Οι τέσσερις ποδοσφαιρικές ταφές του Λιονέλ Μέσσι
Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις μία νέα (αναμενόμενη) αποτυχία της Αργεντινής σε κάποιον τελικό. Να την αναλύσεις ως μεμονωμένο γεγονός ή να τη δεις συνολικά μέσα στο πλαίσιο των συνεχόμενων αποτυχιών. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο θα βγάλεις κάποια συμπεράσματα και καλό είναι να τα συνδυάσεις. Για παράδειγμα, ο τελικός του Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο 2016 μπορεί να αναδείξει τα προβλήματα στις κλήσεις του Τάτα Μαρτίνο. Το γεγονός ότι ο Λαβέτσι που πήγε για τα τελευταία ένσημα στην Κίνα είναι στην εθνική επειδή είναι η ψυχή της παρέας στην πενταήμερη, την στιγμή που έμεινε εκτός ο Ντιμπάλα. Την παρουσία του Λούκας Μπίλια σε μια βασική εντεκάδα τελικού, ένα γεγονός πιο ανεξήγητο από την παρουσία του Κώστα Κωνσταντινίδη στην εθνική Ελλάδος επί Ρεχάγκελ. Τότε λεγόταν ότι ήταν χρήσιμος επειδή ξέρει γερμανικά. Ο Μαρτίνο δεν χρειάζεται διερμηνέα.
Μπορείς παράλληλα να μιλήσεις για το κοουτσάρισμα του Μαρτίνο. Δεν μου αρέσει να κάνω τέτοιες αναλύσεις ιδιαίτερα, δεν με θεωρώ μεγαλύτερο γνώστη από ανθρώπους που έχουν φάει τη ζωή τους στους πάγκους. Χτυπάει όμως άσχημα να παίζουν οι ομάδες με 10 παίκτες από τόσο νωρίς και να κρατάς μια αλλαγή για το 110′ (ο Λαμέλα έκανε τεράστια διαφορά όταν μπήκε, καθώς είχαν ψοφήσει όλοι), ούτε έχει λογική να πηγαίνεις τον (και πάλι συγκινητικό και εξαιρετικό) Μαστσεράνο ως σέντερ μπακ και να αποδυναμώνεις τα χαφ σου από τον μοναδικό παίκτη με κοχόνες που μπορούσε να τα βάλει με τα σκυλιά του πολέμου της Χιλής, ενώ στον πάγκο έχεις κεντρικούς αμυντικούς. Ούτε να ξεκινάς τον φανερά ανέτοιμο ντι Μαρία που δεν μπορεί να κάνει κάτι και σου τρώει και μια αλλαγή. Επίσης, θα μπορούσαμε να πούμε για την γκαντεμιά να έχεις χάσει από το τουρνουά Παστόρε, ντι Μαρία και από το τελευταίο ματς τον καλό Αουγκούστο Φερνάντες, τον διαιτητή που έκανε το ματς ροντέο κ.ο.κ. Όλα έχουν βάση, όλα έπαιξαν τον ρόλο τους και σε κάθε τελικό είχε τέτοια σημεία να σταθείς.
— Juan Grimaldo (@JuanGrimaldo791) June 27, 2016
Από την άλλη όμως, πρέπει να βλέπεις και το δάσος. Για κάποιους ίσως είναι μεταφυσικό, αλλά κάποιες συμπτώσεις παύουν να είναι τυχαία γεγονότα. Ο Πιπίτα Ιγκουαΐν είναι ένας εξαιρετικός σκόρερ με τις ομάδες που παίζει και σκοράρει ακατάπαυστα. Είναι όμως το τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι που σχεδόν καταδικάζει την Αργεντινή. Έχασε τεράστια ευκαιρία με τη Γερμανία στον τελικό του 2014, έχασε επίσης μεγάλη ευκαιρία στον περσινό τελικό του Κόπα Αμέρικα (αν και για μένα από αρκετά δύσκολη γωνία, βέβαια μετά αστόχησε και στο πέναλτι) και χάνει ανεπανάληπτο τετ-α-τετ να καθαρίσει το ματς και στον τελικό του φετινού Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο. Δεν