Η ματωμένη φανέλα του Τέρι Μπούτσερ

Σάββατο. Μπάλα. Εθνική Αγγλίας. Το Γουέμπλει μαζεύει κόσμο, οι παμπ γεμίζουν για μια γρήγορη μπύρα πριν το ματς. Τα όνειρα και τα στατιστικά συνοδεύουν τους Άγγλους προς τις καρέκλες και την πορεία προς την κορυφή του κόσμου. Σίγουρα θα έχουν βρει κάποιο σημάδι, κάποια σύμπτωση που τους κάνει βέβαιους ότι το επόμενο Μουντιάλ είναι δικό τους. Ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος αισιοδοξίας, προσμονής, αποτυχίας, απογοήτευσης, νέας αρχής. Θαρρείς κι αν αυτή η διεργασία σταματήσει, θα σταματήσει κι η Γη να γυρίζει. Η Αγγλία ψάχνει για προπονητή, ο μπιγκ Σαμ με το τεράστιο πρόσωπο και τους πονεμένους του γομφίους από το συνεχές μάσημα τσίχλας αποτελεί παρελθόν. Έφυγε χωρίς να δεχτεί γκολ και μία νίκη σε ένα ματς, ποιος να τον ξεπεράσει;

Η μπύρα ρέει πριν τον αγώνα, οι Άγγλοι στοιχηματίζουν τους σκόρερς, κράζουν όμως και τον κακομοίρη τον Σάουθγκέιτ για τις επιλογές του. Μια παρέα περιμένει στην ουρά για να μπει στο γήπεδο. “Δεν έχουμε φορ” λέει ο ένας, “δεν έχουμε τέρμα” λέει ο άλλος. “Δεν έχουμε ομάδα. Θυμάστε παλιά;” λέει ο τρίτος. “Τι παλιά; Εσύ πρόλαβες οριακά το Μουντιάλ του 1986” του απαντάει ένας τέταρτος. “Ε και; Ομαδάρα είχαμε τότε, φτάσαμε και στα ημιτελικά το 1990” επανέρχεται ο τρίτος. Ασυναίσθητα, όλοι στρέφονται στον γηραιότερο για την άποψή του, τον σέβονται γιατί ήταν μέσα στον τελικό του 1966, στην κατάκτηση του Μουντιάλ. Μόνο η γυναίκα του ξέρει ότι δεν είναι αλήθεια, δεν το λέει όμως ούτε στις φιλενάδες της στο κομμωτήριο. Μια ιστορία που έφτιαξε ο ίδιος, αλλά με τα χρόνια έγινε σημαντική. Είναι το παράσημό του, το γεγονός ότι λέει πως είδε από κοντά τον Μπόμπι Μουρ τον κάνει αυθεντία σε κάθε συζήτηση. Έχει πει τόσες φορές την ιστορία για το πώς πιτσιρικάς μπήκε στο Γουέμπλει στον τελικό, που πλέον το πιστεύει κι ο ίδιος. “Τότε μάτωναν οι παίκτες τη φανέλα” λέει λακωνικά.

Όλοι αμέσως σκέφτονται ένα όνομα. Τέρι Μπούτσερ. Ίσως το πιο ταιριαστό όνομα για σέντερ μπακ να σε λένε χασάπη. Ο Μπούτσερ δεν ήταν απλά ένας δυναμικός κεντρικός αμυντικός, ήταν η επιτομή του Άγγλου παίκτη που διαβάζαμε μικροί στα κόμικς. Το στερεότυπο του “παλικαριού” που θα τα δώσει όλα. Έκανε μια μεγάλη καριέρα (κυρίως στην Ίπσουιτς με την οποία κατέκτησε και ένα ΟΥΕΦΑ) και έφτασε να γίνει μέχρι κι αρχηγός στην εθνική της Αγγλίας. Ένας τύπος με ωραίο χιούμορ, ποδοσφαιριστής μιας παντελώς διαφορετικής εποχής. Η μοίρα τον έφερε να μείνει γνωστός για μια φωτογραφία από ένα συγκεκριμένο ματς.

Ήταν Σεπτέμβριος του 1989 όταν η Αγγλία αντιμετώπιζε τη Σουηδία στο Ρασούντα της Στοκχόλμης σε μία από τις 7 φορές που ο Μπούτσερ φόρεσε το περιβραχιόνιο της ομάδας (σε 77 εμφανίσεις). Τα “Τρία Λιοντάρια” έχοντας κερδίσει την Πολωνία είχαν σε μεγάλο βαθμό εξασφαλίσει την πρόκριση στο Μουντιάλ της Ιταλίας και ήθελαν μια ισοπαλία. Το ματς θα είχε ξεχαστεί από όλους, αν σε μια διεκδίκηση της μπάλας ο Μπούτσερ δεν χτυπούσε το κεφάλι του άσχημα με έναν αντίπαλο. Γέμισε αίματα και χρειάστηκαν εφτά ράμματα αρχικά και άλλα δύο αργότερα για να μπορέσει να συνεχίσει. Τότε το ποδόσφαιρο ήταν διαφορετικό. Δεν είχαμε τόσες διακοπές, ούτε ήταν υποχρεωμένοι οι παίκτες να αλλάξουν φανέλες αν μάτωναν. Στην περίπτωση του Τέρι Μπούτσερ η εντολή δεν θα ήταν “Σήκω και πάτα το” μια που δεν χτύπησε στο πόδι, αλλά σίγουρα κάτι σε στιλ “Μπες και πάρε όλες τις κεφαλιές”..

Ο Μπούτσερ (που σήμερα λογικά θα βλέπει τον Κιελίνι με μπανταρισμένη την μουτσούνα του και θα κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του) μπήκε μέσα και συνέχισε να πηδάει σαν το κατσίκι σε κάθε φάση, λες και το έκανε επίτηδες. Και σε κάθε φάση που έπαιρνε κεφαλιά, άνοιγει ξανά το κεφάλι του. “Είχαν γεμίσει όλοι οι παίκτες με τα αίματά μου, είχε γεμίσει κι η μπάλα με το αίμα μου“. Αλλά ο Μπούτσερ εκεί, να δίνει μάχες με τον Τζόνι Έκστρομ και τους υπόλοιπους Σουηδούς. Η Αγγλία τελικά κράτησε το 0-0 και πήρε την πρόκριση για το Μουντιάλ του 1990 κι ο Μπούτσερ έγινε εθνικός ήρωας με τις αγγλικές εφημερίδες (γνωστές για την ψυχραιμία τους στο ποδόσφαιρο) να παροτρύνουν να του απονεμηθεί μετάλλιο ανδρείας και τις φωτογραφίες του σαν χαρακτήρας σπλάτερ ταινίας του Τζορτζ Ρομέρο να φιγουράρουν στα πρωτοσέλιδα. Αίματα στο κεφάλι, στο πρόσωπο, στη φανέλα, παντού. Είναι απορίας άξιο πώς δεν λιποθύμησε

Το αίμα, το γουρλωμένο μάτι, εξώφυλλο από ταινία θρίλερ

“Δεν θα έβγαινα ποτέ, ο Μπόμπι Ρόμπσον το ήξερε. Θα τον σκότωνα αν με έβγαζε αλλαγή. Ήμουν πάντως πολύ παραπάνω σαν παίκτης από μία ματωμένη φανέλα” δήλωνε χρόνια αργότερα. “Θα μπορούσε όμως να είναι χειρότερα τα πράγματα, να έχω μείνει στην ιστορία σε εκείνη τη φωτογραφία με τον απατεώνα και το χέρι του” συμπληρώνει σε άλλη συνέντευξη. Ο Μπούτσερ δεν ξεπέρασε ποτέ το “χέρι του Θεού” και τον Μαραντόνα τον οποίο δεν ψήφισε στην 11αδα του με τους καλύτερους όλων των εποχών.  23 χρόνια μετά δήλωνε ότι συνεχίζει “να τον μισεί με πάθος”. “Πιο πολύ με πείραξε το δεύτερο γκολ. Μας πέρασε όλους από μία φορά, αλλά εμένα φαίνεται σαν να με πέρασε ο κοντός μπάσταρδος δύο φορές”.

Όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε ποδοσφαιρική χώρα του κόσμου, μετά τις αποτυχίες των εθνικών οι δημοσιογράφοι ψάχνουν τους παλαίμαχους. Έτσι και τον Μπούτσερ μετά το Euro που μας πέρασε και το κάζο της Αγγλίας. Εμφανίστηκε μετά από κάποιες μέρες. “Είχα κλείσει το τηλέφωνο μου, θρηνούσα. Κυκλοφορούσα με μαύρο πένθος στο χέρι μου. Είναι η χειρότερη Αγγλία που έχω δει ποτέ και αν ήμουν παίκτης της θα ντρεπόμουν και θα ζητούσα συγγνώμη. Δεν υπάρχουν ηγέτες, δεν υπάρχουν προσωπικότητες. Μόνο ο Ρούνεϊ και ο Χαρτ. Ντρέπομαι, αλλά παραδέχομαι ότι χώρες όπως η Ιταλία είναι πλέον πιο δυνατές τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά από εμάς. Στα χρόνια μου δεν γινόταν“. Ο Μπούτσερ (μικρός όντως δούλεψε και σε χασάπικο) ακούει AC/DC και Iron Maiden και όχι “από αυτές τις μοντέρνες αηδίες” όπως λέει.

“Ναι, την μάτωναν. Δεν έχουμε Τέρι Μπούτσερ πια” λέει ένας από την παρέα του Γουέμπλει. Οι σκέψεις όλων πάνε πίσω στο 1989-90. Τότε που ο Λίνεκερ σκόραρε 24 φορές και έβγαινε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα κι η Λίβερπουλ κατακτούσε το τελευταίο της πρωτάθλημα. Επιτέλους η παρέα φτάνει στις θέσεις της για το ματς. Βλέπουν τους παίκτες να πατάνε χορτάρι και αμέσως ξεχνούν τα παλιά, Ένας ακόμα κύκλος της εθνικής Αγγλίας ξεκινάει κι αυτή τη φορά είναι η σειρά τους, είναι σίγουρο.