Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η Σκιά του Θεού

Το κείμενο αυτό το γράφω μετά από διάφορες συζητήσεις και μετά από παράκληση του Γαργαντούα. Επειδή δεν ήταν απλώς η κουβέντα της εβδομάδας, αλλά λόγω ντόρου και χρημάτων, το ντίαλ του αιώνα, σίγουρα έχετε διαβάσει ένα τρισεκατομμύριο πράγματα για τη μεταγραφή του Νεϋμάρ από την Μπαρσελόνα στην Παρί Σεν Ζερμαίν. Επειδή το Σομπρέρο δεν είναι ειδησεογραφική σελίδα, εγώ – ως απεσταλμένος του σάιτ στη Βαρκελώνη – θα σας κάνω ένα ρεζουμέ του τι λεγόταν και γραφόταν όλες αυτές τις μέρες εδώ. Μαζί με την άποψή μου στο τέλος.

Ας ξεκινήσουμε από τη γαρνιτούρα. Πρώτος έμμεσος παράγοντας ήταν η διοίκηση της Μπάρσα. Έχω γράψει αρκετές φορές για το πόσο εξαρτημένη είναι η διοίκηση της Μπαρσελόνα από τους χορηγούς, από την εποχή Ρουσέλ και μετά. Αυτή τη φορά η χορηγοδουλεία (ας με συγχωρήσουν οι γκράμαρ νάζις) ξεπέρασε κάθε ρεκόρ. Επειδή το τουρ στις ΗΠΑ και τα φιλικά με τα άλλα τοπ μπραντς, ενός κλάσικο περιλαμβανομένου, είχαν την υπόσχεση του MSN, ο Νεϋμάρ όχι μόνο πήγε, αλλά έπαιξε και βασικός σε όλα, ακόμα και στο ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ πρακτικά είχε χαιρετήσει. Μετά από εκεί πήγε στην Κίνα για διαφημιστικό της εθνικής Βραζιλίας, αλλά και της Μπαρσελόνα. Μετά ήρθε, χαιρέτησε και πήγε Παρίσι. Επίσης, μη την ικανότητα στις διαπραγματεύσεις που έχει επιδείξει το δίδυμο Μπαρτομέου-Ρομπέρτ, ευτυχώς που είπαν «τη ρήτρα ή τίποτα» διότι αλλιώς ο Νευμάρ θα είχε πάει στο Παρίσι για δύο μπριός, τρεις κις Λοραίν, κρουασάν για όλη την ομάδα, εισιτήρια στη Ντίσνεϋλαντ και 5-6 χιλιάρικα.

Ένας άλλος εξωτερικός παράγοντας ήταν ο μπαμπάς Νεϋμάρ και ό,τι φέρνει αυτός μαζί του, δηλαδή οι προσωπικοί χορηγοί του παίχτη. Αυτός βρισκόταν συνεχώς με τη διοίκηση της Μπαρσελόνα όλες αυτές τις μέρες της σαπουνόπερας. Δε συναντήθηκε ποτέ με κάποιον της Παρί. Στην παρουσίασή του στο Παρίσι ο Νεϋμάρ ζήτησε από τον πατέρα του να τον στηρίξει στην απόφασή του όπως έκανε πάντα στη ζωή του και ας είχε διαφορετική άποψη. Είναι λοιπόν εμφανές ότι παρά το μεγάλο του νέο συμβόλαιο ο Νεϋμάρ είχε την οικονομική του δραστηριότητα βασισμένη στο μπρέντ νέιμ «Μπαρσελόνα». Οι χορηγοί ξέρουν ότι η Ισπανία και η Μπάρσα είναι μία σκηνή που ισάξιά της είναι μόνο η Αγγλία. Η Μπαρσελόνα μαζί με ένα κλειστό άλλο κλαμπ 6-7 συλλόγων είναι τελικοί προορισμοί, αγωνιστικά και οικονομικά. Η οπαδική τους βάση, η εικόνα τους, η απήχησή τους, οι αντιπαλότητές τους, όλα είναι αλλιώς σε Αγγλία και Ισπανία. Μπορεί τα λεφτά που έδωσε η Παρί να προκαλούν ίλιγγο, όμως αυτό είναι το κομμάτι του συμβολαίου και μόνο. Και στις σύγχρονες εποχές που το ποδόσφαιρο κινείται με όρους βιομηχανίας θεάματος, σε αυτό το επίπεδο, το συμβόλαιο είναι το 20-25% ων συνολικών εσόδων ενός παίχτη. Τα πολλά λεφτά είναι αλλού.