γίνεται να μην υπάρχει ψυχολογικό βάρος, δεν γίνεται να μην πεις ότι ο άνθρωπος καταρρέει όταν τα δύσκολα έρχονται και φοράει μια φανέλα που είναι ασήκωτη γι’ αυτόν. Αν απλά έκανε τη δουλειά του, δεν θα μιλούσαμε για τον Μέσσι σήμερα. Σε μικρότερο βαθμό και ο αγαπημένος Κουν Αγκουέρο, που δεν έχει χάσει τόσο εξωφρενικές φάσεις, αλλά δείχνει άλλος παίκτης όταν έρθουν τα κρίσιμα στην εθνική. Κι αν το 2014 ήταν ένας (ακόμα) τραυματισμός του, φέτος τι δικαιολογία είχε;
https://www.youtube.com/watch?v=MxUXsi9-y_s
Και πάμε στο φαινόμενο Μέσσι. Πέρασαν πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που γράφαμε για τον Λιονέλ και το πρόβλημά του με την εθνική. Τότε που ο κόσμος περίμενε να κάνει μαγικά, να πάρει μόνος του την ομάδα και να την οδηγήσει σε τίτλους. Είχε προηγηθεί ο τελικός του Κόπα Αμέρικα 2007, εκεί που η άμυνα της Αργεντινής πιάστηκε κορόιδο από τους Βραζιλιάνους και ο Μέσσι είδε το τελικό βαρύ 3-0. Από τότε άλλαξαν αρκετά, ο κόσμος τον στήριξε σε μεγάλο βαθμό. Η Αργεντινή σταμάτησε να περιμένει από τον Μέσσι να γίνει Μαραντόνα, σταμάτησε να περιμένει να περάσει όλους τους αντιπάλους, προσπάθησε να τον εντάξει περισσότερο στο παιχνίδι της. Τόσο με τον Αλεχάντρο Σαμπέγια, όσο και με τον Μαρτίνο, ο Μέσσι τα κατάφερε αρκετά καλά, απαλλάχτηκε αρκετά από το βάρος να κάνει τα μαγικά και απλά κοίταξε να κάνει πιο απλά πράγματα και καθοριστικά. Όλα αυτά όμως σε αγώνες ομίλων κατά κύριο λόγο, γιατί σε τελικούς τίποτα. Η άμυνα της Αργεντινής σε γενικές γραμμές έκανε τη δουλειά της και δεν ξαναέφαγε γκολ σε τελικό, αλλά η επίθεση δεν σκόραρε ούτε μία φορά. Τελικός Μουντιάλ 2014, 120′ απέναντι στη Γερμανία. Τελικός Κόπα Αμέρικα 2015, 120′ ακόμα και φέτος άλλα τόσα. 450 λεπτά σε συνολικά τέσσερις τελικούς η Αργεντινή και ο Μέσσι 0 γκολ και 0 ασίστ. Η Αργεντινή έχει να σκοράρει σε τελικό από το 2005 με τον Παμπλίτο Αϊμάρ σε εκείνο το 4-1 του Κονφεντερέισονς που ο Αντριάνο έκανε πάρτι.
Το τελευταίο συλλεκτικό γκολ της Αργεντινής σε οποιονδήποτε τελικό
23 χρόνια φτάσαμε χωρίς τίτλο της Αργεντινής (εξαιρούνται οι Ολυμπιακοί Αγώνες) και οι τελικοί από το τελευταίο Κόπα Αμέρικα που κέρδισε το 1993 είναι εφτά σερί, καθώς σε όσους αναφέραμε πριν, μπαίνει το ιστορικό Κόπα Αμέρικα του 2004 και ένα κύπελλο που πιθανότατα κανείς δεν θα θυμάται. Το κύπελλο του βασιλιά Φαντ που αναγνωρίζεται ως ο προπομπός του Κονφεντερέισονς. Η Αργεντινή το 1995 το έχασε από τη Δανία. Ο Μέσσι δεν έπαιζε τότε, ήταν μόλις 5 χρονών, δεν μπορεί να κατηγορηθεί γι’ αυτό ευτυχώς. Σε αυτούς τους εφτά χαμένους τελικούς, τρεις φορές το ματς χάθηκε στα πέναλτι και ένα στην παράταση. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η Αργεντινή είχε την ευκαιρία να καθαρίσει τον αγώνα στην κανονική διάρκεια.
Ο Λάουντρουπ και τα άλλα παιδιά
Από τους τέσσερις χαμένους του τελικούς, ο Λιονέλ πιθανότατα έκανε χθες το καλύτερό του παιχνίδι. Όχι επιπέδου Μέσσι, αλλά κέρδισε μια κόκκινη, έβγαλε την πάσα στο δοκάρι του Αγκουέρο, ήταν σίγουρα πολύ καλύτερος από το 2014 όταν απλά περιέφερε το κουφάρι του στον αγωνιστικό χώρο. Όχι αρκετός όμως και όχι η εικόνα του καλύτερου όλων. Το ότι έχασε το πέναλτι δεν λέει και τίποτα, το θέμα ήταν το πριν. Κι ο ίδιος το κατάλαβε πλέον και δήλωσε ότι αποχωρεί από την εθνική μόλις στα 29 του. Με πικρία και λέγοντας: “Είναι το καλύτερο για όλους. Για μένα και για όλους. Πολλοί το επιθυμούσαν αυτό”. Οι συμπαίκτες του και ο προπονητής έσπευσαν να πουν ότι ήταν εν θερμώ δήλωση, πάνω στην απογοήτευση της στιγμής, τα ΜΜΕ έβγαλαν το hashtag #NotevayasLeo για να τον πείσουν. Ο Μέσσι δεν φαίνεται να πείθεται προς το παρόν. Το χειρότερο όλων είναι ότι ίσως να έχει και δίκιο. Να είναι το καλύτερο για όλους. Να μετρήσει απώλειες, στενοχώριες, να σταματήσει να κουράζεται και να κουράζει. Πλησίασε τέσσερις φορές και απέτυχε. Τα ρεκόρ σπάνε, αλλά ο Μπατιστούτα που πλέον έμεινε δεύτερος σκόρερ ήταν αυτός που έδωσε και το τελευταίο κύπελλο. Ίσως ο γάμος Μέσσι και Αργεντινής να ήταν σαν αυτούς από συνοικέσιο, που πιστεύεις ότι όλα θα δέσουν (καλό παιδί, καλή δουλειά, με νύφη που ξέρει και πιάνο, αλλά και να φτιάχνει λαχανοντολμάδες), αλλά στην πράξη τα πράγματα δεν πάνε καλά. Με τον Ντιέγκο ήταν έρωτας, ήταν διαφορετικό. Οι Αργεντινοί είναι αυτή τη φορά συντριπτικά υπέρ τού Λιονέλ και θέλουν να τον πείσουν να κάνει την ύστατη προσπάθεια στα 31 του σε ένα Μουντιάλ. Μια τελευταία δοκιμή για να σωθεί ο γάμος. Ίσως όμως να είναι αργά, για όλους…
4 σχόλια σχετικά με το “Οι τέσσερις ποδοσφαιρικές ταφές του Λιονέλ Μέσσι”
Φίλε Elaith δυστυχώς η διαπίστωση σου στο παραπάνω άρθρο με βρίσκει σύμφωνο.Μετά λύπης συνειδητοποιούσα και σήμερα το ξημέρωμα (αυγή- αυγή) ότι ο Λίο δυστυχώς είναι άλλος άνθρωπος με την εθνική του ομάδα. Το βλέπεις και στο βλέμμα του, αλλά και στις αντιδράσεις κατά τη διάρκεια των αγώνων της Albiceleste. Δεν αμφισβητείται η ποδοσφαιρική του αξία, ούτε η διάνοια του. Πιστεύω όμως σε μεγάλο βαθμό πως οι λόγοι που δεν δένει το γλυκό εθνική- Μέσσι είναι και δύο εξής πέρα τους κλασσικούς (φάντασμα Μαραντόνα, λουζερίτιδα Αργεντίνων κτλ…) 1ον Η μη ύπαρξη κάποιου αντίστοιχου παίχτη- προσωπικότητας από τη μέση και μπροστά (Ο Μασεράνο είναι από τη σέντρα και πίσω) ώστε να μοιραστεί το δημιουργικό βάρος και να αποφορτιστεί και ο Μέσσι αλλά και η λειτουργία της ομάδος, καθώς ναι μεν φοβεροί παίχτες και ο Κουν και ο Πιπίτα και ο Ντι Μαρία (αλλά ανέτοιμος στο συγκεκριμένο ματς) αλλά στα μεγάλα ματς σκαλώνουν. Και στα χαφ στο δημιουργικό κομμάτι καλός χρυσός τιμιότατος ο Μπανένγκα αλλά δεν έχει τη δυναμική (ή το στυλ παιχνιδιού του δεν βοηθάει) ώστε να βρει αποκούμπι ο κοντός. Και 2ον Και πιο σημαντικό κατ’εμε είναι η Απολατινοποίηση του Μέσσι και η έλλειψη της Λάτιν ψυχολογίας και προσέγγισης μεγάλων ματς, κάτι το οποίο οφείλεται κατά κύριο λόγο στο ότι βρέθηκε στην Ευρώπη σε πάρα πολύ μικρή ηλικία και στην ουσία η αντίληψη του παιχνιδιού είναι καθαρά Ευρωπαϊκή κάτι που για μένα κάνει μπαμ (Όποιοι βλέπουν και γουστάρουν λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο καταλαβαίνουν τη εννοώ). Ως αποτέλεσμα λοιπόν αυτού να μην υπάρχει και το κατάλληλο (ψυχικό) δέσιμο με τη φανέλα της Albiceleste εν αντιθέσει με τους περισσότερους συμπαίκτες του δεν έχει πάρει την κατάλληλη δόση αυτής της λάτιν “Αλητείας” και χωρίς να βάλω στο παιχνίδι παλιούς θρύλους, θα φέρω παράδειγμα μόνο τον Μασεράνο ο οποίος στην εθνική μεταμορφώνεται πέρα από τον καλό τίμιο χαμάλη σε έναν αρχηγό καμικάζι ο οποίος βγαίνει μπροστά σε κάθε φάση σε κάθε τσαμπουκά σε κάθε πίκρα. Κι όλα αυτά χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω την ποδοσφαιρική αξία του Μέσσι.
Μετα την αποχωρηση του Μεσσι απο την εθνικη Αργεντινης, δικαιωθηκα τοσα χρονια που ελεγα πως μπορει καποιος να ειναι ο καλυτερος ποδοσφαιριστης του κοσμου, αλλα δεν συνεπαγεται αυτοματα πως μπορει να γινει και “Θρυλος”.
Ο προσδιορισμος Θρυλος εχει να κανει με πολλα και οχι μονο με την τεχνικη του ποδοσφαιριστη. Θρυλος δηλαδη ειναι πχ ο Σιλαβερτ, ο Μπεστ, ο Μαραντονα, ο Πελε, ο Σωκρατες, γιατι εκτος απο αυτα που εκαναν ειχαν και κατι αλλο να δειξουν.
Ευχή και κατάρα ως συνήθως το βαρύ όνομα σε μία ομάδα που οι κλήσεις και οι προκλήσεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο Λεο έκανε χάρη στον εαυτό του και στα ματάκια μας, που πονούν βλέποντας την βαριά φανέλα να λερώνεται με άλλη μία αποτυχία. Όχι Λεο στην εθνική. Άποψή μου .
Ozzie συμφωνώ στα περισσότερα.
Ο Μέσσι και θέλει και προσπαθεί. Δεν του βγαίνει, δεν ξέρω πόσο είναι ψυχολογικό (από το βάρος της φανέλας) και πόσο φταίνε οι συμπαίκτες ή οτιδήποτε άλλο. Το αποτέλεσμα βλέπω.
Όπως έγραψα και παραπάνω, δεν είναι μόνο αυτός όμως. Λίγο σοβαρός να ήταν ο Ιγκουαΐν θα είχε 1-2 κούπες ακόμα η Αργεντινή και θα ήταν όλοι χαρούμενοι, μαζί κι ο καημένος ο Λιονέλ.
Το ταβάνι του Μέσσι στο περιβάλλον της Αργεντινής είναι χαμηλότερο από αυτή της Μπαρσελόνα. Το αντίστοιχο ισχύει και για 2-3 ακόμα (π.χ. Κουν). Λίγο καλύτεροι να ήταν όλοι αυτοί δεν θα είχαν χαθεί τόσοι τίτλοι.
Την ίδια στιγμή βλέπεις να ξεχωρίζουν ο παγκίτης Ρομέρο, η ψυχάρα Μαστσεράνο, ο Ρόχο και κάποιοι άλλοι που από ταλέντο δεν το έχουν, αλλά είναι πιο ψυχωμένοι. Εντωμεταξύ όσο περνάνε τα χρόνια, οι χαμένοι τελικοί αυξάνονται, όλο αυτό το νοσηρό κλίμα θα αυξάνεται. Προσωπικά θα ήθελα να συνέχιζε ο Μέσσι για να καταφέρει να σηκώσει την κούπα τελικά. Νομίζω όμως ότι δεν θα μπορέσει και ίσως να είναι καλύτερα και για την εθνική, να φύγει το βάρος και από τους συμπαίκτες.