Η Ουαλία δεν είναι μόνο “η χώρα του Ράιαν Γκίγκς”
Ένα βράδυ πριν πολλά χρόνια, σε μια φοιτητική μάζωξη από εκείνες που ξεκινάνε Τρίτη απόγευμα και ολοκληρώνονται Πέμπτη μεσημέρι, κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού γνώσεων τέθηκε η ερώτηση «Ποιος κατέχει τον τίτλο του πρίγκιπα της Ουαλίας». Με το που τελείωσε η εκφώνηση της ερώτησης, τα δυο αγόρια της ομάδας που έπαιζε, απάντησαν με ένα στόμα, μια φωνή: «Ο Ράιαν Γκίγκς». Αυτόν ήξεραν μόνο, αυτόν είπαν. Το πιθανότερο είναι ότι ακόμα κι αν η ερώτηση ήταν «Ποια είναι η πρωτεύουσα της Ουαλίας» η απάντηση να ήταν ξανά «Ο Ράιαν Γκίγκς». Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, το μικρό και ασήμαντο αυτό σκηνικό σε ένα φοιτητικό σπίτι κάπου στη βόρεια Ελλάδα περιγράφει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό την Ουαλία των τελευταίων δεκαετιών.
Από το βράδυ εκείνο πέρασαν κάμποσα χρόνια. Ο Γκάρεθ Μπέιλ έχει αντικαταστήσει τον Ράιαν Γκίγκς (που με τη σειρά του είχε αντικαταστήσει τον Ίαν Ρας κ.ο.κ.) και η Ουαλία της ανυπαρξίας έχει δώσει τη θέση της σε μια Ουαλία που τον Οκτώβριο βρέθηκε στην 8η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της ΦΙΦΑ και η οποία αυτές τις μέρες συμμετέχει στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό πανηγύρι της Ευρώπης που λαμβάνει χώρα στη Γαλλία.
Κι αν σε κάποιους αυτό δεν ακούγεται σαν τρομερή επιτυχία, δεδομένου ότι στη διοργάνωση συμμετέχουν πλέον 24 ομάδες, αρκεί να τους υποδείξεις το παρελθόν της ποδοσφαιρικής Ουαλίας για να αλλάξουν γνώμη. Την προηγούμενη (και μοναδική στην ιστορία τους) φορά που οι ‘Δράκοι’ συμμετείχαν σε ένα μεγάλο τουρνουά, αποκλείστηκαν στα προημιτελικά από τη Βραζιλία. Ο σκόρερ του μοναδικού τέρματος του αγώνα ήταν ένας 18χρονος πιτσιρικάς, του οποίου το όνομα στην ταυτότητα ήταν Έντσον Αράντες ντο Νασιμένο. Όλος ο πλανήτης τον ξέρει πλέον ως Πελέ.
Πενήντα οχτώ χρόνια μετά από το Μουντιάλ του 1958 περισσότεροι από 25.000 Ουαλοί βρίσκονται στις πόλεις της Γαλλίας για να τραγουδήσουν και να στηρίξουν την ομάδα των Μπέιλ και Ράμσει (εκτός από έναν τύπο που μετά από 12 μπύρες και ένα μπουκάλι κρασί αποκοιμήθηκε στις κερκίδες μισή ώρα πριν τη σέντρα της πρεμιέρας, έχασε το ιστορικό παιχνίδι και έγινε και ρεζίλι παγκοσμίως), που μπορεί να μην έχει την ποιότητα και τα αστέρια αρκετών εκ των υπολοίπων της διοργάνωσης αλλά ξεχειλίζει από πάθος, θράσος και αποφασιστικότητα. Μια ματιά στις μικρές ιστορίες που κρύβονται στο βιογραφικό των λιγότερο γνωστών παικτών της μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Ο σέντερ μπακ Άσλει Γουίλιαμς, για παράδειγμα, βρέθηκε στην αρχή της καριέρας του χωρίς ομάδα, καθώς η Γουέστ Μπρομ τον άφησε ελεύθερο λίγο πριν ενηλικιωθεί. Κατέληξε στις ερασιτεχνικές κατηγορίες και την Χέντνεσφορντ Τάουν, μια επιλογή που τον ανάγκασε να ψάξει και δεύτερη δουλειά για να μπορέσει να επιβιώσει. Δούλεψε σε βενζινάδικο, σε αίθουσα μπόουλινγκ και σε εστιατόρια, φτάνοντας τον εαυτό του αλλά και τους πελάτες του στα όρια τους. Ο ίδιος θυμάται: «Ήμουν ο χειρότερος σερβιτόρος που έχει υπάρξει ποτέ. Αν πετύχαινες στη βάρδια μου θα έπρεπε να περιμένεις τουλάχιστον πέντε λεπτά για το ποτό σου. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι δεν είναι αυτή η δουλειά για μένα. Ο στόχος μου ήταν να επανέλθω στο ποδόσφαιρο». Ο στόχος επετεύχθη και με το παραπάνω. Στην ιστορική πρώτη νίκη της Ουαλίας εναντίον της Σλοβακίας, το Σάββατο το μεσημέρι, ο Γουίλιαμς έπαιξε όλο το 90λεπτο.
