Little Boy Blue
22 Αυγούστου 2007. Στην Αγγλία ο κόσμος περιμένει τον αγώνα με τη Γερμανία στο Γουέμπλεϊ. Μπορεί να είναι ένα φιλικό, αλλά τα όνειρα του μέσου Άγγλου ποδοσφαιρόφιλου για κατακτήσεις Μουντιάλ χτίζονται από κάτι τέτοια ματς. Άλλωστε «φιλικά» με τους Γερμανούς δεν υπάρχουν και τα παιχνίδια αυτά γράφουν ιστορία. Κάπου στο Κρόξτεθ του Λίβερπουλ, ο μικρός Ρις παίζει μπάλα στην αυλή του σπιτιού του. Εκεί που ο χώρος έχει μετατραπεί σε μίνι γηπεδάκι ποδοσφαίρου και εννιά ποδοσφαιρικές μπάλες του πιτσιρικά φιγουράρουν. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει και η όγδοη και θα μείνεις έτσι χωρίς να μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο.
Ο 11χρονος Ρις σκέφτεται το ματς του απογεύματος, καθώς κλωτσάει την μπάλα. Αν και δεν παίζει κανένας παίκτης της αγαπημένης του Έβερτον, γίνεται αυτός ο σκόρερ του αγώνα στο μυαλό του, το όνειρό του να φορέσει τα μπλε και τη φανέλα με τα τρία λιοντάρια όταν μεγαλώσει. Από το Κρόξτεθ άλλωστε ξεκίνησε και ένας άλλος μπλε, ο Γουέιν Ρούνεϊ. Η μπάλα σταματάει γιατί ήρθε η ώρα για περισσότερη μπάλα. Πρέπει να πάει για προπόνηση στην ομάδα του. Πηγαίνει στο δωμάτιό του για να ετοιμαστεί. Εκεί που ο τοίχος είναι γεμάτος αφίσες της Έβερτον, εκεί που το κρεβάτι έχει σεντόνι της Έβερτον, εκεί που τα κασκόλ και οι φανέλες πιάνουν όλους τους τοίχους του μικρού κατόχου διαρκείας. Φοράει τα ποδοσφαιρικά του και η μητέρα του τον πηγαίνει για προπόνηση.
Μερικές ώρες αργότερα ο Φράνκι Λάμπαρντ βάζει ένα υπέροχο γκολ και ανοίγει το σκορ για την Αγγλία φιλώντας σαν Βασίλης Τσιάρτας τη βέρα του. Η συνέχεια δεν είναι καλή. Η Γερμανία με ένα σχετικά φτωχό ρόστερ γυρίζει το ματς μέχρι το ημίχρονο με τα γκολ των Κουράνι και Πάντερ. Το ματς λήγει με 1-2. Ο Ρις όμως δεν το βλέπει, ούτε η οικογένειά του. Λίγες ώρες αφότου ο Ρις έφυγε, το κουδούνι στο σπίτι της οικογένειας χτύπησε. Η μητέρα του μαθαίνει το σοκαριστικό νέο. Ο Ρις πυροβολήθηκε. Οι προσπάθειες των γιατρών δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο μικρός έχασε τη ζωή του.
Οι δράστες είναι πιτσιρικάδες σε ποδήλατα, μέλη μιας συμμορίας, που άνοιξαν πυρ. Η αστυνομία ξεκινά τις έρευνες. Όσο εύκολο και να φαίνεται, τόσο δύσκολο είναι, σε μια κοινωνία τρομοκρατημένη από νεαρούς εγκληματίες, όπου το να μιλήσεις για ακόμα και ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα σημαίνει να γίνεις «ρουφιάνος» στα μάτια των ανθρώπων που βλέπεις κάθε μέρα στη γειτονιά και να ζεις μέσα στο φόβο. Ο τρόμος αυτός συνεχίζεται μέχρι σήμερα, όπως φαίνεται και από φετινό άρθρο του Γκάρντιαν.
Η ιστορία του Ρις συνεχίζεται και συγκλονίζει μια πόλη. Δεν θα πούμε πολλές λεπτομέρειες παραπάνω για το τι έγινε για να μη χαλάσουμε τελείως και την αφορμή γι’ αυτό το κείμενο. Τη μίνι-σειρά τεσσάρων επεισοδίων του ITV με τίτλο Little Boy Blue, που περιγράφει τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Όπως όλες οι αγγλικές αυτού του είδους (ειδικά μία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα) δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, αλλά απλά να καταγράψει τα όσα έγιναν, την αγάπη για το ποδόσφαιρο (που ουσιαστικά στοίχισε και τη ζωή στον πιτσιρικά), το δράμα μιας οικογένειας και την κατάσταση στο Λίβερπουλ. Ένας από τους βασικούς ρόλους ανήκει στον Στίβεν Γκρέιαμ που αν δεν σας λέει κάτι το όνομά του, είναι ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Αλ Καπόνε στο εξαιρετικό Boardwalk Empire (και έπαιξε και στο This is England). Ο Γκρέιαμ είναι σκάουζερ.
25 Αυγούστου 2007. Περίπου 38.000 φίλοι της Έβερτον γεμίζουν το Γκούντισον Παρκ για τον αγώνα της 3ης αγωνιστικής απέναντι στην Μπλάκμπερν. Οι γονείς του Ρις και ο αδερφός του βρίσκονται εκεί, ντυμένοι στα αγαπημένα μπλε της οικογένειας. Για να δώσουν ένα μήνυμα και να κάνουν μια έκκληση στον κόσμο της πόλης να πάρει θέση, να βγει μπροστά και να βοηθήσει τις έρευνες. Αντί για ενός λεπτού σιγή, ο Ρις χειροκροτείται από όλο το γήπεδο. Ο μικρός δεν θα δει ποτέ το γκολ του ΜακΦάντεν να ισοφαρίζει αυτό του Ρόκε Σάντα Κρουζ.
Όταν το Άνφιλντ έπαιξε τον ύμνο της Έβερτον, ανατριχιαστικές στιγμές
28 Αυγούστου 2007. Η Λίβερπουλ αντιμετωπίζει την Τουλούζ για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Το Άνφιλντ είναι γεμάτο κόκκινες φανέλες. Σχεδόν δηλαδή, γιατί υπάρχουν και τρεις μπλε. Μετά το Γκούντισον, ήρθε η ώρα του άλλου μισού της πόλης να αποχαιρετίσει τον Ρις. Οι γονείς του μικρού και ο αδερφός του πατάνε το χορτάρι του Άνφιλντ, οι αντίπαλοι χειροκροτούν και το… ανήκουστο γίνεται. Από τα μεγάφωνα του Άνφιλντ παίζεται το θέμα του Z Cars, ένα κομμάτι συνδεδεμένο με την Έβερτον, που με τα χρόνια έχει γίνει το δικό της You’ll never walk alone και συνοδεύει τους παίκτες στην είσοδο στο γήπεδο. Ο κόσμος συγκινημένος αποχαιρετά ένα παιδί της πόλης.
6 Σεπτεμβρίου 2007. Το σώμα του άτυχου Ρις παύει να χρειάζεται από την αστυνομία για την έρευνα, η οικογένειά του μπορεί να τον κηδεύσει. 2.500 άνθρωποι βρίσκονται έξω από τον καθεδρικό. Ντυμένοι στα μπλε με φανέλες της Έβερτον, αλλά και στα κόκκινα με φανέλες της Λίβερπουλ. Μέσα στην εκκλησία περίπου 1.000 άτομα. Το φέρετρο στα χρώματα της Έβερτον, με το σήμα της Έβερτον, διένυσε μια μεγάλη απόσταση για να φτάσει. Έκανε μόνο μία στάση. Έξω από το Γκούντισον Παρκ. Ο πατέρας κι ο αδερφός του με φανέλες της ομάδας και οι δυο θείοι του, ο ένας με κασκόλ της Λίβερπουλ το κρατούν. Παίκτες και παράγοντες των δύο συλλόγων παρόντες. Ο τότε αμυντικός των μπλε Άλαν Σταμπς διάβασε ένα κείμενο. Ο Ρις πηγαίνει στην τελευταία του κατοικία, οι έρευνες συνεχίζονται, η συνέχεια επί της οθόνης αν αποφασίσετε να δείτε τη σειρά ή στο Ίντερνετ με μια αναζήτηση.
Δέκα χρόνια μετά η μνήμη του Ρις παραμένει έντονη. Η Έβερτον δεν τον ξέχασε και τίμησε ξανά την μνήμη του πριν λίγο καιρό. Ο κόσμος συμμετείχε στα γυρίσματα της σειράς, παίζοντας… τον εαυτό στη σκηνή του Γκούντισον Παρκ. Ο μικρός δεν κατάφερε να γίνει ποδοσφαιριστής της Έβερτον, δεν κατάφερε να ζήσει τη ζωή που θα ήθελε, θα ήταν σήμερα σχεδόν 22. Ένωσε μια πόλη που ξέρει στα δύσκολα να γίνεται ένα ανεξάρτητα από τα χρώματα, έφερε τον κόσμο κοντά, αλλά δυστυχώς η εγκληματικότητα και τα προβλήματα στο Λίβερπουλ συνεχίζουν να υπάρχουν, μαζί τους κι η πιθανότητα να υπάρξουν νέοι Ρις στο μέλλον.
