Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Δαμάζοντας τον Μάριο Μάντζουκιτς

Όταν ο Μάριο Μάντζουκιτς ήταν παιδάκι στη γενέτειρα του, την πόλη Σλαβόνσκι-Μπροντ στα σύνορα Κροατίας-Βοσνίας, ξέσπασε ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας. Όπως και στο 2ο Παγκόσμιο πόλεμο όταν περίπου 900 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τους βομβαρδισμούς, έτσι και τότε, η πόλη βρέθηκε στο επίκεντρο συγκρούσεων. Ο κύριος Μάτο Μάντζουκιτς, βλέποντας κόσμο να σκοτώνεται στους δρόμους, πήρε την απόφαση και μετανάστευσε μαζί με την οικογένειά του στη Γερμανία για να ζήσουν με ασφάλεια. Εκεί ο μικρός Σούπερ-Μάριο έμαθε να παίζει μπάλα, επιθετικός σε αντίθεση με τον αμυντικό πατέρα του. Η άδεια παραμονής της οικογένειας Μάντζουκιτς δεν ανανεώθηκε από τις γερμανικές αρχές το 1996 και έτσι επέστρεψαν στην Κροατία. Ο Μάριο έπαιξε στις ομάδες του Ζάγκρεμπ όπου έκανε όνομα, κυρίως υπό τις εντολές του γνωστού μας από τον ΠΑΟΚ Μίροσλαβ Μπλάζεβιτς. Ένας ψηλός, δυνατός παίκτης που το λέει η καρδιά του. “Είναι ένα θηρίο με απίστευτη δύναμη και απίστευτες αντοχές” είχε πει ένας συμπαίκτης του στην εθνική.

Από τότε όμως ο Μάριο έδειχνε τον ζόρικο χαρακτήρα του. Συνήθιζε να παίρνει αψυχολόγητες κίτρινες για τάκλιν τη στιγμή που τα ματς είχαν κριθεί, για καβγάδες με αντιπάλους και διαιτητές, ενώ έλεγε χωρίς ντροπή ότι βαριόταν να παίζει με τις μικρές ομάδες, με αποτέλεσμα στη Ντιναμό να τιμωρηθεί με χρηματικό πρόστιμο για αδιαφορία (!!).

Οι Λύκοι της Βόλφσμπουργκ έδωσαν αρκετά εκατομμύρια για να τον αγοράσουν, αλλά με την παρουσία του Τζέκο, ο Μάντζουκιτς ήταν παγκίτης ή έπαιζε στο πλάι χωρίς να εντυπωσιάζει. Όταν όμως ο Βόσνιος έφυγε για τη Σίτι και ο σκληροτράχηλος Φέλιξ Μάγκατ ανέλαβε να σώσει τους Λύκους από τον υποβιβασμό, ο Μάριο έπαιξε στην κορυφή σκόραρε σχεδόν σε όλα τα ματς στο τέλος της σεζόν και πανηγύρισε τη σωτηρία. «Έχει τέτοια φυσική κατάσταση που μπορεί να παίξει σε δύο ματς σερί» είχε πει ο Μάγκατ γι’ αυτόν. Έσπευσε να προσθέσει όμως: «δυστυχώς δεν μπορεί να τον τιθασεύσει κανένας προπονητής». Ο Μάγκατ λάτρευε το γεγονός ότι ο Μάριο ήταν ένα θηρίο, αλλά σιχαινόταν ότι βαριόταν τις προπονήσεις και ότι δεν μάρκαρε. Η σχέση τους ήταν μια σχέση αγάπης και μίσους.

Κάπως έτσι, η Βόλφσμπουργκ δεν είπε όχι στην πρόταση της Μπάγερν και ο Μάντζουκιτς μετά από ένα εξαιρετικό Euro το 2012 με την Κροατία μετακόμισε στο Μόναχο. Οι Βαυαροί δεν έδειξαν να πτοούνται επειδή έδειχνε ξενερωμένος πολλές φορές στο χορτάρι ή που γκρίνιαζε σαν τον Κριστιάνο αν δεν έπαιρνε πάσα. Στο παιχνίδι της Κροατίας πέναντι στην Ιταλία είχε σαφείς εντολές να γυρίζει πίσω και να κλείνει τον Πίρλο. Δεν το έκανε ποτέ. Ο Μπίλιτς δεν τον έβγαλε, απλά άλλαξε σύστημα, τον έφερε δεξιά και από εκεί ο Μάντζουκιτς έβαλε το γκολ που ονειρευόταν, απέναντι στον Μπουφόν που πάντα θαύμαζε, ισοφαρίζοντας το φάουλ του Πίρλο.

Εκμεταλλευόμενος τον τραυματισμό τού συνονόματου Γκόμεζ, ο Μάντζουκιτς έκανε μια εξαιρετική πρώτη χρονιά στο Μόναχο το 2012-13, κατακτώντας το τρεμπλ υπό τον Γιουπ Χάινκες και σκοράροντας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Στη δεύτερη σεζόν του σκόραρε ακόμα περισσότερα γκολ, αλλά η έλευση του ποδοσφαιρικού χιπστερισμού του Πεπ Γκουαρδιόλα, οι αλλαγές συστημάτων και ρόλων δεν τον άφησαν ικανοποιημένο. «Το στιλ παιχνιδιού του κόουτς Γκουαρδιόλα δεν μου ταιριάζει», δήλωσε στο τέλος της σεζόν, ζητώντας να φύγει. Δεν ήταν μόνο τακτικοί οι λόγοι όμως, ήταν και σαν χαρακτήρες ασύμβατοι. Ο Πεπ κατεβαίνει στα ματς με γιλεκάκια που πιθανότατα έχει αγοράσει από κάποιο 100% organic κατάστημα, ενώ ο Μάντζουκιτς είναι ο τύπος που αν χρειαζόταν θα έγδερνε μια αρκούδα για να φορέσει τη γούνα της. «Όταν μπαίνω στο γήπεδο, νιώθω σαν μονομάχος σε μια σύγχρονη αρένα. Θέλω να παλέψω, να δώσω μάχες και να κερδίσω».

Το γυαλί ράγισε αρκετά νωρίς και έσπασε στο τέλος της σεζόν, όταν ο Πεπ δεν τον χρησιμοποιούσε, κάτι που ο Μάριο θεωρούσε ότι ήταν σαμποτάζ για να μη βγει 1ος σκόρερ. Λέγεται ότι υπήρξε και επεισόδιο όταν ο Μάντζουκιτς ειρωνεύτηκε τον Γκουαρδιόλα που πήρε πάνω του την ευθύνη για τον αποκλεισμό από τη Ρεάλ. Το αποκορύφωμα ήρθε όταν έμεινε εκτός αποστολής στον τελικό του κυπέλλου. Μετά τον αποκλεισμό από την αποστολή, ο Μάριο σηκώθηκε κι έφυγε και όλοι μιλούσαν με τα χειρότερα για τη συμπεριφορά του. Ο Μάντζουκιτς όμως όπως αποδείχτηκε είχε πάει στην πατρίδα του για να βοηθήσει στις μεγάλες καταστροφές που είχαν γίνει από τις πλημμύρες. 15.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι και αυτός με δικά του έξοδα γέμισε τρία φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια και πήγε κι ο ίδιος εκεί, στα μέρη που χτυπήθηκαν από την κακοκαιρία. Μερικούς μήνες αργότερα δήλωσε: «Ο Γκουαρντιόλα δεν με σεβάστηκε. Τα πράγματα με τον Χάινκες ήταν δύο φορές καλύτερα».

Όπως και να ‘χει, βρήκε καταφύγιο στο Καλντερόν και τον Σιμεόνε, ένα ταίριασμα που έμοιαζε ιδανικό, δύο συμβατοί χαρακτήρες και μια ομάδα με DNA που συμβαδίζει με αυτό του Κροάτη. Ενώ η χρονιά του ήταν σχετικά καλή (με 10 κίτρινες σε 28 ματς πρωταθλήματος βέβαια), βοηθώντας πολύ και τον Γκριζμάν, προς το τέλος ήρθε ρήξη με τον Αργεντινό κόουτς. Η Γιουβέντους σε μια από τις κλασσικές μεταγραφές “παίκτης που είναι σε πτώση, τον παίρνουμε σχετικά φτηνά και μετά χτυπιούνται που τον έχασαν” τον έφερε στο Τορίνο και ο Κροάτης έκανε μια συμπαθητική πρώτη σεζόν. Στην αρχή της 2ης όμως, η Γιουβέντους ήθελε έναν στράικερ που να βάζει πολλά γκολ και να είναι πιο παραγωγικός. Η έλευση του Γκονζάλο Ιγκουαΐν έγινε πραγματικότητα και όλα έδειχναν ότι το μέλλον του Μάντζουκιτς θα ήταν να κάνει τα… ρεπά του “Πιπίτα”. Ο Αλέγκρι όμως είναι ένας κόουτς που ψάχνεται, προσπαθεί να αλλάξει όσα δεν του αρέσουν. Έτσι, κάπου στα μέσα της σεζόν, η Γιουβέντους το γύρισε σε 4-2-3-1 και στα αριστερά παίκτης σαν τον Κουαδράδο δεν υπήρχε. Ο Μαξ Αλέγκρι έβαλε τον Μάντζουκιτς εκεί. Δεν ήταν ο πρώτος που το έκανε. Στα πλάγια έχει παίξει και στην εθνική και στη Γερμανία και στην Κροατία. Η διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά δεν γκρίνιαξε, δεν είπε κάτι, έβαλε το εγώ του κάτω από την ομάδα και μετατράπηκε σε ένα κράμα εξτρέμ-αριστερού χαφ και πολλές φορές σκληροτράχηλου αριστερού μπακ (ειδικά στο 3-4-3 που κάποιες φορές παίζει). Με τη φοβερή του φυσική αντοχή καλύπτει όλη την πλευρά, αδιαφορεί για το πόσα γκολ θα βάλει και διεκδικεί το βραβείο Φιλότιμος Ποδοσφαιριστής 2016-17.

Εκεί που οι άλλοι δακρύζουν με τα πιο γλυκά ζωάκια, ο Μάριο παραμένει ψυχρός

Ο Μάντζουκιτς τραβάει πάνω του το αντίστοιχο πλάγιο μπακ και πολύ συχνά και έναν κεντρικό αμυντικό, με το ύψος του σπάει μπάλες (ενίοτε δίνει και ασίστ), δημιουργεί χώρους για τους δυο Αργεντινούς (ειδικά τον δαιμόνιο Ντιμπάλα) και φυσικά κάνει πολλά περισσότερα τάκλιν και κλεψίματα από αυτούς, καθώς μετατρέπεται σε έναν παίκτη που αμύνεται από την μία γραμμή ως την άλλη. Τα γκολ του μέχρι τώρα είναι τα λιγότερα την τελευταία 10ετία της καριέρας του, αλλά η συνεισφορά του είναι ανεκτίμητη τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά και αυτό αναγνωρίζεται και από τον κόσμο της Γιούβε, όσο και από τον Αλέγκρι που του ανανέωσε το συμβόλαιο πρόσφατα.

https://www.youtube.com/watch?v=gpxr3j50Xeg

Τα φώτα της δημοσιότητας δεν θα πέσουν πάνω του. Θα πέσουν στον ανυπέρβλητο Τζίτζί Μπουφόν, στον Ντιμπάλα, τον Ντάνι Άλβες, το δίδυμο Μπονούτσι-Κιελίνι, στον Κουαδράδο, ακόμα και στον Ιγκουαΐν με τα περιττά κιλά, αλλά και τα πολλά γκολ. Λίγοι θα ασχοληθούν με τον άνθρωπο που τσαλάκωσε τον ποδοσφαιρικό του εγωισμό, άλλαξε σχεδόν στα γεράματα θέση και νοοτροπία και κάνει πράγματα που πριν μερικά χρόνια δεν τολμούσε κανείς να του ζητήσει. Κανείς δεν ξέρει πώς ο Αλέγκρι τον έπεισε να γίνει ένας άλλος παίκτης και ο Φέλιξ Μάγκατ σίγουρα θα ζηλεύει που κάποιος μπόρεσε να τιθασεύσει τον… αγροίκο (όπως περίπου τον είχε ονομάσει ο Μπλάζεβιτς) επιθετικό. Αλλά ο Μάριο δίνει πάντα το παρόν και κυρίως στα δύσκολα βρίσκεται πάντα εκεί. Για να σκοράρει ένα πανέμορφο γκολ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ ή να βάλει το κρίσιμο γκολ σε ένα σημαντικό παιχνίδι. Κι αν δεν τα καταφέρει, να τα δώσει όλα στο χορτάρι.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ιταλικό πρωτάθλημα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ξεχάστε το Παγκόσμιο Κύπελλο, εδώ είναι Ρίμινι

Μια από τις αγαπημένες μας μορφές ιστορίας είναι αυτή που ξεκινάει με τον πρωταγωνιστή να αγωνίζεται σε κάποια περιοχή ξεχασμένη από τον Θεό και σε μια ομάδα που μόνο οι φανατικοί με το στοίχημα γνωρίζουν και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να φιγουράρει με τη φανέλα μιας μεγάλης ομάδας σε […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Στο Λιβόρνο υπάρχει μόνο ένας Κριστιάνο και τον λένε Λουκαρέλι

Ο Αύγουστος γλιστρούσε στον Σεπτέμβριο όταν το τρένο άφηνε το Λιβόρνο για την μικρή επαρχία Σάντα Κρόσε της Τοσκάνης εκείνο το ζεστό πρωινό. Εκεί όπου ο 16χρόνος Κριστιάνο Λουκαρέλι θα ξεκινούσε τα πρώτα του επαγγελματικά, ποδοσφαιρικά, βήματα με την φανέλα της άσημης Κουϊοπέλι. Μακριά απ’ το σπίτι του, μακριά απ’ τους φίλους του αλλά και […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

13 σχόλια σχετικά με το “Δαμάζοντας τον Μάριο Μάντζουκιτς”

  1. Ο/Η Panahs λέει:

    Terastios paiktis

  2. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Τον έκανε να φαίνεται τεράστιος ο Σάουθγκεϊτ.

  3. Ο/Η Elaith λέει:

    Ε δεν νομίζω. Δεν τον μάθαμε χθες.

  4. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Ούτε κι εγώ τον έμαθα χτες.

  5. Ο/Η Μπρουνο Κόντι λέει:

    Επειδή δεν θέλω να παρεξηγήσει κάποιος το ύφος μου, επειδή ο καθένας μας έχει τους δικούς του ήρωες κι επειδή ο Μάντζουκιτς δεν είναι πρωτοφανής περίπτωση ποδοσφαιριστή, ας πω δυο λόγια παραπάνω…

    Σ’ αυτό το ταχυδυναμικό στιλ σέντερ φορ, ο πιο αποτελεσματικός ever ήταν μάλλον ο Ντρογκμπά.

    Όμως η αδυναμία μου ήταν ο Έλκιερ, το «τρελό άλογο» που πήρε σχεδόν μόνος του το πιο παλικαρίσιο σκουντέτο στην ιστορία (μαζί με το πρώτο του Μαραντόνα).

    Ο τρόπος παιχνιδιού του Έλκιερ έμοιαζε πολύ στου Μάντζουκιτς. Συχνά τραβιόταν στα άκρα για να ξεμαρκαριστεί ή για να ανοίξει χώρους στον Γκαλντερίζι (στην Ελλάς Βερόνα) ή στον Λάουντρουπ (στην εθνική Δανίας), όργωνε κάθε σπιθαμή του γηπέδου και δεν φοβόταν Χάρο. Η αντοχή, η μαχητικότητα κι η τρέλα του δεν πρέπει να ήταν ανθρώπινη.

    Κορυφαία στιγμή της καριέρας του το γκολ-πρωτάθλημα (χωρίς παπούτσι!) εναντίον της Γιουβέντους. Κι αν καμιά φορά έχανε κάποιο καθοριστικό πέναλτι (ημιτελικός EURO 1984 εναντίον της Ισπανίας), αυτά τα ελαττώματα είναι που δίνουν έξτρα γοητεία σε ορισμένους θρύλους (Ρομπέρτο, μ’ ακούς;)

    Δυο βίντεο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…

    1ο βίντεο – Οι πιο χαρακτηριστικές στιγμές του Έλκιερ με την εθνική (το βίντεο ξεκινάει στο 0:22):
    https://www.youtube.com/watch?v=UbNdvFVFC_o

    ——————————

    ΥΓ: Η ψηφιακή πλατφόρμα του sombrero έχει ένα θεματάκι όταν κάποιος παραθέτει δύο λινκς στο ίδιο σχόλιο ή όταν ένα λινκ μπαίνει στο τέλος του σχολίου.

  6. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    2ο βίντεο – Τα ωραιότερα γκολ του Έλκιερ με τη Βερόνα:
    https://www.youtube.com/watch?v=UmTMJAuNf2E

    Καλημέρα σε όλους.

  7. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Μπόνους βίντεο – Η Βερόνα στο κύπελλο Ουέφα 1987-88 (μέρος 4):
    https://www.youtube.com/watch?v=PA22Uq86f3U&t=16m48s

    Φόρος τιμής στη μεγαλύτερη «μικρή» ομάδα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Στον «μάγο της διπλανής πόρτας» Οσβάλντο Μπανιόλι, στο Στάδιο Μαρκαντόνιο Μπεντεγκότι, στο «τρελό άλογο», στο γκολ χωρίς παπούτσι και σ’ έναν κόσμο που πλέον υπάρχει μόνο στις μνήμες όσων αντικρύσαμε την τελευταία αυλαία του. Μια φορά κι έναν καιρό, πολλά χρόνια πριν…

    ΥΓ: Επίτηδες έβαλα το βίντεο να ξεκινάει στο 16:48, για να μείνει η εικόνα του προπονητή Μπανιόλι, η εικόνα από τις κατάμεστες κερκίδες του Μπεντεγκότι κι οι κορυφαίες στιγμές από το ταξίδι της Βερόνα σ’ εκείνη τη διοργάνωση. Υπό τους ήχους ενός συγκλονιστικού τραγουδιού του Πολ Μακάρτνεϊ (μ’ ένα εξίσου υπέροχο βίντεο για όσους το αναζητήσουν). Once upon a long ago…

  8. Ο/Η Elaith λέει:

    Το κρατούσες μέσα σου εδώ και έναν χρόνο μην σε παρεξήγησω;
    😛

  9. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Με τρολάρεις κιόλας, ατιμούτσικο… Αν το καλοσκεφτείς, κοντά έναν χρόνο τώρα έχω πάρει «άδεια» απ’ το sombrero, άρα δεν έστησα κανέναν στο ραντεβού…

  10. Ο/Η Elaith λέει:

    Άδεια άνευ αποδοχών ελπίζω γιατί το ταμείον είναι μείον!

    Μεγάλη περίπτωση ο Έλκιερ, είναι στα πλάνα ένα αφιέρωμα εδώ και πολύ καιρό. Διαφωνώ όμως ότι μοιάζουν στο στιλ, τόσο αυτός, όσο κι ο Ντρογκμπά.
    Και άντε τον Έλκιερ δεν τον έχω δει τόσο πολύ εκείνα τα χρόνια, αλλά τον Ντρογκμπά δεν τον θυμάμαι ποτέ να καταλήγει να παίζει μπακ-χαφ π.χ.

  11. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Πουθενά δεν είπα ότι ο Ντρογκμπά έπαιζε μπακ-χαφ. Κατά τα άλλα δεν έχεις δει τόσο πολύ τον Έλκιερ, αλλά έχεις γνώμη αν έμοιαζε στο στιλ με τον Μάντζουκιτς.

    Έχω ένα θέμα με το «άνευ αποδοχών», γιατί σημαίνει ότι δεν εκτιμάνε τη δουλειά κάποιου.

    ΥΓ: Το αφιέρωμα στον Έλκιερ το έκανα ήδη εγώ.

  12. Ο/Η Elaith λέει:

    Τον Έλκιερ κανείς μας δεν τον έχει δει τόσο πολύ γιατί την εποχή που έπαιζε δεν υπήρχε συνεχής αναμετάδοση αγώνων. Αυτό εννοώ. Όσο εκτεταμένα στιγμιότυπα και να βρει κανείς στο YouTube.

    Γενικά δεν συνεχίζω τη συζήτηση μια που παρ’ ότι προφανέστατα κάνω πλάκα συνεχίζεις να είσαι επιθετικός και να παρεξηγείσαι σε κάθε σχόλιό μου. Οπότε καλή καρδιά και καλή συνέχεια.

  13. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Τελικά μια χαρά «προφανή» είναι κάποια πράγματα, καλέ μου Elaith.
    Λυπάμαι μόνο που δεν τα είχα καταλάβει νωρίτερα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
    Ευχαριστώ όσους μου έμαθαν πράγματα κι όσους νιώθουν ότι κι εγώ πρόσφερα κάτι εδώ μέσα.
    Ευχές έχω μάθει να μη δίνω, όταν δεν τις εννοώ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *