To φάντασμα του Γουάιτ Χαρτ Λέιν
Η πρώτη μέρα της προετοιμασίας της Τότεναμ τον Ιούλιο του 1964 ήταν μια άκρως τυπική διαδικασία. Ένα σωρό φωτογράφοι να σπρώχνονται για μια ωραία λήψη, δεκάδες μικρά παιδιά να ικετεύουν τους σούπερ σταρ της ομάδας για ένα αυτόγραφο, ο σπουδαίος Μπιλ Νίκολσον να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους και ο σκληρός Ντέιβ Μακάι να κάνει χαλαρό τζόκινγκ για να δυναμώσει το –ήδη- ταλαιπωρημένο του πόδι. Ο Τζoν Γουάιτ έφυγε με τον Τέρι Μέντγουιν για μια παρτίδα γκολφ και το πειραχτήρι της ομάδας, ο Κλιφ Τζόουνς (σπουδαίος Ουαλός εξτρέμ της εποχής), έφευγε με το παντελόνι που είχε αφήσει στα αποδυτήρια ο Τέρι, έχοντας ως συνεργό τον Γουάιτ σε -ακόμα- μια κακόγουστη φάρσα, από τις δεκάδες που έκανε σε συμπαίκτες, φροντιστές και προπονητές.
Ο Γουάιτ ήθελε να παίξει τένις για να χαλαρώσει (το συνήθιζε άλλωστε μετά από πολλές προπονήσεις) αλλά όταν άνοιξε το σάκο του και είδε πως είχε ξεχάσει τα παπούτσια του τένις στο σπίτι κατέληξε να επιλέξει το γκολφ με τον συμπαίκτη του. Είχε αρχίσει ήδη ένα ψιλόβροχο από τα σύννεφα που είχαν κάνει –εδώ και ώρα- αισθητή την παρουσία τους, μαυρίζοντας τον ουρανό και ετοιμάζοντας το «γκρίζο» σκηνικό που θα ακολουθούσε. Ο Νίκολσον έχοντας πλέον τον σπουδαίο Ντάνι Μπλάνκφλάουερ στη δύση της καριέρας του, σχεδίαζε να χτίσει πάνω στον Γουάιτ τη νέα Τότεναμ. Ο σπουδαίος διεθνής Σκοτσέζος μεσοεπιθετικός διέθετε άλλωστε όλα εκείνα τα στοιχεία που πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει ηγέτης, σύμφωνα πάντα με τον προπονητή του. Κι αυτή ήταν η αλήθεια πάνω-κάτω. Τα “σπιρούνια” είχαν δώσει 20.000 λίρες για τον παίκτη το 1959 στην Φόλκιρκ και σύμφωνα με αυτούς που τον πρόλαβαν να αγωνίζεται ο Γουάιτ ήταν ένας παίκτης επιπέδου Ρεάλ Μαδρίτης. Ένας απίστευτος ποδοσφαιριστής με τρομερά τεχνικά χαρίσματα που δούλευε για όλη την ομάδα. Ένας άκρως εγκεφαλικός χαφ, ένα μεγάλο ταλέντο από αυτά που έβγαζε κατά δεκάδες, εκείνη την περίοδο- το Σκοτσέζικο ποδόσφαιρο και που –δυστυχώς- δεν υπάρχουν στις μέρες μας. Σκεφτείτε πως στα μέσα του 2000 ο Μπάρι Φέργκιουσον της Ρέιντζερς θεωρούνταν ο ποιοτικότερος χαφ των Σκοτσέζων. Πάμε παρακάτω.
Κατά τη διάρκεια της παρτίδας γκολφ η βροχή δυνάμωσε επικίνδυνα και οι δύο συμπαίκτες προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο για να γλιτώσουν το ξαφνικό μπουρίνι. Κάπως έτσι έγινε και το μοιραίο. Καθώς ο Γουάιτ σύρθηκε ανάμεσα στις λάσπες και χώθηκε κάτω από ένα δέντρο, ένας κεραυνός χτύπησε το σώμα του. Ο θάνατος ήταν σοκαριστικός και ακαριαίος. Ο Σκοτσέζος μέσος ήταν μόλις 27 ετών και άφηνε πίσω του μια γυναίκα και δύο μωρά παιδιά. Το «φάντασμα» του Γουάιτ Χαρτ Λέιν ήταν νεκρό και η λέξη ατυχία ήταν πολύ φτωχή για να περιγράψει αυτό που είχε μόλις συμβεί στον ντελικάτο ποδοσφαιριστή. Οι φίλοι της Τότεναμ αποκαλούσαν φάντασμα τον παίκτη λόγω του τρόπου που είχε να ελίσσεται και να χάνεται από τους αντιπάλους, σαν αόρατος. Σαν φάντασμα. Υπάρχει βέβαια ακόμα μία θεωρία για τον προορισμό του προσωνυμίου που λέει πως είχε βγει λόγω του ισχνού παρουσιαστικού και του μονίμως μελαγχολικού βλέμματος του ποδοσφαιριστή. Σαν να γνώριζε από μικρός πως κάτι κακό θα του συμβεί. Και σαν να γνώριζε επίσης πως δεν πρόκειται να το αποφύγει για κανένα λόγο.
Σύμφωνα με το γιο του, ο Γουάιτ ήταν ένας παίκτης που αν δεν είχε χάσει τόσο μικρός τη ζωή του, σήμερα θα μιλούσαμε γι’ αυτόν όπως μιλάμε για τον Πελέ, τον Κρόιφ και τον Μπεστ. Υπερβολή ή όχι, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Πάντως ακόμα και σήμερα όταν στα μάτριξ του Γουάιτ Χαρτ Λέιν φαίνεται η εικόνα του, τον χειροκροτούν 35 (και βάλε) χιλιάδες φίλοι της ομάδας. Οι περισσότεροι από αυτούς –εννοείται- δεν τον έχουν δει να αγωνίζεται αλλά αυτό το «φάντασμα» στοιχειώνει και θα στοιχειώνει (για πάντα και από γενιά σε γενιά) τα ωραιότερα ποδοσφαιρικά τους όνειρα.
(Στο κείμενο χρησιμοποιήθηκαν λόγια από συνέντευξη του γιού του παίκτη)
