Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Όταν η Νάπολι αντιμετώπισε τη Ρεάλ με μοναδικό θεατή τον… Μαραντόνα

Η αποστολή της Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε στη Νάπολη εχθές το μεσημέρι. Δυο πούλμαν περίμεναν τους ανθρώπους της ομάδας στο αεροδρόμιο και από εκεί τους μετέφεραν στο ξενοδοχείο που θα έμεναν, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Λίγο πριν τα λεωφορεία φτάσουν στον προορισμό τους, οι παίκτες του Ζιντάν αντίκρισαν εκατοντάδες ντόπιους που τους περίμεναν καρτερικά αλλά όχι για τις καθιερωμένες φωτογραφίες και για αυτόγραφα. Οι οπαδοί της Νάπολι υποδέχτηκαν τους Μαδριλένους με μπόλικη γιούχα και αρκετά μπινελίκια (χωρίς πάντως να παρεκτραπούν σε κανένα σημείο), υπενθυμίζοντας τους ότι στον ιταλικό νότο τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι απλά χειροκρότημα, αυτόγραφα και selfies.

Απόψε το βράδυ στο Σαν Πάολο, η πρωταθλήτρια Ευρώπης θα φιλοξενηθεί από τη φιλόδοξη Νάπολι. Οι Ισπανοί έχουν πολύ καλύτερη ομάδα, έχουν μεγαλύτερη εμπειρία και έχουν και ένα προβάδισμα δυο γκολ από το πρώτο παιχνίδι (3-1). Από την άλλη, οι γηπεδούχοι έχουν τον ενθουσιασμό του αουτσάιντερ και τον κόσμο, που όπως περιγράψαμε στην αρχή έχει πάρει το ρόλο του πολύ σοβαρά, στο πλευρό τους. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, τριάντα χρόνια πριν, όταν οι δυο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες για πρώτη και τελευταία φορά (μέχρι φέτος), τα δεδομένα ήταν ακριβώς τα ίδια!

Η Ρεάλ προσγειωνόταν στα τέλη Σεπτέμβρη του 1987 στην πόλη της τότε πρωταθλήτριας Ιταλίας, έχοντας στις αποσκευές της ένα προβάδισμα δυο γκολ από το πρώτο ματς. Η υποδοχή των ντόπιων όμως ήταν πολύ χειρότερη κι από τη χθεσινή και είχε ξεκινήσει από το αεροδρόμιο ακόμα, όταν απλοί υπάλληλοι ενημέρωναν τους παίκτες με μερικές… ντόπιες λαϊκές κουβέντες για το πόσο ανεπιθύμητοι ήταν στην πόλη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο, οπαδοί των γηπεδούχων χειρονομούσαν και πετούσαν αντικείμενα στο πούλμαν της ομάδας. Η Ρεάλ είχε επιλέξει για ασφάλεια ένα ξενοδοχείο εκτός πόλης αλλά αυτό δεν πτόησε καθόλου τους θερμόαιμους ναπολιτάνους που κατασκήνωσαν απ’έξω και υποδέχτηκαν την αποστολή με πέτρες, αυγά και τρομπέτες, σε μια προσπάθεια να μην αφήσουν τους αντιπάλους να ξεκουραστούν καθόλου.

Στο αγωνιστικό σκέλος, η διαφορά ποιότητας ήταν εμφανέστατη ακόμα και τότε που στο ρόστερ των Ιταλών υπήρχε ο Ντίεγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Το πρώτο παιχνίδι των δυο ομάδων στο Μπερναμπέου έμεινε στην ιστορία για αρκετούς λόγους: Ήταν το πρώτο παιχνίδι της Νάπολι στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ήταν η πρώτη φορά που επέστρεφε ο Μαραντόνα στην Ισπανία και στο γήπεδο στο οποίο είχε δοκιμάσει τις ικανότητες του στο καράτε στον αλησμόνητο τελικό με την Αθλέτικ Μπιμπάο (στο τελευταίο του ματς με τη φανέλα της Μπάρτσα), ήταν το 100ο εντός έδρας παιχνίδι τη Ρεάλ στη διοργάνωση και διεξήχθη χωρίς κόσμο!

“Βγήκαμε στο γήπεδο και δεν υπήρχε κανένας εκεί, μόνο λίγες φωνές από τους ανθρώπους που είχαν προσκλήσεις” θυμήθηκε αρκετά χρόνια μετά ο Μανόλο Σαντσίς. Η Ρεάλ είχε τιμωρηθεί από τον ημιτελικό της προηγούμενης χρονιάς, όταν οι φανατικοί οπαδοί της από το πέταλο πέταξαν αντικείμενα στον τερματοφύλακα της Μπάγερν, και έτσι το πρώτο παιχνίδι της Νάπολι και του Ντιεγκίτο στη διοργάνωση έγινε μπροστά σε μερικές δεκάδες δημοσιογράφους και περισσότερα από 80.000 άδεια καθίσματα.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και στις μέρες μας, η Ρεάλ ήταν το μεγάλο φαβορί, έχοντας κατακτήσει δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα και έχοντας φτάσει στα ημιτελικά της προηγούμενης διοργάνωσης. Αλλά ο αντίπαλος, αν και πρωτάρης, δεν ήταν μια αμελητέα ποσότητα. Εκτός από πρωταθλήτρια Ιταλίας, η Νάπολι ήταν εκείνη την περίοδο η “Νάπολι του Ντιέγκο” κι αυτό από μόνο του βοηθούσε πολύ στον ψυχολογικό τομέα. “Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τι ακριβώς ήταν ο Μαραντόνα τότε. Ήταν κάτι σαν το Ανώτατο Ον σε ποδοσφαιρική έκδοση” θυμάται ο Σαντσίς. Στο χόρτο όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά.

Ο Μαραντόνα δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, δεν μπήκε ποτέ στο πνεύμα του αγώνα και δεν απείλησε ούτε μια φορά σε ολόκληρο 90λεπτο. Με τον ηγέτη της εκτός τόπου και χρόνου η Νάπολι ήταν σε μεγάλο βαθμό ακίνδυνη κι έτσι η Ρεάλ κυριάρχησε σε όλα τα επίπεδα και έφτασε σε ένα εύκολο 2-0 (με τον γνωστό μας από τη θητεία του στον Ολυμπιακό, Μίτσελ, να ανοίγει το σκορ με πέναλτι), το οποίο θα μπορούσε να ήταν πολύ μεγαλύτερο αν ο Γκαρέλα, ο τερματοφύλακας της Νάπολι, δεν έκανε τόσο μεγάλο παιχνίδι.

Για καλή τύχη του Ντιέγκο τότε δεν υπήρχαν social media για να κάνουν το γύρο του κόσμου υπερβολικά memes με αστείες φωτογραφίες που τον αποκαλούν “αγνοούμενο”. Για κακή τύχη του όμως, υπήρχαν και τότε εφημερίδες. Την επόμενη μέρα η ‘Gazzetta dello Sport’ κυκλοφόρησε με σχόλιο “Μόνο ένας θεατής: Ο Μαραντόνα”.


H μονομαχία Μαραντόνα-Τσέντο

“Ουσιαστικά πριν την αρχή ήταν ένα ματς Ρεάλ εναντίον Μαραντόνα. Όμως ο Τσέντο έκανε τόσο καλή δουλειά που κανένας μας δεν κατάλαβε ότι έπαιζε και ο Μαραντόνα” συμπληρώνει ο Σαντσίς. ‘Τσέντο’ ήταν το παρατσούκλι του Μιγκέλ Πορλάν Νογκέρα, ενός 26χρονου Ισπανού που έβγαλε όλη του την καριέρα παίζοντας σαν δεξί μπακ στη Ρεάλ. Παρ’όλο που στην τροπαιοθήκη του έχει 12 μετάλλια από τους τίτλους που κατέκτησε με την ομάδα της Μαδρίτης, ένα από τα μεγαλύτερα παράσημα της καριέρας του είναι σίγουρα εκείνη η εμφάνιση και το ‘σβήσιμο’ του Μαραντόνα.

Το ‘κερασάκι’ αυτής της τρομερής εμφάνισης είναι αναμφίβολα μια φάση στο πρώτο ημίχρονο όταν ο προωθημένος Τσέντο, που δεν φημιζόταν ποτέ για την τεχνική του, κλείστηκε κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ από τον Αργεντινό και στην προσπάθεια του να απελευθερωθεί, κατάφερε να του περάσει – έστω και με το ζόρι – τη μπάλα κάτω από τα πόδια. Μια, εν μέρει, “ποδιά” που ο Τσέντο λογικά θα διηγείται ακόμα σε γνωστούς και άγνωστους, σε κάθε πιθανή ευκαιρία. “Ήταν σαν τα πουλιά να πυροβολούν τα όπλα” είχε σχολιάσει εκστασιασμένος ο Βαλντάνο ενώ ο Σαντσίς από την πλευρά του σχολίασε: “Όταν ντρίπλαρε τον Ντιέγκο μείναμε όλοι με το στόμα ανοιχτό. ‘Μάνα μου’. Κανένας δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Εννοείται πως μετά υπήρχαν αμέτρητα ανέκδοτα γι’αυτή τη φάση στα αποδυτήρια”.

Δυο εβδομάδες αργότερα στη Νάπολη, τα πράγματα στις κερκίδες ήταν τελείως διαφορετικά. Στο γήπεδο υπήρχαν 83.231 άνθρωποι, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, τα καπνογόνα ήταν αμέτρητα και η φασαρία δεν σου επέτρεπε να ακούσεις ούτε τον διπλανό σου. Στο χόρτο όμως η κατάσταση ήταν πάνω-κάτω η ίδια. Η Νάπολι μπήκε δυνατά και με ενθουσιασμό, προηγήθηκε νωρίς αλλά με τον Μαραντόνα πάλι σε μέτρια μέρα δεν μπόρεσε να κάνει το κάτι παραπάνω. Ισοφαρίστηκε από τον Μπουτραγκένιο λίγο πριν την ανάπαυλα και κάπου εκεί τέλειωσαν όλα αφού η Ρεάλ ήταν πολύ ανώτερη για να δεχτεί τρία γκολ σε ένα ημίχρονο.

Η ιστορική αξία των συγκεκριμένων αγώνων πάντως δεν περιορίζεται στις δυο ομάδες που συμμετείχαν. Ο πρόωρος αποκλεισμός της πρωταθλήτριας Ιταλίας ανησύχησε έντονα τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που είχε αγοράσει τη Μίλαν ένα μόλις χρόνο πριν. Ο Μπερλουσκόνι δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να δει μια μελλοντική πρωταθλήτρια Μίλαν να μένει εκτός της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης από τον πρώτο κιόλας γύρο, εξαιτίας ενός κακού παιχνιδιού για παράδειγμα, και κάπως έτσι ξεκίνησε άμεσα σχέδια και παρασκηνιακές πιέσεις ώστε να αλλάξει η δομή του τουρνουά.

Τριάντα χρόνια μετά, το Κύπελλο Πρωταθλητριών έχει γίνει αυτό ακριβώς που ονειρευόταν ο Μπερλουσκόνι (και όλοι οι πρόεδροι των μεγαθηρίων της Ευρώπης), άσχετα αν ο ίδιος και η ομάδα του έχουν μείνει τα τελευταία χρόνια στην απ’έξω. Η Νάπολι πάντως βρίσκεται για την ώρα μέσα και, όπως και τότε, καλείται να κερδίσει τη Ρεάλ Μαδρίτης με τουλάχιστον δυο γκολ διαφορά. Το έργο της είναι σίγουρα πολύ δύσκολο αλλά στο ποδόσφαιρο όλα είναι πιθανά. Αυτό μπορεί να της το επιβεβαιώσει και ο 55χρονος πλέον Τσέντο, ένα πρώην φιλότιμο και άτεχνο δεξί μπακ που μπορεί να καυχιέται ότι κάποτε έκανε ποδιά στον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, Ιστορίες για το τζάκι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η μέρα που ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε συστήθηκε στον πλανήτη

28 Νοεμβρίου 2000, Εθνικό Στάδιο του Τόκιο. Η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης αντιμετωπίζει την καλύτερη ομάδα της Ν. Αμερικής. Από τη μια πλευρά η πρώτη φουρνιά των ‘Γκαλάκτικος’ του Φλορεντίνο Πέρεθ με παίκτες όπως ο Φίγκο, ο Ραούλ, ο Γκούτι, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Μακελελέ και ο Μοριέντες και από την άλλη πλευρά η Μπόκα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Σήκωσέ το με τη ρόμπα!

Όλα καταλήγουν σε ένα μισοάδειο και παγωμένο γήπεδο, με κάτι Ιταλούς να καίνε μαυροκόκκινες σημαίες στην κερκίδα -για να ζεσταθούν; από αγανάκτηση;- και ποδοσφαιριστές με μπλε-άσπρο σορτσάκι και φανέλα και μία ρόμπα στους ώμους να πανηγυρίζουν δίπλα σε διοπτροφόρους γραφειοκράτες. Για να εξηγήσουμε τι συμβαίνει, θα χρειαστεί να κάνουμε μια μικρή περίληψη για τους νεαρούς […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *