Η εθνική Αγγλίας και το ποδόσφαιρο του Πεπ
Κατ’ αρχάς να ευχηθώ σε όλους μια καλή χρονιά, με υγεία και ό,τι επιθυμεί ο καθένας σε όλα τα επίπεδα. Το 2018 είναι μαζί μας εδώ και μερικές μέρες, κάτι που φυσικά και δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανένα ποδοσφαιρόφιλο που σέβεται πραγματικά το όμορφο αυτό άθλημα. Ο βασικός λόγος φυσικά και δεν είναι άλλος απ’ το Παγκόσμιο Κύπελλο Εθνικών ομάδων που θα διεξαχθεί στα γήπεδα της Ρωσίας σε -σχεδόν- 6 μήνες από σήμερα. Χωρίς την Ελλάδα -δυστυχώς- αλλά με όλες τις παραδοσιακές δυνάμεις του πλανήτη. Πολλές απ’ αυτές τις υποστηρίζει φανατικά μεγάλη μερίδα του φίλαθλου κοινού και της δικής μας χώρας και γι’ αυτές θα τσακωνόμαστε καλοκαιριάτικα, ιδρωμένοι σε ξαπλώστρες παραλίας και ελαφρώς μεθυσμένοι σε κλαμπάκια και μπιτσόμπαρα. Η εθνική ομάδα που εγώ λατρεύω, πάνω από μια εικοσαετία, και μου έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές πίκρας, δεν είναι άλλη απ’ την Αγγλία. Κάπως έτσι αποφάσισα να γράψω γι’ αυτή, το πρώτο μου κείμενο για τη νέα σεζόν, και να προσπαθήσω να εξηγήσω πως θα φτάσει -επιτέλους- στην κορυφή του “ποδοσφαιρικού” Έβερεστ. Την κατάκτηση δηλαδή του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μετά το Γουέμπλεϊ και το ιστορικό Έπος του ’66.
Τα δύο προηγούμενα Μουντιάλ κατέληξαν στην Γερμανία (το 2014) και στην Ισπανία (το 2010) και έχουν ένα κοινό εξωτερικό παράγοντα που έβαλε όμως το χεράκι του (χωρίς να βρίσκεται στον πάγκο κάποιας εξ αυτών) και βοήθησε υπερβολικά, ώστε να φτάσουν στην κορυφή. Ο “παράγοντας” αυτός δεν είναι άλλος απ’τον Καταλανό προπονητή που ακούει στο όνομα Πεπ Γκουαρδιόλα και που εδώ και μια δεκαετία μας έχει χαρίσει μοναδικές ποδοσφαιρικές συγκινήσεις, ως ο άνθρωπος που έχει αλλάξει -και ομορφύνει- το ποδόσφαιρο, βάζοντάς το σε νέα μονοπάτια, που μπορεί να μην είναι εντελώς απάτητα αλλά τα είχαμε -δυστυχώς- ξεχάσει ανάμεσα σε αμυντικές και αντιεμπορικές τακτικές που μπορεί να έχουν φέρει μεγάλα αποτελέσματα αλλά -δυστυχώς- είχαν (και έχουν) κουράσει τόσο πολύ το μάτι του απλού θεατή. Για καλή μας τύχη, όλοι εμείς που ζούμε και αναπνέουμε για το Αγγλικό ποδόσφαιρο και φυσικά για την Εθνική Αγγλίας, αυτό τον άνθρωπο τον έχουμε εδώ και δύο σεζόν στο Νησί.
Εννοείται πως με εκνευρίζει αρκετά, μιας και η δική του Σίτι φαντάζει ανίκητη και εγώ υποστηρίζω την Λίβερπουλ, αλλά χαίρομαι πραγματικά που βλέπω -επιτέλους- μεγάλα ταλέντα (αλλά και παίκτες σε μεγαλύτερη ηλικία) να μετατρέπονται, μέσα απ’ τα δικά του χέρια, σε κορυφαίους παίκτες σε Παγκόσμιο επίπεδο, με την δική του φιλοσοφία και την δική του σκληρή δουλειά. Το είδαμε να συμβαίνει και στην Μπαρτσελόνα του Πεπ. Μια ομάδα που πάνω στον δικό της κορμό παικτών και στο στυλ του προπονητή της πάτησε η Ισπανία το 2010 για να φτάσει εν τέλει στην κορυφή. Το είδαμε επίσης (σε μικρότερο βαθμό κατά την ταπεινή μου γνώμη) και στην Μπάγερν Μονάχου. Μια ομάδα που στα χρόνια του Πεπ άλλαξε κατά πολύ, παίρνοντας μαζί της και το Γερμανικό μοντέλο της Εθνικής και φτάνοντας στην κατάκτηση του Μουντιάλ μετά από 14 ολόκληρα χρόνια στα γήπεδα της Βραζιλίας. Αν το δούμε να συμβαίνει και στην Εθνική Αγγλίας, τότε θα μιλάμε για μοναδικό φαινόμενο στα ποδοσφαιρικά χρονικά. Μπορεί όμως να συμβεί; Αν πρέπει να το απαντήσω αυτό, θα κουνήσω συγκαταβατικά το κεφάλι έχοντας ένα ύπουλο μειδίαμα στα χείλη.
Πως να μην μπορεί, όταν ο κορυφαίος προπονητής εργάζεται στην Πρέμιερ Λιγκ, έχοντας φτιάξει μια εξαιρετική ομάδα με σημαντικότατα γρανάζια -εκτός των ξένων σούπερσταρ- και Άγγλους ποδοσφαιριστές; Αρκεί αυτό το “μοντέλο”, να το ακολουθήσει ή έστω να προσπαθήσει να το ακολουθήσει και ο προπονητής της εθνικής, ο Γκάρεθ Σαουθγκέιτ, στον βαθμό που είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Τα πράγματα είναι απλά. Η Αγγλία το καλοκαίρι θα πρέπει να λειτουργήσει παράλληλα με το ποδόσφαιρο των “πολιτών” αν θέλει -επιτέλους- να κάνει κάτι καλό. Παίκτες για να κοπιάρουν τα χαρακτηριστικά των παικτών της Σίτι (και το μοντέλο του Πεπ) άλλωστε υπάρχουν. Και σε εξαιρετική ηλικία οι περισσότεροι εξ αυτών.
Για να τα δούμε όμως όλα αυτά. Η Αγγλία εδώ και αρκετά χρόνια έχει την τύχη να διαθέτει εξαιρετικούς τερματοφύλακες. Το μόνο που χρειάζονται για να δείξουν το ταλέντο τους είναι η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό τους, όπως φυσικά και η καλή αμυντική λειτουργία μπροστά τους. Όσο καλός κι αν είναι ένας τερματοφύλακας, θα δει την μπάλα να βρίσκει τα δίχτυα του, αν δέχεται συνεχώς σουτ υπό καλές προϋποθέσεις απ’τον αντίπαλο. Είτε βρεθεί στο νούμερο Ένα ο Χαρτ, είτε βρεθεί ο Μπάτλαντ της Στόουκ, η Αγγλία θα έχει κάτω απ’ τα δοκάρια της έναν πολύ καλό τερματοφύλακα. Πίσω τους υπάρχουν φυσικά κι άλλες εξαιρετικές περιπτώσεις. Ο Νικ Πόουπ για παράδειγμα, της Μπέρνλι θα μας απασχολήσει ευχάριστα τα επόμενα χρόνια που έρχονται. Η χρονιά που διανύει άλλωστε είναι φανταστική. Και υπάρχουν κι άλλοι πολλοί.
Στην άμυνα η Αγγλία διαθέτει δύο παίκτες της Σίτι που στα χέρια του Γκουαρδιόλα έχουν εξελιχθεί σε παίκτες παγκοσμίου επιπέδου. Απ’ τη μία υπάρχει ο δεξιός μπακ Κάιλ Γουόκερ και δίπλα του, ως κεντρικός αμυντικός, ο Τζον Στόουνς. Τα τεράστια ποσά που δαπάνησε άλλωστε η Σίτι για να τους φέρει στο Έτιχαντ δεν ήταν τυχαία. Ο Στόουνς μάλιστα μου θυμίζει κατά πολύ την περίπτωση του Ζεράρ Πικέ, μιας και διαθέτει παρόμοια χαρακτηριστικά και σωματοδομή για να ηγηθεί της άμυνας, τόσο στην καλύτερη ομάδα της Αγγλίας όσο φυσικά και στην εθνική, ως ο παίκτης που γνωρίζει πως να δημιουργεί ποδόσφαιρο από πίσω, να σκοράρει όταν θα του δοθεί η ευκαιρία και φυσικά να αναχαιτίζει τις επιθέσεις των αντιπάλων. Πολλοί ήταν αυτοί που δε τον πίστεψαν όταν άφησε το Γκούντισον Παρκ, όπως πολλοί ήταν αυτοί που είχαν χλευάσει τον Πεπ όταν έφερνε το καλοκαίρι του 2008, δέκα χρόνια πίσω δηλαδή, τον Πικέ στο Καμπ Νου, έχοντας στο μυαλό του να δημιουργήσει αυτό που είδαμε όλοι τα επόμενα χρόνια. Έναν εκ των πιο σύγχρονων στόπερ της εποχής μας.
Για όσους δεν θυμούνται, ο Πικέ στα χρόνια που υπήρξε παίκτης της Γιουνάιτεντ γυάλιζε τον πάγκο και τα επίσημα του Όλντ Τράφορντ. Ο Στόουνς απ’ την άλλη είχε φτάσει να χαραμίζεται πολλές φορές ως δεξιός πλάγιος αμυντικός στην Έβερτον. “Άγγλος” Οταμέντι απ’ την άλλη δεν υπάρχει, υπάρχουν όμως εξαιρετικοί παίκτες που μπορούν να βρεθούν δίπλα στον Στόουνς, συμπληρώνοντας τον. Παίκτες με μεγάλη εμπειρία, όπως ο Κέιχιλ της Τσέλσι και ο Σμόλινγκ της Γιουνάιτεντ και φυσικά πιο νέοι και ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Μαγκουάιρ της Λέστερ και ο Κιν της Έβερτον. Στο αριστερό άκρο υπάρχει φυσικά η επιλογή του Ρόουζ της Τότεναμ και αυτή του Μπέρτραντ της Σαουθάμπτον, παίκτες που μπορούν να “κλείνουν” στον άξονα μαζί με τον Γουόκερ όπως λειτουργούν δηλαδή τα πλάγια μπακ της Σίτι, και φυσικά ο Φάμπιαν Ντελφ. Ο παίκτης δηλαδή που -αν και η φυσική του θέση είναι κεντρικός μέσος- μετατράπηκε σε έναν εξαιρετικό αριστερό μπακ απ’ τον Γκουαρδιόλα, λόγω του τραυματισμού του Μεντί στην αρχή της σεζόν. Ο Σαουθγκέιτ σίγουρα έχει στην άκρη του μυαλού του και αυτή την επιλογή. Έτσι τουλάχιστον θέλω εγώ να πιστεύω. Όλα τα παραπάνω είναι φυσικά με τετράδα στην άμυνα. Στο μυαλό του Άγγλου προπονητή υπάρχει και η επιλογή της τριάδας στην άμυνα. Κάτι που φυσικά έχουμε δει να κάνει ο Πεπ -με μεγάλη μάλιστα επιτυχία και με αυτούς τους παίκτες- και στην Σίτι, και φυσικά υπάρχουν παίκτες που μπορούν να το υποστηρίξουν στις κλήσεις του προπονητή. Η τριάδα στην άμυνα με δύο ουσιαστικά “δεκάρια” πίσω απ’ τον Κέιν ίσως είναι ακόμα μια δυνατή επιλογή για τον Σαουθγκέιτ, που δεν θα πρέπει να μας ξενίσει, αν φυσικά τη δούμε. Που θα τη δούμε (σας το είπα πρώτος, να το θυμάστε).
Στην επίθεση ο Άγγλος προπονητής έχει την τύχη να διαθέτει τον κορυφαίο επιθετικό της Ευρώπης για το 2017. Ο Χάρι Κέιν ξεπέρασε τους Μέσι και Ρονάλντο, όπως ξεπέρασε και το στοιχειωμένο ρεκόρ του Άλαν Σίρερ, και αυτή τη στιγμή -εκτός των γκολ που σκοράρει- κατέχει το καλύτερο ποσοστό τερμάτων στις ιδανικές συνθήκες για γκολ που του παρουσιάζονται, παίζοντας όχι στην Ρεάλ Μαδρίτης ή την Μπαρτσελόνα, αλλά σε μια ομάδα που παλεύει για να μπει στην τετράδα της Πρέμιερ Λιγκ. Κάτι που μεγαλώνει την αξία των ρεκόρ. Σουτάρει πολύ περισσότερο από άλλους μεγάλους γκολτζήδες της εποχής (και από όπου βρει πολλές φορές), ρίχνοντας το συνολικό του ποσοστό, αλλά στις ιδανικές περιπτώσεις που του παρουσιάζονται για γκολ, ο Κέιν είναι ο μεγαλύτερος “φονιάς” στα Ευρωπαϊκά γήπεδα αυτή τη στιγμή. Αυτό φυσικά το λένε οι αριθμοί και όχι εγώ. Όταν μάλιστα θα έχει στα άκρα της επίθεσης των αναγεννημένο Στέρλινγκ της Σίτι (ένα παίκτη που ο Πεπ ουσιαστικά τον μαθαίνει ποδόσφαιρο απ’ την αρχή) και τον φοβερό και τρομερό Ράσφορντ της Γιουνάιτεντ, που μπορεί να κάνει αυτά που κάνει ο Σανέ παρέα με τον Στέρλινγκ στους “πολίτες”, έχοντας πίσω του πραγματικά καλούς πλάγιους μπακ, εντελώς έξω απ’ το συντηρητικό ποδόσφαιρο της Γιουνάιτεντ, ίσως δούμε σπουδαίες ποδοσφαιρικές ομορφιές.
Για το τέλος (και όχι τυχαία) άφησα τον άξονα των Άγγλων. Εννοείται πως όσο κι αν ο Σαουθγκέιτ θέλει (αν θέλει) να πατήσει πάνω στο στυλ της Σίτι (όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο) δεν διαθέτει με τίποτα την ποιότητα του κέντρου των “πολιτών”. Ας μην γελιόμαστε. Δεν υπάρχει Φερναντίνιο για να παίξει τόσο τέλεια τον ρόλο του παίκτη μπροστά απ’ τους κεντρικούς αμυντικούς ως ένας υπερσύγχρονος box to box, δεν υπάρχει το σπάνιο ποδοσφαιρικό DNA του Ισπανού μάγου, Νταβίντ Σίλβα και φυσικά όσο κι αν ψάξουμε, και όσο και αν παρερμηνεύσουμε πράγματα και καταστάσεις (αν και θα το κάνω παρακάτω αυτό), δεν μπορώ να βρω παίκτη που να πλησιάζει το μεγαλείο του κορυφαίου μέσου αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη την Ευρώπη, του Κέβιν Ντε Μπρούινε. Ο Χέντερσον της Λίβερπουλ δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να πλησιάσει αυτά που κάνει ο Βραζιλιάνος, θα είναι αστείο μάλιστα να μπούμε στη διαδικασία να συζητήσουμε κάτι τέτοιο. Ο βελτιωμένος Ντελφ της Σίτι (και όχι της Άστον Βίλα – εκεί που τον μάθαμε δηλαδή) μπορεί να προσφέρει σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ τον αρχηγό της Λίβερπουλ σε αυτό τον ρόλο, και υπάρχει φυσικά και ο Έρικ Ντάιερ της Τότεναμ. Ένας παίκτης με ξεκάθαρες αμυντικές αρετές και σοβαρό πρόβλημα στο επιθετικό και περισσότερο δημιουργικό κομμάτι. Με λίγα λόγια εδώ συναντάμε ένα αρκετά μεγάλο πρόβλημα για τα “λιοντάρια”. Όχι βέβαια πως δεν μπορεί να λυθεί.
Στους δύο εσωτερικούς μέσους, μπροστά απ’ το “εξάρι”, υπάρχουν παίκτες που μπορούν να πλησιάσουν αυτά που κάνει ο Σίλβα. Πρώτος και καλύτερος ο Ντέλε Άλι της Τότεναμ. Δυνατός, γρήγορος, με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση αλλά και την απαιτούμενη οξυδέρκεια ώστε να κινηθεί ως “κρυφός” επιθετικός πίσω απ’ τον Κέιν, να πατήσει περιοχή και φυσικά να σκοράρει. Συνεργάζονται άλλωστε τέλεια στα “Σπιρούνια” οι δυο τους. Ο Λαλάνα της Λίβερπουλ είναι ακόμα μία τέτοια περίπτωση, συν το γεγονός πως διαθέτει εξαιρετική κάθετη πάσα για όλους τους ταχύτατους ακραίους παίκτες της Αγγλίας και φυσικά για τον Κέιν (ή τον Βάρντι των “ειδικών αποστολών”) στην επίθεση. Αυτοί οι δύο μπορούν να βρεθούν μαζί μπροστά απ’ τον καθαρό αμυντικό μέσο της ομάδας και να συνθέσουν ένα αρκετά ποιοτικό δίδυμο.
Κλείνοντας λέω να παρερμηνεύσουμε λίγο πράγματα και καταστάσεις (σας το είπα πως θα το κάνω) και να ψάξουμε να βρούμε ποιος Άγγλος ποδοσφαιριστής θα μπορούσε να κάνει όλα αυτά που κάνει ο Βέλγος της Σίτι, στην 11αδα της Αγγλίας, σε πανομοιότυπο σύστημα με αυτό του Πεπ στους “πολίτες”. Παίκτης με παρόμοια χαρακτηριστικά, εξαιρετικό σωματότυπο και σε φοβερή ηλικία δηλαδή. Υπάρχει κάτι τέτοιο; Μάλιστα υπάρχει. Δεν ξέρω βέβαια αν έχει τη διάθεση ο ίδιος να μπει και πάλι δυνατά στον “χάρτη”. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως ποτέ κάποιος σοβαρός προπονητής δεν δούλεψε πραγματικά μαζί του. Να του βρει την σωστή θέση και φυσικά, το σημαντικότερο απ’ όλα, να τον συνετίσει. Βάζοντάς του μυαλό και παίρνοντάς τον από την Έβερτον με προορισμό μια ομάδα που να πρωταγωνιστεί, δίνοντάς του έτσι σοβαρό κίνητρο για την καριέρα του. Τον παίκτη αυτόν -τονίζω- πως έχουμε να τον δούμε να παίζει ποδόσφαιρο από πέρσι μιας και φέτος, και λόγω τραυματισμού, δεν έχει αγωνιστεί καθόλου στα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ. Φυσικά και μιλάω για τον Ρος Μπάρκλεϊ. Τον θυμάστε;
https://www.youtube.com/watch?v=OmtFVwSoUiw
Ο παίκτης που το καλοκαίρι άφησε την Τσέλσι στα κρύα του λουτρού, (επιλέγοντας να παραμείνει στην Έβερτον) κυριολεκτικά -με τις δύο ομάδες να τα έχουν βρει σε όλα- την ώρα των ιατρικών εξετάσεων και φέτος δεν έχει αγωνιστεί λεπτό, πριν μερικά χρόνια έκανε ολόκληρη την Ευρώπη να παραμιλά με τα κατορθώματά του εντός των τεσσάρων γραμμών και είχε φτάσει να θεωρείται -καθόλου άδικα- ως το νέο παιδί θαύμα του αγγλικού ποδοσφαίρου. Την ίδια περίοδο ο Κέβιν Ντε Μπρούινε γυάλιζε τον πάγκο της Τσέλσι, για να πωληθεί με ένα πολύ μικρό ποσό -για την πραγματική του αξία- στη Βόλφσμπουργκ. Σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Άγγλος βρίσκεται στα αζήτητα και ο Βέλγος θεωρείται ο κορυφαίος μέσος της Ευρώπης. Αν μπορεί ο Μπάρκλεϊ να γίνει αυτό που ήταν προορισμένος να γίνει; Αν ρωτάτε εμένα, η απάντηση είναι ναι. Το υπογράφω κιόλας. Αρκεί να φύγει απ’ την Έβερτον και να αρχίσει να αγωνίζεται στην θέση που παίζει και ο Βέλγος ηγέτης της Σίτι. Ούτε έξω αριστερά, ούτε πίσω απ’ τον επιθετικό ως ελεύθερος, αλλά ως κεντρικός εσωτερικός μέσος. Κάτι που μπορεί να γίνει δηλαδή και με τριάδα αλλά και τετράδα στην άμυνα. Μακάρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κάποια εκ των Τσέλσι ή Τότεναμ (που έχουν δηλώσει ανοικτά το ενδιαφέρον τους για τον παίκτη) να τον υπογράψουν, δίνοντάς του τον χώρο και το χρόνο να ξεδιπλώσει το σπάνιο ταλέντο του. Για το καλό του ποδοσφαίρου δηλαδή και της εθνικής Αγγλίας που θα τον χρειαστεί -σε νέο ρόλο- στο Μουντιάλ.
12 σχόλια σχετικά με το “Η εθνική Αγγλίας και το ποδόσφαιρο του Πεπ”
“(…) αλλά με όλες τις παραδοσιακές δυνάμεις του πλανήτη”
-Ιταλια
-Ολλανδια
Γαργαντούα, καλή χρονιά σε σένα και σε όλα τα παιδιά που γράφουν και διαβάζουν τα άρθρα του sombrero.
Για να μη γίνει παρεξήγηση, το αρχικό σχόλιο δεν είναι δικό μου. Πάντως, για να πω κι εγώ την «αμαρτία» μου, μου πέρασε κι εμένα από το μυαλό η ίδια σκέψη με τον «συνονόματό» μου.
Προσπαθείς να φανταστείς με ποια ενδεκάδα και με ποια διάταξη πρέπει να αγωνιστεί μια ομάδα (η εθνική Αγγλίας) για να έχει την καλύτερη δυνατή απόδοση. Αυτό οι περισσότεροι το κάνουν ΜΕΤΑ από την αποτυχία κάποιας μεγάλης ομάδας και όχι ΠΡΙΝ από τη συμμετοχή της σε μια διοργάνωση. Μου αρέσει που εσύ επιλέγεις να κάνεις το δεύτερο.
Επί της ουσίας, θέλω να σκεφτώ αυτά που γράφεις πριν εκφέρω γνώμη. Θέλω κι εγώ να πάει καλά η Αγγλία, αλλά σε βρίσκω πολύ αισιόδοξο. Μια που τον ανέφερες, αναρωτιέμαι σε τί κατάσταση να είναι ο Μπάρκλεϊ. Θα ήταν μεγάλο ρίσκο για τον Σάουθγκεϊτ να τον εμπιστευτεί μετά από τόσο μεγάλη απουσία.
@Μπρούνο Κόντι
Στο Μουντιάλ θα βρεθούν ομάδες όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή. Η Γερμανία και η Ισπανία. Το Βέλγιο (που είναι γεμάτο ταλαντούχους παίκτες) και φυσικά η Αγγλία. Προσωπικά δεν με λυπεί το γεγονός πως δεν θα δω στα γήπεδα της Ρωσίας την μετριότατη Ιταλία και την Ολλανδία (που είναι και η πρώτη μου μεγάλη συμπάθεια). Μεγαλύτερη πίκρα πήρα που δεν θα δω εκεί τους Ουαλούς του Μπέιλ. Γούστα είναι αυτά.
Ας μην σταθούμε σε αυτό το σχόλιο όμως, δεν έχει καμία σχέση με το κείμενο. Θα λείπουν αυτές οι δύο παραδοσιακές δυνάμεις, θα είναι όμως 10 άλλες. Σε όλες τις διοργάνωσεις πάντα κάποιες λείπουν. That’s Life.
Για την Αγγλία, δεν γράφω πως θα κατακτήσει το Μουντιάλ. Αυτό άλλωστε δεν μπορεί να το πει κανένας και για καμία ομάδα από τώρα, ούτε καν κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης.
Μια σκέψη κάνω για το στυλ που -ίσως πρέπει- να ακολουθήσει, έχοντας ως καθρέφτη την Σίτι και το ποδόσφαιρό της μιας και στην εθνική Αγγλίας θα βρεθούν αρκετοί παίκτες των “πολιτών” σε θέσεις κλειδιά και φυσικά υπάρχει αρκετό ταλέντο στο Νησί.
Όλα αυτά θα τα δούμε (ίσως και όχι) στην πορεία.
Σε ευχαριστώ για ακόμα μία φορά για τα καλα σου λόγια. Τα σχόλια που κάνεις είναι πάντα ποδοσφαιρικά, μακριά από την λογική του γράφω κάτι απλά για το γράψω. Να είσαι καλά.
Αγαπητέ γαργαντούα,καλή χρονιά.
Αν και καταλαβαίνω -νομίζω- τι θες να πεις στο άρθρο σου, νομίζω ότι η περίπτωση της Αγγλίας είναι διαφορετική από αυτή των άλλων δύο εθνικών που αναφέρεις, οι οποίες επηρεάσθηκαν από τις ομάδες του Γκουαρνιτόλα. Κι αυτό γιατί και στην Ισπανία και στη Γερμανία, εκείνες τις χρονιές, εκτός από Μπαρτσελόνα και Μπάγερν, δεν υπήρχαν άλλες ομάδες με δικό τους στίγμα στο εγχώριο ποδόσφαιρο (ίσως στη Ισπανία η Ρεάλ, με αυτό το άμεσο στιλ ποδοσφαίρου του Μουρίνιο). Στην Αγγλία αυτή τη στιγμή, εκτός από τη Σίτι, επίσης, σημαντική, με δικό της στυλ ποδοσφαίρου (βέβαια, σε πολλά όμοιο με αυτό της Σίτι) είναι και η Τόττεναμ (δε θα αναφέρω τη Λίβερπουλ γιατί, κατά την άποψή μου, ο Κλοπ δε φαίνεται να έχει εξελιχθεί ως προπονητής), η οποία έχει έναν προπονητή, γαλουχημένο με παρόμοιες ιδέες (ελέω Μπιέλσα) αλλά με ξεχωριστή ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Γι’ αυτό, θεωρώ, ότι η Αγγλία είναι διπλά “ευεργετημένη” σε σχέση με την Ισπανία ή τη Γερμανία.
Καλη χρονια σε ολους. Ωραιο κειμενο.Ωραιες ιδεες. Φυσικα, μεχρι το Μουντιαλ, εχουμε ακομα καιρο. θα πρεπει να δουμε, τοτε οι παικτες σε τι κατασταση ειναι, αν ερχονται απο τραυματισμο, ισως καποιος καλος παικτης, να μην ειναι στην αποστολη λογο τραυματισμου. Εχει πολλα ισως. Ενα ισως, ειναι η κατασταση του Γουιλσιρ. Που ειναι παικταρα, αλλα γυαλινος και θα μπορουσε να δωσει λυσεις στο κεντρο.
Η Αγγλια, σχεδον σε καθε διοργανωση ειχε καλες ομαδες. Ειχε καποια δυνατα ονοματα κλπ αλλα παντα εκανε μια τρυπα στο νερο. Εκανα ονειρα οσο ηταν στα προκριματικα, που συνηθως τερματιζε πρωτη αλλα μετα στην διοργανωση, εβλεπες μια ομαδα με ταλεντο αλλα με την ταμπελα λουζερ επανω της και ετσι δεν εφτανε πολυ μακρια, ενω θα μπορουσε, βαση ροστερ.
Εδω πιστευω, ερχεται να κολλησει ο Πεπ. Διοτι και η Ισπανια, ηταν παντα μια ταλαντουχα ομαδα, με ροστερ γεματα ταλεντο, αλλα ποτε δεν εκανε της πορειες, που θα μπορουσε να κανει. Με τον δικο του τροπο δουλειας στην Μπαρτσα, με εναν κορμο παικτων απο την Μπαρτσα, καταφερε η Ισπανια, να φτιαξει ενα ροστερ, που εκεινη την περιοδο ηταν αηττητο και κατεκτησε τα παντα. Χωρις την σπουδαια μπαλα σε καποιες περιπτωσεις, αλλα αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο.
Η Ισπανοι ομως, αυτην την στιγμη, μπορουν να φτιαξουν δυο ροστερ για το Μουντιαλ ανετα. Το πρωτο ροστερ, θα παει για υψηλες θεσεις και το δευτερο ροστερ, πιστευω, θα μπορουσε να περασει τον ομιλο…Θελω να πω, οτι η Ισπανια, εχει απλετο ταλεντο σε ολες της θεσεις. Θα μπορουσαμε να μαλωσουμε ανετα, για τους 23 παικτες του ροστερ και τους αλλους 23 που θα μπορουσε να παρει η Ισπανια αλλα δεν πηρε τελικα…Η Αγγλια δεν εχει αυτην την πολυτελεια. Υπαρχουν θεσεις, στο κεντρο ειδικα, που δεν υπαρχουν παικτες που μπορουν να κανουν την διαφορα. Αρα θεωρω δυσκολο, η Αγγλια σε αυτην την διοργανωση, να κανει κατι μεγαλο. Μπορει να παει καλα, μονο με συνεχεις υπερβασεις των παικτων. Τελεια ψυχολογια. Δεσιμο της ομαδας και καλη φυσικη κατασταση.
ΥΓ Οπου Ισπανια, μπορεις να βαλεις Γερμανια. Και η Γερμανια ειναι μια ομαδα με ταλεντο και πολλους παικτες. Το διηπειρωτικο το πηρε για πλακα με τα δευτερα…Επισης η Γερμανια, εχει στο αιμα της, ειναι στο dna της, να παει στα ημιτελικα. Δεν αγχωνεται με αυτο, ξερει να το κανει. Η Αγγλια, θα παταει στην γη, αν καταφερει να παει στα ημιτελικα η θα φοβηθει, πως σε περιπτωσει αποτυχιας (που δεν θα ειναι κακο και η ηττα στο παιχνιδι ειναι) τα μμε της αγγλιας θα την κραζουν και θα βαλουν ταμπελες ΚΑΙ σε αυτην την γενια ποδοσφαιριστων ;
Εν τω μεταξυ, η Τσέλσι σήμερα ανακοίνωσε τον Μπάρκλει
Ελπίζω ο σέρβερ να δεχτεί το λινκ:
https://www.buildlineup.com/shared/5a5829cc8dd5dd25d4d29ea8
ΥΓ: Είχα στο μυαλό μου ένα ματς ανάμεσα σε Αγγλία και Γερμανία.
Θα προτιμούσα τον Τσέιμπερλεν γιατί χρησιμοποιεί και το αριστερό πόδι, γιατί μπορεί να παίξει σαν επιπλέον πλέι-μέικερ και γιατί θεωρώ ότι έχει καλύτερη ντρίμπλα από τον Στέρλινγκ. Ο Στέρλινγκ απλώς πετάει την μπάλα μπροστά και προσπαθεί να περάσει τον αντίπαλό του με την ταχύτητα.
Οι χαφ της Αγγλίας δεν είναι του επιπέδου των χαφ της Σίτι. Σε δύσκολους αγώνες η άμυνα των «λιονταριών» θα δεχτεί πίεση και θα χρειαστεί ταχύτητα. Γι’ αυτό θα προτιμούσα τον Γουόκερ σαν έναν από τους τρεις σέντερ μπακ (είναι καλός και στο ψηλό παιχνίδι) και τον Τζόουνς σαν «τελευταίο» παίχτη της τριάδας των σέντερ μπακ.
Φανταζόμουν τους Στόουνς, Τζόουνς και Γουόκερ σαν το αντίστοιχο των Χούμελς, Μπόατενγκ και Χέβεντες στον αγώνα με την Ιταλία για το Γιούρο 2016.
Θεωρώ ανίκανους στο δημιουργικό κομμάτι τους Ντάιερ και Χέντερσον. Ας δούμε πρώτα σε τί κατάσταση είναι ο Μπάρκλεϊ και τα ξαναλέμε…
@Μπρούνο Κόντι
Με τρεις στην άμυνα σίγουρα ο Γουόκερ μπορεί να αγωνιστεί εκεί που τον έχεις τοποθετήσει. Προσωπικά δεν θα ήθελα να δω αυτή την 11αδα, ειλικρινά. Χωρίς φυσικά να θέλω να πω πως δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Περιμένω το πρώτο φιλικό της ομάδας για να δούμε όλοι τι έχει ο Σάουθγκέιτ στο δικό του μυαλό. Αν και με την Αγγλία δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος βέβαια.
@Γαργαντούας:
Μηδέν παρεξήγηση, φίλε μου. Έτσι κι αλλιώς δεν πληρωνόμαστε ως «ειδικοί» γι’ αυτή τη δουλειά, όπως ο Σάουθγκεϊτ (τρομάρα του). Ο τύπος μου θυμίζει κάποιον που έγινε για πρώτη φορά μπαμπάς και προσπαθεί να μάθει τη «δουλειά» από εγχειρίδιο οδηγιών. Γι’ αυτό θα κάνει επιλογές «κοινής αποδοχής», σαν να έχουν βγει από δημοσκόπηση ένα πράγμα. Έτσι ώστε να μην του χρεώσουν την αποτυχία, που είναι σίγουρο ότι θα έρθει με τα μυαλά που κουβαλάει.
Στα φιλικά του Νοεμβρίου με Γερμανία και Βραζιλία έπαιξε με τριάδα σέντερ μπακ. Ο μοναδικός γρήγορος ήταν ο Τζόουνς, τον οποίο ανάγκασε να παίξει τραυματίας με ένεση (!) και έπαθε υποτροπή. Τον αντικατέστησε με τον Γκόμεζ, που είναι κι αυτός γρήγορος αλλά άπειρος. Πάντως τα πήγε καλά. Οι άλλοι δύο ήταν ο Μαγκουάιρ (μη χέ…) και ο Στόουνς.
Τον Γουόκερ τον έχει για κλασικό πλάγιο μπακ. Έφερε και δύο 0-0 απέναντι σε δύο «πειραματικές» αντίπαλες ενδεκάδες και καμάρωνε σαν κι εγώ δεν ξέρω τί… Αν παίξει έτσι σε σοβαρό αγώνα, ετοιμάσου για άγρια γούστα.
Είχε πει ότι για τερματοφύλακα προτιμάει τον Χαρτ, αλλά και ο Πίκφορντ τα πήγε καλά με τη Γερμανία. Δείχνει αναποφάσιστος για το ζευγάρι των πλαγίων μπακ, αλλά ο Τρίπιερ δεν τα πήγε τόσο καλά στα αμυντικά του καθήκοντα με τη Γερμανία. Σέντερ φορ είχε τον Βάρντι, αλλά ο Κέιν ήταν τραυματίας. Στο κέντρο είχε τον Ντάιερ (αχαχα!) και τον Λόφτους-Τσικ, που κάτι έκανε με τη Γερμανία αλλά τραυματίστηκε νωρίς με τη Βραζιλία. Τον αντικατέστησε με τον Λίνγκαρντ (αχαχα!) Η παράσταση είχε και Λίβερμορ (μέτρια πράγματα), στη θέση που μάλλον θα παίξει ο Στέρλινγκ.
ΥΓ: Με εξαίρεση τον Στέρλινγκ στη θέση του Τσέιμπερλεν, ποιες άλλες αλλαγές θα έκανες στην ενδεκάδα που ανέβασα; Να είσαι καλά!
@Μπρούνο Κόντι
Γράφω την 11αδα μου στο κείμενο. Αφού μιλάμε όμως για τριάδα στην άμυνα θα πω τους:
Μπάτλαντ (τέρμα)
Στόουνς, Κέιχιλ, Μαγκουάιρ (στόπερ)
Ρόουζ-Γουόκερ (μπακ χαφ)
Ντελφ (αμυντικός μέσος), Μπάρκλεϊ (ή Λαλάνα), Ντέλε
Στέρλινγκ και Κέιν
Και ο Le God Βοηθός χαχα
Να είσαι καλά!
Το ποστ το διάβασα όταν βγήκε. Ήθελα να απαντήσω από τότε αλλά το ανέβαλλα διαρκώς. Αλλά σίγουρα θα απαντούσα.:)
Κάνεις ένα λάθος δυο φορές. Η Ισπανία του 2010 είχε κερδίσει ήδη του Euro του 2008, οπότε δεν την λες προϊόν του Πεπ με την καμία. Η Γερμανία του 2014, που’χε τον Λεβ στον πάγκο απ’το 2006 (στην ουσία και πιο νωρίς ως βοηθός του Κλίνσι), αυτή κι αν δεν έχει σχέση με Πεπ (η οποία Γερμανία από το 2006 και μετά ημιτελικό θα παίξει είτε σε Euro είτε σε Μουντιάλ) Η Μπάγερν είχε ήδη πάρει το τρεμπλ (όχι; Πρωτάθλημα, CL σίγουρα) με τον παππούλη, μάλιστα κόντρα σε έτερη γερμανική, την Ντόρτμουντ. Επιπρόσθετα, το πέρασμα του Πεπ από την Μπάγερν, μόνο επιτυχές δεν το λες και φυσικά το πρωτάθλημα και μόνο εκεί δεν αποτελεί κριτήριο επιτυχίας.
Οπότε, όσο καλός κι αν είναι ο Πεπ, που είναι αναμφισβήτητα, η συμβολή του στις κατακτήσεις της Ισπανίας και Γερμανίας είναι ελάχιστη στην πρώτη (Πικέ, Μπούσκετς, Πέδρο) και μηδαμινή στη δεύτερη περίπτωση.
Από εκεί και πέρα, αν και δεν είμαι αγγλόφιλος, ναι φίλε Γαργαντούα, πιστεύω ότι η Αγγλία μέχρι το 2030 θα πρέπει να σηκώσει κούπα είτε στο Μουντιάλ, είτε πολύ περισσότερο στην Ευρώπη. Εξηγούμαι:
Παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο το τι κάνουν (και πως) τα τμήματα υποδομής των ομάδων και οι μικρές εθνικές. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία 4-5 χρόνια οι μικρές εθνικές της Αγγλίας έχουν μπει στα ίσα κόντρα στις αντίστοιχες της Γερμανίας και της Ισπανίας. Κι εκεί που κάνει τη διαφορά ο Πεπ, ο Ποτσετίνο, κλπ, είναι η εμπιστοσύνη που δίνουν σε νεαρούς.
Στην ανάλυση που κάνεις για το νυν υλικό, δεν έχω να πω κάτι. Γουόκερ (έτοιμος από καιρό πάντως, όχι δημιούργημα Πεπ), Στόουνς, Ντελε Άλι, Κέιν, ο Λαλάνα, ο Στάριτζ (όντως, ναι, ο Πεπ εδώ έχει τεράστια συμβολή στον Στάριτζ που βλέπουμε πλέον), είναι παίχτες που μπορούν να δέσουν καλή ομάδα. Θέλουν όμως έναν Λεβ ή έναν Ντελ Μπόσκε, δεν ξέρω κατά πόσο ο Σάουθγκεϊτ μπορεί να το καταφέρει αυτό (γι’αυτό και δεν περιμένω στη Ρωσία πολλά).
Όμως όλοι αυτοί (πλην Γουόκερ) είναι νέοι. Και από πίσω έρχονται πολύ καλά ταλέντα, γι’αυτό και πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα η Αγγλία θα’ναι ψηλά και θα διεκδικεί σοβαρά (κι όχι στο μπλα μπλα όπως τα τελευταία 40-50 χρόνια) τίτλους και μέχρι το 30 θα πάρει και κάποιο/α.
@balkou
Η Ισπανία του 2008 δεν είχε καμία σχέση με εκείνη του 2010. Αυτή που κατέκτησε το Μουντιάλ πάτησε πάνω στο στυλ της Μπάρτσα και στους παίκτες των Καταλανών. Του ’08 ήταν εντελώς διαφορετική ομάδα. Θυμήσου πως -και που- έπαιζαν οι Ινιέστα, Σεσκ, Σίλβα για παράδειγμα.
Στην εθνική Γερμανίας σίγουρα η επιρροή του Πεπ ήταν μικρότερη αλλά υπήρχε και εκεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό για να φτάσει η Γερμανία στο Μουντιάλ.
Στο κείμενο απλά μεταφέρω κάποιες σκέψεις βάσει καθαρά των αγωνιστικών χαρακτηριστικών που έχουν οι Άγγλοι της εξαιρετικής Σίτι και στο πως μπορούν -και ποιοι- να τους πλαισιώσουν σε ένα κάπως παρόμοιο στυλ (όσο είναι εφικτό αυτό) και στην Εθνική.
Τώρα τι έχει στο μυαλό του ο Σάουθγκέιτ θα το δούμε σε λίγο καιρό. Ξέρει σίγουρα καλύτερα το ποδόσφαιρο από μένα, αυτό είναι σίγουρο.
Εκεί που γράφεις Στάριτζ εννοείς τον Στέρλινγκ χαχα. Αν περιμέναμε απ’ τον Στάριτζ να μας οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου θα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα.
Για τους νέους που γράφεις, συμφωνώ. Δεν είναι τυχαίες τόσες επιτυχίες μαζεμένες στις μικρές εθνικές. Μένει να δούμε πόσοι θα φτάσουν να ηγηθούν σχετικά γρήγορα σε διάφορες καλές ομάδες.
Για παράδειγμα ο Σολάνκε ακόμα ψάχνει το πρώτο του γκολ με τη φανέλα των reds, σε μια ομάδα που δεν διαθέτει καν κανονικό φορ.