Σούπερ Λίγκα: 2049
Έχουμε μπει για τα καλά στη νέα κινηματογραφική σεζόν, βαδίζοντας ολοταχώς για τα Όσκαρ και το El Sombrero δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο. Είδαμε πρώτοι την νέα σπουδαία φουτουριστική ελληνική ταινία “Σούπερ Λίγκα: 2049” και ο κλήρος της παρουσίασης έπεσε σε εμένα (όχι ότι με χάλασε βέβαια). Ποιος Λάνθιμος με τα “Ιερά του ελάφια” και ποιος Βούλγαρης με το “Τελευταίο του σημείωμα”; Εδώ μιλάμε για ταινία που έκλεψε ολόκληρος Βιλνέβ και τα ξένα ΜΜΕ δεν έδωσαν καμία σημασία, σκεπάζοντας το γεγονός. Σενάριο, πλοκή και πρωτόγνωρες κινηματογραφικές τεχνικές που κάνουν τον Αντρέι Ταρκόφσκι να φαντάζει ως Όμηρος Ευστρατιάδης, μα πάνω απ’ όλα το μαχαίρι στο κόκκαλο απ’ τους δημιουργούς, που όμως δεν ήθελαν να γίνουν γνωστά τα ονόματά τους, φοβούμενοι ακόμα και για την ίδια τη ζωή τους (Είδατε φαντάζομαι όλοι τι έπαθε ο Ρομπέρτο Σαβιάνο μετά τη συγγραφή του Gomorra). Εδώ δεν μιλάμε απλά για Τέχνη. Μιλάμε για Έπος. Για μια ταινία που θα βρίσκει πάντα χώρο σε μεθυσμένες, σινεφίλ-χίπστερ συζητήσεις. Παρακάτω θα σας παρουσιάσω την ιστορία της δίχως όμως να μπω σε “ειδικά χωράφια” -μιας και αισθάνομαι τόσο ρηχός- για να σχολιάσω τα κινηματογραφικά τρικ και τις σινέ-τεχνικές αυτού του κολοσσιαίου κομψοτεχνήματος της 7ης Τέχνης.
Σχεδόν 30 χρόνια μετά από εκείνο το παραλήρημα του Σάββα στο Τορίνο, η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται σε παρακμή. Η πυρηνική καταστροφή που προκλήθηκε μετά το πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ το 2018, διέλυσε -σχεδόν- τα πάντα. Οι μόνοι επιζήσαντες ήταν -κλασικά- οι κατσαρίδες, το μνημόνιο που έχει γονατίσει ακόμα και τις πιο ευκατάστατες οικογένειες και φυσικά η Σούπερ Λιγκα. Με ό,τι αυτή περικλείει. Για παράδειγμα ο Σωτηρακόπουλος συνεχίζει να κάνει τις μεταδόσεις όλων των σπουδαίων παιχνιδιών εντός και εκτός της χώρας (χωρίς να πετυχαίνει παίκτη). O Αλέφαντος -ως άλλος Χάπελ- συνεχίζει να αναλύει στον Καρατζαφέρη συστήματα και τακτικές και οι Τάκης και Άκης συνεχίζουν τα “Άντε γεια” σε όλους όσους επιμένουν να τους τηλεφωνούν. Ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχει και ο αστυνόμος Ρένος Γκοσλινόπουλος. Ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας. Ένας τίμιος και αδέκαστος μπάτσος που έχει βάλει σκοπό ζωής να καθαρίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο από την σαπίλα και την δυσοσμία δεκάδων ετών. Ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να τον βλέπετε. “Που πας και μπλέκεις παλικάρι μου με αυτούς” του φώναζε η γυναίκα του καθώς άφηνε το σπίτι ως άλλος Τομ Τζόουντ, αλλά αυτός εκεί. Κολλημένο -με φθηνό τζελ στα μαλλιά- και αγύριστο κεφάλι. “Θα τα καταφέρω Μαριάνθη, θα τα καταφέρω”.
Βρισκόμαστε σε ένα σκοτεινό περιβάλλον με το ποδόσφαιρο και τις τεχνολογίες να μην έχουν καμία σχέση με την περίοδο που ξέσπασε ο πυρηνικός όλεθρος. Ούτε η χώρα φυσικά. Μια χώρα που θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο λες και βλέπεις την παραλία της Δουνκέρκης. Συντρίμμια και ερείπια παντού με τα μόνα υπερσύγχρονα κτίρια να είναι τα γήπεδα των ομάδων. Όχι όλων φυσικά. Ο Παναθηναϊκός για παράδειγμα συνεχίζει να αγωνίζεται στην αρχαία Μέκκα του ποδοσφαίρου, τη Λεωφόρο. Η ΑΕΚ απ’ την άλλη, στο δρόμο, βάζοντας τούβλα και μπουφάν για τέρματα, αφού το γήπεδό της θα τελειώσει -κλασικά- του χρόνου. Εδώ ο σκηνοθέτης παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο την παρακμή του νεοέλληνα οπαδού που βάζει την ομάδα πάνω απ’ όλα κι ας περνά πολύ δύσκολα στην καθημερινότητα του, δανειζόμενος μάλιστα αρκετές ατάκες από την ταινία Χούλιγκανς: Κάτω τα χέρια απ’ τα νιάτα, του Κώστα Καραγιάννη.
Το πιο σύγχρονο γήπεδο απ΄όλα είναι το Νέο Καραϊσκάκη, αφού είχε βρεθεί στα έργα για τους Διαγαλαξιακούς αγώνες του 2044 και οι ερυθρόλευκοι κάπως έτσι απέκτησαν -και πάλι- νέο γήπεδο. Το γήπεδο μάλιστα διαθέτει και ένα υπερσύγχρονο μηχάνημα για να εμφανίζεται το ολόγραμμα του κυρ-Σάββα μετά από κάθε παιχνίδι και να διαμαρτύρεται για τους διαιτητές και όλους αυτούς που πολεμούν με κάθε τρόπο την αγαπημένη του ομάδα κάθε αγωνιστική, σε δύσκολες έδρες όπως η Λιβαδειά, η Χούνιστα και τα νταμάρια του Βύρωνα. Στο ρόλο του κυρ-Σάββα αξίζει να σημειωθεί πως είναι ο ίδιος ο κυρ-Σάββας, σε μια ερμηνεία που αν έχουν έστω και λίγη τσίπα στην Ακαδημία (που δε την έχουν θα μου πείτε), θα χαρίσουν με κλειστά μάτια το Όσκαρ β΄ανδρικού Ρόλου.
Το ολόγραμμα διαθέτει και δική του γεννήτρια για να μπορεί να εμφανίζεται ακόμα και όταν έχει διακοπή ρεύματος, κάτι που είναι πολύ συχνό φαινόμενο στην -υπό διάλυση- χώρα. Το παλιό γήπεδο έχει κατεδαφιστεί και έχει γίνει πισίνα. Εκεί οι παλιοί διεθνείς ποδοσφαιριστές Κώστας Φορτούνης, Αλέκος Αλεξανδρής αλλά και ο Γιώργος Καραγκούνης του ΠΑΟ, κάνουν κάθε Δευτέρα και Πέμπτη μαθήματα καταδύσεων σε όλους όσους θέλουν να διαπρέψουν στο άθλημα του ποδοσφαίρου, αγωνιζόμενοι φυσικά στην Σούπερ Λίγκα. Κάποιοι απόφοιτοι έφτασαν μάλιστα να αγωνιστούν ακόμα και στο εξωτερικό, σε πρωταθλήματα όπως αυτά του Κουβέιτ, του Ιράκ και στην Σούπερ Λιγκ Ινδίας. Η ταινία παρουσιάζει ολόκληρη την πορεία δύο εξ αυτών (φοβερός ο Γιώργος Μητσικώστας και στους δύο ρόλους ως άλλος Πήτερ Σέλερς στο Dr. Strangelove), ίσως στο μοναδικό όμως βαρετό κομμάτι της ταινίας, συνολικού χρόνου 6μίση ωρών, με πολλά φλάσμπακ σε ασπρόμαυρο φόντο και πολλά σημεία μαύρης κωμωδίας για τους λάτρεις του Μπενίνι, του Μπελινέλι και του Τσίρο Ιμόμπιλε, υπό τους ήχους του Φίλιππου Πλιάτσικα.
Το καλύτερο μέρος της ταινίας είναι εκεί που ο Γκοσλινόπουλος μπουκάρει σε ένα καφενείο κάπου κοντά στον Άρη αφού δεν μπορεί να αντέξει άλλο τις αναλύσεις των μεθυσμένων θαμώνων. Οι ιδιοκτήτες -ο Τσουμπάκα με τον Χαν Σόλο- (εδώ οι δημιουργοί αποτίουν τον απαραίτητο φόρο τιμής στα Star Wars) είχαν στα κινητά τους το νούμερο σπουδαίου προπονητή ομάδας που έχει πέσει κατηγορία αρκετές φορές και κάπως έτσι θα βρεθούν κατηγορούμενοι για στημένους αγώνες. Κατά την πρώτη ανάκριση, αμφότεροι δεν έβγαλαν μιλιά. Και αν αυτό για τον Τσουμπάκα φαντάζει κάτι εντελώς φυσιολογικό, για τον λαλίστατο Σόλο ήταν κάτι αρκετά περίεργο και εκτός της Κλάιν-Μάιν προσωπικότητάς του. Όπως και να έχει, ο διάσημος καφετζής οδηγήθηκε τελικά σε φουτουριστικό γκουλάγκ όπου και έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του χωρίς τηλεόραση για να μην μπορεί να να βλέπει αγώνες της Σούπερ Λίγκας σε μια τιμωρία Οργουελικού επιπέδου. Ο Τσουμπάκα απ’ την άλλη αφέθηκε ελεύθερος και άνοιξε μπαρ χωρίς τηλεοράσεις. Εννοείται δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με το ποδόσφαιρο.
H σκηνή έξω απ’ το γκουλάγκ που δείχνει μέλος της οικογένειας του Σόλο να ανάβει το φωτόσπαθο των Τζεντάι ως ένδειξη τιμής για τον ίδιο και διαμαρτυρίας κατά του σάπιου κατεστημένου είναι ονειρική. Το γεγονός φυσικά και δεν πέρασε στα ψιλά μιας και ο “επαναστάτης” οδηγήθηκε στο κρατητήριο ενώ παράλληλα είχαμε τιμωρία της έδρας του ΠΑΟ για 5 παιχνίδια και αφαίρεση τριών βαθμών για τους “πράσινους”. Από τότε κανένας δεν τόλμησε να ανάψει ξανά φωτόσπαθο, ούτε καν στο Χαριλάου στην παρουσίαση του Αργεντινού Ταρούσα Τζούνιορ απ’ την ομάδα των Cebolitas. Όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για την απόλυτη εξυγίανση. Που ήταν εκείνες οι “ωραίες” και ρομαντικές εποχές που οι οπαδοί άναβαν ό,τι ήθελαν στις κερκίδες; Φέρτε πίσω τις Κυριακές μας ρε. Φυσικά σε αυτό το σημείο ο σκηνοθέτης κάνει σαφείς αναφορές στον Νόμο 4000 του τρισμέγιστου Γιάννη Δαλιανίδη μπολιάζοντας τη σκηνή με αναφορές στο Animals των Pink Floyd, το Brave New World του Χάξλεϊ και την Καίτη Κωνσταντίνου ως Ριχάρδος ο Γ’.
Επόμενο κεφάλαιο της ταινίας η ΕΠΟ. Σε μια προσπάθεια να καταπολεμήσει τα χασμουρητά και τους υπνοβάτες στις κερκίδες των γηπέδων θα προβεί σε μια ριζοσπαστική κίνηση. Κάθε οπαδός και φίλαθλος της κάθε ομάδας κατά την είσοδό του στο γήπεδο (πλην του δρόμου που έδινε τους αγώνες της η ΑΕΚ) θα διαλέγει ένα χάπι. Το κόκκινο ή το μπλε. Ως άλλος “Νίο” δηλαδή (δεύτερη αναφορά σε άλλη σπουδαία sci-fi ταινία, το Matrix). Με το μπλε μπορούσες να κοιμηθείς για 90 λεπτά και να γλιτώσεις από το κάκιστο θέαμα που χάριζαν απλόχερα οι ομάδες. Το κόκκινο ήταν λιγάκι πιο επικίνδυνο μιας και δημιουργούσε παραισθήσεις. Εκεί δηλαδή που κάποιο σουτ έφευγε εκτός γηπέδου για να μπει σε τροχιά στην στρατόσφαιρα, εσύ μπορούσες να το δεις να καρφώνεται στο Γάμα της εστίας ή ακόμα και να παίρνει -η μπάλα- μαζί στα δίχτυα τον δύσμοιρο τερματοφύλακα. Όπως συνέβαινε σε εκείνο το ποδοσφαιράκι του Game Boy για το Μουντιάλ του ’90. Όταν σούταρες στον κήπερ του Καμερούν. Μεγάλη αδικία αυτή των προγραμματιστών εκείνης της εποχής. Κύριοι, η παρέα του Ροζέ του Μιλά δεν ήταν εύκολος αντίπαλος για κανένα. Σε αυτό το σημείο οι χαρακτήρες εμφανίζονται τετραγωνισμένοι σαν γραφικό 90s κονσόλας ή αθλητικής μετάδοσης του ΑΝΤ-1 μεταφέροντας τον θεατή -κυριολεκτικά- στα λατρεμένα 80s υπό τους ήχους AOR μελωδιών.
2 σχόλια σχετικά με το “Σούπερ Λίγκα: 2049”
Είναι τόσα τα σημεία που με έκαναν να ξεραθώ στα γέλια, που θα μου πάρει ώρες να τα γράψω. Καλύτερο άρθρο ρου ’17 για μένα!!
ΥΓ. Έχω πληροφορίες για το sequel, Σούπερ Λίγκα 2059: Ο Τελευταίος Παράγοντας.
«Ο Παναθηναϊκός για παράδειγμα συνεχίζει να αγωνίζεται στην αρχαία Μέκκα του ποδοσφαίρου, τη Λεωφόρο. Η ΑΕΚ απ’ την άλλη, στο δρόμο, βάζοντας τούβλα και μπουφάν για τέρματα, αφού το γήπεδό της θα τελειώσει -κλασικά- του χρόνου»:
Μην σε ξαφνιάζει αυτό με το γήπεδο της ΑΕΚ. Είναι σαν την Ελλάδα, που -κλασικά- του χρόνου επιστρέφει στην ανάπτυξη (σε όλα τα δελτία ειδήσεων, από το 2010 μέχρι το 2049 and beyond).
——————–
«Το παλιό γήπεδο [Καραϊσκάκη] έχει κατεδαφιστεί και έχει γίνει πισίνα. Εκεί οι παλιοί διεθνείς ποδοσφαιριστές Κώστας Φορτούνης, Αλέκος Αλεξανδρής αλλά και ο Γιώργος Καραγκούνης του ΠΑΟ, κάνουν κάθε Δευτέρα και Πέμπτη μαθήματα καταδύσεων σε όλους όσους θέλουν να διαπρέψουν στο άθλημα του ποδοσφαίρου, αγωνιζόμενοι φυσικά στην Σούπερ Λίγκα»:
Έπος, φίλε μου. Μόνο που, σε αντίθεση με τους άλλους δύο, ο Καραγκούνης κατά κανόνα βούταγε στο βρόντο.
——————–
Ένα μόνο πράγμα δεν μας ξεκαθάρισες. Μήπως ο Τσουμπάκα, έτσι εύσωμος και μαλλιαρός που ήταν και με ύποπτα τηλέφωνα στη διάθεσή του, κυκλοφορούσε με το πουκάμισο (διόρθωση: με το αντίσκηνο) ανοιχτό και τον αφαλό έξω; Ρητορικό το ερώτημα, δεν περιμένω να απαντήσεις. Άσε που δεν χρειάζεται κιόλας…