Οι πραγματικοί σου φίλοι
Δύο τύποι βρίσκονται σε κάποιο μπαρ και πίνουν το ποτό τους συζητώντας. Ο ένας δεν έχει και πολλή διάθεση επειδή πριν λίγη ώρα έχει συμβεί “κάτι”. Ο άλλος καταλαβαίνει πως υπάρχει αυτό το “κάτι”, ένα μικρό (ή μεγάλο;) πρόβλημα. Τρώγεται με τα ρούχα του αλλά δεν ρωτά να μάθει. Τελικά ο πρώτος (με την κακή διάθεση) δέχεται ένα μήνυμα στο κινητό που τον κάνει να χαμογελάσει καθώς το διαβάζει. Ξαφνικά νιώθει και πάλι τόσο όμορφα λες και η ομάδα του έχει σκοράρει στις καθυστερήσεις, για τη νίκη, κόντρα σε ένα σπουδαίο αντίπαλο, σε κάποιο τελικό. Ο φίλος που είναι μαζί του -αυτόματα- καταλαβαίνει πως κάτι καλό έχει συμβεί. Σηκώνει τα χέρια και ως άλλος Βιτσένζο Μοντέλα βγαίνει έξω από το μπαρ και πανηγυρίζει κάνοντας το “αεροπλανάκι” στο δρόμο, δίχως να νοιάζεται για περίεργα βλέμματα. “Βασικά ήθελα να ουρλιάξω”, θα πει αστειευόμενος λίγο αργότερα, “απλά έπαιζε ωραίο κομμάτι ο dj και δεν ήθελα να το χαλάσω”. Αυτό είναι κάτι που στα δικά μου μάτια μπορεί να χαρακτηριστεί ως φιλία, ως αγάπη, ως καλοσύνη.
To 2008 o σπουδαίος κινηματογραφιστής Εμίρ Κουστουρίτσα κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ Maradona για τη ζωή του κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, χωρίς όμως να τον αγιοποιήσει, κάνοντας ουσιαστικά ένα πορτραίτο με όλα τα καλά και τα κακά του Αργεντίνου Θεού της μπάλας. Όπως πρέπει δηλαδή να γίνονται τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ (ή ταινίες) για προσωπικότητες αμφιλεγόμενες στα όρια του “αιρετικού”. Ο Μαραντόνα είναι ένας άνθρωπος που ο καλός Θεούλης του χάρισε απλόχερα όλο το ποδοσφαιρικό ταλέντο του πλανήτη μαζεμένο, μα παράλληλα του έδωσε και όλα τα αρνητικά πάθη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Και δεν μιλάω για την εξάρτησή του από την κοκαΐνη. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα φέρθηκε άσχημα σε πολύ κόσμο -εντός και εκτός ποδοσφαίρου- και έχασε αρκετούς ανθρώπους από δίπλα του λόγω του εκρηκτικού του χαρακτήρα. Δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του. Δεν έβαλε ποτέ κάτω τον εγωισμό του. Δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται κόντρα στο κατεστημένο (σε πλήρη αντίθεση με άλλους σούπερ σταρ της εποχής του και κυρίως της εποχής μας). Δεν κρύφτηκε ποτέ ούτε από τους φίλους του, ούτε από τους εχθρούς του. Στο εν λόγω λοιπόν ντοκιμαντέρ υπάρχει μια συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή που αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο όλη την αγάπη που έχει ο Μαραντόνα μέσα του για τους φίλους και την οικογένειά του, αλλά και την αγάπη που τρέφουν αυτοί γι’ αυτόν. Μια αγάπη ανθρώπινη και αληθινή, πολύ μακριά από τα λαμπερά φώτα των σταδίων και τη λάμψη των χρυσών τροπαίων και μεταλλίων. Αυτή η σκηνή δεν είναι άλλη από το τραγούδι “La Mano de Dios” (το χέρι του Θεού) του Rodrigo, που το τραγουδά όμως, σε μια αρκετά διαφορετική εκτέλεση, ο ίδιος ο Μαραντόνα συγκινημένος, μπροστά μάλιστα στην οικογένειά του αλλά και πολλούς πραγματικούς του φίλους .
Παρακολουθώντας το βίντεο μπορεί εύκολα να καταλάβει ο οποιοσδήποτε πόση αγάπη κρύβουν μέσα τους όλοι αυτοί, ο ένας για τον άλλο, με επίκεντρο τον Ντιέγκο. Αγάπη για εκείνο το κωλοπαίδι που έπαιζε στις αλάνες και μοίραζε ποδιές σε όλους, φτάνοντας να οδηγήσει την χώρα του στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και να κάνει μια ομάδα από τον φτωχό Νότο της Ιταλίας -σχεδόν- κορυφαία στον πλανήτη, έστω και για μερικές σεζόν, αλλάζοντας την ιστορία της Νάπολι και ολόκληρου του Καμπιονάτο. Ένα αλητάκι τόσο ανθρώπινο σαν χαρακτήρας του Κουστουρίτσα ή του άλλου σπουδαίου (μετρ της κινηματογραφικής αισιοδοξίας) του Άκι Καουαρισμάκι. Το βίντεο και το τραγούδι είναι άκρως συγκινητικά σε βαθμό που κάτι θα νιώσεις να κυλά στο μάγουλό σου χαζεύοντας στα μάτια όσων υπάρχουν στο βίντεο την αγάπη, όχι όμως για τον Μαραντόνα αλλά για τον Ντιέγκο, και αυτό είναι από μόνο του κάτι το τρομακτικά υπέροχο.
Ο Μαραντόνα έφτασε στον πάτο όταν ήταν σούπερ σταρ (και ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του πλανήτη) και μάλιστα εκείνη την περίοδο είδε πολλούς “δικούς του” ανθρώπους να του γυρνούν την πλάτη, μα κέρδισε και πάλι τους πάντες όταν έγινε ξανά ο Ντιέγκο. To παιδάκι που γεννήθηκε και έζησε φτωχικά στο Λανούς. Ο φίλος, ο πατέρας, ο σύζυγος, ο πρώην σούπερ σταρ, ο Θεός μιας χώρας που προσπαθεί να ξεφύγει από τα πάθη του και να υπερνικήσει κάθε μορφή αδυναμίας και αδικίας (δίχως να το καταφέρνει όλες τις φορές) και αυτό είναι κάτι πραγματικά το υπέροχο. Να σε αγαπούν και να σε δέχονται γι’ αυτό που είσαι και όχι γι’ αυτό που θέλουν να βλέπουν σε εσένα ή για κάτι που ήσουν κάποτε. Οι φίλοι, η οικογένεια, ο άνθρωπος του καθενός. Αυτοί που έχεις επιλέξει να βρίσκονται στη ζωή σου και ξέρεις ότι θα χαρούν με τη χαρά σου. Αυτοί που θα σε αγκαλιάσουν και θα σε βγάλουν από τον πάτο χωρίς καν να το καταλάβεις. Αυτοί που αρκεί μία -και μόνο- τους λέξη για να νιώσεις καλύτερα. Οι πραγματικοί σου φίλοι. Και όπως γράφει και ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος στο αρκετά καλό βιβλίο του με τον τίτλο “Φίλοι”: Στην εγωιστική μας εποχή, λένε ότι οι αληθινές φιλίες τείνουν να χαθούν, αλλά εμείς αποτελούσαμε εξαίρεση…
2 σχόλια σχετικά με το “Οι πραγματικοί σου φίλοι”
Είχα δει την ταινία στην τηλεόραση. Δεν φαντάζεσαι πόσο συγκινήθηκα σ’ αυτό το σημείο. Όχι επειδή όλο αυτό είχε να κάνει με τον Μαραντόνα. Αλλά για όλο αυτό το συναίσθημα που υπήρχε πίσω απ’ αυτές τις εικόνες.
Μετα τα φαλτσαριστα φαουλ το ριξε και στο φαλτσαριστο τραγουδι… Αλλα βγαινει πολυ συναισθημα οποτε χαλαλι του!
Υ.γ. Και το τελος του φιλμ με το μανου τσαο πολυ εμπνευσμενο παρολο που δε φαινεται να γουσταρει το ιδιο με το λαιβ στο μπαρακι…