Μια μικρή ιστορία για την Φωλιά της Μίλγουολ

Φεβρουάριος του 2012. Ανατολικό Λονδίνο. Άπτον Παρκ. Αν θυμάμαι καλά ήταν Σάββατο πρωί, γύρω στις 11, και η Γουέστ Χαμ ήταν πανέτοιμη να υποδεχτεί την Μίλγουολ για τον β’ γύρο της Τσάμπιονσιπ. Εννοείται πως οι αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονταν σε επιφυλακή όπως κι όλος ο απλός κόσμος που ζει γύρω, και αρκετά κοντά, στο γήπεδο. Η σημαντική αναμέτρηση είχε διεξαχθεί λίγες μέρες μετά τον θάνατο του θρύλου των “σφυριών”, Έρνι Γκρέι και -όπως ήταν λογικό- μας είχε χαρίσει μια φοβερή ποδοσφαιρική στιγμή αποχαιρετισμού για κάποιον τόσο σπουδαίο. Στα αξιοπερίεργα, το γεγονός πως το πέταλο φιλοξενούμενων του γηπέδου δεν είχε ανοίξει. Μάλιστα οι οπαδοί  της Μίλγουολ που είχαν πάει στο γήπεδο, είχαν βρεθεί στο δεύτερο διάζωμα. Αρκετά μακριά δηλαδή απ’ τον αγωνιστικό χώρο. Με αυτά άλλωστε δεν είναι να παίζεις. Φαντάζομαι τον διεθνή τερματοφύλακα των “σφυριών” Ρόμπερτ Γκριν, πόση ανακούφιση θα αισθάνθηκε όταν μπήκε στο γήπεδο και ένιωσε την απουσία τους, στην πλάτη του. Δευτερόλεπτα, μετά τη σέντρα βέβαια, και για να μην χαλάμε και τις ωραίες παραδόσεις, καμιά δεκαριά απ’ τους σκληρότερους οπαδούς των φιλοξενουμένων, κατέβηκαν ήσυχα και στρογγυλοκάθισαν -δίχως να ενοχλήσουν ούτε για μια στιγμή κάποιων εκ των σεκιούριτι ασφαλείας- στην άδεια κερκίδα. Ήταν η στιγμή τους. Μιλάμε άλλωστε για τους οπαδούς της Μίλγουολ. Τους σκληρότερους οπαδούς σε ολόκληρη την Αγγλία. Απλά να πω, πως εκείνη τη μέρα με τη φανέλα των Λονδρέζων είχε αγωνιστεί και ένας γεματούλης, ξανθός επιθετικός με το όνομα Χάρι Κέιν.

Στο βιβλίο «Hoolifan: 30 χρόνια αρρώστια», που κυκλοφόρησε πρόσφατα απ’τις εκδόσεις ‘Απρόβλεπτες’ και με έκανε να θυμηθώ την παραπάνω ιστορία, ο συγγραφέας κάπου στο δεύτερο κεφάλαιο γράφει: “Αλλά υπήρχε και η Μίλγουολ. Το όνομά της και μόνο αρκούσε για να κάνει την πιέτα πάνω στο Ben Sherman σου να σηκωθεί όρθια. Οι οπαδοί της ήταν οι πιο τρομαχτικοί, αλλά, σε μεγάλο βαθμό, αυτό οφειλόταν στον φόβο του αγνώστου. Η Μίλγουολ αγωνιζόταν στις κατώτερες κατηγορίες κι έτσι οι ομάδες της Α’ Εθνικής σπάνια διασταυρώνονταν μαζί της. Εάν η ομάδα σου είχε την ατυχία να κληρωθεί μαζί της σε κάποια από τις διοργανώσεις των κυπέλλων, όλως αιφνιδίως, θα “απογοητευόσουν” που δεν θα μπορούσες να πας επειδή θα είχες “ήδη κλείσει” μια εκδρομή με την γκόμενά σου ή τους γονείς σου. Τα μεγαλύτερα παιδιά θυμόντουσαν εντελώς ξαφνικά ότι το Σάββατο ήταν απολύτως υποχρεωτικό να δουλέψουν υπερωρία. Η εκδρομή στο Μίλγουολ ήταν απαγορευμένη”.

O βασικός συγγραφέας είναι ο Μάρτιν Νάιτ (ένας εκ των δύο Μάρτιν που υπογράφουν το βιβλίο – ο άλλος είναι ο Μάρτιν Κινγκ). Ένας ανάμεσα στους πιο σκληρούς οπαδούς της Τσέλσι στα 70s και τα 80s. Ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ένας καθημερινός άνθρωπος της εργατικής Τάξης με χόμπι να ακολουθεί την ομάδα του -σχεδόν- παντού και να τσακώνεται, πάντα με τα χέρια, με τους αντίπαλους οπαδούς. Κάποιος δηλαδή που έζησε την αντιπαλότητα αλλά και τον σεβασμό που υπήρχε ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων και φυσικά την “κόλαση” που βίωναν οι αντίπαλοι παίκτες, και οπαδοί, όταν περνούσαν τις πόρτες του παλιού The Den. Του πιο εχθρικού δηλαδή γηπέδου στην Αγγλία. Εξ ου και ο τίτλος Hoolifan και όχι Hooligan. Οι ιστορίες που ακολουθούν τους οπαδούς της Μίλγουολ από εκείνα τα χρόνια είναι πάρα πολλές και αρκετά σκληρές και σκοπός αυτού εδώ του κειμένου δεν είναι να επικροτήσει τη βία αλλά να ρίξει μια ματιά και σε αυτή την πλευρά που -δυστυχώς- υπάρχει και θα υπάρχει. Απ’ τις πιο γνωστές ιστορίες για την τρέλα που επικρατούσε στο γήπεδο της Μίλγουολ, προς τους επισκέπτες, είναι αυτή με τον σπουδαίο Γκάρι Λίνεκερ όταν έπαιζε με τα χρώματα της Λέστερ, την περίοδο 1984-1985.

19 Φεβρουαρίου του 1985 η Λέστερ, που αγωνίζεται στην Α’ Κατηγορία, θα ταξιδέψει στο The Den για να αντιμετωπίσει την Μίλγουολ για τον 5ο γύρο του Κυπέλλου. Στους Λονδρέζους αγωνίζονται “σεσημασμένοι κακοποιοί” όπως ο Άλαν ΜακΛίρι, ο Κιθ Στίβενς, ο Στηβ Λόουντες, ο Τζον ο Φασάνου και φυσικά ο Σκοτσέζος επiθετικός Κέβιν Μπρέμνερ. Επίσης για καλή τύχη της Λέστερ ο Τέρι ο Χάρλοκ δεν έχει φορέσει ακόμα την φανέλα των “λιονταριών”. H Μίλγουολ αγωνίζεται στην Γ’ Κατηγορία και όπως είναι λογικό δεν είναι το φαβορί για την  πρόκριση. Η ομάδα του Τζόρτζ Γκρέιαμ όμως έχει τη λύση. Όχι φυσικά με το ποδόσφαιρο και την ποιότητά της. Στην εξέδρα επικρατεί πανικός, με τους οπαδούς να βρίσκονται μια ανάσα απ’ τις γραμμές του γηπέδου και -σχεδόν- να απειλούν τους ποδοσφαιριστές της Λέστερ. Οι ποδοσφαιριστές της Μίλγουολ παίζουν σκληρά και αντιαθλητικά με το μήνυμα να είναι ξεκάθαρο “Ή εμείς ή κανένας”. Σε μια άκρως “φιλική” κίνηση, εκείνη τη μέρα τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων δεν είχαν νερό και τα παράθυρα ήταν κλειστά και δεν άνοιγαν. O Ρομπ Κέλι, αμυντικός της Λέστερ, χρόνια αργότερα θα δηλώσει: “Δεν ήταν δυνατόν να τους κερδίσει κανείς εκείνη τη μέρα. Ακόμα και η σπουδαία Λίβερπουλ της εποχής δεν μπορώ να σκεφτώ αν θα έβρισκε τον τρόπο για να φύγει από εκεί με την πρόκριση”. Ο Λίνεκερ, που εκείνη την σεζόν είχε βγει πρώτος σκόρερ στην Α’  Κατηγορία με 24 τέρματα, αποφασίζει να μην σκοράρει, φοβούμενος για την σωματική του ακεραιότητα μιας και τα μαρκαρίσματα που δέχεται είναι στα όρια όχι της κόκκινης κάρτας αλλά της ποινής φυλάκισης, με την Μίλγουολ να παίρνει εν τέλει και την σπουδαία πρόκριση για τον επόμενο γύρο. Η “φωλιά” της Μίλγουολ είχε κάνει γι’ ακόμα μία φορά το “θαύμα” της.

Και επειδή η ιστορία συνεχώς επαναλαμβάνεται (τετριμμένο αλλά ισχύει), η Λέστερ γνώρισε ακόμα έναν αποκλεισμό απ’ τη Μίλγουολ τη σεζόν 2016-2017 και πάλι για το κύπελλο, και πάλι για τον 5ο γύρο, και πάλι στο νέο The Den (τη νέα “φωλιά” της ομάδας), και πάλι τον μήνα Φεβρουάριο. Τα “λιοντάρια” έπαιζαν και τότε στην Γ’ κατηγορία, με την Λέστερ να είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας και να βρίσκεται στα νοκ-άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ. Το μήνυμα ήταν και τότε ξεκάθαρο “Μπορεί να είμαστε ένα μάτσο χάλια αλλά οι πρωταθλητές Αγγλίας δεν θα περάσουν απ’ την έδρα μας”. Το τελικό 1-0 βρήκε την Μίλγουολ θριαμβεύτρια και εκατοντάδες οπαδοί της μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο μετά το τελευταίο σφύριγμα για να αποθεώσουν τους ήρωές τους υπό τους ήχους του Rockin’ all over the world των Status Quo που έπαιζε απ’ τα ηχεία του γηπέδου, με όλους αυτούς που παρέμειναν στις θέσεις τους να το τραγουδούν όλοι μαζί, φέρνοντας στο μυαλό εικόνες απ’ το διάσημο φεστιβάλ του Donnington. Οι εικόνες έφιππων αστυνομικών να εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο για να διαλύσουν το μανιασμένο πλήθος δεν είχαν καμία σχέση με το σύγχρονο Αγγλικό ποδόσφαιρο των ημερών μας και είχαν σοκάρει πολλούς. Aλλά για στάσου μια στιγμή βρε αναγνώστη, εδώ μιλάμε για την Μίλγουολ.

Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 οι φανατικοί οπαδοί των φιλοξενούμενων είχαν την τάση να μαζεύονται στο πέταλο των γηπεδούχων, συνήθως με άσχημα αποτελέσματα και για τους δύο, μιας και το ξύλο έπεφτε με το τσουβάλι. Ποδοσφαιρικά πέταλα όπως αυτό της Φούλαμ αλλά και της ΚΠΡ ήταν απ’ τα πιο φιλικά, μιας και συνήθως κανένας απ’ τους γηπεδούχους δεν έμπαινε στη διαδικασία να τα βάλει με τους εισβολείς, παρά ελαχίστων εξαιρέσεων που μέσα σε μερικά λεπτά είχαν καταλάβει το λάθος τους και την είχαν κάνει για πιο ήσυχες θύρες. Αν κατάφερνες να πάρεις το πέταλο του αντιπάλου είχες κάνει μια τεράστια οπαδική νίκη και αυτόματα, εκτός του τρόμου που προκαλούσες, κέρδιζες και τον απόλυτο σεβασμό για τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Μετά απ’ αυτό, δεν σε ένοιαζε ακόμα κι αν η ομάδα σου έχανε με ένα πολύ βαρύ σκορ. Στο Μίλγουολ, οι φίλοι της ομάδας είναι οι μοναδικοί που μπορούν ακόμα και σήμερα να υπερηφανεύονται πως δεν έχασαν ποτέ το πέταλό τους, από κανένα πυρήνα φανατικών αντιπάλων οπαδών. Ακόμα κι απ’ αυτούς της Τσέλσι στα 70s και τα 80s.

To κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους των The Last Shadow Puppets.