O θαρραλέος Ρίνγκο και η βόλτα με τον Κλοπ

O 15χρόνος Ρίνγκο είχε βγει για την καθιερωμένη του -Σαββατιάτικη- βόλτα στην Albert Dock χαζεύοντας τον ποταμό Mersey. Το συνηθίζει κάθε Σάββατο πρωί εδώ και δύο χρόνια. Για να ηρεμεί. Να χάνεται στις σκέψεις του και να ξεχνά τα όποια του προβλήματα. Έστω και για λίγο. Σήμερα όμως είναι μια αρκετά διαφορετική μέρα. Σε λίγες ώρες η αγαπημένη του Λίβερπουλ θα υποδεχτεί την μισητή Γιουνάιτεντ και το άγχος είχε γεμίσει ήδη ολόκληρο το κορμί του νεαρού. Εισιτήριο για το γήπεδο δεν μπόρεσε να βρει, και τα λιγοστά χρήματα που βγάζει η μητέρα του δεν του επιτρέπουν να αγοράσει κάρτα διαρκείας στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα της -σύγχρονης- Πρέμιερ Λιγκ. Αυτό δεν ενοχλεί καθόλου τον ίδιο. “Θα αγοράσω το πρώτο μου διαρκείας όταν αποκτήσω τη δική μου δουλειά και θα βγάζω πολλά χρήματα” λέει συνεχώς στον κολλητό του, τον Ματ. Φανατικός και αυτός με τους κόκκινους. “Θα βοηθήσω και τη μάνα μου τότε. Το αξίζει”. Ο Ρίνγκο δεν γνώρισε πατέρα και η μητέρα του τού χάρισε το όνομα Ρίνγκο από τον ντράμερ των Beatles. Τόσο η Κάρεν (η μητέρα του) όσο και αυτός, λατρεύουν σε βαθμό υπερβολής τα “Σκαθάρια”. Αυτούς και τους Pink Floyd. Μάλιστα το αγαπημένο τραγούδι του Ρίνγκο δεν είναι κάποιο απ’ την πλούσια δισκογραφία των Beatles, αλλά το Fearless της μπάντας του Ρότζερ Γουότερς, για λόγους που είναι εύκολο να γίνουν αντιληπτοί για όσους έχουν ακούσει το εν λόγω τραγούδι. Έστω για μία, και μοναδική φορά.

Καθώς διασχίζει ήσυχος και μοναχικός τον δρόμο -με τις πρώτες αχτίδες του ηλίου να έχουν αρχίσει ήδη να ξεπροβάλλουν διστακτικά- ο Ρίνγκο θα δει από μακριά μια αρκετά γνώριμη φιγούρα. Έναν τύπο -η αλήθεια είναι- που μοιάζει κάπως χαμένος. Αρκετά αγχωμένος. Κλεισμένος για τα καλά στις σκέψεις του. Έχει τα χέρια στις τσέπες του ακριβού αθλητικού του μπουφάν και φορά αθλητικό καπέλο και γυαλιά μυωπίας. “Ρε λες” θα σκεφτεί και θα πλησιάσει μουδιασμένος. “Συγνώμη, εσείς είστε κύριε Κλοπ” θα ρωτήσει με -σχεδόν- τρεμάμενη φωνή και μάτια ορθάνοικτα σαν του παιδιού που βλέπει για πρώτη φορά τον ήρωά του. Η απάντηση είναι καταφατική και ο Γερμανός θα του προτείνει να περπατήσει στο πλάι του για μερικά μέτρα. Δείχνει να χρειάζεται παρέα. Κάποιον -τον οποιονδήποτε- για λίγα λεπτά της ώρας. Ο νεαρός θα δεχτεί και για τις επόμενες στιγμές θα νιώσει -έστω και όχι σε βάθος- το συναίσθημα που προκαλεί η πρώτη βόλτα πατέρα και γιου. Μια βόλτα που τόσο του έλειπε. Μια βόλτα και μια κουβέντα για τα πρώτα σοβαρά θέματα που αφορούν τα περισσότερα αγόρια σε αυτή την ηλικία. Σχολείο, έρωτες, μουσική, ποδόσφαιρο…

-Πως σε λένε, θα ρωτήσει ο Κλοπ

-Ρίνγκο κύριε…

-Ρίνγκο. Όπως τον ντράμερ; Τι περίεργο όνομα…Περίεργο αλλά ωραίο!

-Μάλιστα κύριε. Η μητέρα μου λατρεύει τους Beatles αλλά δεν ήθελε να μου χαρίσει κάποιο συνηθισμένο όνομα όπως Τζον και Πολ και το Τζωρτζ, που της αρέσει, της θυμίζει κάτι που την κάνει να κλαίει. Δεν ξέρω…

-Πως το βλέπεις σήμερα Ρίνγκο; Έρχονται ως φαβορί. Συγνώμη, δεν σε ρώτησα αλλά φαντάζομαι σου αρέσει το ποδόσφαιρο. Είσαι με εμάς ή με τους άλλους; Tους μπλε. Εκείνους που έκλεινε ο Σάνκλι τις κουρτίνες όταν -υποτίθεται- πως τους έβλεπε να παίζουν στον κήπο του σπιτιού του;

O μικρός χαμογέλασε. Ήξερε πολύ καλά την ιστορία και χάρηκε ακόμα περισσότερο που ένας Γερμανός που έχει μόλις δύο χρόνια στο Λίβερπουλ είχε προλάβει να μάθει λεπτομέρειες για την κόντρα με τους “άλλους”, τους “μπλε”. Εκείνους που δεν κερδίζουν ποτέ κάποιο τρόπαιο.

-Είμαι με την Λίβερπουλ κύριε και πιστεύω πως σήμερα θα τους διαλύσουμε. Το “παραμύθι” τελειώνει για την ομάδα του Ζοσέ και πιστεύω μάλιστα πως αν σκοράρουμε ένα γρήγορο τέρμα, μπορούμε να τους σκορπίσουμε. Ακόμα και 4-0 το βλέπω.

-Μακάρι να είχαν αυτό το σκεπτικό και οι παίκτες μου, σκέφτηκε ο Κλοπ και συνέχισε να περπατά και να τον ρωτάει διάφορα πράγματα. Η ώρα πλησίαζε 7 και σε λίγο θα έπρεπε να πάει να βρει τους συνεργάτες του για να βάλουν τις τελευταίες “πινελιές” στην τακτική της ομάδας. Το παιχνίδι του Άνφιλντ άλλωστε -σε όποια κατάσταση και να βρίσκονται οι ομάδες- θα είναι πάντα το σπουδαιότερο σε ολόκληρη την Βρετανία κι απ’ τα πιο σημαντικά σε ολόκληρο τον πλανήτη.

-Θεωρείς πως μαρκάρουμε καλά σε συνθήκες ζώνης; Προσπαθώ να το βελτιώσω εδώ και καιρό αλλά με τον Λόβρεν στην εντεκάδα -ως κύριο οργανωτή- γελάνε και τα δοκάρια στο Άνφιλντ.

-Κάνετε χιούμορ, αλλά γιατί δεν βάζετε τον Κλάβαν αφού ο Ντέγιαν δεν παίζει καλά;

-Νεαρέ μου προτιμώ να βάλω ένα κώνο με ροδέλες παρά τον Εσθονό. Τουλάχιστον ο κώνος θα τσουλάει όταν θα τον σπρώχνει κάποιος, άσε που μπορεί τυχαία να κόψει και καμιά μπαλιά καθώς θα περιφέρεται δεξιά και αριστερά. Έχεις ακούσει ξανά για Εσθονό ποδοσφαιριστή; Εγώ όχι. Και πριν προλάβεις να μου πεις ότι εγώ τον έφερα στην ομάδα, θα σου πω πως έγινε λάθος. Εγώ ήθελα τον Γιαν Μπράκερ, δεν τον έχεις δει φαντάζομαι. Ο Zέλικο -ο Μπούβατς- κατάλαβε λάθος και κάναμε πρόταση για τον Κλάβαν. Όταν το συνειδητοποιήσαμε ήταν πια αργά και για να αποφύγουμε το ρεζιλίκι, τον φέραμε στο Μέλγουντ.

-Εντάξει. Ούτε στο τοπικό τέτοια συνεννόηση. Τέτοια ρεζιλίκια όμως δεν κάναμε και φέτος το καλοκαίρι με τον Φαν Ντάικ της Σαουθάμπτον; Τουλάχιστον αυτόν θα τον πάρουμε τον Γενάρη. Έτσι δεν είναι;

-M’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι…

-Τι είπατε; Δεν σας άκουσα…

-Είναι να τον λυπάσαι τον Κλάβαν, λέω. Είναι να τον λυπάσαι…

-Ο κολλητός μου λέει πως χρειαζόμαστε έναν παικταρά σε κάθε θέση του άξονα. Ένα σούπερ κεντρικό αμυντικό όπως ήταν ο Κάρα, ένα φοβερό αμυντικό μέσο και κάποιο σπουδαίο επιθετικό των +30 τερμάτων. Συμφωνώ και εγώ μαζί του και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζετε να βάζετε τον Στάριτζ στην κορυφή. Είναι πιο σοφτ κι απ’ τον γυάλινο άνθρωπο σε εκείνη την ταινία με τον Σάμιουελ Τζάκσον και τον Μπρους Γουίλις. Την έχετε δει;

-Αυτό το τελευταίο το έχει γράψει και ο Γαργαντούας στο el sombrero  και μάλλον έχει δίκιο. Λες να βάλω βασικό σήμερα τον Ντάνι Ινγκς και να ψάχνονται όλοι; Θα προκαλέσω αίσθηση και ίσως μπερδέψω τον Μουρίνιο. Λογικά θα έχουν ξεχάσει την ύπαρξή του εκεί στο Μάντσεστερ. Τα ίδια είχε κάνει η Λίβερπουλ με τον Χάουαρντ Γκέιλ στο Μόναχο το ’81. Ήσουν αγέννητος ρε μπόμπιρα, μην κάνεις πως το ξέρεις. Την ταινία δεν την έχω δει, θα το κάνω όμως, υπόσχομαι.

-Δεν ξέρω κύριε. Δεν γνωρίζω από προπονητική. Εγώ μιλάω καθαρά απ’ την σκοπιά του απλού οπαδού. Εσείς είστε προπονητής και εσείς υποτίθεται ότι ξέρετε από τέτοια πράγματα. Τακτικές, συστήματα, μπλόφες και ταχυδακτυλουργικά κόλπα όπως αυτό που σκεφτήκατε μόλις με τον Ντάνι Ινγκς.

-Καλά και ‘μεις στο σπίτι. Όλα καλά…

(σιωπή λίγων λεπτών και πάλι)

-Πάντως να ξέρεις μικρέ μου φίλε. Οι καλύτερες μέρες για την ομάδα πλησιάζουν. Το νιώθω. Ξέρεις τo μικρό διήγημα του Καμύ “Οι μυγδαλιές”; Είναι απ’ τα πιο αισιόδοξα του. Σε αυτό κάπου γράφει: “‘Όταν έμενα στο Αλγέρι, έκανα πάντα υπομονή το χειμώνα, επειδή ήξερα πως σε μια νύχτα, μια μόνο κρύα και καθαρή νύχτα του Φλεβάρη, οι μυγδαλιές της κοιλάδας Ντε Κονσύλ θα γέμιζαν με άσπρα λουλουδάκια. Ένιωθα επιπλέον θαυμασμό να τα βλέπω σαν το εύθραυστο χιόνι που αντιστέκεται σ’ όλες τις βροχές και τους ανέμους της θάλασσας”. Έτσι δεν λέει και το τραγούδι της ομάδας; Προχώρα μπροστά ανάμεσα στον άνεμο και τις βροχές. Αυτό λοιπόν κάνω και εγώ. Έχω τόλμη, υπομονή και σκέφτομαι αισιόδοξα. Αυτό να κάνετε και εσείς. Εντάξει, 28 χρόνια δίχως πρωτάθλημα δεν είναι λίγα. Ρώτα όμως και τους οπαδούς του ΠΑΟΚ.

-Αυτός ο Καμύ κύριε είναι Αλγερινός; Έπαιξε για την εθνική του όπως ο Μαχρέζ ή έγινε Γάλλος όπως ο Ζιντεντίν Ζιντάν; Τον ΠΑΟΚ τον ξέρω. Είχε αγωνιστεί σε αυτούς και ένας δικός μας, ο Ελ Ζαρ. Από τότε, όπως μου έχει πει ο πατέρας του Ματ, οι Άγγλοι φοβούνται να πάνε ταξίδι στην Θεσσαλονίκη…

Ο Κλοπ γέλασε και άρχισε να προσπαθεί -μάταια- να θυμηθεί ποιος στο καλό είναι αυτός ο Ελ Ζαρ…

(σιωπή μερικών λεπτών και πάλι)

O Γερμανός έβγαλε ένα μικρό iPad και άφησε να ξεχυθούν κάποιες μελωδίες των Liverpool Express φέρνοντας στο μυαλό του τον Ντίντι τον Χάμαν με τη φανέλα της Λίβερπουλ να οργανώνει -και να οργώνει- στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Καθώς έπαιζε το Dreamin’, έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια και “ονειρεύτηκε” μια άνετη επικράτηση στο παιχνίδι του Άνφιλντ, έπειτα σταμάτησε να αγοράσει δύο καφέδες. “Αν δεν πιω καφέ τα επόμενα λεπτά θα με πάρει ο ύπνος όρθιο στο δρόμο” είπε χαμηλόφωνα ο Κλοπ, με τον Ρίνγκο να φέρνει στο μυαλό του εικόνες απ’ τον πάγκο των “κόκκινων”. “Έχεις χρήματα να με κεράσεις έτσι;” είπε με σοβαρότητα στον νεαρό. “Αστειεύομαι! Ο καθένας τα δικά του”. Ένα μειδίαμα ζωγραφίστηκε αμέσως στο πρόσωπο του νεαρού, ίδιο με αυτό που κάνουν τα χείλη του όταν βλέπει τον Βαινάλντουμ να βγάζει κάθετη μπαλιά. “Το εννοώ” είπε ο Κλοπ “Το έχω σε κακό να κεράσω πριν από αγώνα”.

-Δεν θέλω κάτι. Αλήθεια.

-Καλά. Θα ήθελες τουλάχιστον δύο εισιτήρια για το Kop; Να πας με τον κολλητό σου τον Ματ, αν θες.

Ο κόσμος σταμάτησε για μια στιγμή, καθώς ο διάσημος προπονητής της Λίβερπουλ έβγαλε από το μπουφάν του τα δύο εισιτήρια. Τα μάτια του Ρίνγκο γέμισαν με χαρά και στο πρόσωπό του σχηματίστηκε ένα μεγάλο και αληθινό χαμόγελο. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο από το χαμόγελο ενός παιδιού; O Γιούργκεν Κλοπ έγινε σε ένα δευτερόλεπτο ο ήρωας του. Ο απόλυτος ήρωας του.

-Σας ευχαριστώ. Δεν έχω λόγια, ειλικρινά. Είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ.

-Μην με ευχαριστείς. Χάρηκα πολύ την κουβέντα μας και αν τύχει ποτέ να με δεις ξανά, να μου μιλήσεις. Να ευχαριστηθείς το παιχνίδι και να φωνάξεις όσο μπορείς σήμερα. Θα τους κερδίσουμε. Στο υπόσχομαι.

Ο Κλοπ έφυγε χαμογελαστός. Ο Ρίνγκο κρατούσε τα εισιτήρια όσο πιο σφιχτά μπορούσε και ξεκίνησε τρέχοντας για το σπίτι του Ματ. Ποιος να το πιστέψει όλο αυτό; Ο Ρίνγκο είχε εισιτήρια για το σπουδαιότερο παιχνίδι της σεζόν (μέχρι το επόμενο) στο πέταλο των φανατικών. Και θα πήγαινε εκεί με τον καλύτερό του φίλο. Τι πιο ωραίο απ’ αυτό; Στις 12:30 ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη. Οι δύο φίλοι ξελαρυγγιάζονταν τραγουδώντας το YNWA αγκαλιασμένοι και ο Ρίνγκο έψαχνε να βρει τον Ινγκς στο γήπεδο. “Δε τον έβαλε τον Ντάνι” θα σκεφτεί, καθώς βλέπει το πρώτο σλάλομ του μικρού μάγου, του Κουτίνιο. Ο Κλοπ φωνάζει έξαλλος τον Χέντερσον να καλύψει τα πάντα μπροστά απ’ τους δύο στόπερ. Ο Μουρίνιο διαμαρτύρεται με αυτό το ειρωνικό του βλέμμα προς τον τέταρτο. Ο κόσμος τον “στολίζει” με πολλά όμορφα λόγια που μπορείς να ακούσεις μόνο σε κάποιο γήπεδο. “Μα καλά πόσο ογκώδης είναι ο Λουκάκου” θα πει ο Ματ στον Ρίνγκο. Η αναμέτρηση μυρίζει ήδη μπαρούτι. Ο κόσμος συνεχίζει να τραγουδά κι απ’ τις δύο πλευρές. Σέντρα από τα δεξιά. Γκολ!