Ο ήρωας του τελικού του Μουντιάλ 1986 ήταν ένας λίμπερο
“Ραούλ, μη διανοηθείς να με βγάλεις έξω”
Αυτές ήταν οι μόνες λέξεις που κατάφεραν να βγουν από το σφιγμένο στόμα του Χοσέ Λούις Μπράουν, όσο αυτός ήταν ξαπλωμένος στο χόρτο, με τον δεξιό ώμο εξαρθρωμένο και έναν πόνο που, όπως θυμάται ο ίδιος, τον έκανε να θέλει να ουρλιάξει. Ο γιατρός της εθνικής Αργεντινής, Ραούλ Μαδέρο, αν και σοκαρισμένος από αυτό που άκουσε, χαμογέλασε, κοίταξε προς τον πάγκο και έκανε νόημα πως ο παίκτης μπορεί να συνεχίσει το παιχνίδι.
Ο Κάρλος Μπιλάρδο δεν το σκέφτηκε και πολύ. Παρ’όλο που μπορούσε να αντικαταστήσει τον σακατεμένο λίμπερο του με κάποιον ξεκούραστο και, το βασικότερο, υγιή αμυντικό, επέλεξε να τον αφήσει μέσα. Τις επόμενες μέρες και αφού καταλάγιασε ο ενθουσιασμός της κατάκτησης του τροπαίου, κάποιοι κατηγόρησαν τον Μπιλάρδο, σημειώνοντας πως πήρε τεράστιο ρίσκο που άφησε τον Μπράουν να ολοκληρώσει το παιχνίδι (παραβλέποντας βέβαια το γεγονός ότι δεν υπήρχε στον πάγκο κανένας που να ξέρει καλά τη θέση του λίμπερο). Χωρίς κανένα δισταγμό ο ιδιόρρυθμος ‘Μυταράς’ απάντησε: “Δεν υπάρχει κανένα ρίσκο στο να χρησιμοποιήσεις κάποιον ο οποίος είναι έτοιμος να πεθάνει στο χόρτο”.
Κάπως έτσι, ο 30χρονος Χοσέ Λούις Μπράουν παρέμεινε στον αγωνιστικό χώρο για τα εναπομείναντα λεπτά του αγώνα, τα οποία δεν ήταν και λίγα. Βρισκόμασταν ακόμα στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986. Η Αργεντινή προηγούνταν της Δυτικής Γερμανίας με 1-0. Το γκολ της δεν το είχε πετύχει κάποιος από τους διάσημους επιθετικογενείς παίκτες της. Το είχε βάλει ο Μπράουν, με κεφαλιά μετά από ένα φάουλ από τα δεξιά του Μπουρουτσάγα. Ήταν το πρώτο και μοναδικό γκολ του με τη φανέλα της εθνικής.
“Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε που να μην το σκέφτομαι” αποκάλυψε πρόσφατα ο ίδιος σε μια συνέντευξη. “Εκείνο το γκολ άλλαξε την ταυτότητα μου. Από εκείνη τη μέρα είμαι ο Χοσέ Λούις Μπράουν που σκόραρε στον τελικό ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σκέψου ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόνο 5 ζωντανοί Αργεντινοί που έχουν πετύχει γκολ σε τελικό Μουντιάλ κι εγώ είμαι ένας από αυτούς τους 5! Εκείνη τη στιγμή το στήθος σου εκρήγνυται, όλα μέσα σου φουσκώνουν. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγινε στον πανηγυρισμό. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ούρλιαζα και έκλαιγα”. Το να βάλεις τα κλάματα την ώρα ενός πανηγυρισμού μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι. Γιατί ο άνθρωπος που άνοιξε το δρόμο για το δεύτερο κύπελλο στην ιστορία της Αργεντινής υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα βρισκόταν στο χόρτο εκείνο το απόγευμα.
Ο μόνος λόγος που ο Μπράουν ήταν εκείνο το μήνα στο Μεξικό λέγεται Κάρλος Μπιλάρδο. Με κάτι πρόχειρους υπολογισμούς, ο προπονητής της Αργεντινής πρέπει να ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στη χώρα που πίστευε στον “Τάτα” (όπως ήταν το παρατσούκλι του) εκείνη την περίοδο. Ο 30χρονος αμυντικός είχε ταλαιπωρηθεί πολύ τα δυο προηγούμενα χρόνια με επεμβάσεις στα γόνατα του και είχε μείνει για καιρό εκτός δράσης. Η κατάσταση του ήταν τόσο απελπιστική που λίγους μήνες πριν το Μουντιάλ ήταν χωρίς ομάδα, μια κατάσταση που τον έκανε να σκεφτεί μέχρι και να αποσυρθεί πρόωρα από το ποδόσφαιρο. Ο “Μυταράς” όμως ήταν πεπεισμένος πως ο σκληροτράχηλος και πεισματάρης Μπράουν μπορεί να βοηθήσει, έστω και ως αλλαγή του Πασαρέλα, και η πίστη του αυτή προερχόταν από το ότι ήξερε πολύ καλά τον παίκτη από το πέρασμα του από τον πάγκο της Εστουτιάντες. Για την ακρίβεια, ήταν αυτός που τον είχε ανεβάσει στην πρώτη ομάδα το 1975 και αυτός που τον έκανε αρχηγό το 1983, τη χρονιά που μαζί πανηγύρισαν το πρωτάθλημα. Γνώριζε καλά πως ακόμα και χωρίς ομάδα, ακόμα και με προβληματικό γόνατο, ο Μπράουν δεν θα τον απογοήτευε αν χρειαζόταν να παίξει. Και δεν έπεσε έξω.
Μπορεί ο “Τάτα” να μη φημιζόταν για την τεχνική του κατάρτιση αλλά τη δουλειά του στα μετόπισθεν ήξερε να την κάνει αρκετά καλά. Δυνατός, ψύχραιμος, ικανός στο ψηλό παιχνίδι, με καλές τοποθετήσεις και εντυπωσιακές αντοχές, ο Μπράουν ξεπερνούσε τα ελαττώματα του με το πάθος και την αποφασιστικότητα του, ένα χαρακτηριστικό που είχε φανεί από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του. “Όταν πρωτοπήγα στην Εστουντιάντες ξυπνούσα από τις 5.20, έπαιρνα το λεωφορείο για τη Λα Πλάτα, που είναι 80 χλμ. μακριά, έκανα προπόνηση, επέστρεφα στις 11 στο σπίτι, έτρωγα μεσημεριανό και μετά πήγαινα κατ’ ευθείαν για δουλειά στην εφημερίδα που εργαζόμουν. Το βράδυ βέβαια ήμουν νεκρός” θυμάται ο ίδιος.
Όταν ο Μπιλάρδο τον κάλεσε στην αποστολή του Μουντιάλ, όλα τα ΜΜΕ της χώρας (που από τα αποτυχημένα προκριματικά είχαν βάλει στο στόχαστρο τους πάντες στην εθνική – μεταξύ αυτών και τον Μαραντόνα) έπεσαν να τον φάνε, κατηγορώντας τον πως κάνει χάρη στο άνεργο φιλαράκι του. Για να μην απογοητεύσει τον προπονητή του, ο “Τάτα” πέρασε τους τελευταίους τρεις μήνες πριν το τουρνουά κάνοντας 3 φορές την εβδομάδα προπόνηση μόνος του (αρκετές φορές στους δρόμους του Μπουένος Άιρες) και 3 φορές προπόνηση με μια τοπική ομάδα. Ακόμα και έτσι όμως, θεωρούσε δεδομένο πως πηγαίνει στο Μεξικό ως η ρεζέρβα του σπουδαίου Πασαρέλα, που είχε καπαρωμένη τη θέση. Μέχρι που έφτασε η μέρα της πρεμιέρας με τη Νότια Κορέα.
“O Πασαρέλα δεν ήταν καλά αλλά κανένας δεν μου το είχε πει. Λίγες ώρες πριν το πρώτο ματς πέτυχα τον Μπιλάρδο εκεί που τρώγαμε πρωινό. Με ρώτησε πως νιώθω και του απάντησα, χωρίς να το πολυσκεφτώ, ότι επιτέλους έφτασε η μεγάλη μέρα. Μιλούσα γενικά, για όλους μας. Τότε μου είπε “το ξέρεις ότι θα παίξεις σήμερα, ε;”. Για λίγο πίστεψα ότι θα πεθάνω”. Κάπως έτσι, από το πουθενά, ο δακτυλοδεικτούμενος Μπράουν βρέθηκε στην 11αδα και δεν ξαναβγήκε από αυτήν, αφού ο Πασαρέλα δεν κατάφερε να αναρρώσει από τον τραυματισμό του.
Για αρκετούς ανθρώπους στο Μουντιάλ εκείνο η Αργεντινή κατέβηκε με “τον Μαραντόνα και 10 άλλους”. Κάπου εκεί μέσα στους (αδικημένους με αυτή την ονομασία) “10 άλλους” βρίσκεται και ο Χοσέ Λούις Μπράουν, που από τελειωμένος σακάτης, μετατράπηκε σε εκείνο το τουρνουά σε λίμπερο παγκόσμιας κλάσης, που κατάφερε να παίξει άλλα τρία χρόνια μπάλα σε ικανοποιητικό επίπεδο βρίσκοντας συμβόλαια και στην Ευρώπη. “Όταν έφυγα από το σπίτι μου για το Μουντιάλ, εκεί ήταν για να με αποχαιρετήσουν μόνο η γυναίκα μου, τα παιδιά μου και ένας καλός φίλος. Όταν επέστρεψα, με περίμεναν από έξω δεκάδες άνθρωποι”.
Ο ‘Τάτα’ δεν ήταν προικισμένος με κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, ούτε τα βρήκε όλα εύκολα στη ζωή του. Η μοίρα το έφερε έτσι όμως που στις 29 Ιουνίου του 1986 βρέθηκε να πανηγυρίζει πεσμένος στα γόνατα, μπροστά σε 115.000 ανθρώπους ένα γκολ σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η μοίρα όμως δεν σε πηγαίνει πουθενά μόνη της. Στα 28 δευτερόλεπτα που χρειάστηκε να μείνει εκτός αγωνιστικού χώρου για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες, μετά από μια δυνατή διεκδίκηση της μπάλας με τον Ρουμενίγκε, ο Μπράουν – σαν γνήσιος Λατινοαμερικάνος αμυντικός (έστω και με σκωτσέζικες ρίζες) – το μόνο που σκεφτόταν ήταν πως θα επιστρέψει στο ματς όσο πιο γρήγορα γινόταν. “Για να μειώσω τον πόνο έκανα μια μικρή τρύπα στη φανέλα και μέσω αυτής στήριζα το χέρι με το δάχτυλο μου” δήλωσε πρόσφατα σε ένα αφιέρωμα που τον έδειχνε να παίζει όλο το δεύτερο ημίχρονο με το δεξί χέρι σχεδόν κολλημένο πάνω στο σώμα.
“Κάθε φορά που πλησίαζα την πλάγια γραμμή έβλεπα τον Μπιλάρδο να με κοιτάει στα μάτια, περιμένοντας μάλλον να του ζητήσω αλλαγή. Δεν υπήρχε όμως τέτοια περίπτωση. Μόνο ως νεκρός θα έφευγα από τον αγωνιστικό χώρο”.
12 σχόλια σχετικά με το “Ο ήρωας του τελικού του Μουντιάλ 1986 ήταν ένας λίμπερο”
Ο Κιελίνι της εποχής σα να λέμε.
Και η φωτογραφία με τον επίδεσμο στο κεφάλι όλα τα λεφτά, από εκεί έκανα τον συνειρμό
Φοβερη ιστορια και ελπιζω να βρεθουν και αλλες αναλογες ωστε να παψουν οι περισσοτεροι να θεοποιουν μονο τους μεγαλους και να αγνοουν τους “αφανεις” ηρωες! Υ.Γ. Παντως στα προκριματικα η Αργεντινη ειχε περασει απευθειας με ρεκορ 4-1-1
Πέρασε μεν απ’ευθείας αλλά με τα χίλια ζόρια. Για την ακρίβεια χρειάστηκε ένα γκολ στα τελευταία λεπτά του αγώνα με το Περού, από το οποίο έχανε 1-2. Χωρίς εκείνο το γκολ θα πήγαινε σε μπαράζ με Παραγουάη, Χιλή και Κολομβία, όπου θα πάλευαν για μια μόνο θέση.
Ήταν τόσο έντονη η κριτική που δεχόταν ο Μπιλάρδο εξαιτίας των προκριματικών που επειδή ακουγόταν παντού πως ετοιμαζόταν να τον διώξουν, μάζεψε τους παίκτες αρκετό καιρό πριν το Μουντιάλ και τους πήγε περιοδεία στην Ευρώπη.
“Για τους περισσότερους ανθρώπους στο Μουντιάλ εκείνο η Αργεντινή κατέβηκε με «τον Μαραντόνα και 10 άλλους». Κάπου εκεί μέσα, στους αδικημένους «10 άλλους» (που ανάμεσα τους εκτός των διάσημων Βαλντάνο και Μπουρουτσάγα, υπήρχαν αρκετοί καλοί παίκτες, με κάμποσους εθνικούς και ηπειρωτικούς τίτλους στο παλμαρέ τους)” Θέλω έρευνα και άρθρο για τον μύθο τον χαμένων τελικών του λιγόψυχο βαψομαλλιά,εξαιτίας του Ιγκουαϊν.Καλή προσπάθεια αλλά μόνος του το πήρε ο Μαραντόνα(2-3 αρθάκια ακόμα που ρίχνουν την αξία του Μαραντόνα και ανεβάζουν αυτή του λιγόψυχου παραιτηθείσα θα χρειαστούν πάντως),σχεδόν το ίδιο μόνος του,όσο ο Καν το 2002 που κόντεψε να το πάρει.Και τότε υπήρχε Μπάλλακ και Κλόσε.Αλλά ποιος Μπάλλακ και ποιος Κλόσε μπροστά σε αυτά που έκανε ο Καν.
Dimi, εγώ του τα λέω αλλά δεν με ακούει.
Είναι κλασσικός καβγάς μας στα meetings στα υπερσύγχρονα γραφεία μας.
Ακόμα και αν είχα να απαντήσω κάτι σ’αυτό που λες (που δεν έχω γιατί δεν ξέρω καν ποιος είναι ο “μύθος των χαμένων τελικών”, δεν τις έχασε τις ευκαιρίες ο Ιγκουαίν; Μας κορόιδεψαν;) δεν θα το έκανα, γιατί προφανώς κάποιος που θέλει μανιωδώς να συγκρίνει Μέσσι με Μαραντόνα και αποκαλεί τον πρώτο “λιγόψυχο βαψομαλλιά” (ή κάποιος άλλος που χαρακτηρίζει τον Ντιέγκο “ποδοσφαιρικό απατεώνα και πρεζόνι”) δεν ενδιαφέρεται να κάνει οποιαδήποτε κουβέντα αλλά να πει μόνο αυτό που θέλει, οπότε τζάμπα χρόνος αφού το είπες ήδη.
Ωραία ιστορία, καταπληκτικό και το βιντεάκι, από το καλύτερο ελληνικό site (ανεξαρτήτως θέματος).
Εγώ πολλή μπάλα δεν ξέρω, επίσης έχω άθλια μνήμη, αλλά πάντως δε θυμάμαι να έλεγε κανείς τότε ή αργότερα ότι το ’86 είχε κατέβει ο Μαραντόνα και 10 άλλοι. Αυτό αντιθέτως έχει ειπωθεί πολλάκις για το Κύπελλο τού ’90 -με μεγάλη δόση αλήθειας, σίγουρα μεγαλύτερη.
-m-
ΥΓ Συζητώντας με μία καλή παρέα πριν αρκετά πια χρόνια, έλεγα πως ο John Bonham είναι από πολλές απόψεις ο μεγαλύτερος ντράμερ όλων των εποχών. Συμπλήρωσε κάποιος της παρέας, ότι αν μιλάμε απλά για τον καλύτερο ντράμερ, έτσι είναι, αλλά αν υπολογίσουμε τι έδινε στο συγκρότημα, ο Keith Moon είναι ακόμα μεγαλύτερος.
Δεν γνωρίζω τι έλεγαν τότε για το 1986 αλλά σήμερα είναι νομίζω παγιωμένη άποψη (η οποία επαναλαμβάνεται κάθε φορά που γίνεται αναφορά στον Ντιέγκο) πως τότε “ο Μαραντόνα το πήρε μόνος του”, γιατί οι περισσότεροι δεν είχαν ακουστά καν τους υπόλοιπους της εθνικής.
Αυτό με το 1990 προσωπικά το έχω ακούσει από λίγους. Πιθανόν να παίζει ρόλο το ότι δεν το σήκωσε, άρα οι περισσότεροι δεν ασχολούνται με αυτό. Επειδή πάντως έκατσα πρόσφατα να δω εκτεταμένα highlights του 1990 για διάφορα κείμενα που έγραψα ή θέλω να γράψω, συμφωνώ πως η Αργεντινή ήταν πολύ χειρότερη ομάδα από εκείνη του 1986 αλλά διαφωνώ ότι ο Μαραντόνα ήταν καλός (πάντα για τα δικά του δεδομένα). Το πως έφτασε εκείνη η ομάδα τελικό είναι πραγματικά απίστευτο.
Με τις ελάχιστες μουσικές γνώσεις μου συμφωνώ πως ο Μπόναμ είναι ο καλύτερος ντράμερ όλων των εποχών. Αλλά ο Κιθ Μουν ήταν πιθανόν το μεγαλύτερο ακατέργαστο ταλέντο που έχει παίξει ποτέ ντραμς. Κάποια στιγμή θέλω να γράψω γι’αυτόν και το συνδυάσω κάπως με το ποδόσφαιρο.
Καλή επιτυχία στην περαιτέρω ερευνά σου…
Keith moon γιατι παιζοντας μαζι με τον μεγαλυτερο τρελακια μπασιστα δεν εχανε στεκια..!
Υ.γ. Αυτες οι ωραιες ιστοριες πλεον μονο στα τοπικα που δεν παιζουν ρολο τα φραγκα…
Σαν ενα τερματζη που επαιζε ενα ημιχρονο ολοκληρο με ρηξη (η καποια αντιστοιχα σοβαρη ζημια που δεν συγκρατησα τελοσπαντων..) στο γονατο
Αν ο Μαραντόνα έπαιζε στην Αργεντινή του 2014, ο Ιγουαΐν θα έβαζε το γκολ.
Για τον ίδιο λόγο που ο Μπουρουτσάγα το έβαλε το 1986.
Και για τον ίδιο λόγο που η Αργεντινή του 1990 έφτασε ξανά τελικό και έχασε με πέτσινο πέναλτι.
ΥΓ: Ο Μαραντόνα ήταν καλός και το 1990, σ’ ένα πολύ σκληρό Μουντιάλ στο οποίο ήταν «στοχοποιημένος» απ’ την πρώτη στιγμή.
Μπράβο, μπράβο! Εξαιρετικό!