Όταν δεν χορταίνεις από μπάλα

Είναι το 71ο λεπτό της 1ης αγωνιστικής στο πρωτάθλημα Αργεντινής. Ο Αντρές ντ’ Αλεσάντρο βρίσκεται ολομόναχος στο ύψος της περιοχής, σηκώνει τα χέρια και τα κουνάει (σαν να παίζει στην αλάνα) περιμένοντας μια πάσα που δεν θα έρθει ποτέ. Τελικά, μαζεύει το ριμπάουντ από το δοκάρι και σκοράρει για το 3-1 απέναντι στην Μπάνφιλντ. Η Ρίβερ Πλέιτ βάζει και τέταρτο και συνεχίζει τις εντυπωσιακές της εμφανίσεις, αφού πριν μερικές μέρες πρόσθεσε ακόμα ένα διεθνές κύπελλο στη συλλογή της κερδίζοντας το Ρεκόπα Σουνταμερικάνα, το λατινοαμερικάνικο Σούπερ Καπ. Ο 35χρονος ντ’ Αλεσάντρο, γνωστός με το παρατσούκλι “ο κεφάλας”, ξεκίνησε βασικός και στα τρία αυτά ματς, βγαίνοντας αλλαγή στους αγώνες του Ρεκόπα.  Με το ματς να έχει κριθεί, ο Μαρσέλο Γκαγιάρδο αποφάσισε να τον αποσύρει. Να πάρει την αποθέωση από τον κόσμο μια που έκανε μάλλον το καλύτερό του παιχνίδι από τότε που γύρισε πίσω στη Ρίβερ, να μην ξοδέψει περιττή ενέργεια. Δεν είναι πια παιδάκι, είναι η πρώτη αγωνιστική και η σεζόν έχει δρόμο μπροστά της.

https://www.youtube.com/watch?v=y5pcmpZfIdc

Οι περισσότεροι παίκτες τέτοιας ηλικίας, με μια καριέρα που κοντεύει τα περίπου 600 επίσημα παιχνίδια σε συλλόγους θα έβγαιναν χαρούμενοι, θα φιλούσαν το χέρι του προπονητή που τους γλιτώνει την ταλαιπωρία, θα περίμεναν πώς και πώς να πάνε στα αποδυτήρια, να αλλάξουν, να γυρίσουν σπίτι να ξεκουράσουν το ταλαιπωρημένο κορμί τους, να πετάξουν τα κλειδιά στο τραπεζάκι και να φωνάξουν: “Βάλε ένα πιάτο φαΐ να φάμε ρε γυναίκα”. Ο “κεφάλας” δεν ανήκει σε αυτούς. Τον έχουμε δει να θολώνει πολύ εύκολα στο παρελθόν και να μετατρέπεται σε Τζο Πέσι που παρά το ύψος του δεν χάνει καβγά. Βγαίνει μες τη ζοχάδα, κατευθύνεται στον πάγκο με εμφανή τα νεύρα του και γυρίζει στον Γκαγιάρδο και του λέει “πάντα βγάζεις εμένα”. Σαν το παιδί που δεν θέλει να χάσει στιγμή πάνω στο γρασίδι, με το παράπονο ότι βγήκε πάλι αυτός αλλαγή.

Και όπως και πέρσι στην Ιντερνασιονάλ όταν αφού έριξε γροθιά σε οπαδό της ομάδας του που τον έβρισε, βρέθηκε λίγες μέρες αργότερες στις εξέδρες να πανηγυρίζει κραδαίνοντας ένα… φέρετρο της μισητής Γκρέμιο, έτσι και τώρα το ξεπέρασε γρήγορα. “Δεν μου αρέσει να βγαίνω ποτέ, ήθελα να συνεχίσω. Καταλαβαίνω ότι αυτές είναι οι εντολές του προπονητή. Δεν μου αρέσει καθόλου, όχι μόνο σε αυτό το ματς, σε κανένα ματς. Το κατάλαβα. Όταν έκανα ντους το κατάλαβα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, απλά θέλω να παίζω πάντα. Τον πέτυχα τον Μαρσέλο μετά, μου είπε ότι ήθελε να με ξεκουράσει.” Στο μέλλον ο ντ’ Αλεσάντρο σίγουρα θα ξαναθυμώσει με κάτι, είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι μεγάλωσες. Ο εκρηκτικός του χαρακτήρας είναι πάντα ένα θέμα, αλλά το γεγονός ότι λίγο πριν το τέλος της καριέρας του δείχνει ακόμα αυτή την τρέλα για την μπάλα, τον έρωτα που δεν τον αφήνει να μένει μακριά της, τον κάνει στα δικά μου μάτια έναν από τους (όχι πολλούς πλέον) ποδοσφαιριστές που βλέπουν την μπάλα σαν κάτι παραπάνω από μια δουλειά.