Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Μια ομάδα διαφορετική

Οι ποδοσφαιρικές ιστορίες της Λατινικής Αμερικής είναι συχνά ένα μείγμα πραγματικότητας, υπερβολής και φαντασίας. Σαν να βγαίνουν από τις σελίδες κάποιου βιβλίου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, διηγήσεις που αν μιλούσαν για ομάδες της Ευρώπης δεν θα τις πιστεύαμε ποτέ. Στην περίπτωση της Αμερικής όμως ποτέ δεν μπορείς με σιγουριά να πεις ότι κάτι δεν έγινε. Ένας σύλλογος γεμάτος περίεργες ιστορίες, συμπτώσεις και… Θείες παρεμβάσεις, μια από τις πιο ιδιαίτερες ομάδες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είναι η Κλουμπ Ατλέτικο Σαν Λορένσο ντε Αλμάγκρο. Ακόμα και η δημιουργία της είναι αρκετά διαφορετική από τα συνηθισμένα.

Ο καθολικός ιερέας Λορέντσο Μάσα, γιος Ιταλών μεταναστών από το Τορίνο, είχε τοποθετηθεί ως υπεύθυνος στο παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου στη γειτονιά του Αλμάγκρο του Μπουένος Άιρες το 1908. Το Αλμάγκρο τότε ήταν ένα σχετικά γραφικό προάστιο του Μπουένος Άιρες με λοφάκια και πετρόχτιστους δρόμους. Ο ιερέας έβλεπε τα παιδιά της γειτονιάς που αυτοαποκαλούνταν “Οι Δυνατοί του Αλμάγκρο” να παίζουν μπάλα στους δρόμους ανάμεσα στα άλογα και το τραμ, κάτω από μία λάμπα αερίου, πολλές φορές με κίνδυνο να χτυπήσουν. Το ποδόσφαιρο είχε έρθει από τους Άγγλους στη χώρα και ενώ αρχικά ήταν προνόμιο των πλουσίων, γρήγορα εξαπλώθηκε και στους φτωχότερους. Οι “Δυνατοί” ήταν φτωχόπαιδα, γιοι εργατών, καλαθοποιών, βυρσοδεψών, πολλοί εξ αυτών δούλευαν ήδη μεταφέροντας κάρβουνο. Ήταν ένα επικίνδυνο συμβάν στο δρόμο που οδήγησε τελικά στη δημιουργία της ομάδας. Ο αστικός μύθος λέει ότι μια μέρα που έπαιζαν τα παιδιά, ο πιτσιρικάς Χουάν Αμποντάνσα, που οι ιστορίες της εποχής τον παρουσιάζουν ως έναν πολύ γρήγορο παίκτη, δεν πήρε χαμπάρι το τραμ 27 που ερχόταν και σώθηκε τελευταία στιγμή χάρη στα αντανακλαστικά του οδηγού του. Ο πατέρας Μάσα έτυχε να είναι μάρτυρας του γεγονότος.


Ο πάτερ Λορέντσο Μάσα και τα πρώτα “κοράκια” του

Το επικίνδυνο αυτό θέαμα τον έκανε να τα πλησιάσει και να έρθει σε συμφωνία μαζί τους. Θα τα άφηνε να παίζουν στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου και αυτά για αντάλλαγμα θα παρακολουθούσαν τις κυριακάτικες λειτουργίες και το κατηχητικό. Το deal έκλεισε, τα παιδιά έπαιζαν με ασφάλεια πλέον. Κάπως έτσι την 1η Απριλίου του 1908 ζητήθηκε από τον ιερέα ένας χώρος ώστε να γίνει η πρώτη συνέλευση και να ιδρυθεί ο σύλλογος. Όπως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπήρχαν διαφωνίες και τελικά συμφωνήθηκε ο σύλλογος να ονομαστεί με το όνομα του ιερέα (αν και ο πατέρας επέμεινε να γίνει προς τιμή του ομώνυμου ιερομάρτυρα Αγίου) παίρνοντας όμως και το όνομα της περιοχής.

Από τότε, έχει μια μεγάλη ιστορία γεμάτη λύπες, χαρές και περίεργα γεγονότα. Λύπες όπως το γεγονός ότι εξαναγκάστηκε να πουλήσει το γήπεδό  της (που βρίσκεται στη διπλανή και πολύ ιδιαίτερη γειτονιά του Μποέδο) από τη χούντα της χώρας (με σκανδαλώδη τρόπο, για να γίνει σούπερ μάρκετ) και χαρές όπως το πρωτάθλημα του 2013, το οποίο κατέκτησε λίγους μήνες ύστερα από την ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου, που είναι το μέλος Νο 8235  του συλλόγου και φανατικός φίλος και όλοι θεωρούν ότι έβαλε το χεράκι του ώστε το αφεντικό εκεί πάνω να βοηθήσει την ομάδα.

Μουσικό διάλειμμα, η Σαν Λορένσο έχει πολύ καλό τμήμα μπάσκετ και η ατμόσφαιρα είναι ίδια και εκεί

Ως μια από τις πέντε μεγάλες ομάδες της Αργεντινής (μαζί με Μπόκα, Ρίβερ, Ιντεπεντιέντε και Ράσινγκ), η Σαν Λορένσο είχε κατά καιρούς σπουδαίες χρονιές. Αποκορύφωμα ήταν το 1972 όταν μέσα σε ένα ρεσιτάλ γραφικότητας, έγινε η πρώτη ομάδα στην Αργεντινή που κατακτούσε δύο πρωταθλήματα μέσα στο ίδιο ημερολογιακό έτος, σε διάστημα περίπου δύο μηνών. Πολύ πριν τις Απερτούρες και τις Κλαουζούρες, στη χώρα υπήρξε το σύστημα των δύο πρωταθλημάτων με ονόματα Μετροπολιτάνο και Νασιονάλ. Το πρώτο ήταν ένα “κανονικό” πρωτάθλημα για τα δικά μας δεδομένα, με 18 ομάδες που ξεκίνησαν να παίζουν στις 25 Φεβρουαρίου και μετά από 34 αγωνιστικές σταμάτησαν την 1η Οκτωβρίου, με την Σαν Λορένσο να το έχει κατακτήσει μαθηματικά πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος. Με μόλις δώδεκα ημέρες ξεκούραση, ξεκίνησε στις 13 Οκτωβρίου και το πρωτάθλημα Νασιονάλ στο οποίο πήραν μέρος ακόμα οκτώ σύλλογοι και οι ομάδες χωρίστηκαν σε δύο γκρουπ των δεκατριών. Η Σαν Λορένσο έφτασε στον τελικό και κατέκτησε το Νασιονάλ στις 17 Δεκεμβρίου. Δυστυχώς από τις 17 μέχρι τις 31 του μήνα δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για ένα τρίτο πρωτάθλημα που λογικά θα έσπαγε κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ.

Ο συγκλονιστικός δεύτερος τελικός του Κόπα Μερκοσούρ, γνήσια λατινοαμαερικάνικη παράνοια

Το πρόβλημα όμως για τα “κοράκια” (ένα ακόμα παράξενο για τον σύλλογο ότι έχει ένα σωρό παρατσούκλια, Άγιοι, Κυκλώνας, Κυανέρυθροι, Δολοφόνοι και φυσικά Κοράκια) ήταν ότι σε αντίθεση με τους άλλους τέσσερις μεγάλους της χώρας δεν κατακτούσαν κάποιον διεθνή τίτλο. Κάτι που οι αντίπαλοί τους το χτυπούσαν για δεκαετίες. Επειδή όμως η Σαν Λορένσο τα κάνει όλα εντυπωσιακά και με τον δικό της τρόπο, η μοίρα την έφερε τελικά να κατακτά ως πρώτη διεθνή της κούπα το τελευταίο Κόπα Μερκοσούρ που έγινε ποτέ, αυτό του 2001. Το οποίο όμως το σήκωσε το 2002. Είπαμε, Σαν Λορένσο σημαίνει παράνοια. Η ομάδα που τότε προπονούσε ο Μανουέλ Πελεγκρίνι (και κατέκτησε το πρωτάθλημα Αργεντινής με ρεκόρ πόντων) πήρε το 0-0 στον πρώτο τελικό του Μαρακανά από τη Φλαμένγκο, αλλά ο δεύτερος τελικός που ήταν να γίνει στις 19 Δεκεμβρίου αναβλήθηκε, καθώς η Αργεντινή βρισκόταν εν μέσω μεγάλης πολιτικής κρίσης με έντονες αναταραχές. Τελικά, μπήκε το 2002 και στα τέλη Ιανουαρίου, στο κατάμεστο Νουέβο Γκασόμετρο χρειάστηκε να βρει τον ήρωα στο πρόσωπο του γνωστού μας Σεμπαστιάν Σάχα στη διαδικασία των πέναλτι. Οι Αργεντινοί έχασαν τα πρώτα δύο που τα έπιασε ο Ζούλιο Σέζαρ (αργότερα της Ίντερ), αλλά τελικά κατάφεραν με το πέμπτο εύστοχο πέναλτι του Σάχα να ισοφαρίσουν σε 3-3, ο ίδιος να πιάσει το έκτο και τελικά η Σαν Λορένσο να κατακτήσει τον πρώτο διεθνή της τίτλο αφού όμως πρώτα η διαδικασία διακόπηκε πριν το τελευταίο χτύπημα, εξαιτίας εισόδου των οπαδών.

