Το τρένο της Αταλάντα
Όταν το πρωτάθλημα στην Ιταλία ξεκίνησε τον Αύγουστο, η Αταλάντα έχασε με ένα χορταστικό 3-4 από την Λάτσιο και την επόμενη αγωνιστική με 2-1 από τη Σαμπντόρια. Την 5η αγωνιστική, βρισκόταν στη 19η και προτελευταία θέση με τέσσερις ήττες, έχοντας προλάβει να δεχτεί 12 γκολ. Οι φανατικοί της οπαδοί δεν σταμάτησαν να γεμίζουν την Κούρβα Νορντ, το γήπεδο συνέχισε να έχει σταθερά 14-15.000, αλλά μέσα τους ήξεραν ότι έρχεται μια ακόμα σεζόν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και μιας μάχης για τη σωτηρία. Δύο μήνες, οκτώ νίκες και μια ισοπαλία μετά, η ομάδα του Μπέργκαμο βρίσκεται έναν βαθμό πίσω από τη 2η θέση, ισοβαθμώντας με την Λάτσιο. Ο προπονητής Τζιανπιέρο Γκασπερίνι από εκεί που ένιωθε την καρέκλα του να τρίζει, δέχεται πλέον ερωτήσεις για το αν η Αταλάντα είναι Λέστερ της Ιταλίας.
“Αν μιλάτε για τους τελευταίους 2,5 μήνες, καταλαβαίνω τη σύγκριση, αλλά γενικά δεν ξέρω. Αν θέλετε πάντως, μπορείτε να ποντάρετε 1-2 Ευρώ πάνω μας” απάντησε ο προπονητής που είδε την ομάδα όχι απλά να κάνει σερί, αλλά να έχει πάρει το σκαλπ της Ίντερ, της Ρόμα και της Νάπολι μέσα στο γήπεδό της. Ειδικά η νίκη επί της πρώτης ήταν μια προσωπική εκδίκηση του κόουτς, που είχε δει τον Μοράτι να τον απολύει το 2011 μετά από μόλις πέντε αγωνιστικές. “Πίστευαν εκεί ότι η άμυνα με τρεις είναι κάτι αηδιαστικό. Δεν πρόλαβα να βλάψω την Ίντερ μέσα σε πέντε ματς, αντίθετα αυτή με έβλαψε” είπε ο Γκασπερίνι που όταν πήγε στην Τζένοα κατάφερε να τερματίσει πάνω από την Ίντερ και να ξαναφτιάξει το όνομά του, ώστε από καμένο χαρτί, φέτος να απολαμβάνει τα εγκωμιαστικά σχόλια.
Το κυριότερο όμως είναι ότι το σερί της Αταλάντα ήρθε χωρίς η ομάδα να… ξεπουλήσει τον χαρακτήρα της. Μετά τις κατραπακιές των πρώτων αγωνιστικών, δεν αποφάσισε να παρκάρει το πούλμαν πίσω, να πάει για τα περίφημα ιταλικά Χ και να κοιτάξει να σωθεί έτσι. O Γκασπερίνι δεν κοίταξε να φυλάξει την υστεροφημία του, αλλά έμεινε πιστός στο πλάνο του. Συνέχισε να παίζει επιθετικά, να σκοράρει συχνά (7η καλύτερη επίθεση), να μη βασίζεται σε καταστροφικό ποδόσφαιρο. Μια ομάδα που στο μίζερο ιταλικό ποδόσφαιρο του σήμερα, ξεφεύγει από την μετριότητα.
https://www.youtube.com/watch?v=noa-EcyIug8
Το ίδιο θα κάνει και στο πιο δύσκολο ματς της σεζόν, αυτό στο Τορίνο με τη Γιουβέντους. Στα 12 τελευταία παιχνίδια των δύο ομάδων, ανεξάρτητα από έδρα, η Γιουβέντους έχει 12 νίκες. Για να βρούμε έστω μια ισοπαλία για την ομάδα από το Μπέργκαμο πάμε σε ένα 2-2 στο Τορίνο το 2009. Όσο δε για την τελευταία εκτός έδρας νίκη στο πρωτάθλημα, μεταφερόμαστε σε άλλες εποχές, όταν η Αταλάντα είχε γίνει ο κακός δαίμονας της Γιουβέντους και την δυσκόλευε και μέσα και έξω. Τη σεζόν 1988-89 έφερε 1-1 εντός και πήγε και πήρε το 0-1 μέσα στο Τορίνο τον Ιανουάριο. Λίγους μήνες αργότερα, για το επόμενο πρωτάθλημα, έπαιρνε την τελευταία της νίκη μέσα στο Τορίνο ξανά με 0-1, απέναντι σε μια Γιουβέντους που μπορεί να βγήκε 4η εκείνη τη χρονιά, αλλά κατέκτησε τόσο το κύπελλο στην Ιταλία, όσο και το ΟΥΕΦΑ. Σκόρερ, ο μεγάλος Κλαούντιο Κανίγια που εκμεταλλεύτηκε μια κακή απόκρουση του Στέφανο Τακόνι. Ήταν ίσως το πιο σπουδαίο γκολ του “γιου του ανέμου” στα τρία χρόνια που φόρεσε τη φανέλα της Αταλάντα, ένα γκολ που οι τιφόζι, αλλά κι ο ίδιος ο Κλαούντιο δεν το ξεχνούν ποτέ. Τα καλύτερα χρόνια του στην Ευρώπη, αλλά και τα καλύτερα χρόνια της Αταλάντα.
To 1987 υποβιβάστηκε στη Β’ εθνική, αλλά έχοντας φτάσει στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στη Νάπολι του Μαραντόνα πήρε το εισιτήριο για την Ευρώπη εξαιτίας του νταμπλ του Ντιεγκίτο. Ως ομάδα Β’ εθνικής πήρε μέρος στο Κυπελλούχων με τον Εμιλιάνο Μοντόνικο στον πάγκο και η μοίρα την έφερε να αντιμετωπίζει τον ΟΦΗ στη 2η φάση. Οι Κρητικοί του Γκέραρντ λόγω τιμωρίας, έψαχναν έδρα και ο ΠΑΟΚ αποφάσισε να τους φιλοξενήσει στην Τούμπα. Η Θεσσαλονίκη έφερε γούρι και με με μια κεφαλιά του Μελέτη Περσία ο ΟΦΗ κέρδισε με 1-0 μπροστά σε αρκετό κόσμο που τον στήριξε. Η Αταλάντα επικράτησε με 2-0 στη ρεβάνς και στη συνέχεια έφτασε μέχρι τα ημιτελικά (για χρόνια η καλύτερη πορεία ευρωπαϊκής ομάδας Β’ εθνικής σε διεθνή διοργάνωση) όπου και αποκλείστηκε από την μετέπειτα νικήτρια Μέχελεν. Οι βάσεις όμως είχαν μπει κι η ομάδα κέρδισε παράλληλα την άνοδό της.
Τις επόμενες δύο σεζόν τερμάτισε 6η και 7η κερδίζοντας ισάριθμες εξόδους στο ΟΥΕΦΑ, μια “χρυσή” εποχή για τον σύλλογο. Η ομάδα τα επόμενα χρόνια ήταν συνήθως στην μέση του πίνακα (στην Ιταλία θεωρείται μια από τις πιο σταθερές “επαρχιακές” ομάδες), με κάποιους υποβιβασμούς, αλλά ποτέ ξανά δεν κατάφερε να φτάσει τόσο ψηλά σε Ιταλία και Ευρώπη. Νίκη με τη νίκη φέτος, έχουν αρχίσει να ονειρεύονται μια νέα έξοδο στην Ευρώπη και μια ψηλή θέση στο πρωτάθλημα. Ο Γκασπερίνι κρατούσε σταθερά χαμηλά τον πήχη όλες αυτές τις αγωνιστικές, αλλά όταν η ομάδα σου είναι μια από τις πιο φορμαρισμένες στην Ευρώπη είναι δύσκολο να μιλάς ακόμα για σωτηρία. Ήδη άλλες ομάδες κοιτούν τους παίκτες κι η ίδια η Γιουβέντους φαίνεται να βρίσκεται κοντά στον Φρανκ Κεσί τον 19χρονο χαφ της Αταλάντα από την Ακτή Ελεφαντοστού.
https://www.youtube.com/watch?v=hJlhp0r0PaA
Ματς όπως αυτά με τη Γιούβε θα δείξουν αν στο Μπέργκαμο μπορούν να ονειρεύονται την Ευρώπη. Ο Γκασπερίνι (που έχει κι αυτός κάκιστο ρεκόρ απέναντι στη Γιουβέντους) δηλώνει ότι δεν φοβάται το παιχνίδι και η ομάδα του θα παίξει ελεύθερα. Σε αντίθεση με την Ίντερ έχει καλά λόγια για τη Γιουβέντους από την οποία πέρασε ως προπονητής στους νέους. “Στη Γιουβέντους έμαθα αξίες που σήμερα μπορεί να θεωρούνται αναχρονιστικές, αλλά είναι σημαντικές. Πειθαρχία, το να είσαι μια οικογένεια και σεβασμός στον ρόλο του καθενός“. Και η Αταλάντα άλλωστε είναι μια τέτοια ομάδα, ένας σύλλογος με κόσμο φανατικό που την λατρεύει και τη στηρίζει στα εύκολα, αλλά κυρίως στα δύσκολα. Το Μπέργκαμο μπορεί να μην είναι τόσο γνωστό όσο το γειτονικό Μιλάνο, αλλά οι οπαδοί στο πέταλο είναι από τους πιο πιστούς (και μεταξύ μας, όχι τα καλύτερα παιδιά) και βοήθησαν όσο μπορούσαν στις νίκες επί των μεγάλων φέτος. Μετά τη νίκη στην Μπολόνια υποδέχτηκαν το πούλμαν της ομάδας στο κέντρο της πόλης λες και πήρε τίτλο, η λατρεία του κόσμου είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τους κόπους των παικτών της.