Ακούω την αγάπη
Την προπερασμένη Κυριακή ο Μαρτίν ξύπνησε γεμάτος προσμονή. Ήταν βλέπεις το τελευταίο εντός έδρας ματς της σεζόν. Ο Μαρτίν δεν χάνει παιχνίδι της αγαπημένης του ομάδας. Όταν η ώρα έφτασε, έβαλε τη φανέλα της ομάδας. Δε νοείται να πηγαίνεις στο γήπεδο χωρίς αυτή. Μια που αυτή τη περίοδο έχει και κρύο, έβαλε από πάνω και μια ζακέτα. Κι αυτή φυσικά με τα χρώματα της ομάδας του. Τα πράσινα μαύρα της Νουέβα Σικάγο, ενός συλλόγου με 106 χρόνια ιστορία εκεί στα δυτικά του Μπουένος Άιρες. Τι κι αν το παιχνίδι ήταν αδιάφορο για την ομάδα του που ήταν μακριά από τις θέσεις της ανόδου. Τι κι αν η ομάδα έχει περάσει μόλις 7 σεζόν στην Α’ εθνική στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και συνολικά 18 από την πρώτη φορά που τα κατάφερε το 1919. Ο Μαρτίν δεν θα το έχανε. Ειδικά από τη στιγμή που θα ήταν απέναντι σε μία από τις ομάδες που θεωρούνται κλασικοί αντίπαλοι, όπως η Τσακαρίτα.
https://www.youtube.com/watch?v=oAEkytZ_zL0
Αυτή τη φορά μαζί του και η κοπέλα του η Σίντια. Η Σίντια δεν γκρινιάζει που θα χάσουν την Κυριακή τους. Ο Μαρτίν παρακολουθεί φανατικά την ομάδα, ήταν εκεί στις δυο τελευταίες ανόδους το 2012 και το 2014, η Σίντια είναι πιο καινούρια, άρχισε να τον συνοδεύει τη φετινή σεζόν. Ο Μαρτίν παίρνει μαζί και το ραδιοφωνάκι του, βάζει τα ακουστικά και ακούει την περιγραφή του αγώνα. Τη χρειάζεται γιατί δεν βλέπει, είναι τυφλός. Το ίδιο κι η Σίντια. Αυτή όμως δεν ακούει την περιγραφή, αρκείται στο να βρίσκεται εκεί μαζί του. Χωρίς να βλέπει. Είναι κι αυτή τυφλή. Ο Μαρτίν της λέει τι γίνεται, αυτή χαμογελάει. Του μιλάει, αυτός απαντάει και το ματς αρχίζει. Αγαπούν μια ομάδα και αγαπούν ο ένας τον άλλον. Κι αυτό αρκεί πολλές φορές…
Ακούω τους ήλιους
και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου
ακούω τις λύπες σου
Τρύπες – Ακούω την αγάπη
4 σχόλια σχετικά με το “Ακούω την αγάπη”
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή..
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή..
Εχω γραψει και κυριως εχω πει τη παρακατω ατακα τα τελευταια 15 χρονια χιλιαδες φορες… η αγνη αγαπη των οπαδων μιας ομαδας δεν στερευει ποτε, οποιος και αν εισαι οτι κι αν εισαι. Γιατι ακομα και αν ο προεδρος παρει εμενα και εσενα στα σεντερ μπακ που δεν στριβουμε με την καμια, αυτοι θα ειναι εκει να φωναζουν για την ομαδα!
Το οπαδιλικι παρεξηγηθηκε οταν αντι για να μετραμε τον τσαμπουκα στην εξεδρα, με τη φωνη, τον παλμο και την ενταση, προσπαθησαμε να τον μετρησουμε δειχνοντας ποιος ριχνει πιο δυνατες μπουνιες και ποιανου το αιμα θα τρεξει περισσοτερο. Δυστυχως.
Τρομερά συγκινητική ιστορία, μπράβο σας.
Λίγο η Αθήνα, λίγο η κατρακύλα, έχω χρόνια να δω την ομάδα μου – και γενικά ποδόσφαιρο.
Καμιά φορά, όταν με πιάνει η νοσταλγία με αφορμή κανένα βίντεο ή κανένα άρθρο σαν κι αυτό, φαντασιώνομαι πως βρίσκομαι πάλι πιτσιρικάς μέσα στο γεμάτο γήπεδο, με την ένταση να ξεχειλίζει από τις τσιμεντένιες κερκίδες του και τη μυρωδιά από το χορτάρι να μεθά τη παιδική μου φαντασία…
Ανατρίχιασα!! Αυτή είναι η ουσία του ποδοσφαίρου..δεν είναι ένα άθλημα, είναι συναισθήματα..είναι το σπίτι μας και η φύση μας..