Το ταξίδι του Θαλή
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η τρέλα ενός οπαδού για την ομάδα του; Ποιες θυσίες και ποια ταλαιπωρία μπορεί να υπομείνει; Και κυρίως, με τι αντίκρυσμα; Την προπερασμένη Κυριακή είχαμε τα προημιτελικά της Δ’ εθνικής της Βραζιλίας. Ένα πρωτάθλημα που ξεκινάει με 68 ομάδες που παίζουν σε… 17 ομίλους χωρισμένους με γεωγραφικά κριτήρια με τις 32 να προκρίνονται. Από εκεί και πέρα το σύστημα είναι σαν κυπέλλου, με διπλά ματς. Κάπως έτσι έφτασε στους «8» η Εσπόρτε Κλουμπ Σάο Ζοσέ από το Πόρτο Αλέγκρε και αντιμετώπισε την Ατλέτικο Ακρεάνο.
Στο πρώτο ματς στο Πόρτο Αλέγκρε η Σάο Ζοσέ μπροστά σε περίπου 300 οπαδούς της (εκ των οποίων μόλις 122 είχαν πληρώσει εισιτήριο) έχασε με 0-1 μετά από ένα κόρνερ των φιλοξενούμενων. Ανάμεσα σε αυτούς τους οπαδούς βρισκόταν και ο Θαλής Ένγκελ (τουλάχιστον έτσι το προφέρω εγώ γιατί έχει πλάκα να είναι μισό ελληνικό και μισό τραγούδι των Rammstein). Με το 0-1 η πρόκριση για τα ημιτελικά της Δ’ εθνικής ήταν μάλλον χαμένη υπόθεση. Μιλάμε για μια ομάδα με λίγους νοματαίους για οπαδούς που έχει ως μεγαλύτερη επιτυχία δύο πρωταθλήματα Β’ εθνικής του τοπικού Καμπεονάτο Γκαούτσο, το τελευταίο πριν 30κατι χρόνια. Με λίγα λόγια, καμία ελπίδα για κάτι καλό. Κι όμως, ο Θαλής αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να χάσει την εκτός έδρας ρεβάνς για την πρόκριση στα ημιτελικά.
-Μάνα πάω στο ματς
-Εφόδια για τέσσερις μέρες να πάρεις
Πριν πείτε «σιγά ρε μεγάλε, είχα πάει κι εγώ με την ομάδα μου από το χωριό σε εκτός έδρας», ας κάνουμε λίγη Γεωγραφία. Το Πόρτο Αλέγκρε βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της χώρας, σχετικά κοντά στην Ουρουγουάη. Η έδρα της Ατλέτικο Ακρεάνο είναι στο Ρίο Μπράνκο της επαρχίας Άκρε, στα βορειοδυτικά της χώρας, κοντά στο… τριεθνές με Περού και Βολιβία. Μιλάμε για μια απόσταση 4.000 χιλιομέτρων με το αυτοκίνητο ή πτήση περίπου 6,5 ωρών με το αεροπλάνο. Ο Θαλής φυσικά δεν έχει αυτοκίνητο, ούτε χρήματα για μια τόσο μεγάλη πτήση. Έτσι, αφού παρακολούθησε το πρώτο ματς, μπήκε την Τετάρτη στο βραζιλιάνικο ΚΤΕΛ από το Πόρτο Αλέγκρε μέχρι τη Φλοριανόπολις της Σάντα Καταρίνα [μικρή σημείωση, ο Θαλής δεν ζει στο Πόρτο Αλέγκρε, είχε ήδη κάνει περίπου 500 χιλιόμετρα για το πρώτο ματς]. Πήγε στο σπίτι του, έφτιαξε τα πράγματά του και έφυγε για τον σταθμό. Μόνο που όταν έφτασε είδε ότι το λεωφορείο ήταν γεμάτο και δεν υπήρχαν εισιτήρια.
Σαν βγεις στον πηγαιμό για το Ρίο Μπράνκο
Οι περισσότεροι στη θέση του θα τα παρατούσαμε κάπου εκεί. Όχι όμως ο 22χρονος ήρωας της ιστορίας μας. Μην έχοντας πολλές επιλογές αναγκάστηκε να πάρει άλλο λεωφορείο για να αλλάξει μετά διαδρομή σε άλλη πόλη. Φυσικά αυτή η 2η επιλογή ήταν με περισσότερα χιλιόμετρα, δεκάδες στάσεις σε κάθε χωριό της βραζιλιάνικης υπαίθρου και είχε και μια βλάβη του λεωφορείου, με αποτέλεσμα οι επιβάτες να περιμένουν ώρες για να έρθει καινούριο. Ο Θαλής έκανε μπάνιο σε κάποιες στάσεις, έτρωγε ελαφριά σνακ από τις προμήθειές του και έκανε υπομονή. Παρά την ταλαιπωρία, έφτασε στον προορισμό του το πρωί της Κυριακής μετά από 4 ημέρες συνολικά στο δρόμο και πήγε κατευθείαν στο ξενοδοχείο της αγαπημένης του ομάδας. Εκεί βρήκε άλλον έναν συνοπαδό του (που είχε την οικονομική άνεση να πάρει αεροπλάνο) και τους περιποιήθηκαν οι οπαδοί της τοπικής Ρίο Μπράνκο (μεγάλης αντιπάλου της Ατλέτικο που φυσικά στήριζαν τους φιλοξενούμενους) με ένα μπάρμπεκιου με τις ευχές να προκριθεί η Σάο Ζοσέ.
https://www.youtube.com/watch?v=v3KugpZ16Wo
Δυστυχώς για τον Θαλή το ματς δεν είχε καλό αποτέλεσμα. Η Σάο Ζοσέ έφαγε γκολ μόλις στο 6′, ισοφάρισε αργότερα, αλλά με το τελικό 1-1 αποκλείστηκε. Ο Θαλής ετοιμάστηκε να πάρει τον πικρό δρόμο της επιστροφής, κάτι που όλοι όσοι έχουμε ταξιδέψει μετά από ήττα σε εκτός έδρας ματς γνωρίζουμε ότι είναι από τα πιο ζόρικα πράγματα στον κόσμο. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Το επόμενο λεωφορείο έφευγε τη Δευτέρα. Ο φίλος μας, χωρίς λεφτά και με μια βαλίτσα, έπρεπε να μείνει στο δρόμο. Ευτυχώς όμως γι’ αυτόν, κάποιοι ποδοσφαιριστές της ομάδας συγκινήθηκαν από την περιπέτεια και κυρίως την αγάπη του οπαδού για τον μικρό σύλλογο, μάζεψαν χρήματα και του τα έδωσαν μαζί με κάποια τρόφιμα.
Ο Θαλής όχι μόνο κατάφερε να βρει ξενοδοχείο να μείνει την Κυριακή το βράδυ, αλλά χάρη στους παίκτες της αγαπημένης του ομάδας (μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για παίκτες Δ’ εθνικής Βραζιλίας και για χρήματα από το υστέρημά τους, μια τεράστια κίνηση για φτωχούς ανθρώπους) πήρε μόλις ένα λεωφορείο και στη συνέχεια κατάφερε να βρει αεροπορικό εισιτήριο από το Πόρτο Βέγιο μέχρι την πατρίδα του μειώνοντας κατά πολύ την ταλαιπωρία. Ο Θαλής θα μπορούσε να υποστηρίζει μια από τις δυο τεράστιες ομάδες του Πόρτο Αλέγκρε, ομάδες που σηκώνουν πρωταθλήματα, Λιμπερταδόρες, παίζουν καλή μπάλα, έχουν τεράστιες ποδοσφαιριστές, διάλεξε όμως μια μικρή ομάδα. «Ο πατέρας μου είναι Γκρέμιο, η μητέρα μου είναι Ιντερνασιονάλ και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί υποστηρίζω μια ομάδα Δ’ εθνικής.» Όσο δε για την απορία αν θα το ξαναέκανε, ο Θαλής είναι κάθετος. «Όπου κι αν παίζει η ομάδα, ακόμα κι αν πρέπει να πάω με λεωφορείο, θέλω να είμαι εκεί. Πλέον είμαι ακόμα πιο σίγουρος για την επιλογή μου, διάλεξα τη σωστή ομάδα να υποστηρίζω. Οι ποδοσφαιριστές μού έδωσαν ότι μπορούσαν. Χάρη σε αυτούς βρήκα δωμάτιο και εισιτήριο, συγκινήθηκα από την κίνησή τους και παραλίγο να βάλω τα κλάματα όταν μου το είπαν.»
