Η Περίπτωση του Σεσκ Φάμπρεγας

Εδώ και αρκετό καιρό κοιτάζω την περίπτωση του Σεσκ Φάμπρεγας και ψάχνω να δω τι φταίει που αυτός ο παίχτης ενώ έχει πολύ καλά νούμερα, κυρίως όσον αφορά τις ασίστ, δε στεριώνει πουθενά μετά την Άρσεναλ και κάνει μισές σεζόν. Αφορμή για το κείμενο είναι η εδώ και καιρό φημολογούμενη αποχώρησή του από την Τσέλσυ (με τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Γιουβέντους να ενδιαφέρονται), αλλά και οι εμφανίσεις του στο Γιούρο με την εθνική Ισπανίας.

Ομολογώ ότι ο Σεσκ της Άρσεναλ ήταν ένας παίχτης που μου άρεσε πολύ. Σύγχρονο χαφ με εξαιρετική πάσα, έλεγχο του ρυθμού του παιχνιδιού και με ικανότητα να έρχεται από τη δεύτερη γραμμή και να τελειώνει φάσεις. Επίσης έδειξε αρχηγικές ικανότητες παίρνοντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού πολύ μικρός. Ήταν η περίοδος που και ο Πικέ ήταν στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στη Βαρκελώνη απορούσαμε ποιος κερατάς ήταν αυτός στις ακαδημίες που τους άφησε να φύγουν. Και αν ο Ζεράρ γύρισε στην πόλη του και στην ομάδα του με το αστείο, για την αξία του, ποσό των 5Μ, ο Σεσκ έγινε διακαής πόθος.

Η Μπαρσελόνα τον πολιορκούσε με τη λογική που κάποιος ευγενής πολιορκούσε μια δεσποινίδα τον 18^ο αιώνα (3 χρόνια). Ήθελε να τον επαναπατρίσει και οι παλιοί του συμπαίχτες στη Μασία έκαναν διάφορα σταντ όπως ο Πουγιόλ, που του φόρεσε φανέλα της Μπάρσα στα πανηγύρια για το Μουντιάλ πάνω στην εξέδρα. Το κατάφερε τελικά το 2011 πληρώνοντας 40Μ στην Άρσεναλ (το θέμα «Η Μπάρσα έχει χτίσει το Έμιρεϊτς» θα το θίξουμε σε άλλο κείμενο). Ξεκινάει ιδανικά με νικητήριο γκολ στο Σούπερ Καπ με την Πόρτο. Σεσκ Μπομπ τον λένε οι τοπικές εφημερίδες. Παράλληλα χτίζει μια εξαιρετική σχέση με τον Μέσσι (πάντα βοηθάει) και ακόμα και οι γυναίκες τους τα πάνε πολύ καλά. Οι οικογένειες Μέσσι και Φάμπρεγας δένονται, αλλά αγωνιστικά αρχίζουν τα προβλήματα.

Η Μπαρσελόνα τότε είχε μια από τις πιο μπετόν και επιτυχημένες τριάδες στο κέντρο στην ιστορία του αθλήματος. Το Μπουσκέτς-Τσάβι-Ινιέστα έσπαγε μόνο για λόγους τραυματισμού. Ο Σεσκ πήγε στην επίθεση, πίσω λίγο από τον Μέσσι. Έβαζε γκολ, αλλά χανόταν η συνοχή της ομάδας. Σε μια χρονιά όπου ο Πεπ η αλήθεια είναι το παράκανε με τους πειραματισμούς, ήρθε κάποια στιγμή στο κέντρο. Στη φυσική του θέση περιμέναμε ν’ αποδώσει καλύτερα. Η παρουσία του όμως έγινε τρομακτικό πρόβλημα. Όταν έπαιζε στη θέση του Τσάβι άφηνε έναν τεράστιο κενό αεροδιάδρομο καθώς η φυσική του τάση ήταν να βγει να πρεσάρει τη μπάλα ψηλά. Δεν κοντρόλαρε το ρυθμό όπως ο Τσάβι και έψαχνε την κάθετη πάσα. Όταν έπαιζε στη θέση του Ινιέστα άφηνε συχνά τους άλλους δυο εκτεθειμένους, πάλι διότι έβγαινε στην μπάλα συνέχεια. Όταν αγωνίστηκε, όπως στην εθνική, ψευτοεννιάρι στη θέση του Μέσσι, ε, δεν είναι Μέσσι. Παραγκωνίστηκε σταδιακά.

Την επόμενη χρονιά με το Βιλανόβα πάλι ξεκίνησε καλά, αλλά χάθηκε στην πορεία, ενώ με τον Τάτα που ήρθε και έκανε την ομάδα να παίζει πιο κάθετα δημιουργώντας τις πρώτες ρωγμές στο τίκι-τάκα, ενώ έβγαζε στην αρχή πάλι τις ασίστ με το τσουβάλι, στο δεύτερο μισό εξαφανίστηκε. Ο Σεσκ της Ισπανίας έγινε ένας παίχτης μισής σεζόν σε τοπ επίπεδο που μετά εξαφανιζόταν. Φεύγει το καλοκαίρι του 2014 για την Τσέλσυ λέγοντας ότι δεν τον εκτίμησαν αρκετά στη Βαρκελώνη. (Να σημειωθεί εδώ πως πρώτα ρώτησε τον Βενγκέρ για να επιστρέψει στην Άρσεναλ αλλά ο Αλσατός του απάντησε ότι έχει πάρα πολλούς παίχτες πια στη θέση του).

Στην Τσέλσυ στον πρώτο γύρο παίζουν βόλεϋ με τον Ντιέγο Κόστα, με τον Σεσκ σε ρόλο πασαδόρου. Η σύνδεση μεταξύ τους κάνει την Τσέλσυ από νωρίς φαβορί για τον τίτλο. Παίζει στη φυσική του θέση, κεντρικό χαφ. Πάλι κάνει τοπ κλας χρονιά, μισή σεζόν. Στο δεύτερο μισό χάνεται. Όχι αρκετά για να χάσει η Τσέλσυ το πρωτάθλημα ή για να χάσει τον τίτλο του πρώτου ασίστμαν, αλλά χάνεται. Στη δεύτερη χρονιά του εκεί το κάνει ανάποδα, όπως όλη η Τσέλσυ. Δεν υπάρχει στο πρώτο μισό και εμφανίζεται στο τέλος.

Η ιστορία του στην εθνική Ισπανίας είναι ανάλογη. Στο Μουντιάλ του 2010 είναι κάτι σαν αφανής ήρωας. Από τη στιγμή που γίνεται δημιουργεί 4 ευκαιρίες για γκολ και είναι αυτός που δίνει την πάσα για το «Ινιεστάθο». Όμως σε εκείνη την εκδοχή με υγιείς Βίγια και Τόρρες και το καλύτερο κέντρο που εμφάνισε εθνική ομάδα ποτέ (Τσάβι, Ινιέστα, Μπουσκέτς, Τσάμπι Αλόνσο) δε χώραγε στις βασικές επιλογές. Στην επόμενη εκδοχή έγινε βασικός, αλλά παίζοντας στην εθνική το ρόλο που έπαιζε τότε ο Μέσσι στην Μπάρσα, αυτόν του ψευτοεννιαριού. Σε επίπεδο εθνικών τα καταφέρνει αρκετά καλά και βοηθάει την εθνική να κατακτήσει το Γιούρο του 2012, περίοδο που ο Τόρες είχε πάθει Τσέλσυ και ο Βίγια μετά τον τραυματισμό του δεν ήταν πια ο ίδιος παίχτης. Μετά φεύγει ο Τσάβι, ο Ντιέγο Κόστα έρχεται και επιστρέφει στο κέντρο. Πιστεύουν όλοι ότι η καλή τους συνεργασία στην Τσέλσυ θα συνεχιστεί και στην εθνική. Με τον Σεσκ στο κέντρο επιστρέφει για τη Λα Ρόχα το κενό-“αεροδιάδρομος” εκεί.

Φέτος ο Κόντε δεν τον υπολογίζει στα βασικά του πλάνα. Δεν ξέρω αν τον κερδίσει στην πορεία αλλά από Μαδρίτη και Τορίνο έδειξαν ήδη ενδιαφέρον να τον αποκτήσουν. Υποθέτω ότι δε θα θέλει ο ίδιος να δημιουργήσει κι άλλους εχθρούς και να πάει στην άσπρη πλευρά της Μαδρίτης.

Το ερώτημα παραμένει αν τελικά ο Σεσκ είναι παγκόσμιας κλάσης. Έχει φονική κάθετη πάσα και έχει βγει πρώτος ασίστμαν σε Αγγλία και Ισπανία. Έχει τελειώματα που για τη θέση του δεν είναι σύνηθες. Διαβάζει το παιχνίδι, πρεσάρει, έχει στημένα, κεφαλιά. Όλα αυτά όμως για μισή σεζόν. Επίσης έχει ένα σοβαρό έλλειμμα στον έλεγχο του ρυθμού του παιχνιδιού και δεν κρατάει τη θέση του, δημιουργώντας συνεχώς αριθμητικό μειονέκτημα στο κέντρο για την ομάδα του. Κανείς παίχτης δεν είναι τέλειος, όμως το παγκόσμιας κλάσης επίπεδο είναι για όσους κάνουν τουλάχιστον 3 συνεχόμενες φουλ χρονιές. Όχι εξάμηνα.