Τελευταίος εξωτερικός παράγοντας είναι η Ισπανία και η Βαρκελώνη. Ο Νεϋμάρ όταν ήρθε στη Βαρκελώνη έφτασε φορτωμένος με ένα κάρο σκάνδαλα από τη Βραζιλία, σε διοικητικό και ποινικό επίπεδο για φοροδιαφυγή. Οι διοικούντες της Μπάρσα έμπλεξαν με τις εταιρίες μάνατζερ, πράγμα που κόστισε στο σύλλογο έναν πρόεδρο (Ρουσέλ) και έναν αντιπρόεδρο και προκάλεσε έκτακτες εκλογές. Οι υποθέσεις στη Βραζιλία έκλεισαν πριν περίπου δυο βδομάδες, με κάποιες απαλλαγές και κάποια πρόστιμα. Στη Βαρκελώνη όμως τρέχουν κανονικά. Η υπόθεση της μεταγραφής του ξανάνοιξε κατά του συλλόγου, πλέον με κατηγορούμενο και τον Μπαρτομέου. Η καταβολή της ρήτρας τους έγινε από το Κατάρ. Όχι από την Παρί. Αυτό για να τη σκαπουλάρουν οι Γάλλοι από το Οικονομικό Φερ Πλέι. Δηλαδή να το σκοτώσουν. Ο Νεϋμάρ φεύγει όπως ήρθε, τέσσερα χρόνια μετά. Με πολύ κουβέντα για τα λεφτά. Κυρίως για το σκιώδες κομμάτι των διαδρομών τους.

Και στο αγωνιστικό τώρα, γιατί να φύγει; Είναι σε τοπ κλαμπ, πρωταγωνιστής, μέλος της καλύτερης επιθετικής τριάδας της εποχής, ίσως και της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Με τους άλλους δυο της τριάδας είναι φίλοι, κάνοντας παρέα συνεχώς εκτός γηπέδου. Οι υπόλοιποι συμπαίχτες του τον θέλουν στα αποδυτήρια για την ενέργεια που δίνει. Κάθε χρόνο διεκδικεί όλους τους τίτλους με αξιώσεις. Παίζει στην Ισπανία, που όπως αναφέραμε και παραπάνω, είναι τοπ προορισμός. Είναι διεκδικητής της Χρυσής Μπάλας. Τα χρήματα δεν ήταν θέμα στη Βαρκελώνη άλλωστε. Πέρυσι ανανέωσε και ήταν όλοι χαρούμενοι. Και να φύγει να πάει στη Γαλλία; Σε ένα πρωτάθλημα σαφώς κατώτερο; Με άλλους Βραζιλιάνους ναι, εντάξει, αλλά φτάνει; Από την ηλιόλουστη Βαρκελώνη όπου έχει τη θάλασσα δίπλα του, στο βροχερό Παρίσι; Εκτός αν ανακάλυψε ξαφνικά κάπου μεταξύ μοντέλων και μπιτς πάρτυ τον Προυστ, τον ιμπρεσιονισμό και την όπερα. Που δεν τον κόβω για τέτοιο.

Γι’αυτό το κομμάτι της μεταγραφής έγινε μεγάλη κουβέντα, με αφορμή και το κείμενο του Σιντ Λοβ στην Γκάρντιαν. Εδώ αξίζει να πούμε ότι η ίδια κουβέντα γινόταν από πριν στην Ισπανία, με τους αθλητικογράφους των μεγάλων πολιτικών εφημερίδων (Σημείωση: Αναφέρομαι στις Ελ Παΐς, Εκ Κονφιδενθιάλ, Ελ Μούνδο και Λα Βανγουάρδια. Οι αθλητικές εφημερίδες είναι εξαιρετικά προεδροκεντρικές για να είναι αξιόπιστες) να λένε το ίδιο πράγμα: η νύχτα του 6-1 ήταν η ρωγμή. Η ανατροπή ήταν δική του. Αυτός το πίστεψε, αυτός το γύρισε, η φωτογραφία όμως που έκανε το γύρο του κόσμου την επόμενη στιγμή ήταν αυτή του Μέσσι στην εξέδρα να χτυπάει το σήμα του συλλόγου. Εκεί κατάλαβε ότι εδώ νούμερο 1 δε θα είναι ποτέ. Όχι όσο υπάρχει ο… κοντός. Και ο Νεϋμάρ είναι φιλόδοξος, πολύ φιλόδοξος. Είναι το 10 της Βραζιλίας. Αυτό από μόνο του είναι μπόνους.

Τώρα που η μεταγραφή ολοκληρώθηκε υπάρχει μια ακόμα σημείωση. “Ο Νεϋμάρ έδειχνε πως είναι ηγέτης κάθε φορά που έλειπε ο Μέσσι”. Πιθανόν δεν είναι τυχαίο ότι οι φήμες για τη μεταγραφή και η όλη ιστορία ξεκίνησαν λίγο μετά την ανανέωση του Μέσσι. Για πολλά χρόνια ο Αργεντινός έλεγε ότι θα έπαιζε μέχρι το τελευταίο του Μουντιάλ στην Μπαρσελόνα και μετά θα γύριζε να κλείσει την καριέρα του στη Νιούελς. Ο Νεϋμάρ περίμενε προφανώς να δει αν αυτό θα ήταν το Μουντιάλ του 2018. Ένα χρόνο μπορούσε να περιμένει να γίνει ο διάδοχος στη Βαρκελώνη, πέντε χρόνια όχι. Τότε, εξ αποδείξεως έψαξε τη δική του ομάδα. Πήγε τελικά στην Παρί διότι η Παρί ήταν η μόνη που μπορούσε να πληρώσει τη ρήτρα του. Καμία Μάντσεστερ (από τις δυο) και καμία Τσέλσι. Η μόνη ήταν η Παρί. Δεν είναι Φίγκο όπως λένε κάποιοι εδώ. Δεν ψάχνει τίτλους που δε θα βρίσκει, δεν ψάχνει παραπάνω λεφτά. Καπετάνιος θέλει να γίνει. Όταν είχε έρθει, ο Γιόχαν Κρόιφ είχε πει: «Δεν χωράνε δύο καπετάνιοι στο ίδιο καράβι. Αγοράζοντας τον Νεϋμάρ, πρέπει να πωληθεί ο Μέσσι». Για άλλη μια φορά ο πατριάρχης είχε δει στο μέλλον.

Ο Νεϋμάρ ακολουθεί την αντίθετη πορεία από αυτή που έφερε στην κορυφή τον Ροναλντίνιο. Πλέον η κάθε επιτυχία ή αποτυχία θα είναι δική του. Μετά μπορεί να ξαναγυρίσει στη Βαρκελώνη, να αντικαταστήσει τον Κριστιάνο στη Μαδρίτη ή να πάει στην Αγγλία, αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν τώρα. Το μόνο για το οποίο κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει είναι ότι δεν είναι επαγγελματίας. Μέχρι τη μεταγραφή του ήταν άψογος στις υποχρεώσεις του με την Μπαρσελόνα, με μόνη εξαίρεση το πλάκωμα με τον Σεμέδο σε μία προπόνηση, που με την πίεση που είχε, προσωπικά μου φαίνεται λογικό. «Να της δώσω τους τίτλους που αξίζει» δήλωσε κατά την παρουσίαση του στο Παρίσι. Ξέρει που πήγε. Ξέρει πως θα είναι η ομάδα του Νεϋμάρ. Δε θα είναι κάποιο αρχικό σε αρκτικόλεξο. Δε θα είναι στη σκιά του “Θεού”.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Οι πέντε πιο ντροπιαστικές στιγμές της σεζόν so far

To ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από πανέμορφες εικόνες. Όπως έχουμε γράψει άλλωστε στο Sombrero, το ποδόσφαιρο είναι Τέχνη. Το έχουν περιγράψει σπουδαίες μορφές της λογοτεχνίας όπως ο Μάρκες, ο Γκαλεάνο και ο Καμύ και αν δε θέλετε να τους πιστέψετε (ή να τους διαβάσετε) απλά βάλτε ένα βίντεο με τα καλύτερα του Ζιντάν ή του Ρικέλμε […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο μισητός αλλά ξεχωριστός Ζοσέ Μουρίνιο

Αντιπαθώ τον Ζοσέ Μουρίνιο. Τον αντιπαθώ περισσότερο κι απ’όσο απεχθάνομαι τους Γερμανούς και τον Φαν Μπόμελ. Μισώ την κλάψα του, την ποδοσφαιρική του φιλοσοφία σε κάποια θέματα, την ατέλειωτη και συνήθως αδικαιολόγητη γκρίνια του, την απύθμενη εγωπάθεια του, την τακτική του προσέγγιση σε αρκετά μεγάλα παιχνίδια και περισσότερο απ’ όλα την τάση του να προσπαθεί […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

8 σχόλια σχετικά με το “Η Σκιά του Θεού”

  1. Ο/Η Prince Goro λέει:

    Πολύ ενδιαφέρον κείμενο.
    Κάπως έτσι κλείνει ο κύκλος της πιο “Ρεαλ-ίστικης” μεταγραφής που κάναμε ποτέ. Στο καλό και με τη νίκη, άντε τώρα να δούμε τον εκλεκτό που θα αγοραστεί με 430 εκατομμύρια, για να επενδυθεί μέρος των 800 εκατομμυρίων που πήραμε.
    “Τί να μου κάνουν εννιά δισεκατομμύρια” έλεγε κάποτε ο Χάρρυ Κλυνν σε εντελώς άλλο context αλλά θα βγει όπου είσαι, τουλάχιστον στις ποδοσφαιρικές μεταγραφές…

  2. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Κόντρα σε όλα τα τότε προγνωστικά, ο Μαραντόνα έφτασε στην κορυφή όταν έφυγε από την Μπάρσα για να πάει στη Νάπολι. Τότε ήταν που κατάφερε να πάρει τη θέση του Πλατινί ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο εκείνη την εποχή. Στην Μπάρσα ο κόσμος δεν τον αγάπησε ποτέ ολοκληρωτικά, ενώ είχε και άτυπο ανταγωνισμό εκ των έσω από τον Σούστερ.

    Αν ο Νεϊμάρ θέλει να αποκαθηλώσει τον Μέσι, πρέπει να πάει σε μια ομάδα που θα είναι αυτός το πρώτο βιολί. Μπορεί όμως πχ να κατακτήσει το CL με τη φανέλα της Παρί; Έχει τη φιλοδοξία να δοκιμάσει σε τόσο υψηλό βαθμό τις δυνάμεις του; Ή απλώς πηγαίνει στο Παρίσι μόνο και μόνο για να είναι πρώτος στο (ποδοσφαιρικό) χωριό και όχι δεύτερος στην πόλη; Εσύ τί πιστεύεις, Ραμόν;

    ΥΓ1: Μήπως έβαλε με κάποιο τρόπο το χεράκι της και η ίδια η Ουέφα στη μεταγραφή του Νεϊμάρ; Για να κάνει πιο απρόβλεπτο και ανταγωνιστικό το προϊόν της; Και για να διεισδύσει για τα καλά σε μία αναξιοποίητη, μέχρι τώρα, αγορά;

    ΥΓ2: Έχυσαν πάλι τα γνωστά κροκοδείλια δάκρυα τα ΜΜΕ για το κόστος της μεταγραφής του Βραζιλιάνου. Για να μπορέσουν να στρέψουν ξανά σε πιο «βολικούς» στόχους τη δυσαρέσκεια των φορολογούμενων σκλάβων. Αναρωτιέμαι πόσα να βγάζουν σε μία μέρα από παράγωγα, swaps, τόκους και άλλο αέρα κοπανιστό ο Σόρος και η υπόλοιπη συμμορία κοστουμαρισμένων αρπακτικών. Επίσης, αναρωτιέμαι τί θα γίνει με τα χρέη των εγχώριων εκδοτικών συγκροτημάτων και τηλεοπτικών καναλιών που αλλάζουν ιδιοκτησία αυτόν τον καιρό. Ό,τι έγινε και με τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής;

  3. Ο/Η Brazilakis λέει:

    Επιτέλους, μια σοβαρή προσέγγιση-ανάλυση. Χωρίς γελοίους λαϊκισμούς για τα παιδιά στην Αφρική, ηλίθια ρατσιστικά στερεότυπα για έθνη φραγκοφονιάδων κι αστεία μνημόσυνα ενός ρομαντισμού που δεν υπήρξε ποτέ. Επιτρέψτε μου, μόνο, να βάλω στην εξίσωση τρία θεματάκια. Η μεταγραφή ευοδώθηκε γιατί οι 3 εταιρείες (Μπάρτσα, Παρί, Νειμάρ) έχουν κοινό κύριο χορηγό, που έχοντας θησαυρίσει από την παλιά φανέλα θα το ξανακάνει με τη νέα. Αν η συγκεκριμένη πολυεθνική δεν ήθελε, δεν πήγαινε πουθενά ο παίκτης. Για κακή μας τύχη η μόνη ομάδα που μπορούσε να πληρώσει τη ρήτρα ντύνεται στην ίδια μπουτίκ. Μην ξεχνάμε ότι πριν 20 χρόνια αυτή έστειλε πακέτο τον Ρονάλντο στον Μοράτι. Επίσης το θέμα «παρεάκι» ίσως έχει κι άλλη ερμηνεία. Οι Βραζιλιάνοι δε δένονται με ομάδες, ούτε καν στη χώρα τους. Μόνο με την Εθνική. Οι παλιές εθνικές είναι τελειωμένες. Τα 3 τελευταία μουντιάλ τα κατέκτησαν χώρες που στηρίχτηκαν στον κορμό και το σύστημα εγχώριων συλλόγων (Γιούβε, Μπάρτσα, Μπάγερ). Περιμένω μ’ ενδιαφέρον να δω το σύστημα της νέας Παρί. Δε θα με παραξενέψει αν πίσω από το NCD, τρέχουν 3 μαντρόσκυλα όπως στη σελεσάο. Άλλωστε υπάρχουν ήδη. Ούτε αν αντί του Λούκας φύγει τελικά το Ντι. Δείχνει κουφό, αλλά δεν ξέρω τι κλειδιά θα δώσει στον Νέι ο κελεμπίας. Και τέλος, όσο κι αν μας πικραίνει, η μετακίνηση αυτή ήταν απόλυτα φυσιολογική. Είναι σαν τον άλτη που αφήνει ένα ύψος για πιο ψηλά. Στην Μπάρτσα ό,τι και να έπαιρνε θα ήταν ένας ακόμα. Η Παρί έχει τη φήμη λούζερ. Αν καταφέρει ευρωπαϊκή διάκριση, αυτός θα έχει πετύχει το ακατόρθωτο. Θα έχει αλλάξει τον ποδοσφαιρικό χάρτη, και η δόξα θα είναι όλη δικιά του, ακόμα κι αν μπαίνει στο γήπεδο μ’ ένα ποτήρι κακάτσα στο χέρι. Από τη στιγμή που έχει φιλοδοξία να φτάσει στην κορυφή, η Παρί είναι ο ιδανικός καμβάς για να ζωγραφίσουν τον θρίαμβό του. Αν δε τα καταφέρει… τι είχε τι έχασε…

  4. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Παιδιά ευχαριστώ για τα σχόλια. Δεσμεύομαι να σας απαντήσω σε όλους αναλυτικά την Παρασκευή που θα έχω παραπάνω χρόνο

  5. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Λοιπόν, λοιπόν. Όπως έχω ξαναπεί 1 από τους λόγους που δε γράφω συχνά είναι ότι δεν έχω το χρόνο ν’ απαντάω στα σχόλια & δεν το θεωρώ ευγενικό. Και τώρα ακόμα είπα Παρασκευή & καταφέρνω να σας απαντήσω Τρίτη.

    Ξεκινάω με τη σειρά @Prince Goro, από τη διοίκηση Ρουσέλ η Μπάρσα λειτουργεί με Μαδριλένικη λογική. Πράγμα που έφτασε σε απίθανα επίπεδα πέρυσι που αγοράστηκε με €30Μ αναπληρωματικός επιθετικός του Σουάρες, ενώ ο Μουνίρ δεν είχε θέμα να παίζει από τον πάγκο & αγοράστηκε & ο Ντίνιε, ενώ ο Καρμόνα πήγε στην Πορτογαλία. Ελπίζω, έστω από ανάγκη να επιστρέψουμε στην πολιτική “αγοράζω μόνο όταν δεν έχω κάτι στη Μασία”.

  6. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    @Μπρούνο Κόντι

    Συμφωνώ στις 2 πρώτες παραγράφους, τώρα βλέπω ότι είναι πολύ φιλόδοξος & θέλει να είναι πραγματικός & μοναδικός ηγέτης. Πιστεύω αυτό που έγραψα, ότι ήθελε να πάει κάπου να ηγηθεί μιας ομάδας & η Παρί ήταν η μόνη που μπορούσε να διαθέσει τα λεφτά τώρα. Αν ήταν πχ η Μάντσεστερ Σίτυ, σίγουρα θα πήγαινε εκεί αντί για Παρίσι.

    Τώρα η ΟΥΕΦΑ δεν την εμπόδισε, αλλά ως εκεί. Δεν μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό. Ακόμα & το ΦΦΠ λέει να ξοδεύει ένας σύλλογος το 60% των εσόδων του. Πάει λοιπόν η Κατάρ κάνει μια χορηγία €300Μ, ξοδεύουν τα €222Μ για τη ρήτρα του Νεϋμάρ & δεν υπάρχει κανένα θέμα.

    Για το οικονομικό κομμάτι, επειδή το συζητήσαμε & αυτό σε άλλη φάση, έτσι είναι η αγορά. Ο Νεϋμάρ ήδη σε 1 βδομάδα έχει μόνο από φανέλες επιστρέψει €85Μ. Το ποδόσφαιρο είναι σόου μπιζ εδώ & 25 χρόνια. Όπως η Μαντόνα παίρνει $100Μ για μία συναυλία, ο Ντε Νίρο παίρνει $50Μ για μια ταινία, έτσι οι τοπ κλας αθλητές αμείβονται ανάλογα. Αλλά μόνο για τους αθλητές γίνεται η κριτική “πώς παίρνουν τόσα λεφτά αυτοί”. Για τους άλλους είναι νορμάλ. Ο κάθε Νεϋμάρ φέρνει τα λεφτά πίσω, διότι εκτός από τον παίχτη πηγαίνει & το μπραντ μαζί του. Ναι, οκ, δεν είναι δίκαιο, αλλά λέγεται κανόνες αγόρας & είναι ο κόσμος που ζούμε.

  7. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    @Brazilakis

    Το θέμα εταιριών είναι πολύ σκιώδες. Η Κατάρ μπορεί να έφυγε από κεντρικός χορηγός της Μπάρσα αλλά παραμένει εδώ. Δεδομένα βοήθησε, αλλά τέτοιες μεταγραφές αν δε θέλει ο ίδιος ο παίχτης δε γίνονται ποτέ.

    Για το θέμα εταιριών μάλλον αξίζει ξεχωριστό κείμενο. Θα θυμίσω μόνο ότι ο Ρουσέλ είναι τώρα μέσα επειδή η εταιρία του, πριν γίνει πρόεδρος, εταιρία αθλητικού μάνατζμεντ, έχει μπλεχτεί σε ένα κάρο παρανομίες. Και είχε βάλει & το χεράκι της στη μεταγραφή του Νεϋμάρ από τη Σάντος στη Μπαρσελόνα.

    Ισχύει αυτό που λες για τον κορμό, αλλά δεν το βλέπω πώς μπορεί να γίνει στην ΠΣΖ με τους Βραζιλιάνους. Τα παραδείγματα που έφερες ήταν ομάδες αυτοχθόνων. Μπαρσελόνα->Ισπανία, Γιούβε->Ιταλία, Μπάγερν->Γερμανία. Με τους ξενομπάτες ζορίζει. Φυσικά βέβαια, αν πάρει το Μουντιάλ ή, πόσο μάλλον, το Τσ.Λ. με την Παρί παίρνει & τη Χρυσή μπάλα & έχει γίνει Θεός.

  8. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Ραμόν, εσύ συνέχισε να γράφεις και μη βάζεις άγχος αν και πότε θα απαντήσεις στα σχόλια. Απάντησες ανήμερα της Παναγίας. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Σ’ ευχαριστούμε.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *