Ο άνθρωπος που δεν νοιάστηκε για τίποτα

“Έχεις αποφασίσει να σταματήσεις το ποδόσφαιρο, γνωρίζεις πόσο χρονών είσαι;”. Αυτή ήταν μία απ’ τις τελευταίες ερωτήσεις του προπονητή της Ρέντινγκ, Μαουρίς Έβανς προς τον Ρόμπιν Φράιντεϊ, για να εισπράξει την αποστομωτική απάντηση “Έχω τα μισά σου χρόνια αλλά έχω ζήσει όσα εσύ δεν πρόκειται να ζήσεις σε δύο ζωές”. Ο Άγγλος επιθετικός θα αφήσει -οριστικά- το επαγγελματικό ποδόσφαιρο λίγους μήνες αργότερα ως παίκτης της Κάρντιφ, μόλις στα 25 του χρόνια, σοκάροντας το φίλαθλο κοινό της Αγγλίας αλλά όχι αυτούς που τον γνώριζαν προσωπικά. 13 χρόνια αργότερα θα βρεθεί νεκρός από υπερβολική δόση ναρκωτικών στο Άκτον του Λονδίνου. Ήταν μόλις 38 ετών αλλά είχε προλάβει να διαγράψει μια “κινηματογραφική” πορεία και να μείνει -για πάντα- στις συνειδήσεις των Άγγλων φίλων του ποδοσφαίρου ως μία εκ των πιο καλτ μορφών των 70s, των γηπέδων και όχι μόνο. Άλλωστε η ζωή του Φράιντεϊ θύμιζε περισσότερο ροκ σταρ (σκληρό ροκ ήταν άλλωστε και η αγαπημένη του μουσική) παρά επαγγελματία αθλητή.

Υπερβολικά ταλαντούχος αλλά και αυτοκαταστροφικός. Γυναικάς αλλά και σύζυγος (και πατέρας). Βίαιος και καλλιτεχνική φύση. Ο Ρόμπιν Φράιντεϊ συνδύαζε όλα τα παραπάνω, αποτέλεσμα αυτού του “κοκτέιλ μολότωφ”, ένας χαρακτήρας που δεν ήθελες με τίποτα και για κανένα λόγο απέναντί σου αν ήσουν ποδοσφαιριστής, θαμώνας κάποιας σκοτεινής παμπ ή φιλήσυχος οικογενειάρχης που απλά ήθελες να πιεις το τσάι σου παρακολουθώντας Dr Who στην τηλεόραση. Πολλά χρόνια δεν έπαιξε ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο ο Φράιντεϊ. Τέσσερα όλα κι όλα. Τέσσερα χρόνια γεμάτα φασαρίες, τσαμπουκάδες, μπλεξίματα με το νόμο, ναρκωτικά, άπειρα λίτρα αλκοόλ και φυσικά μερικά γκολ μοναδικής ομορφιάς. Από το ’74 μέχρι το ’76 με τη Ρέντινγκ και απ’ το ’76 μέχρι το 1977 με την ουαλική Κάρντιφ ήταν ο άνθρωπος που δεν έμπαινε σε σύστημα εντός και εκτός γηπέδου. Ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Αυτός που όλοι οι γονείς δεν θέλουν να γίνει ο γιος τους. Τόσο απλά. Με τη φανέλα της πρώτης είχε πραγματοποιήσει (όταν είχε όρεξη για μπάλα) τεράστιες εμφανίσεις, με τη φανέλα της δεύτερης είχε ήδη ξεκινήσει η κατιούσα αλλά και πάλι είχε σκοράρει μερικά (αν και λίγα) σπάνιας ομορφιάς γκολ. Όσοι τον πρόλαβαν να αγωνίζεται συμφωνούσαν σε ένα και μόνο πράγμα. Στη μέρα του ήταν ικανός να διαλύσει την καλύτερη άμυνα. Όταν νευρίαζε -κάτι πολύ συχνό- ήταν ικανός να τινάξει στον αέρα τα πάντα εις βάρος τόσο του εαυτού του όσο και της ομάδας του. Ο παλιός διαιτητής Κλάιβ Τόμας θεωρούσε πάντα πως το ένα από τα δύο γκολ που είχε σκοράρει ο Φράιντεϊ στο ντεμπούτο του ως παίκτης της Κάρντιφ κόντρα στη Φούλαμ του Μπόμπι Μουρ (σε ένα παιχνίδι που ο Φράιντεϊ έκανε ό,τι ήθελε την άμυνα των κότατζερς) ήταν το καλύτερο που είχε δει στη ζωή του. Και είχε δει πολλούς παικταράδες ο Τόμας όπως και αμέτρητες γκολάρες. Την ίδια περίοδο που το γκολ του Φράιντεϊ ήταν νούμερο ένα θέμα συζήτησης στα ποδοσφαιρικά στέκια του Νησιού ο ίδιος συνελήφθη να χορεύει γυμνός και μεθυσμένος (σε επίπεδα που θα έκαναν τον Νίκολας Κέιτζ στο “Αφήνοντας το Λας Βέγκας” να δείχνει απλά ζαλισμένος)  σε κλαμπ του Λονδίνου. Αυτό ήταν φυσικά το μεγάλο πρόβλημα του παίκτη. Όταν έκλειναν τα φώτα των προβολέων και έβγαινε από το γήπεδο οι “δαίμονες” που τον ακολουθούσαν από τα παιδικά του χρόνια τον οδηγούσαν πάντα στο ποτό, τις φασαρίες και τα ναρκωτικά. Ο Φράιντεϊ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν θα άντεχε ούτε ένα μήνα. Εκείνες τις εποχές βέβαια ήταν πολλοί αυτού του είδους οι παίκτες. Τόσο των άκρων -εννοείται- ήταν μόνο αυτός.

Από τα 15 του χρόνια, όταν και άφησε το σχολείο, ως παίκτης της ακαδημίας της Κρίσταλ Πάλας είχε πολλά μπλεξίματα. Είχε συλληφθεί πολλάκις για μικροκλοπές, βανδαλισμούς, καυγάδες και μέθη και αυτοί ήταν και οι λόγοι που μέχρι να ενηλικιωθεί είχε περάσει από τέσσερις διαφορετικές ακαδημίες Λονδρέζικων συλλόγων (μεταξύ αυτών ήταν η Τσέλσι και η ΚΠΡ). Εκείνο το διάστημα πέρασε και για πρώτη φορά τα κάγκελα της φυλακής (για 14 μήνες) όπου και κατάφερε να γίνει θρύλος στο πρωτάθλημα των κρατουμένων χάρις στα σπάνιας ομορφιάς τέρματά του. Μάλιστα είχε ψηφιστεί στην καλύτερη εντεκάδα των φυλακών κάτι που το θεωρούσε ως το μεγαλύτερο παράσημο της καριέρας του. Δεν είχε κι άλλο είναι η αλήθεια. Μετά την αποφυλάκισή του βρέθηκε στη γενέτειρα του (το Άκτον του Λονδίνου) προσπαθώντας να τα βρει με τον εαυτό του και να ζήσει μια ήρεμη ζωή. Εννοείται δεν τα κατάφερε. Μέχρι τα 20 του είχε προλάβει να παντρευτεί δύο φορές και να γίνει πατέρας παίζοντας ποδόσφαιρο σε μικρές ομάδες για τα προς το ζην. Τα ναρκωτικά και το ποτό όμως είχαν επιστρέψει και πάλι στη ζωή του. Όπως και οι πολλές εφήμερες εξωσυζυγικές σχέσεις. Όπως -εννοείται- και οι βίαιες συμπεριφορές. Ο Φράιντεϊ είχε σπάσει σαγόνι συμπαίκτη του σε προπόνηση επειδή γέλασε μαζί του για ένα λάθος κοντρόλ. Η κλωτσιά του στον Μάρκ Λόρενσον θεωρείται στις πιο επικίνδυνες που έχουν γίνει ποτέ σε γήπεδο ποδοσφαίρου και οι χειρονομίες του (μαζί με φτυσιές και βρισιές) μετά από κάποιο τέρμα έχουν μείνει κυριολεκτικά στην ιστορία. Η πιο γνωστή είναι φυσικά αυτή στον τερματοφύλακα της Λούτον Τάουν, Μίγια Αλέξις. Μια χειρονομία που -ευτυχώς- είχε απαθανατιστεί από τους φωτογράφους και πλέον βρίσκεται στο πάνθεον των πιο καλτ στιγμών της ιστορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου. Τη δεκαετία του ’80 είχε ένα μικρό ήρεμο διάστημα όπου δούλεψε ως ντεκορατέρ αλλά οι μικροκλοπές, το ποτό και τα ναρκωτικά (που για ακόμα μια φορά είχαν επιστρέψει ξαφνικά στη ζωή του) τον οδήγησαν για ακόμα μια φορά στη φυλακή.  Λίγο καιρό μετά την αποφυλάκισή του ήρθε και το τέλος.

“Στο γήπεδο τους μισώ όλους. Δεν με νοιάζει για κανένα και για τίποτα” αυτή ήταν μια χαρακτηριστική δήλωσή του από τα τέλη των 70s. Μια δήλωση που αρκετά χρόνια αργότερα οδήγησε τη Βρετανική μπάντα Super Furry Animals να γράψει το τραγούδι “The man don’ t give a fuck”. Το εξώφυλλο του σινγκλ είχε κυκλοφορήσει -για την ιστορία- με τη φωτογραφία του Φράιντεϊ να χειρονομεί στον Αλέξις και είχε κάνει μεγάλη επιτυχία. Ο Ρόμπιν Φράιντεϊ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε η Αγγλία στη θέση του σέντερ φορ και -σύμφωνα με τους ειδικούς αναλυτές της εποχής- αν είχε μυαλό για ποδόσφαιρο θα είχε φτάσει ακόμα και στην εθνική. Μεγάλη μερίδα του κοινού της εποχής τον θεωρεί μεγαλύτερο ταλέντο για τη θέση του επιθετικού ακόμα και από τον Άλαν Σίρερ. Όλοι εμείς που δε τον έχουμε δει να αγωνίζεται αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Όπως άλλωστε  δεν το έμαθε και ο ίδιος. Εννοείται πως αυτό δεν τον ένοιαξε και ποτέ. Όσοι θέλουν να μάθουν -σχεδόν- τα πάντα για τον παίκτη υπάρχει το εξαιρετικό βιβλίο των Πολ ΜακΓκίγκαν και Πάολο Χιούιτ “The Greatest Footballer You Never Saw”. Όσοι βαριέστε το διάβασμα θα περιμένετε λίγο καιρό ακόμη μιας και αναμένεται λογικά μέσα στην επόμενη χρονιά  η ταινία “Friday” με τη ζωή του παίκτη. Κλείνοντας, για να προλάβω πιθανή ερώτηση αν στην πρώτη φωτογραφία του κειμένου είναι ο Μπον Σκοτ των ΘΕΩΝ AC-DC. Εννοείται πως όχι. Λογικά πάντως ο Φράιντεϊ θα είχε κάνει περισσότερες καταχρήσεις κι από τον αδικοχαμένο τραγουδιστή των Αυστραλών rockers.