Στηβ Μπλούμερ: To Καμάρι της Ντέρμπι

Αν βρεθεί κάποιος στο Πράιντ Παρκ, έδρα της Ντέρμπι Κάουντι, θα ζήσει σίγουρα δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η αύρα του τεράστιου Μπράιαν Κλάφ -μια αύρα που οδήγησε την ομάδα στα δύο μοναδικά της πρωταθλήματα στη δεκαετία του ’70- και το δεύτερο η συγκίνηση (ή η πώρωση) με το τραγούδι “Steve Bloomer’s Watching” για τον σπουδαίο επιθετικό της ομάδας των πρώτων ετών του 20ου αιώνα. Έναν εκ των σπουδαιότερων επιθετικών που έχει βγάλει το Αγγλικό ποδόσφαιρο και που η ζωή τον συνδέει με τον Κλαφ για δύο πράγματα. Τη Ντέρμπι και τη Μίντλεσμπρο. Ο Μπλούμερ φόρεσε τη φανέλα των δύο ομάδων και ο “Κλάφι” τη φανέλα της δεύτερης (ως παίκτης) και φυσικά κάθισε με -τεράστια- επιτυχία στον πάγκο της πρώτης. Φυσικά και οι δύο λατρεύτηκαν, λατρεύονται και θα λατρεύονται για πάντα στο γήπεδο της ιστορικής ομάδας (στα χρόνια του Μπλούμερ έδρα ήταν το Μπέιζμπολ Γκράουντ) για όσα χρόνια αυτή συνεχίσει να υπάρχει. “Για πάντα” δηλαδή, όπως θα σου πουν όλοι οι φίλοι των “κριαριών”. Με την περίπτωση του Στηβ Μπλούμερ θα ασχοληθούμε σήμερα.

“Ποιος είναι ο Στηβ Μπλούμερ” θα αναρωτηθείτε οι περισσότεροι και άδικο δεν θα σας ρίξω. Καθόλου μάλιστα. Οι πιο φανατικοί με την εθνική Αγγλίας (και το αγγλικό ποδόσφαιρο) λογικά θα τον έχουν ακούσει μιας και συγκαταλέγεται στους κορυφαίους σκόρερ των τριών λιονταριών αλλά και της Ντέρμπι Κάουντι. Ένας παίκτης που δόξασε την ομάδα και το ποδόσφαιρο μέχρι και τα 40 του χρόνια, φόρτωσε τις αντίπαλες εστίες με ένα σωρό τέρματα (σπάνιας ομορφιάς) και δεν έφτασε ποτέ στη χαρά ενός τίτλου. Δυστυχώς. Ο Μπλούμερ ανήκει σε μια -μεγάλη- κατηγορία σπουδαίων Άγγλων ποδοσφαιριστών που δεν κατέκτησαν ποτέ κάποιο τρόπαιο (πρωτάθλημα ή κύπελλο). H πιο πρόσφατη τέτοια περίπτωση είναι φυσικά ο Ματ Λε Τισιέρ της Σαουθάμπτον. Το παιδάκι  που γεννήθηκε το 1874 και κάποτε -στα παιδικά του χρόνια-  είχε σκοράρει 14 γκολ σε μία αναμέτρηση για το σχολικό πρωτάθλημα του Ντέρμπισάιρ, στα 17 του υπέγραψε στη Ντέρμπι Κάουντι ως το νέο παιδί-θαύμα του Αγγλικού ποδοσφαίρου, για να χτιστεί πάνω του η νέα Ντέρμπι. Στο πρώτο φιλικό μάλιστα που έδωσε η ομάδα, κόντρα στη Ντάρλεϊ Ντέιλ, ο Μπλούμερ σκόραρε τέσσερα τέρματα δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο αυτό που θα ακολουθούσε. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1892 ο νεαρός επιθετικός θα ντεμπουτάρει κόντρα στη Στόουκ και το τέλος εκείνης της χρονιάς θα τον βρει με 11 τέρματα (σε 28 αγώνες). Η Ντέρμπι θα γλιτώσει τον υποβιβασμό στο τέλος αλλά θα κερδίσει τον παίκτη που θα αποτελέσει για 19 σεζόν τον ηγέτη της. Τον αρχισκόρερ της. Τον άνθρωπό της και αρχηγό της. Τον ένα και μοναδικό Στηβ Μπλούμερ.

H ποδοσφαιρική καριέρα του νεαρού επιθετικού είχε μπει για τα καλά στο δρόμο της. Ο Μπλούμερ θα σκοράρει 18 τέρματα και θα βοηθήσει τη Ντέρμπι να τερματίσει στην 3η θέση τη σεζόν 1893-1894 και θα κερδίσει με το σπαθί του την πρώτη του κλήση στην εθνική Αγγλίας, παρέα με τους μέντορές του Τζον Γκούνταλ και Μπίλι Μπάσετ, κόντρα στους Ιρλανδούς. Η Αγγλία θα επικρατήσει με 9-0 και ο Μπλούμερ θα σκοράρει δύο τέρματα. Το ίδιο θα κάνει και στη δεύτερή του εμφάνιση κόντρα στους μαχητικούς Σκωτσέζους λίγους μήνες αργότερα. Η Αγγλία θα κερδίσει με 3-0 με τον παίκτης της Ντέρμπι να σκοράρει ένα μοναδικής ομορφιάς τέρμα. Ο Φρέντερικ Γουόλ (πρόεδρος της FA εκείνα τα χρόνια) θεωρούσε πως εκείνο το γκολ του Μπλούμερ ήταν το καλύτερο που είχε δει ποτέ στη ζωή του. Ένα απίστευτο σκάψιμο της μπάλας -εν κινήσει- με το αριστερό πόδι αρκετά μέτρα εκτός περιοχής, με τον κήπερ όμως να μην έχει βγει πολύ μακριά από την εστία του. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως για πολλά χρόνια ουδείς μπορούσε να καταλάβει ποιο πόδι του παίκτη ήταν το καλό. Ο Μπλούμερ είχε τη δυνατότητα να σουτάρει εξαιρετικά και με τα δύο πόδια και επίσης διέθετε το σπάνιο χάρισμα να παίζει τη μπάλα “με τη μία”. Σύμφωνα με τον Χάρι Νιούμπουλντ (τότε προπονητή του) ήταν ο κορυφαίος σε αυτό τον τομέα σε ολόκληρο το Νησί εκείνα τα χρόνια. O Μπλούμερ έγινε ο πρώτος παίκτης που σκόραρε δύο χατ-τρικ για την Αγγλία και ο πρώτος που σκόραρε τέσσερα τέρματα σε ένα παιχνίδι. Τα 28 του γκολ σε 23 παιχνίδια είναι απλά απλησίαστο ρεκόρ αν συνυπολογίσουμε και την ηλικία του.

Πλέον είχε καθιερωθεί στους κορυφαίους (ίσως και ο κορυφαίος) σκόρερ του Αγγλικού πρωταθλήματος αλλά δεν κατάφερνε να οδηγήσει τη Ντέρμπι σε ένα πρωτάθλημα. 22 γκολ και πρώτος σκόρερ τη σεζόν 1895-1896, αλλά 2ος πίσω από την Άστον Βίλα του τεράστιου Τζόρτζ Ράμσεϊ. 24 γκολ την επόμενη και 3ος πίσω από Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και φυσικά την Άστον Βίλα που ήταν η πρωταθλήτρια. Εκείνη την περίοδο μάλιστα ο Μπλούμερ παραλίγο να σταματήσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο λόγω του θανάτου του μικρότερου αδερφού του Φίλιπ από περιτονίτιδα. Ο Φίλιπ ήταν εκείνα τα χρόνια ο αριστερός μπακ της Ντέρμπι και εκτός από λατρεμένος αδερφός ήταν και ένας εξαιρετικός συμπαίκτης για τον Στηβ Μπλούμερ. Συνέχισε στη Ντέρμπι μέχρι και το 1906, χωρίς να φτάσει σε κάποιο πρωτάθλημα και γνωρίζοντας την ήττα σε τρεις τελικούς κυπέλλου. Το 1898, το 1899 και το 1903. Όπως είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ο Στηβ Μπλούμερ ήταν τσακωμένος με τα τρόπαια. Υπέγραψε στη Μίντλεσμπρο για το ποσό ρεκόρ της εποχής των 750 λιρών, στα 32 του χρόνια, και εκείνη την περίοδο μάλιστα αποσύρθηκε και από την εθνική, κρατώντας πάντως μια τελευταία εξαιρετική παράσταση για το κοινό του.

‘Ήταν 6 Απριλίου του 1907 με την Αγγλία να παίζει κόντρα στη μισητή αντίπαλο Σκωτία με το σκορ να μένει στο 1-1. Το μοναδικό γκολ της Αγγλίας το είχε σκοράρει ο Μπλούμερ, με την εμφάνισή του να θεωρείται από τις πιο ηγετικές που έχουν γίνει ποτέ από παίκτη των τριών λιονταριών. Μία τέτοια περιγράφει και ο σπουδαίος δημοσιογράφος Τζέιμς Κάτον -και πάλι κόντρα στη Σκωτία- το 1901. “Ήταν μια βροχερή μέρα. Το έδαφος ήταν γεμάτο λάσπες και η μπάλα ζύγιζε πολύ περισσότερο από το κανονικό. Δέκα λεπτά πριν τη λήξη η Σκωτία προηγούνταν με 2-1. Δεν ήλπιζα σε κάτι μιας και δεν παίζαμε καθόλου καλά. Σηκώθηκα από τη θέση μου, φανερά απογοητευμένος, και κινήθηκα προς την έξοδο. Θα γλίτωνα τις ερωτήσεις πολλών για το τι έφταιξε σε αυτή την ήττα και πιστέψτε με, δεν είχα καμία μα καμία όρεξη. Εκείνη τη στιγμή η άκρη του ματιού μου είδε τον Μπλούμερ να γλιστρά στη λάσπη και να υποδέχεται τη μπάλα με ένα εξωπραγματικό κοντρόλ, μετά από ένα τραγικό λάθος των αντιπάλων αμυντικών αρκετά μέτρα μακριά από την περιοχή. Ζύγισε την μπάλα και την έστειλε με ένα σπάνιας ομορφιάς πλασέ στο παραθυράκι του τερματοφύλακα της Σκωτίας. Ο ίδιος δήλωσε πως δεν είχε καθόλου δυνάμεις. Καθόλου ανάσες και πως πονούσε σε ολόκληρο το κορμί του από τα βίαια μαρκαρίσματα των αντιπάλων. Δεν μπορούσε όμως να αφήσει τους Σκωτσέζους να μας κερδίσουν. Αυτός ήταν ο Στηβ Μπλούμερ. Ο μεγαλύτερος μαχητής που γνώρισα στη ζωή μου”.

Ο Μπλούμερ επέστρεψε στη Ντέρμπι το 1910 και έκλεισε την καριέρα του το 1914 σε ηλικία 40 ετών στην αγαπημένη του ομάδα. Σκόραρε 352 τέρματα σε 600 εμφανίσεις με τη φανέλα της Ντέρμπι (κυρίως) αλλά και της “Μπόρο” και αποσύρθηκε οριστικά από το ποδόσφαιρο με τη Ρεάλ Ούνιον το 1925 ως προπονητής. Με τον Ισπανικό σύλλογο κατέκτησε μάλιστα και το Κύπελλο Ισπανίας το 1924 με 1-0 κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε βρεθεί ως Πολιτικός κρατούμενος στο Βερολίνο μιας και τότε είχε ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα στη Γερμανία. Γι’ αυτή την ιστορία όμως θα γράψουμε άλλη φορά. Στις 16 Απριλίου του 1938 άφησε την τελευταία του πνοή -που αλλού- στο Ντέρμπι βυθίζοντας στο πένθος όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο της Αγγλίας. Αν βρεθείτε λοιπόν ποτέ στο Ντέρμπι, περάστε μία από το γήπεδο της ομάδας και αν έχετε την τύχη να βρεθείτε σε αγώνα, τραγουδήστε και εσείς δυνατά το “Steve Bloomer’s Watching“. Την αξίζει αυτή την αγάπη ο Μπλούμερ.