Το τελευταίο γκολ του Ινζάγκι

13 Μαΐου 2012, η Μίλαν υποδέχεται στο Σαν Σίρο τη Νοβάρα στα πλαίσια της τελευταίας αγωνιστικής του Καμπιονάτο. Στο 82ο λεπτό του αγώνα και με το σκορ στο 1-1 ο Κλάρενς Ζέεντορφ βγάζει μια τρομερή μπαλιά στην πλάτη της άμυνας των φιλοξενούμενων. Ο Φίλιπο Ινζάγκι, που έχει μπει ως αλλαγή 15 λεπτά πριν, ξεκινάει τη μικρή κούρσα του σχεδόν από την ίδια ευθεία με τον τελευταίο αμυντικό, κάτι που μας παρακινεί να θυμηθούμε την αξέχαστη ατάκα του Άλεξ Φέργκιουσον, “αυτός ο τύπος πρέπει να γεννήθηκε οφσάιντ”, στην οποία ο Ιταλός είχε απαντήσει κατάλληλα, λίγα χρόνια αργότερα: “Το σχόλιο του Φέργκιουσον είναι το πιο άδικο απ’όλα όσα έχω δεχτεί. Αν έχω μόνο μια αρετή, αυτή είναι η ικανότητα μου να σπάω την παγίδα του οφσάιντ”.

Παρά το γεγονός ότι είναι 39 χρονών ο ‘Πίπο’ θα κοντρολάρει τη μπάλα υπέροχα με το στήθος και από αρκετά πλάγια θέση θα τη στείλει με ωραίο σουτ στα δίχτυα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της φάσης δεν θα κοιτάξει καθόλου προς την εστία. Δεν χρειάζεται να κοιτάξει. Ξέρει.

(Ο Ινζάγκι ξέρει ανά πάσα στιγμή που ακριβώς βρίσκεται το τέρμα αλλά και που είναι ο ίδιος σε σχέση μ’αυτό. Το ξέρει γιατί έχει ζήσει μια ολόκληρη ζωή μέσα στη μεγάλη περιοχή. Την ξέρει όπως ακριβώς γνωρίζεις εσύ το σαλόνι σου. Εκεί μέσα βρίσκεται το βασίλειο του. Δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα γρήγορος, δεν ήταν τεχνίτης, δεν ήταν ανίκητος στον αέρα, δεν είχε ούτε το μισό ταλέντο των περισσότερων μεγάλων παικτών της εποχής του, δεν είχε τρομερό εκτόπισμα με το σώμα του, δεν είχε την κάθετη μπαλιά, δεν είχε μακρινό σουτ, δεν έκανε ραμπόνες, τακουνάκια και άλλα μαγικά με τη μπάλα. Άλλα έβαζε γκολ. Κι αυτό, φυσικά, αρκούσε.

Ο Φίλιπο Ινζάγκι είχε την αίσθηση του γκολ, ένα χαρακτηριστικό που δεν μπορείς να μετρήσεις και να συγκρίνεις αλλά ξέρεις καλά ότι υπάρχει εκεί έξω, κυκλοφορεί μέσα στα σκαριά διαφόρων επιθετικών. Όποιος τον έχει δει να παίζει και έχει εστιάσει έστω και λίγο στο παιχνίδι του ξέρει ότι αν πετούσες μια μπάλα σε μια μεγάλη περιοχή γεμάτη λάσπη, στην οποία βρίσκονται παρατεταγμένοι οι καλύτεροι αμυντικοί του κόσμου, ο Ινζάγκι θα έβρισκε τρόπο να σκοράρει. Με το καλάμι, με τη φτέρνα, με τον κώλο, με το γόνατο. Δεν έχει σημασία πως. Σημασία έχει μόνο η κατάληξη.

Ο Ρομπίνιο είναι ο τύπος που θα την πέσει στη γκόμενα, θα την κουράσει με αμέτρητα εφετζιλίκια και στο τέλος αυτή θα φύγει με τον Ιντζάγκι.

— el sombrero (@sombrerogr) July 29, 2014

Ο ‘Πίπο’ υπήρξε ο πιο προικισμένος άμπαλος που έχει δει το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. “Την πρώτη φορά που κλήθηκε στην εθνική είχαμε μείνει όλοι εμβρόντητοι στην προπόνηση. Η τεχνική του ήταν από τις χειρότερες που είχαμε δει σε τέτοιο επίπεδο. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν σταματούσε να σκοράρει” είχε εξομολογηθεί ένας διεθνής Ιταλός στον απεσταλμένο του FourFourTwo, Τζέιμς Ρίτσαρντσον ενώ ο Γιόχαν Κρόιφ είχε σχολιάσει κάποτε: “Κοιτάξτε, το θέμα με τον Ινζάγκι είναι ότι δεν μπορεί στην πραγματικότητα να παίξει ποδόσφαιρο. Είναι απλά πάντα στη σωστή θέση”.

Ένας κανονικός άνθρωπος που ξεκίνησε λίγο πιο πίσω από την κλασική αφετηρία που ξεκινάνε οι υπόλοιποι ταλαντούχοι πιτσιρικάδες και παρ’ όλα αυτά κατάφερε με αρκετή δουλειά και ατέλειωτη μελέτη, αγάπη και προσήλωση σ’αυτό που κάνει, να ξεπεράσει στην πορεία τους περισσότερους απ’αυτούς και να παραμείνει χρήσιμος και ουσιαστικός μέχρι τα βαθιά ποδοσφαιρικά του γεράματα.)

Πριν καν προλάβει η μπάλα να ακουμπήσει το δίχτυ της εστίας ο Ινζάγκι βρίσκεται ήδη αλλού. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το παιχνίδι είναι αδιάφορο, η Μίλαν ό,τι κι αν γίνει είναι σίγουρα 2η ενώ η Νοβάρα έχει ήδη υποβιβαστεί. Ο ίδιος ο σκόρερ είναι πλέον 39 χρονών, ώριμος, χαλαρός, κατασταλαγμένος, κανονικός ‘παππούς’ στην ποδοσφαιρική ηλικιακή κλίμακα. Αλλά ο Ινζάγκι δεν δίνει δεκάρα γι’αυτές τις τυπικές λεπτομέρειες. Μέχρι να επιστρέψει σ’αυτόν το πλάνο βρίσκεται ήδη εκτός γηπέδου, χοροπηδάει σαν τρελός, αγκαλιάζει αγνώστους και πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί που μόλις έχει βάλει το πρώτο γκολ της καριέρας του. Τα δευτερόλεπτα που δεν τον είδαμε στο βίντεο όλοι ξέρουμε πως έτρεχε προς την κερκίδα με τα χέρια να κουνιούνται ακατάσχετα προς όλες τις κατευθύνσεις και με το στόμα μόνιμα ανοιχτό να εκσφενδονίζει ασταμάτητα κραυγές χαράς. Ο Ινζάγκι βιώνει μια κατάσταση οργασμού σε δημόσια θέα. Και όχι, η εξαλλοσύνη αυτή δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ξέρει πως αυτό είναι το τελευταίο του παιχνίδι άρα αυτό είναι και το τελευταίο του γκολ.

(Ο Φίλιπο Ινζάγκι πανηγύριζε κάθε γκολ σαν να ήταν το πρώτο και τελευταίο του. Ανεξαρτήτως αντιπάλου, διοργάνωσης, σημασίας ή δυσκολίας. Αρκετά χρόνια πριν, σε ένα εκτός έδρας ματς με τη Μπάγερν για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ο Ζέεντορφ – πάλι – έπαιξε ένα εξαιρετικό ένα-δυο μέσα στη μεγάλη περιοχή και όταν βρέθηκε απέναντι στον Καν από θέση πλάγια αριστερά έδωσε έτοιμο γκολ στον ‘Πίπο’, που βρισκόταν στα τρία μέτρα από την ανυπεράσπιστη εστία και το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να βάλει το ποδάρι του. Αν κάποιος έβλεπε μόνο τον πανηγυρισμό που ακολούθησε θα πίστευε ότι ο σκόρερ είχε μόλις πετύχει γκολ που μπορεί να συγκριθεί με εκείνο του Μαραντόνα το 1986.

Σε μια εποχή όμως που η μόδα επιτάσσει να κάνεις καρδούλες ή να αντιγράφεις μια ακατανόητη και άνευ νοήματος φιγούρα κάποιων χιπχοπάδων, που κυκλοφορεί με το κωμικό όνομα “νταμπ”, οι έξαλλοι πανηγυρισμοί του Ινζάγκι, που έβγαζαν προς τα έξω ένα γαμηστερό μείγμα καύλας και ευτυχίας, φαίνονται τόσο ωραίοι και αυθεντικοί. Ο αλλόφρων ‘Πίπο’ έδινε, συνειδητά ή όχι, σε κάθε γκολ του την αξία που του αναλογούσε, υπενθυμίζοντας σε όλους πως εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή, σε εκείνο το συγκεκριμένο μέρος, το γκολ είναι το πιο ωραίο και σημαντικό πράγμα στον κόσμο, “μια μυστικιστική εμπειρία” όπως την έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος.)

Στα οχτώ λεπτά που απομένουν δεν αλλάζει τίποτα κι έτσι η Μίλαν κλείνει τη χρονιά με νίκη. Ο Φίλιπο Ινζάγκι αποχαιρέτησε εκείνη τη μέρα το ποδόσφαιρο έχοντας πετύχει 313 γκολ και είμαστε όλοι σίγουροι πως και τα 313 τα χάρηκε και τα πανηγύρισε με την ψυχή του.