλέπουμε όλοι το ποδόσφαιρο απ’ την ίδια σκοπιά και αυτή είναι και η μαγεία του.
Το γεγονός επίσης των χαμένων τελικών με την Αργεντινή εμένα δεν μου λέει κάτι. Και ο Κρόιφ δεν πήρε τίτλο με την Ολλανδία (κορυφαίος θεωρείται από πολλούς παλιούς). Και από μένα, απ’ τα βίντεο που έχω δει και αυτά που έχω διαβάσει.
Ο Μαραντόνα αυτό που κατάφερε με τη Νάπολι σε μια περίοδο που το Ιταλικό ήταν το κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη με τεραστιες τις Μίλαν, Γιούβε, Ίντερ, Ρόμα, Σαμπντόρια είναι κάτι μοναδικό. Όπως και αυτά που έχει καταφέρει ο Μέσι με τη Μπάρτσα. Πάνω σε αυτόν στηρίχθηκε μια ομάδα που έπαιξε εξωπραγματικό ποδόσφαιρο. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Προσωπικά θα ήθελα να δω τον Μέσι και σε κάποια άλλη ομάδα, αλλά ποιος θα άφηνε τη σιγουριά της Μπάρτσα στα 29 για να ξεκινήσει κάτι νέο και να δεχθεί -στην πρώτη στραβή- αρνητική κριτική; Ελάχιστοι. Ο Μαραντόνα ίσως να ήταν ανάμεσα σε αυτούς βέβαια λόγω του επαναστατικού του χαρακτήρα.
Απ’ την άλλη πάλι, όταν ο Μαραντόνα άφηνε τη Βαρκελώνη για την άσημη Νάπολι, οι μπλαουγκράνα ΔΕΝ ήταν το μεγαθήριο του σήμερα και υπάρχουν πολλά μελανά σημεία από εκείνη την περίοδο γι’ αυτή του την κίνηση.
Για να κλείσω. Θεωρώ πως αν ο Μέσι είχε κερδίσει ένα Μουντιάλ αυτόματα όλα τα σάιτ σε όλο τον κόσμο θα τον χαρακτήριζαν ΤΟΝ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ και σιγά σιγά έτσι θα έμενε στο μυαλό των περισσοτέρων. Για τους Αργεντίνους δεν νομίζω πως θα άλλαζε κάτι. Ο Ντιέγκο θα συνέχιζε να είναι ο δικός τους ΘΕΟΣ.
https://www.youtube.com/watch?v=u_WQf17jhkU
Rory Gal, ευτυχώς που έγραψες αυτό για τον πρόεδρο και βεβαιώθηκα ότι απλά δεν ξέρεις τι γράφεις. Go on!
Η κρίσιμες διαφορές είναι πρώτον ότι όλοι οι μεγάλοι παίκτες(που μπαίνουν σα φαβορί ή αουτσάιντερ στην άκυρη, και για μένα, συζήτηση για τον “καλύτερο όλων των εποχών”) που έχουν πάρει μουντιάλ, πρώτα έτυχε και πήραν Μουντιάλ και μετά αναγνωρίστηκαν ως τέτοιοι, υποψήφιοι “καλύτεροι” δηλαδή.
Ο Μαραντόνα το 86 δεν έμπαινε σε τέτοια συζήτηση, ο Πελε προφανώς στα 18 του το 58 όχι, ο Ζιντάν το 98 ήταν ο τύπος που πήγε στην Γιουβέντους και έχασε 2 τελικούς ΤΣ ένώ αμέσως ένα χρόνο πριν η ομάδα το είχε σηκώσει.
Επίσης δεύτερον, ότι οι υπόλοιποι Κρόιφ, Ντι Στέφανο, Πούσκας που μπαίνουν στην συζήτηση δεν το σηκώσαν, αλλά για αυτούς δεν πειράζει τόσο, μπορούν να θεωρηθούν “καλύτεροι” και έτσι.
Αυτό που “ζητάμε” από τον Μέσσι, ότι “πρέπει” να το σηκώσει η Αργενινή με τον Μέσσι και μάλιστα με τον Μέσσι σε οργιώδη φόρμα για όλο το Μουντιάλ, και τότε μόνο θα αναγνωριστεί ως υποψήφιος για “καλύτερος”, είναι πρωτόγνωρο. Δηλαδή σήκωσέ το και μετά θα δούμε αν και πως, είναι ένα βάρος που δεν έχει ανατεθεί ποτέ σε κανέναν ξανά. Είναι αρκετά άδικο νομίζω.
Αγαπητέ Duendes,
Είναι ο Μέσι καλύτερος από τον Μαραντόνα;
Αν ο Μέσι είχε καταφέρει μέσα σε τρία χρόνια να μετατρέψει σε πρωταθλήτρια μια ομάδα του επιπέδου της σημερινής Εσπανιόλ, με περιορισμό στον αριθμό των ξένων παιχτών (βλέπε ΥΓ1) και χωρίς να έχει γηγενείς συμπαραστάτες τον Ινιέστα και τον Τσάβι, θα ήταν πιο δύσκολο να απαντήσω.
Καλύτερα, όμως, να πω ποιος από τους δύο μου αρέσει περισσότερο και γιατί.
Ποτέ δεν έχω δει τον Μέσι να αγωνίζεται με το πάθος, με την μανία που έβγαζε ο Μαραντόνα όταν ένιωθε την ανάγκη να νικήσει. Το έχει γράψει ήδη, με κομψό τρόπο, ο Ozzy Ardilles του Sombrero: «Ο Μέσι δεν είναι λατινοαμερικανός» Εγώ θα πω τα πράγματα με το όνομά τους: Ο Μέσι είναι φλώρος.
Ο Μαραντόνα ήταν προϊόν μιας εποχής και μιας κουλτούρας όπου το ποδόσφαιρο ήταν καθαρά ανδρικό άθλημα: ήταν πόλεμος. Ακούω πολλούς να λένε ότι σήμερα οι ποδοσφαιριστές είναι καλύτεροι αθλητές, όμως ελάχιστοι αναγνωρίζουν ότι τότε οι αμυντικοί μπορούσαν να σου δώσουν τα πόδια στο χέρι. Αναρωτιέμαι πόση ώρα θα είχε αντέξει ο Μέσι απέναντι στον Τζεντίλε ή στον Γκοϊκοετσέα, με τους κανονισμούς που ίσχυαν την εποχή του Μαραντόνα.
Είναι αυτή η δύναμη, η θέληση, το πάθος που επέτρεψε στον Μαραντόνα να ξεπεράσει την απόπειρα δολοφονίας που έκανε εναντίον του ο Γκοϊκοετσέα. Με τα χρήματα που διακυβεύονται στο σημερινό ποδόσφαιρο, ένας αμυντικός που θα τολμούσε να κάνει το ίδιο στον Μέσι θα κατέληγε στο χαντάκι. Κάθε εποχή είχε τον «Μέσι» της. Όμως, οι παλιοί «Μέσι» δεν είχαν την προστασία που απολαμβάνει ο σημερινός.
Είναι και κάτι άλλο που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Υπήρχε ένα είδος «μαγείας» που είχε ο Μαραντόνα και δεν έχει ο Μέσι. Μια αίσθηση ότι ο Μαραντόνα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να κάνει κάτι που να μοιάζει να ξεπερνάει τα δεδομένα αυτού του κόσμου. Μια αίσθηση ότι αρκούσε απλώς να του δώσεις την μπάλα και μετά όλα ήταν δυνατά. Δεν θυμάμαι ο Μέσι να έχει βάλει στο ίδιο ημίχρονο γκολ με το χέρι, με πλασέ από 30 μέτρα και με απευθείας κόρνερ:
https://www.youtube.com/watch?v=Skt9pmgu684
Αρκετά από τα «μαγικά» που σκαρώνει ο Μέσι, είναι απομιμήσεις κατορθωμάτων άλλων ποδοσφαιριστών. Για παράδειγμα, το περσινό πέναλτι με πάσα. Ή το γκολ εναντίον της Χετάφε το 2007. Ειδικά το γκολ εναντίον της Χετάφε, έγινε με πρόθεση να «εκβιάσει» την σύγκριση με τον πρώτο διδάξαντα. Για τον λόγο αυτό, ήταν κίνηση που φανερώνει ενδόμυχη αμφιβολία για το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρισης. Και όσο να πεις, η Χετάφε δεν ήταν ανώτερη από το «κογιότ» των Λίνεκερ, Χοντλ, Γουόντλ, Μπαρνς κλπ.
Και κάτι τελευταίο. Εδώ, μας ενδιαφέρει ο Μαραντόνα ως ποδοσφαιριστής. Ο άνθρωπος Μαραντόνα μεγάλωσε χωρίς να έχει ψωμί να φάει. Δεν θα περίμενα να μας αναλύσει τον Πλάτωνα. Όσο για το αν έγινε «γραφικός»; Μόνο οι μετριότητες, αυτοί που μια ολόκληρη ζωή εξαρτώνται από την έγκριση των άλλων, ρωτάνε συνέχεια: «πώς με θέλετε;» Ο Μαραντόνα υπήρξε πολλά, καλά και κακά, όμως δεν υπήρξε μετριότητα.
Να είσαι (είστε) καλά,
Antoine Griezmann
Υστερόγραφα:
ΥΓ1: Ο Μαραντόνα ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ξένος παίχτης της Νάπολι, όταν αυτή κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα την σεζόν 1986-87. Δεν υπήρχαν ακόμα στο ρόστερ ο Αλεμάο και ο Καρέκα.
ΥΓ2: Ποιους αμυντικούς έχει να αντιμετωπίσει ο Μέσι και ποιους είχε να αντιμετωπίσει ο Μαραντόνα;
ΥΓ3: Κάποιοι συμπαίχτες του Μαραντόνα στην Αργεντινή του 1986 ήταν καλύτεροι από όσο τους αναγνωρίζεται. Όμως, πρέπει να βάζουμε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Πράγματι, ο 24χρονος Μπουρουτσάγα είχε αναδειχθεί καλύτερος ξένος παίχτης του γαλλικού πρωταθλήματος για την σεζόν 1985-86. Όμως, οι γνωστότεροι ανταγωνιστές του ήταν ο επίσης Αργεντινός Ταραντίνι και οι Γιουγκοσλάβοι Σούσιτς και Χαλίλχοτζιτς. Και οι τρεις ήταν ήδη 30ρηδες. Και οι τρεις ήταν απόντες από το Μουντιάλ του 1986.
ΥΓ4: Γράφεις ότι για την Αργεντινή του Μαραντόνα ήταν αποτυχίες η 4η θέση του 1987 και η 3η θέση του 1989 στο Κόπα Αμέρικα. Γιατί δεν γράφεις ποια θέση πήρε η Αργεντινή του Μπουρουτσάγα στο Κόπα Αμέρικα του 1983;
ΥΓ5: Η στατιστική είναι ο εξυπνότερος τρόπος για να πεις ψέματα. Επιλέγεις να παρουσιάσεις μόνο τα στατιστικά που πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσουν να μειώσεις τον Μαραντόνα. Στην πορεία προς την κατάκτηση του Κυπέλου Ουέφα της σεζόν 1988-89, η Νάπολι είχε πετύχει 18 γκολ. Από αυτά, 3 γκολ είχε βάλει ο ίδιος ο Μαραντόνα και άλλα 11 προήλθαν από δικές του ασίστ. Για τί ποσοστό μιλάμε; Μάλιστα, στους διπλούς ημιτελικούς και τελικούς με Μπάγερν Μονάχου και Στουτγάρδη, ο Μαραντόνα είχε 1 γκολ (με πέναλτι κερδισμένο από τον ίδιο) και 7 ασίστ. Εσύ απλώς αναφέρεις ότι στους τελικούς είχε βάλει μόνο ένα γκολ και αυτό με πέναλτι.
ΥΓ6: Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι με ποιο τρόπο προσπαθείς να υποβαθμίσεις ακόμα και την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1986. Η Ουρουγουάη «είχε φάει 6 από τη Δανία στον όμιλο» (αλλά παραδόξως είχε γίνει υπερδύναμη έναν χρόνο αργότερα, όταν κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα). Η Αγγλία ήταν το «κογιότ», ο αιώνιος λούζερ. Και, φυσικά, «το Βέλγιο παραμένει πάντα Βέλγιο». Καταλαβαίνω ότι μπορεί να θέλεις να «τρολάρεις» τους οπαδούς του Μαραντόνα. Όμως, για να μιμηθώ το ύφος σου, η πραγματικότητα παραμένει πάντα πραγματικότητα.
ΥΓ7: Duendes, μου αρέσουν πολύ τα άρθρα που γράφετε στο Sombrero. Μου άρεσε πολύ και το δικό σου άρθρο για τον Μαραντόνα, ακόμα και αν διαφωνώ με αυτό. Όσον αφορά τον Ντιέγο, συμφωνώ 100% με το σχόλιο του Elaith και σε πολύ μεγάλο βαθμό με το σχόλιο του El Chino. Αυτά και συγγνώμη για το «σεντόνι».
ΥΓ8: Ο Μαραντόνα ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο.
@Antoine Griezmann, σεβαστή η άποψη σου, παρ’ όλο που θεωρώ τα περισσότερα που έγραψες για τον Μέσσι από λίγο άστοχα έως πολύ άστοχα. Καθένας με τις απόψεις του όμως.
Το θέμα είναι ότι το 80% των δυο τεράστιων σχολίων σου δεν έχει καμία σχέση με το κείμενο που βρίσκεται από πάνω και στο οποίο αναλύεται η πορεία του Ντιέγκο με την εθνική Αργεντινής.
Οπότε επειδή απ’ότι κατάλαβα ένα πράγμα σε καίει κυρίως, να ξεκαθαρίσω πως αν έπρεπε ντε και καλά να διαλέξω ποιον θεωρώ καλύτερο παίκτη από τους δυο με τα μέχρι τώρα δεδομένα, κι εγώ τον Ντιέγκο θα διάλεγα.
Αν μου έγραφες σε τί διαφωνείς, θα βοηθούσες να γίνει διάλογος.
Εσύ ξεκίνησες το άρθρο σου με τη σύγκριση Μαραντόνα και Μέσι.
Εσύ έβαλες τη φωτογραφία με τον έναν απέναντι στον άλλο.
Για το χώρο που πιάνουν τα σχόλιά μου ζήτησα συγγνώμη, όμως τα επιχειρήματα πιάνουν χώρο.
Δεν με «καίει» τίποτα. Αγαπάω το ποδόσφαιρο και ήθελα να ανταλλάξω απόψεις με αυτούς που θεωρούσα παρέα μου.
Λυπάμαι που εσύ το βλέπεις αλλιώς. Λυπάμαι και για την αγένεια που δείχνεις με το ύφος σου απέναντί μου. Αλλιώς σε είχα μετρήσει. Κρίμα.
Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τη σύγκριση Μέσσι-Μαραντόνα, δεν υπάρχει καμία σύγκριση από μέρους μου (αναφέρεται ξεκάθαρα ότι δεν μπορώ, ούτε μ’αρέσει να κάνω τέτοιες), ούτε ανάλυση της καριέρας του Μέσσι, ούτε καν ανάλυση της συνολικής καριέρας του Μαραντόνα. Είναι μια προσπάθεια να δείξει όλη την πορεία του Ντιέγκο με την εθνική, για την οποία θεωρώ πως 8/10 απ’όσους σχολιάζουν και παίρνουν θέση σε τέτοιες ανάλογες συζητήσεις ξέρουν ελάχιστα.
Αν από όλο αυτό κάποιος κατάλαβε ότι προσπαθώ να πω ότι γενικότερα ο Μέσσι είναι καλύτερος του Μαραντόνα τότε ή φταίει ο συντάκτης ή ο αναγνώστης. Όπως και να’χει, κατάλαβα εκ των υστέρων πως θα έπρεπε να είχα γράψει στον επίλογο αυτό που σου απάντησα, ότι “κατ’ εμέ ο Ντιέγκο είναι καλύτερος του Μέσσι”, για να γλιτώσουμε από παρόμοιες παρανοήσεις.
Το μέγεθος του σχολίου δεν με ενόχλησε καθόλου, ίσα-ίσα. Το ότι (θεωρώ πως) ήταν εκτός θέματος είναι αυτό που επισήμανα. Αν ακούστηκε κάπως το “ένα πράγμα σε καίει” ζητώ συγγνώμη, αν και (παραδόξως για μένα) δεν το είπα με ειρωνική πρόθεση. Απλά προσπαθώ να σε γλιτώσω από μελλοντικά σεντόνια για τη σύγκριση Μέσσι-Μαραντόνα που τόσο ήθελες/θέλεις να κάνεις, ξεκαθαρίζοντας σου ότι συμφωνώ πως ο Ντιέγκο είναι καλύτερος.
Από τη στιγμή που ξεκινάς το άρθρο σου με αφετηρία τη σύγκριση Μαραντόνα και Μέσι, αναφέρεσαι σ’ αυτήν.
Δες πόσα από τα παιδιά που σχολιάζουν πριν από μένα αναφέρονται σ’ αυτήν τη σύγκριση. Εγώ σε πείραξα…
Σου είπα τί ήθελα. Να ανταλλάξω απόψεις με ανθρώπους που θεωρούσα φίλους μου. Αλλά προφανώς εσύ ξέρεις καλύτερα τί θέλω. Και σ’ ευχαριστώ που μου δείχνεις ότι κάθε άλλο παρά σαν φίλο με βλέπεις.
Φταίει και ο συντάκτης και ο αναγνώστης που ασχολήθηκε με αυτά που έγραψε ο συγκεκριμένος συντάκτης.
Μπορεί ο Γιώργης να παραθέσει στοιχεία για τις ανήλικές πόρνες κι την ντροπή του Φιντέλ ή τα βγάζει από το μυαλό του;
τα στοιχεία υπάρχουν μέχρι και στο youtube. Αλλά δεν είναι η κατάλληλη μέρα σήμερα για να συζητήσουμε για τον Φιντέλ. Προσωπικά θέλω να τον θυμάμαι για άλλα πράγματα και όχι για αυτή την ιστορία: και ακόμη και αν έκανε και πολλά λάθη, “λάμπει το άστρο, του Φιντέλ του Κάστρο”.