Κι επειδή όπως είπαμε, η ομάδα αυτή κουβαλάει περίεργα ρεκόρ, μέσα στο 2002 κατέκτησε (με αντίπαλο την Ατλέτικο Νασιονάλ) και το πρώτο Κόπα Σουνταμερικάνα που έγινε ποτέ, τον θεσμό που ουσιαστικά αντικατέστησε το Μερκοσούρ. Μετά λοιπόν τα δύο πρωταθλήματα του 1972, το 2002 σήκωσε δυο φορές τον ίδιο ουσιαστικά διεθνή τίτλο (ενώ μέχρι τότε δεν είχε κατακτήσει κανέναν). Φέτος βρίσκεται στα ημιτελικά του Σουνταμερικάνα ξανά και ο στόχος είναι η δεύτερη κατάκτηση.

Κανείς δεν φανταζόταν όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα κάποιοι έβλεπαν τον πατέρα Λορέντσο με τα μαύρα ράσα του να συνοδεύει τα πιτσιρίκια και έβγαλαν το παρατσούκλι “κοράκια” από τα κατάμαυρα ρούχα του, ότι αυτά τα κοράκια θα έφταναν τόσο ψηλά. Ότι ο γιος ενός μπασκετμπολίστα του συλλόγου (γιατί δεν έχει μόνο ποδόσφαιρο όπως είπαμε) θα γινόταν ο πρώτος Λατινοαμερικάνος Πάπας, ότι ένας διάσημος ηθοποιός θα γινόταν ρεζίλι και θα τον μάζευε η αστυνομία γιατί πανηγύριζε έξαλλα στο αεροδρόμιο ένα γκολ παραμονής στο 87′ και ότι ο κόσμος της θα γινόταν ένα από τα πιο αγαπημένα θεάματα μέσω του Ίντερνετ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου με το τραγούδι, είτε σε νίκες, είτε σε ήττες.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

ποδόσφαιρο Λατινικής Αμερικής

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο μεταλάς που αγαπούσε τη φανέλα

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο κάποιος ποδοσφαιριστής να μην λατρεύει το ποδόσφαιρο. Αρκετοί διάσημοι σταρ έχουν πει ότι δεν πολυβλέπουν μπάλα (πιο πρόσφατα ο Κάρλος Τέβες). Ένας ποδοσφαιριστής που δεν ήταν θαυμαστής του αθλήματος ήταν κι ο Νταρίο Ντουμπουά, ένας μέτριος Αργεντινός ποδοσφαιριστής που πέρασε την καριέρα του σε ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών. Τα ονόματά τους φολκλορικά: […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο πιστός στρατιώτης Μάξι Ροντρίγκες

Τα πράγματα είχαν γίνει δύσκολα για την Αργεντινή εκείνο το βράδυ της 24ης Ιουνίου του 2006. Μετά από τον περίπατο στον όμιλο, με αποκορύφωμα το μοναδικό σόου με 6-0 απέναντι στη Γιουγκοσλαβία, η γεμάτη ταλέντο ομάδα του Χοσέ Πέκερμαν, τα έβρισκε σκούρα με το Μεξικό του μουστάκια Λα Βόλπε. Το παιχνίδι πήγε στην παράταση και […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *