Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Τσάμπι Αλόνσο: Το πιθανό αντίο ενός cool τύπου

Η είδηση κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες. Ο Τσάμπι Αλόνσο αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Το ανακοίνωσε σεμνά και ταπεινά στη διοίκηση της Μπάγερν, χωρίς όμως να έχει επιβεβαιωθεί επίσημα ακόμα. Αμέσως έψαξα την ηλικία του. Θα ορκιζόμουν ότι ήταν ακόμα 32, άντε 33, τελικά όμως έχει κλείσει τα 35 του και οδεύει στα 36. Αφού ξεπέρασα τα “πόσο μεγαλώσαμε“, “σαν χθες τον θυμάμαι στη Ρεάλ Σοσιεδάδ“, κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος της έκπληξής μου. Ήταν το γεγονός ότι ακόμα και τώρα παίζει βασικός στην Μπάγερν στα περισσότερα ματς, σαν να μην είναι στα ποδοσφαιρικά του τελειώματα. Ναι πιο αργός από ποτέ, αλλά όπως είπε κι ο Καρλέτο Αντσελότι “κι εγώ ήμουν αργός όταν έπαιζα, σημασία έχει πόσο γρήγορα μεταφέρεται η μπάλα και ο Τσάμπι είναι ένας από τους καλύτερους στο να την μοιράζει“.

Μα δεν είναι αμυντικό χαφ ο Τσάμπι Αλόνσο;” θα αναρωτηθεί κάποιος. Αν έπρεπε με το ζόρι να του βάλουμε ταμπέλα θα ήταν “ο Αντρέα Πίρλο των αμυντικών χαφ”. Με λίγα λόγια δεν ξέρω αν είναι “αμυντικό” χαφ και δεν έχει σημασία. Τα κάνει όλα. Μοιράζει, κόβει, ηρεμεί, καλύπτει χώρος και φυσικά σκοράρει. Και δεν είναι μόνο στο γήπεδο τόσο καλός. Είναι εξίσου cool και εκτός αυτού. Χωρίς να είναι ο σούπερ σταρ σκόρερ επιθετικός ή μάγος χαφ, χωρίς να προκαλεί με την προσωπική του ζωή, είναι από τους πιο δημοφιλείς ποδοσφαιριστές στα social media. Γιατί έχει πραγματικό ενδιαφέρον ως τύπος, τουιτάρει για τον θάνατο του Λέοναρντ Κοέν και ποστάρει τραγούδια του Λου Ριντ, σχολιάζει ότι η 2η σεζόν του Fargo του άρεσε περισσότερο από την 1η (κι εμένα Τσάμπι… κι εμένα…) και βλέπει Luther.


Όταν μια Πόρσε είναι μόλις το δεύτερο πιο cool θέμα σε μια φωτογραφία

Αυτός ο 35αρης τύπος που μοιάζει περισσότερο κεντροευρωπαίος με τα κόκκινα γένια του και το σοβαρό παρουσιαστικό του, κατάφερε να είναι αγαπητός απ’ όπου κι αν πέρασε. Έχοντας σαν πρότυπο παίκτες όπως ο Πεπ Γκουαρδιόλα και ο Φερνάντο Ρεδόνδο, κατάφερε να πετύχει πολλά παραπάνω στην καριέρα του από αυτούς. Ο πατέρας του ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής κι ο Τσάμπι είχε δύσκολο δρόμο να διαβεί. Όταν όμως μαζί με τον αδερφό του πήγαν στη Ρεάλ Σοσιεδάδ, το ταλέντο του δεν πέρασε απαρατήρητο και μόλις στα 18 του έκανε ντεμπούτο στο κύπελλο. Ο Χαβιέρ Κλεμέντε τον έστειλε δανεικό τη σεζόν 2000-01 στην Εϊμπάρ, αλλά δεν έβγαλε τη χρονιά εκεί. Η Σοσιεδάδ ήταν σε τραγική κατάσταση, την ομάδα ανέλαβε ο Τζον Τόσακ στα μέσα του πρωταθλήματος περίπου και στο πρόσωπο του 19χρονου Τσάμπι Αλόνσο είδε έναν ηγέτη, χρίζοντάς τον αρχηγό της Σοσιεδάδ που βρισκόταν στην πάτο της βαθμολογίας. Με μια αντεπίθεση διαρκείας, η “Λα Ρεάλ” τελικά βγήκε 13η εκείνη τη σεζόν. Ο Τσάμπι Αλόνσο συνέχισε στα ίδια επίπεδα και τις επόμενες χρονιές και ακόμα και χωρίς τον Τόσακ γινόταν όλο και καλύτερος.

Όλοι έπαιζαν καλύτερα όταν ο Τσάμπι ήταν στο γήπεδο, δεν φοβόταν τις ευθύνες. Δεν χρειάστηκε να του μάθω τίποτα για την ισορροπία, για το πώς βλέπει το γήπεδο ή πώς να είναι συγκεντρωμένος”
– Τζον Τόσακ

Ήταν από τα βασικά γρανάζια της ομάδας όταν αυτή βγήκε 2η και οι εμφανίσεις του τον έφεραν μέχρι και στην εθνική. Η Ρεάλ Μαδρίτης ενδιαφέρθηκε, μετά και από τις εμφανίσεις του στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά τα χρήματα που ζητούσαν οι Βάσκοι φάνηκαν πολλά (ναι, στη Ρεάλ). Τελικά, ο επόμενος σταθμός τού Τσάμπι Αλόνσο ήταν η Αγγλία, καθώς ο Μπενίτεθ φάνηκε να τον θέλει πολύ. Στο Λίβερπουλ ωρίμασε κι άλλο, έγινε πιο δυνατός, πιο σκληρός, άρχισε να κυλιέται στο γρασίδι συνέχεια για να σώσει την μπάλα και να αποθεώνεται από το αγγλικό κοινό που ζει για τέτοια. Έκανε φιλίες, αγάπησε τον κόσμο, ο κόσμος τον αγάπησε κι έζησε μεγάλες στιγμές. Το 2005 ήταν στην Πόλη, βασικός στην ανατροπή με την Μίλαν, σκοράροντας έστω και με διπλή προσπάθεια το κρίσιμο 3-3, κλείνοντας το πιο τρελό 6λεπτο που είδαμε σε τελικό. Παρά τους αρκετούς τραυματισμούς του, ο Αλόνσο έκανε σπουδαία καριέρα στους κόκκινους. “Ο κόουτς του προπονητή μέσα στο γήπεδο”, όπως είχε πει ο Ράφα Μπενίτεθ.

Το 2005 κατακτήσαμε το Τσάμπιονς Λιγκ με μια όχι τόσο καλή ομάδα,
το 2007 χάσαμε στον τελικό με καλύτερη ομάδα,
το 2009 παίξαμε το καλύτερο ποδόσφαιρο, είχαμε τις λιγότερες ήττες
κι όμως δεν πήραμε πρωτάθλημα. Είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου”

Ο Μπενίτεθ βέβαια ήθελε το καλοκαίρι του 2008 να τον πουλήσει για να βρει χρήματα για τον Γκάρεθ Μπάρι. Τι είχε στο μυαλό του ο Ισπανός κανείς δεν ξέρει. Η μεταγραφή δεν προχώρησε, ο Βάσκος έμεινε ακόμα μια σεζόν, αλλά το γυαλί με τον Ράφα είχε ραγίσει. Παρ’ όλα αυτά, εκείνη τη σεζόν θεωρεί ότι ήταν και η καλύτερη της ομάδας και ότι θα χαιρόταν πολύ παραπάνω για ένα πρωτάθλημα το 2009, παρά για το Τσάμπιονς Λιγκ του 2005. Η Ρεάλ που τσιγκουνευόταν μερικά χρόνια πριν, έδωσε τελικά τα τριπλάσια περίπου χρήματα για να τον αποκτήσει. Το ποσό μεγάλο, αλλά ο Στίβεν Τζέραρντ στην αυτοβιογραφία του λέει ότι η πώληση του Αλόνσο ήταν καταστροφική για την ομάδα, ακόμα και με αυτά τα χρήματα.

«Λατρεύω να κάνω τάκλιν. Αλλά αν μπορώ να το αποφύγω, σημαίνει ότι έχω κάνει καλύτερα τη δουλειά μου. Αν κάνω τάκλιν, σημαίνει ότι εγώ ή κάποιος άλλος βρεθήκαμε εκτός θέσης στην αρχή τις κίνησης και αυτό με τρελαίνει γιατί η ισορροπία της ομάδας είναι πολύ σημαντική»

Στην Μαδρίτη κατάφερε ένα περίεργο ρεκόρ. Μετά τη Σοσιεδάδ και την Λίβερπουλ, η Ρεάλ ήταν η τρίτη ομάδα στην οποία ο Αλόνσο πετύχαινε ρεκόρ βαθμών σε πρωτάθλημα στην ιστορία της κι όμως αυτή έμενε δεύτερη τελικά. Ο Πελεγκρίνι έφυγε, ο Μουρίνιο ήρθε και τελικά στην τρίτη σεζόν του στην Μαδρίτη ήρθε και το πρώτο πρωτάθλημα στην καριέρα του. Την 34η αγωνιστική, στις 21 Απριλιού του 2012, η Ρεάλ πήγε στη Βαρκελώνη για το κρίσιμο ντέρμπι. Ο Κριστιάνο έγραφε το 1-2, έκανε το “calma, calma” με εκείνη την ξινισμένη μουτσούνα να γίνεται trademark και το πρωτάθλημα γινόταν λευκό. Στο βιβλίο του για το κλάσικο, ο Άγγλος Σιντ Λόου περιγράφει τις σκηνές. Οι παίκτες πανηγύριζαν με τους εκδρομείς της Ρεάλ, ο Πέπε φιλούσε το σήμα, ο good guy Κασίγιας παρηγορούσε τους αντιπάλους. Ο Τσάμπι Αλόνσο σαν Μιχάλης Καψής μετά το έπος της εθνικής το 2004, έκανε μπάνιο, άλλαξε, πήγε και έκατσε μόνος στις άδειες εξέδρες. Έβαλε Belle and Sebastian να ακούει και απόλαυσε την στιγμή. Το πρώτο του πρωτάθλημα.

Ακολούθησε ένα Τσάμπιονς Λιγκ ακόμα και δυο πρωταθλήματα Γερμανίας για να προστεθούν στα κύπελλα, το Μουντιάλ και τα δύο Euro. Έχοντας δουλέψει με Τόσακ, Μπενίτεθ, Πελεγκρίνι, Μουρίνιο, Αντσελότι και Γκουαρδιόλα, έχει πάρει πολλά απ’ όλους. Όλοι λένε πόσο καλός προπονητής θα γίνει. Γιατί εκτός των άλλων του αρέσει η μπάλα, να παίζει, αλλά και να βλέπει. Γι’ αυτό κόλλησε και με τον Τζέιμι Κάραγκερ πίσω στο Λίβερπουλ, όταν έβλεπαν αγώνες και τους ανέλυαν, μαλώνοντας μεταξύ τους. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν θα με ενοχλούσε να αργήσει μια τέτοια καριέρα. Όσο δεν ανακοινώνεται επίσημα η αποχώρηση, υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι θα συνεχίσουμε να βλέπουμε έναν από τους πιο έξυπνους, προσγειωμένους, ταλαντούχους, ποιοτικούς και σοβαρούς ποδοσφαιριστές της τελευταίας δεκαετίας. Και έναν από τους πιο cool τύπους μέσα στο ποδόσφαιρο των dab και του star system.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Προσωπογραφίες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Όταν παίζεις για να κρατηθείς στη ζωή

Ο Έντουαρντ βαν Γκιλς είναι Ολλανδός και εδώ και χρόνια θεωρείται ο Νονός του Streetfootball. Είναι 42 ετών και σε αρκετά μικρή ηλικία έμπλεξε με διάφορες παρανομίες κάτι που του στέρησε την ευκαιρία να κυνηγήσει το όνειρό του και να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ευτυχώς η αγάπη του για το ποδόσφαιρο του έδωσε τη δύναμη να […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ξενύχτια, γυναίκες και γκολ: Ο Ρομάριο στην Ολλανδία

Ήταν αρκετά μετά τα μεσάνυχτα όταν ένας Ολλανδός δημοσιογράφος άκουσε κάποιον να χτυπάει την πόρτα του δωματίου του ξενοδοχείου. Ο νεαρός ρεπόρτερ που κάλυπτε τα εκτός έδρας ευρωπαϊκά παιχνίδια της Αϊντχόφεν πετάχτηκε έντρομος από το κρεβάτι και πλησίασε διστακτικά την πόρτα. Όταν την άνοιξε, μια έκπληξη τον περίμενε. Μπροστά του στεκόταν ο Ρομάριο, με ένα χαμόγελο […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

1 σχόλια σχετικά με το “Τσάμπι Αλόνσο: Το πιθανό αντίο ενός cool τύπου”

  1. Ο/Η deep_roamer λέει:

    Tα καλύτερα παιδιά είναι “αμυντικά χαφ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *