Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Αγγλικές ιστορίες μειονοτήτων

Το καλοκαίρι του 1979 η Ρεάλ Μαδρίτης θα κάνει μια ιστορική κίνηση για την ίδια αλλά και για το Βρετανικό ποδόσφαιρο. Θα βγάλει από τα ταμεία της το ποσό των 950.000 λιρών και θα κάνει δικό της τον ταχύτατο εξτρέμ της Γουέστ Μπρομ, Λόρι Κάνινγκχαμ. Η κίνηση ήταν ιστορική για δύο λόγους. Ο πρώτος, γιατί ο Άγγλος ήταν ένας καταπληκτικός ποδοσφαιριστής, τεχνίτης και γκολτζής (άσχετα αν δεν ήταν φορ περιοχής) και βοήθησε την ομάδα αμέσως να κερδίσει το νταμπλ. Ο δεύτερος, επειδή ο Κάνινγκχαμ γίνονταν τότε ο πρώτος Βρετανός ποδοσφαιριστής στην ιστορία της ομάδας, σε μια περίοδο που οι Βρετανοί δεν άφηναν το Νησί για κανέναν λόγο. Ο Κάνινγκχαμ είχε προλάβει δύο χρόνια νωρίτερα να βάλει δίπλα στο όνομά του ακόμα ένα άτυπο ρεκόρ, πολύ σημαντικό όμως για τις γενιές ποδοσφαιριστών που ακολούθησαν. Το 1977 είχε γίνει ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που είχε φορέσει τη φανέλα των “τριών λιονταριών”. Πολύ πριν τον σπουδαίο Τζον Μπάρνς, τον Πολ Ίνς, τον Ίαν Ράιτ και τόσους άλλους. Για την ιστορία, την ίδια χρονιά είχε φορέσει τη φανέλα της Λίβερπουλ και ο Χάουαρντ Γκέιλ. Ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του κλαμπ.

Laurie-Cunningham

Τα 60s, τα 70s και τα 80s ήταν αρκετά ιδιόρρυθμα για τη Βρετανία. Υπήρχε σίγουρα μεγάλος κοινωνικός αναβρασμός. Αύξηση των ρατσιστικών περιστατικών, κλίμα μεγάλης καταπίεσης και ένας υπέρμετρος συντηρητισμός στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να είχε τα καλά του μουσικά μιας και ξεπήδησαν ένα σωρό μπάντες που έγραψαν τη δική τους ιστορία και ένα σωρό τάσεις στο στυλ και τη στάση ζωής, αλλά στο ποδόσφαιρο και κυρίως στο οπαδικό κομμάτι αυτού έφεραν πολλά και μεγάλα προβλήματα. Μην ξεχνάμε πως όταν η Αγγλία του Αλφ Ράμσεϊ κατακτούσε το Μουντιάλ του ’66 και οι δημοσιογράφοι άρχισαν να ξεκοκαλίζουν το ιστορικό του σπουδαίου προπονητή, βρίσκοντας πως -μάλλον- έχει καταγωγή Ρομά, είχε δημιουργηθεί τεράστιο σούσουρο και ένας αρνητισμός προς το πρόσωπό του. Ο ίδιος πάντα ένιωθε άβολα και είχε και αρκετές εκρήξεις βίας όταν κάποιος έθιγε δημόσια το θέμα. Σε καμία των περιπτώσεων δεν ήθελε να βρίσκεται το δικό του όνομα στην ίδια πρόταση με τη λέξη Ρομά. Για το τελευταίο, ήταν ξεκάθαρος. Και κάθετος.

0000B4C400000C1D-2918231-Arsenal_s_Tommy_Caton_brings_down_a_spectator_invading_the_pitch-a-72_1421761295401

Πως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα για ένα λαό που 70 χρόνια πίσω, όταν το ποδόσφαιρο βρίσκονταν σε εμβρυακό στάδιο, είχε δείξει σημάδια πραγματικής αλληλεγγύης στις μειονότητες. Πόσο αρνητικά εννοώ. Στο Αγγλικό ποδόσφαιρο βρίσκουμε εκτός του πρώτου μαύρου επαγγελματία ποδοσφαιριστή, του Άρθουρ Γουόρθον τερματοφύλακα της Ντάρλιγκτον το 1885, τον Ραμπ Χόουελ. Τον πρώτο δηλαδή επαγγελματία ποδοσφαιριστή με καταγωγή Ρομά που έφτασε να αγωνιστεί με τα χρώματα της εθνικής Αγγλίας, το μακρινό 1895. Ο Χόουελ είχε γεννηθεί το 1869 στο Γουϊνκονμπανκ του Σέφιλντ και είχε μεγαλώσει σε καραβάνι Ρομά. Σε κανονικό. Σαν αυτά που βλέπουμε σε ταινίες με τον Βοσκόπουλο. Με άλογα, με σκηνές, με φωτιές τη νύχτα και χορούς γύρω από αυτές. Αυτός ο σκληρός τρόπος ζωής έκανε τον Χόουελ τον παίκτη που θαύμασαν όλοι εκείνα τα χρόνια σε Σέφιλντ αλλά και Λίβερπουλ. Όχι ιδιαίτερα τεχνίτης αλλά με απίστευτες φυσικές αντοχές και δυνάμεις. Ο συμπαίκτης του στις “λεπίδες” Έρνεστ Νίντχαμ δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει για τις αντοχές του φίλου του και μάλιστα θεωρούσε πως ο Χόουελ ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να παίξει στα κόκκινα δύο σερί παιχνίδια και μετά να ξενυχτήσει μέχρι το πρωί. Μαζί κέρδισαν ένα πρωτάθλημα και έχασαν ακόμα ένα στις λεπτομέρειες από την εξαιρετική, εκείνα τα χρόνια, Σάντερλαντ.

thumb_12928_default_news_size_5

                                                       O Ραμπ Χόουελ

Η ζωή του Χόουελ θεωρείται ακόμα και σήμερα αμφιλεγόμενη. Για να φύγει για τη Λίβερπουλ λέγεται πως είχε σκοράρει σε κρίσιμο παιχνίδι δύο αυτογκόλ επειδή δεν τον έδινε η Σέφιλντ. Επίσης υπάρχουν ένα σωρό περίεργες ιστορίες που χτίζουν το μύθο του και που ποτέ δεν θα μάθουμε ποιες είναι αληθινές και ποιες όχι. Όποιος θέλει να μάθει για τη ζωή του παίκτη υπάρχει το βιβλίο “The Evergreen of red and white” που κυκλοφόρησε το 2014 ο Steven Kay. Οι υπόλοιποι ας αρκεστούν σε αυτά τα ολίγα αυτού εδώ του κειμένου. Για την ιστορία ο πλάγιος μέσος (στο σύστημα 2-4-4 της εποχής) είχε μετρήσει δύο συμμετοχές με την Αγγλία. Η πρώτη στο 9-0 κόντρα στην Ιρλανδία στο Ντέρμπι (σκοράροντας και ένα γκολ) και η δεύτερη κόντρα στην Σκωτία το 1899 στο 2-1 του Μπέρμινγκχαμ. Ο Χόουελ πέθανε στο Πρέστον υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες το 1937 στα 68 του χρόνια. Στο Πρέστον είχε βάλει τέλος και στην σπουδαία του καριέρα το 1903 λόγω τραυματισμού. Όπως και να έχει ήταν ο πρώτος (μαζί με τον Άρθουρ Γουόρθον) που έδειξαν το δρόμο στις μειονότητες και θα μνημονεύονται πάντα ως αυτοί που έφεραν την αλλαγή και την ισότητα στο χώρο του ποδοσφαίρου στο Νησί. Μην ξεχνάμε πως στον υπόλοιπο “πολιτισμένο” κόσμο και ιδίως στην Αμερική έπρεπε να περάσουν πολλές δεκάδες χρόνια για να μπορέσουν οι μαύροι (και οι λοιπές μειονότητες) να αγωνιστούν δίπλα στους λευκούς.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ένα μέρος του βιβλίου.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Αγγλικό πρωτάθλημα, Προσωπογραφίες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Κοψίδια, μουσική και καλή παρέα: Η απλή, ευτυχισμένη ζωή του Τεζί Σαβανιέ

Tο Σιτέ Ζελί είναι μια γειτονιά της συνοικίας Φιγκερόλ στα δυτικά της Μονπελιέ, μια υποβαθμισμένη περιοχή που πολύ δύσκολα θα βρεις στις προτάσεις διασκέδασης των ταξιδιωτικών οδηγών. Συνήθως στις ιστορίες διάσημων ποδοσφαιριστών που μεγάλωσαν σε τέτοιες γειτονιές διαβάζεις πως με το που υπέγραψαν το πρώτο τους καλό συμβόλαιο, η πρώτη τους προτεραιότητα ήταν να αγοράσουν […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Φερνάντο Ρεδόνδο: Η αποθέωση της ποδοσφαιρικής φινέτσας

Ήταν το 1979,  όταν ένας ακόμα πατέρας περνούσε με το 10χρονο παιδί του τις πόρτες των ακαδημιών των Αρχεντίνος Τζούνιορς. Μιας ομάδας που ποτέ δεν μπήκε στους μεγάλους του Μπουένος Άιρες, αλλά μπορεί να καμαρώνει ότι έβγαλε από το γήπεδο του Πατερνάλ παίκτες όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, ο Κλαούντιο Μπόργκι, ο […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

1 σχόλια σχετικά με το “Αγγλικές ιστορίες μειονοτήτων”

  1. Ο/Η RC Stras λέει:

    Η σύγκριση με τις ΗΠΑ τους ψιλοσώζει, αλλά εκείνη με τον “υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο” πρέπει να τους κάνει να ντρέπονται, όταν ο πρώτος μαύρος διεθνής ποδοσφαιριστής της Γαλλίας έκανε ντεμπούτο το 1931 ή όταν ο Εουσέμπιο ήταν το αστέρι της Πορτογαλίας από το 1960. Φυσικά μιλάμε για παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν αρχικά για να δείξουν “πόσο καλά περνάμε εδώ στις αποικίες”, όμως η επιλογή τους στις εθνικές είχε τελικά θετικό αντίκτυπο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *