Φίδια, μαχητικά αεροσκάφη και σεισμοί: Η επιστροφή του Περού
Το ποδόσφαιρο έχει κερδίσει την αγάπη του κόσμου στις περισσότερες χώρες του πλανήτη αλλά όπως έχουμε πει κάμποσες φορές στο παρελθόν, παραφράζοντας τη γνώριμη Σαλονικιώτικη ρήση, “σαν τη Λατινική Αμερική δεν έχει”. Τα παραδείγματα άλλωστε είναι αμέτρητα. Αυτή είναι μια διαπίστωση που σίγουρα θα έκαναν και οι άτυχοι Νεοζηλανδοί που βρέθηκαν αυτές τις μέρες στη Λίμα του Περού, για το δεύτερο παιχνίδι μπαράζ που θα έκρινε την ομάδα που θα ταξιδέψει το καλοκαίρι στη Ρωσία.
Όπως είναι εύκολα κατανοητό, το ζευγάρι Περού-Νέα Ζηλανδία είχε εξ αρχής ένα μεγάλο φαβορί. Οι Περουβιανοί μπορεί να έχουν να εμφανιστούν σε Μουντιάλ από το 1982 αλλά το επίπεδο τους απέχει αρκετά από αυτό των άπειρων αντιπάλων τους. Αυτή η διαφορά φαίνεται ακόμα και στην πορεία των δυο ομάδων μέχρι τα μπαράζ. Την ώρα που το Περού έδινε 18 μάχες για μια θέση στην πρώτη 5αδα με αντιπάλους όπως η Βραζιλία, η Ουρουγουάη, η Αργεντινή, η Κολομβία και η Χιλή, οι Νεοζηλανδοί άνετοι και ωραίοι αντιμετώπιζαν παγκόσμια… μεγαθήρια, όπως είναι τα Φίτζι, η Νέα Καληδονία και τα Νησιά Σολομώντα.
Η ποιοτική απόσταση των δυο ομάδων όμως μειώθηκε αισθητά λίγες μέρες πριν, όταν ο Πάολο Γκερέρο βρέθηκε θετικός σε παλιότερο έλεγχο ντόπινγκ. Χωρίς τον αρχηγό και ηγέτη του, το Περού δεν κατάφερε να διασπάσει την άμυνα των Νεοζηλανδών στο πρώτο ματς και το τελικό 0-0 πρόσθεσε επιπλέον άγχος στο φαβορί του ζευγαριού. Έτσι, και με το φόβο πως η ομάδα του μπορεί τελικά να αυτοκτονήσει και να κλωτσήσει αυτή την τεράστια ευκαιρία να βρεθεί σε ένα Μουντιάλ για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια, ο απλός λαός ανέλαβε δράση. Και όχι μόνο ο απλός λαός.
Το μαρτύριο για την αποστολή της Νέας Ζηλανδίας ξεκίνησε πριν καν πατήσει το πόδι της στο έδαφος του Περού. Μετά από μια κουραστική πτήση 11,5 ωρών ως το Μπουένος Άιρες, οι ‘All Whites’ (Ολόλευκοι) μπήκαν στο δεύτερο αεροπλάνο που θα τους μετέφερε στη Λίμα, μια πτήση διάρκειας 4 ωρών υπό κανονικές συνθήκες. Αλλά όταν μια χώρα τρελαμένη με το ποδόσφαιρο έχει να παίξει σε Μουντιάλ τόσα πολλά χρόνια, οι συνθήκες μόνο φυσιολογικές δεν είναι κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς από το γεγονός ότι ο Υπουργός Εργασίας ανακοίνωσε πως αν η ομάδα προκριθεί στο Μουντιάλ η επόμενη μέρα θα είναι αργία, ως εθνική γιορτή, για να έρθει λίγο μετά ο Υπουργός Παιδείας και να διευκρινίσει ότι και τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά. Ή και από το γεγονός ότι όλες οι ομάδες της χώρας είχαν βάλει τα χρώματα της εθνικής σαν εικόνα στον λογαριασμό τους στο twitter.
Πίσω στο ατέλειωτο ταξίδι των Νεοζηλανδών, ο πύργος ελέγχου του αεροδρομίου ενημέρωσε τον πιλότο πως δεν μπορεί να προσγειωθεί “λόγω νέων περιορισμών στις αφίξεις του αεροδρομίου” (* διακριτικό γέλιο *), αναγκάζοντας τον να κάνει κύκλους στον αέρα για αρκετή ώρα, πριν κάνει τελικά μια στάση εκτός προγράμματος σε ένα άλλο κοντινό αεροδρόμιο. Όλη αυτή η… απρόοπτη διαδικασία είχε ως αποτέλεσμα να φτάσει η αποστολή κατάκοπη στη Λίμα με πάνω από 3 ώρες καθυστέρηση.
Η συνέχεια δεν ήταν πολύ καλύτερη. Όση ώρα ο προπονητής και ο βοηθός του μιλούσαν με τους δημοσιογράφους, οι παίκτες επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο που τους περίμενε για να τους πάει στο ξενοδοχείο. Όταν ο προπονητής και ο βοηθός τέλειωσαν με τις δηλώσεις και έφτασαν στο ξενοδοχείο με ταξί ανακάλυψαν ότι το πούλμαν ήταν ακόμα στο δρόμο! Όπως έμαθαν αργότερα από τους παίκτες ο χαλαρός οδηγός δεν πέρασε ποτέ τα 35 χλμ/ώρα, κάνοντας μια διαδρομή 20 χιλιομέτρων να διαρκεί πάνω από 45 λεπτά (* νευρικό γέλιο*).
Οι ταλαιπωρημένοι και εκνευρισμένοι πλέον παίκτες κατάφεραν να φτάσουν στα δωμάτια τους μετά τη 1 τη νύχτα κι όταν επιτέλους μπόρεσαν να ξαπλώσουν μετά από μια ολόκληρη μέρα ταξιδιού, συνειδητοποίησαν ότι για το Περού ο αγώνας αυτός είχε ξεκάθαρο χαρακτήρα: “Ή εμείς ή κανείς”. Λίγο μετά τις 3 τη νύχτα, έκαναν την εμφάνιση τους στον ουρανό μπροστά ακριβώς από το ξενοδοχείο δεκάδες πυροτεχνήματα (γιατί το να πας απλά απ’έξω και να φωνάζεις συνθήματα ή να πατάς κόρνες είναι πλέον πολύ κλασικό και μέινστριμ), σηκώνοντας στο πόδι όχι μόνο τους πελάτες αλλά και όλη την περιοχή.
Η ταλαιπωρία των φιλοξενούμενων συνεχίστηκε φυσικά και την επόμενη μέρα. Πηγαίνοντας για την προπόνηση το λεωφορείο που τους μετέφερε έκανε, ξανά, απελπιστικά πολλή ώρα για να φτάσει στο γήπεδο (αρκετοί από τους επιβαίνοντες υποψιάζονται ότι ο οδηγός δεν διάλεξε την πιο σύντομη διαδρομή) ενώ όταν έφτασε σ’αυτό, παράτησε ουσιαστικά τους παίκτες απ’έξω καθώς η είσοδος που είχε επιλέξει – και η οποία, περιέργως, ήταν άλλη απ’αυτή που είχε μπει λίγες ώρες πριν το πούλμαν του Περού – ήταν πολύ χαμηλή και το πάνω μέρος του οχήματος δεν χωρούσε! Μετά από αυτό το απρόοπτο ακολούθησαν άλλα 30 λεπτά εκνευριστικής αναμονής γιατί, όλως τυχαίως, ο υπεύθυνος του γηπέδου είχε χάσει τα κλειδιά (* νευρικό γέλιο πιο δυνατό *).
Την ίδια ώρα έξω ακριβώς από το γήπεδο συγκεντρωμένοι οπαδοί περίμεναν σε ουρές 500 μέτρων (που είχαν στηθεί από το προηγούμενο βράδυ) για να παραλάβουν τα τελευταία εισιτήρια που είχαν κερδίσει από εθνική λοταρία. Ανάμεσα τους και ένα ζευγάρι που είχε έρθει για τον αγώνα από μια πόλη 900 χιλιόμετρα μακριά.
Δίπλα τους ακριβώς κάποιοι σαμάνοι και αυτοαποκαλούμενοι μάγοι, είχαν αραδιάσει στο πεζοδρόμιο φωτογραφίες των δυο ομάδων, έριχναν πάνω τους διάφορα ‘μαγικά’ υγρά και θειάφι και εκστόμιζαν αρχαίες κατάρες προς αυτές των Νεοζηλανδών, τις οποίες συχνά-πυκνά τρυπούσαν με καρφίτσες. Ένας εξ αυτών, περνώντας σε άλλο επίπεδο βουντού, κρατούσε ένα φίδι το οποίο και πίεζε προς τις εικόνες των κακόμοιρων φιλοξενούμενων, απαγγέλοντας ταυτόχρονα ‘ευχές’ που σίγουρα δεν βγήκαν από κάποιο εγχειρίδιο για το Fair Play. Και η μαγεία (όλων των ειδών) δεν σταματάει εδώ.
Οι ταλαιπωρημένοι, νευριασμένοι και πιθανόν λίγο φοβισμένοι παίκτες επέστρεψαν στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούν, έχοντας πάντα στο μυαλό το ενδεχόμενο να τους περιμένουν εκεί οι ντόπιοι με χειροβομβίδες μια νέα παρτίδα πυροτεχνημάτων. Τελικά έπεσαν έξω, αφού για άλλη μια φορά η έμπνευση των Περουβιανών ξεπέρασε τις προσδοκίες. Σύμφωνα με τις καταγγελίες των ανθρώπων της Νέας Ζηλανδίας, τρία μαχητικά αεροσκάφη πετούσαν για ώρα πάρα πολύ χαμηλά πάνω από την περιοχή που βρίσκεται το ξενοδοχείο, προκαλώντας αναστάτωση στους πάντες. Για να σιγουρευτούν και οι τελευταίοι αθώοι παρατηρητές πως τα αεροπλάνα δεν πέρασαν τυχαία από εκεί τη συγκεκριμένη ώρα και μέρα, στο κάτω μέρος τους ήταν γραμμένο το σύνθημα “Vamos Peru” (* υστερικό γέλιο πλέον*).
Μετά απ’όλα αυτά, η εξέλιξη του αγώνα δεν μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική. Οι Περουβιανοί φίλαθλοι γέμισαν το γήπεδο μερικές ώρες πριν τη σέντρα (για την ακρίβεια, οι πρώτοι άρχισαν να μαζεύονται και να τραγουδάνε έξω απ’αυτό από το πρωί, 12 ώρες πριν το ματς!) και οι παίκτες στρίμωξαν τους Νεοζηλανδούς στα καρέ τους από το πρώτο λεπτό, έχοντας δοκάρι μόλις στο 2′. Το 1-0 ήρθε κάπου στα μισά του ημιχρόνου και πανηγυρίστηκε τόσο έξαλα που αρκετές εφαρμογές που ανιχνεύουν σεισμικές δονήσεις έστειλαν ειδοποίηση για χτύπημα του ‘Εγκέλαδου’ με επίκεντρο τη Λίμα, αναγκάζοντας το Σεισμολογικό Κέντρο να βγάλει διευκρινιστική ανακοίνωση! Το δεύτερο γκολ στην επανάληψη έδιωξε το άγχος όλων κι από εκεί και μετά ξεκίνησε ουσιαστικά το μεγάλο πάρτι, που κρίνοντας από τις αντιδράσεις όλων στη χώρα αυτές τις μέρες δεν προβλέπεται να τελειώσει σύντομα.
Το Περού επέστρεψε στη μεγαλύτερη γιορτή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου μετά από πάρα πολλά χρόνια και μια ολόκληρη γενιά θα ζήσει για πρώτη φορά την εμπειρία της συμμετοχής σε ένα Μουντιάλ. Το εμπόδιο των Νεοζηλανδών δεν ήταν εξ αρχής κάτι το ιδιαίτερο αλλά δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι για την πρόκριση αυτή μόχθησαν χιλιάδες Περουβιανοί, εντός αλλά και εκτός γηπέδου.
Η ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας απέκτησε μια νέα χρυσή σελίδα με τα φετινά κατορθώματα της παρέας του Γκερέρο και του Φαρφάν αλλά για όσους αγαπάνε το πάθος και τη μούρλα της Λατινικής Αμερικής όλα αυτά τα άκρως γραφικά και κωμικοτραγικά γεγονότα που έγιναν πριν σφυρίξει ο διαιτητής για πρώτη φορά (τα οποία, βέβαια, ανάλογα με την οπτική του παρατηρητή μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμα και ντροπιαστικά, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του αντιπάλου) παραμένουν το αλατοπίπερο, που δίνει επιπλέον νοστιμιά στο ομορφότερο παιχνίδι του κόσμου.
23 σχόλια σχετικά με το “Φίδια, μαχητικά αεροσκάφη και σεισμοί: Η επιστροφή του Περού”
μεγαλη μαγκια μπραβο στους απλυτους τους περουβιανους…. αμα τρωγαν καμια τιμωρια απο την φιφα θσ τους εμπαινε το αβγο στο πατο… μακαρι να αποκλειστουν με διαασυρμους γιατι η προκριση δεν παιχτηκε για αυτο
Όσο και να γουστάρω το οπαδικο πνεύμα και την ανάγκη να γυρίσεις το ματς προς τα εσένα, εν τέλει είναι παντελώς άδικο. Έτσι νικάω κι εγώ, που λέει ο λόγος. Ομάδες τιμωρούνται για πολύ λιγότερα κι αν η FIFA είναι καθόλου δίκαια (δεν είναι), θα είχε βάλει πρόστιμα και τιμωρίες, κι ορθώς.
Τέλος πάντων. Αντε τώρα να τα βάλεις με Νότια Αμερική όταν πρόκειται για ποδόσφαιρο… Αλλά η ικανότητα θα φανεί στα ζόρια μετά.
Ρε μάγκες οκ δεν λέω. Όλοι γουστάρουμε λατινοαμερικάνικη τρέλα, όλοι γουστάραμε που είδαμε τον Πάολο Γκερέρο να σκοράρει εκείνο το φάουλ με την Κολομβία και ίσως και να γουστάραμε να βλέπαμε τους Περουβιανούς να κάνουν αυτά τα καραγκιοζιλίκια σε κάποια ομάδα στυλ Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά στη Νέα Ζηλανδία; Στη Νέα Ζηλανδία; Λίγο ντροπή ρε παιδιά. Μιλάμε για μια ομάδα που είναι 119η στα ranking, μια ομάδα που δεν έχει ουσιαστικά επαγγελματικό ποδόσφαιρο, μια ομάδα που είχε 10% πιθανότητες να περάσει (5% με τον τραυματισμό του Γουντ που δεν μπορούσε να ξεκινήσει βασικός). Αυτά που έγιναν χτες δεν ήταν μαγκιές, ήταν ξεφτίλα, ειδικά από τη στιγμή που στο πρώτο ματς δεν έγινε τίποτα (πλην μιας επίθεσης σε ένα Περουβιανό τηλεοπτικό σταθμό). Και ξαναλέω, να το έκαναν σε μια ομάδα που έχει προκαλέσει ή έχει κάνει τα ίδια να το καταλάβω. Αλλά στους Νεοζηλανδούς; Ξεφτίλα.
Τέλος πάντων, ρόδα είναι και γυρίζει.
Σκόπευα να γράψω κάτι νοηματικά συγγενές με των πάνω, με την ίδια τοποθέτηση.
Ξεφτιλίκια. Ειδικά εκεί με τα αεροπλάνα με έπιασαν γέλια, αλλά σε φάση ”πόσο γ******ς είσαστε”.
Καμιά απολύτως συμπάθεια, μακάρι 4-4-2 α λα ελληνικά.
Ας ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι τα όσα έγιναν δεν είχαν σχέση με τον αντίπαλο και το όνομα του. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος και πολύ μεγαλύτερος και ήταν η επιστροφή στο Μουντιάλ.
Από εκεί και πέρα, φυσικά και είναι γραφικά και ίσως και λίγο ντροπιαστικά (για εμάς τους Ευρωπαίους) ως ένα βαθμό τα όσα έγιναν, αλλά δεν μπορώ να βρω τίποτα που να μπορεί να επιφέρει ποινή από τη ΦΙΦΑ ή οτιδήποτε που να ξεφεύγει από τον ‘ψυχολογικό πόλεμο’. Ούτε ένδειξη βίας υπήρχε πουθενά, ούτε πέσιμο έφαγαν οι αντίπαλοι, ούτε τίποτα. Όσο υπερβολικά δηλαδή φαίνονται όλα αυτά που έκαναν οι Περουβιανοί για κάποιον Ευρωπαίο άλλο τόσο υπερβολική είναι και η αντίδραση ότι πρέπει να τιμωρηθούν επειδή κάποιοι δεν άφησαν τους Νεοζηλανδούς να κοιμηθούν ή επειδή άργησε να ξεκινήσει μισή ώρα η προπόνηση τους.
Τέλος επιστρέφοντας λίγο στον αντίπαλο, σίγουρα οι Νεοζηλανδοί είναι οι άτυχοι και οι καημένοι της υπόθεσης αλλά αν το δεις σε βάθος, συγγνώμη κιόλας, αλλά δεν συγκρίνεται ο μόχθος που έριξαν για να φτάσουν εκεί, οπότε το όποιο ψυχολογικό αντιστάθμισμα από τον παράγοντα έδρα δεν μου φαίνεται και τόσο τραγικό ή κατακριτέο. Όταν ο ένας έπαιζε στα 3000 μ. στο Εκουαδόρ και μέσα στην ‘κόλαση’ του Μπομπονέρα με την Αργεντινή να καίγεται για τη νίκη, ο άλλος έπαιζε φιλικά με τα Φίτζι και με 6 αγώνες έφτανε μια ανάσα από το Μουντιάλ.
Φυσικά δεν φταίνε αυτοί για το σύστημα διεξαγωγής αλλά συγγνώμη, δεν μπορώ να τους λυπηθώ που στο μοναδικό σοβαρό ματς που έπρεπε να δώσουν ο αντίπαλος προσπάθησε απλά να επηρεάσει την ψυχολογία τους.
Duendes το πώς έφτασαν εκεί οι ομάδες δεν έχει καμία σημασία στο σχολιασμό της εν λόγω ιστορίας. Καμία σημασία. You can only beat what you have in front of you.
Και ναι, είναι υπερβολικό ίσως το να ζητάς τιμωρίες, αλλά σκέψου την κλάψα που θα έριχναν οι Περουβιανοί (και οι κάθε Περουβιανοί) αν οι Νεοζηλανδοί πήγαιναν 3 η ώρα στον πάνω όροφο του ξενοδοχείου και ξεκινούσαν για μία ώρα να κάνουν χάκα, η αν αμολούσαν καμια δεκαριά kiwi στα αποδυτήρια, ή αν δεν έδιναν άδεια προσγείωσης και τους έστελναν ξέρω εγώ στην Τασμανία. Ούτε βία θα υπήρχε, ούτε τίποτα. Τις ψευτομαγκιές οι Περουβιανοί θα ήταν καλό να τις κάνουν εκεί που πρέπει, σε χώρες δηλαδή με το αντίστοιχο mentality, όχι στους Νεοζηλανδούς που είναι μια μικρή ομάδα και δεν πρόκειται να κάνει κάτι αντίστοιχο.
Καλή τύχη στους Περουβιανούς, αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να δούνε και την άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή δηλαδή που είδε η Ουρουγουάη το 2005 για τις μαγκιές που έκανε το 2001 🙂
Ευτυχώς ή δυστυχώς εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τόσο να μπω στα παπούτσια του καθενός και να δω τι θα έκανε σε αντίστοιχη περίπτωση. Αν οι Περουβιανοί κλαιγόταν σε κάτι αντίστοιχο είναι δικό τους πρόβλημα, σίγουρα δεν θα τους υπερασπιζόμουν γι’αυτό.
Βλέπω τον αγώνα σαν εξωτερικός παρατηρητής και όταν το θέμα μου σ’αυτόν είναι κυρίως το δίκαιο ή το άδικο, δεν γίνεται να αφήσω απ’έξω τα δεδομένα που οδήγησαν τις συγκεκριμένες ομάδες σ’αυτό το μπαράζ.
Επιμένω ότι για μένα υπάρχει τεράστια υπερβολή στην όλη συζήτηση, λες και κινδύνεψαν έστω και λίγο οι παίκτες ή έγινε κάποια τρομερή καφρίλα. Το ‘χειρότερο’ (γελάω και μόνο που το γράφω) απ’όλα ήταν που τους ξύπνησαν για λίγο μέσα στη νύχτα, κάτι που φυσικά έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές παντού (πριν λίγους μήνες έγινε στο Νάπολι-Ρεάλ). Γραφικότητες είναι αυτά, όχι πράξεις τρομοκρατίας.
Όσο για τα περί Νέας Ζηλανδίας έχω απαντήσει πιο πάνω. Ο ψυχολογικός πόλεμος χωρίς ακρότητες είναι μέσα στο παιχνίδι, ειδικά όταν το έπαθλο είναι τόσο μεγάλο. Με αυτή τη λογική έπρεπε να μη φωνάζουν καν στο γήπεδο οι Περουβιανοί, να μη γιουχάρουν, να μη βρίζουν, να μη σφυρίζουν γιατί οι αντίπαλοι είναι άλλου στυλ.
Διαφωνώ κάθετα με το σχόλιό σου περί μπαράζ. Η Νέα Ζηλανδία μπορεί να έπαιζε φιλικά (άσχετα αν έχει χάσει πολλές φορές από τα διάφορα νησιά που την περιτρυγιρίζουν) αλλά το γεγονός ότι από την ομοσπονδία της δεν περνάει καμία ομάδα απευθείας την καθιστά σχεδόν αυτομάτως μόνιμο σάκο του μποξ. Έχει επίσης τεράστια έλλειψη επίσημων παιχνιδιών καθώς μετά το Confederations έπαιξε μόνο 2. Δεν υπάρχει κανένα πλεονέκτημα στους Νεοζηλανδούς.
Ο ψυχολογικός πόλεμος χωρίς ακρότητες φυσικά και είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά όταν καταλήγεις να φέρνεις την Πολεμική Αεροπορία για να μην κοιμηθούν οι φιλοξενούμενοι τότε το έχεις πάει σε άλλο επίπεδο.
Διαφωνούμε αλλά συνεχίζουμε 🙂
Σχετικό το σάκος του μποξ, όταν για να πας στο Μουντιάλ ουσιαστικά πρέπει να κάνεις μια υπέρβαση όλη κι όλη ενώ οι άλλοι σφάζονται 2 χρόνια με μεγαθήρια. Και κάποιες φορές δεν χρειάζεται καν υπέρβαση. Το 2010 πήγαν στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής κερδίζοντας τα Φίτζι και παίζοντας μπαράζ με το… Μπαχρέιν. Δηλαδή έλεος.
Και κατηγορούμε τους Περουβιανούς που οι περισσότεροι δεν έχουν δει το Περού σε Μουντιάλ στη ζωή τους γιατί απλά τους ξύπνησαν ένα μισάωρο μέσα στη νύχτα ή γιατί ο οδηγός πήγαινε αργά στο δρόμο. Ναι, συμφωνώ στο “άλλο επίπεδο” αλλά απλά άλλο επίπεδο γραφικότητας. Τίποτα παραπάνω, τίποτα τραγικό.
Όπως και να’χει, εννοείται πως απόψεις είναι αυτές. Ο καθένας έχει τη δικιά του οπτική. Μακάρι πάντως να εκπληρωθεί η ευχή σου και να βρεθεί κάποιος να κάνει ακόμα ‘χειρότερα’ στους Περουβιανούς κάποια στιγμή, για να έχουμε να ασχολούμαστε και να διασκεδάζουμε, εμείς που πεθαίνουμε για τέτοιες γραφικότητες. 🙂
Εγώ συμφωνώ με τον Thanosleeds και διαφωνώ με κάποιον που προσπαθεί να στηρίξει καφρίλες (γιατί καφρίλες έκαναν).
Το αν έχουν γίνει και αλλού ουδόλως με ενδιαφέρει.
Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια σομπρερίστας διαφωνώ κάθετα με άποψη σας, άρθρο σας μέχρι εκεί που δεν πάει.
Το πώς το παρουσίασες με ενόχλησε και δεν συμβαδίζει με τα πιστεύω του σομπρέρο.
Απευθείας σύνδεση με το πιλοτήριο:
https://pbs.twimg.com/media/DOtVfM8XkAMlnxG.jpg
Πώς θα γράφεται στο εξής η λέξη «Χιλή» στα ισπανικά:
https://pbs.twimg.com/media/DL8aHODXUAARpEk.jpg
Ποια θα έπρεπε να είναι η ενδεκάδα της Νέας Ζηλανδίας (εντάξει, λείπουν δύο):
https://pbs.twimg.com/media/DL0rXYZW4AEzGwb.jpg
Η φωτό με τον πιλότο του μαχητικού αεροσκάφους στο σχόλιο 11 είναι αυθεντική και όχι «πειραγμένη».
Ανέβηκε στον επίσημο λογαριασμό της Πολεμικής Αεροπορίας του Περού (FAP – Fuerza Aerea del Peru) στο twitter (@fapperu).
Η σχετική ανάρτηση έγραφε στα ισπανικά τα εξής:
«Τα αεροσκάφη Μιράζ 2000 της 4ης Μοίρας Μαχητικών ενθαρρύνουν την εθνική ομάδα του Περού με το βρυχηθμό των κινητήρων τους»
Πηγή:
https://actualidad.rt.com/actualidad/255286-aviones-fuerza-aerea-peru-apoyar-seleccion-futbol?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter&utm_campaign=all
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Βασικά για μένα δεν έχει σχέση ο αντίπαλος. Αν δηλαδή ήταν η Ελλάδα ή η Ιταλία θα τα βλέπαμε το ίδιο; Πρέπει να το βλέπεις ανεξάρτητα με το ποιον έπαιζαν.
Από την άλλη δείχνει το πόσο πολύ το ήθελαν και τι σημαίνει γι’ αυτούς. Δεν το δικαιολογεί, αλλά σίγουρα εξηγεί κάποια πράγματα.
Τέλος πρέπει να δούμε ότι δεν είναι θέμα του Περού συγκεκριμένα. Αυτά τα πράγματα να μαζεύονται έξω από ξενοδοχεία κτλ είναι πολύ συνηθισμένα σε όλες τις χώρες της Λ. Αμερικής. Γίνονται και σε ματς του Λιμπερταδόρες, του Σουνταμερικάνα και σε ματς προκριματικών.
Το πόσο φεύγουν από το απλά γραφικό και καταλήγουν στο ξεφτιλίκι είναι θέμα οπτικής.
Elaith, μπορείς να φανταστείς τί θα έλεγαν τα διεθνή ΜΜΕ και η Ουέφα, αν είχαμε κάνει εμείς τα ίδια στους Κροάτες; Θα είχαμε ήδη στο τσεπάκι πρόστιμο και τιμωρία της έδρας μας. Και, όχι, δεν έχει να κάνει με τη Νέα Ζηλανδία. Ο διασυρμός είναι πάντα διασυρμός, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο. Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα.
Duendes τα μπαράζ γίνονται rotation πλέον (πχ για το 14 ήταν CONCACAF vs OFC).
Πάντως και εγώ συμφωνώ με τον Τζόντζο καθώς δεν μου άρεσε ο τρόπος που παρουσιάστηκε το θέμα εδώ. Τεσπα σε καταλαβαίνω, εσύ ήθελες απεγνωσμένα Πάολο Γκερέρο καιΤζέφερσον Φαρφάν στο Μουντιάλ και εγώ ο ψυχάκιας ήθελα Κρις Γουντ και Ράιαν Τόμας στο Μουντιάλ 🙂
Λες να μου γυρίσει μπούμερανγκ και τα 2 ματς του Μουντιάλ που θα δω από κοντά να έχουν Περού μέσα; 😀
Πάνω που πίστεψα ότι το κλείσαμε το θέμα, το ανοίγουμε πάλι. Σε λίγο θα γίνει η σέντρα του Μουντιάλ (εύχομαι ολόψυχα να πετύχεις Περού σ’ένα από τα ματς, έτσι για την ειρωνεία) κι εμείς ακόμα θα το αναλύουμε. 😛
Όχι λοιπόν, δεν ήθελα απεγνωσμένα Περού κι αυτό μάλλον δεν έχεις καταλάβει απ’όλα όσα σου απαντάω τόσες μέρες. Η ανάλυση για την πορεία των συγκεκριμένων ομάδων έγινε γιατί κάποιοι εστίασαν στο “ντροπή να τα κάνεις στη Νέα Ζηλανδία, οκ να τα κάνεις σε κάποιον άλλον”. Μου ήταν αδιάφορο ποιος θα περάσει και μόνο αν μου έλεγες “διάλεξε μια από τις δυο” θα διάλεγα τους Λατινοαμερικάνους.
Τα όσα έγιναν δεν τα θεωρώ καφρίλες (έχω αμέτρητα άλλα ποδοσφαιρικά παραδείγματα στο μυαλό μου που θεωρώ καφρίλες) αλλά κωμικοτραγικά, γραφικά αλλά – πάνω απ’όλα – ακίνδυνα σκηνικά. Το έχω γράψει με διαφορετικό τρόπο σε τουλάχιστον 3 σχόλια. Οπότε το πως τα παρουσίασα σχετίζεται με το πως τα αντιλαμβάνομαι γενικότερα και πως τα σχολιάζω/σχολίασα με φίλους και γνωστούς και σε προσωπικό επίπεδο. Αν εσείς τα αντιλαμβάνεστε σαν καφρίλες χείριστου είδους που απαιτούν παραδειγματική τιμωρία, τότε προφανώς διαφωνούμε ριζικά. Συμβαίνουν αυτά, έτσι είναι η ζωή, θα ήταν βαρετό να συμφωνούμε σε όλα.
Και για να το κλείσω μια και καλή, ακριβώς τα ίδια θα έγραφα αν τα έκαναν οι Νεοζηλανδοί και πάλι τόσο θα διασκέδαζα κι όπως σου είπα έστω και χιουμοριστικά σε άλλο σχόλιο, μακάρι (για μένα) να τα κάνουν σαν ‘εκδίκηση’ μελλοντικά. Αρκεί να βάλουν περισσότερη φαντασία στο πως θα τους ταλαιπωρήσουν. Να σταματήσει δηλαδή στο δρόμο το πούλμαν της αποστολής ένα τανκ και να συζητάνε οι οδηγοί για 15′ για το που βρίσκεται ένας δρόμος. 😀
@Μπρούνο ακριβώς αυτό λέω. Πρέπει να τα βλέπουμε όλα υπό το ίδιο πρίσμα.
@Θάνο δεν έχεις δίκιο. Υπάρχουν αρκετά τέτοια κείμενα με γραφικότητες που τα παρουσιάζουμε γλαφυρά, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν. Επειδή στο παρελθόν έχει γίνει ίδια κουβέντα για καφρίλες παικτών (κάτι Βίνι Τζόουνς και άλλους δολοφόνους), δεν σημαίνει ότι επειδή ασχολούμαστε με αυτά και ψιλοκάνουμε πλάκα, ότι μας αρέσουν κιόλας. Αυτό παρεξηγείται καμιά φορά, είναι και λίγο δυσδιάκριτο το όριο.
οι <>η πιο ρατσιστικη Εθνικη ομαδα ποδοσφαιρου βρε,,,,,ουστ
@Duendes τελικά δεν πέτυχα Περού τότε όταν πήγα ευτυχώς 🙂
Duendes τελικά δεν πέτυχα Περού τότε όταν πήγα ευτυχώς 🙂
Ευτυχώς που αποκλείστηκε το Περού από την Αυστραλία, δεν τους πήρε τώρα να κάνουν τα ξεφτιλίκια τους μιας και ήταν μονός αγώνας σε άλλη χώρα. Η “τρέλα” και άλλα ωραία γραφικά κλισέ θα ήταν καταδικασταία από τους ίδιους αν είχε γίνει εναντίον μίας ομάδας τους.