Ο Τζο Λέντλι, από την άλλη, δεν ξεκίνησε βασικός αλλά ακόμα και το ότι μπήκε στο παιχνίδι στο 69’ μπορείς να το αποκαλέσεις και θαύμα. Ο μέσος της Κρίσταλ Πάλας έσπασε το πόδι του στις αρχές Μάιου. Όλοι (ακόμα και ο ίδιος) πίστευαν πως θα έχανε τη διοργάνωση. Κι όμως. Ακολουθώντας ένα εξαντλητικό πρόγραμμα αποθεραπείας κατάφερε μέσα σε ένα μήνα να επανέλθει στα γήπεδα. «Έφευγα από το σπίτι στις 6 το πρωί, πήγαινα στο ιατρικό εργαστήριο που υπήρχε ένας θάλαμος οξυγόνου, καθόμουν μέσα για 1 ώρα και 45 λεπτά, μετά κατ’ευθείαν στο προπονητικό κέντρο για ασκήσεις και στο τέλος σπίτι για αποθεραπεία με ένα μηχάνημα που επιταχύνει το δέσιμο των οστών». Δυο εβδομάδες με τέτοιο πρόγραμμα, αρκετή θετική σκέψη και κάμποσο πείσμα για να τα καταφέρει αρκούσαν για να προλάβει να βοηθήσει έστω και στο τέλος την ομάδα να φτάσει στην ιστορική νίκη.
Μια νίκη που ήρθε χάρη στο γκολ μιας άλλης αλλαγής, του Χαλ Ρόμπσον-Κανού, που στην ίδια ηλικία που ο Άσλει Γουίλιαμς προσπαθούσε να θυμηθεί τι ποτά του παρήγγειλαν, άκουγε τον γιατρό να του λέει πριν από τη δεύτερη επέμβαση στους χιαστούς πως δεν θα μπορέσει ποτέ να παίξει σε υψηλό επίπεδο. Κι όλα αυτά την ίδια πάνω-κάτω περίοδο που οι άνθρωποι των ακαδημιών της Άρσεναλ του έδειχναν την πόρτα της εξόδου επειδή ήταν πολύ μικροκαμωμένος, αργός, αδύναμος και “με ελάχιστα περιθώρια βελτίωσης”. Ο μικρός Χαλ έβαλε τα κλάματα και στις δυο περιπτώσεις αλλά, όπως ακριβώς και οι Γουίλιαμς και Λέντλι, δεν το έβαλε κάτω. Το πείσμα των Ουαλών που λέγαμε δεν υπάρχει μόνο στη θεωρία και στις ιστορίες που ακούγονται στις παμπ μετά το 5ο ποτό.
Σήμερα το μεσημέρι στη Λανς οι πεισματάρηδες Ουαλοί θα αντιμετωπίσουν τους γείτονες Άγγλους σε ένα παιχνίδι με ξεχωριστό ενδιαφέρον. «Το ξέρουμε ότι οι Ουαλοί δεν μας γουστάρουν. Ούτε εμείς τους γουστάρουμε. Ξέρουμε ότι θα είναι ένα σκληρό παιχνίδι και ότι θα υπάρχουν τάκλιν. Θα είναι σαν αγώνας της Πρέμιερ Λιγκ» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γουίλσιρ. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι αυτή τη φορά οι Ουαλοί έχουν το πάνω χέρι, χάρη στη νίκη στην πρεμιέρα. Το έπαθλο του ματς όμως είναι κάτι παραπάνω από τρεις βαθμοί.
Η Ουαλία ζει μια ζωή στη σκιά των γειτόνων, σε τέτοιο βαθμό που διάφορες γνωστές πολυεθνικές διαφήμιζαν στο Κάρντιφ το Euro με αφίσες που στήριζαν την εθνική Αγγλίας, λες και οι ‘δράκοι’ δεν θα συμμετείχαν στην ίδια διοργάνωση! Μια νίκη σήμερα απέναντι στους πολυδιαφημισμένους Άγγλους και θα στείλει την ομάδα στην επόμενη φάση και θα προκαλέσει τεράστιο σοκ στους γείτονες που θα απειλούνται με πρόωρο αποκλεισμό και θα ενισχύσει κι άλλο την εικόνα της χώρας στην Ευρώπη. Και όσο περισσότερο κρατήσει αυτό το παραμύθι που ζούνε ήδη στη Γαλλία οι Ουαλοί, τόσο πιο μακρινή θα φαίνεται η εποχή που στο μυαλό μας η Ουαλιά ήταν απλά «η χώρα του Ράιαν Γκίγκς».
