Ο Ραούλ Ταμούδο και το δίπλωμα οδήγησης
Οι ιστορίες των ποδοσφαιριστών με τα αυτοκίνητά τους είναι πολλές και συχνά πονεμένες. Θα συνεχίσουμε σε αυτό το μοτίβο με μια ακόμα που είναι αρκετά κωμική. Για όσους δεν έχουν διαβάσει παλιότερα, εδώ θα βρουν τι έπαθαν ο Έβερ Μπανέγκα και ο Ντάνι Γκουΐθα, εδώ πάλι ο Έβερ Μπανέγκα σε νέα περιπέτεια και πιο πρόσφατα ο Ρίκι Σεντουριόν. Σίγουρα στα τόσα χρόνια του Sombrero θα έχουμε κι άλλες. Σήμερα όμως θα ασχοληθούμε με έναν αγαπημένο μας ποδοσφαιριστή. Τον Ραούλ Ταμούδο τον θαυματουργό, τον παίκτη που ήξερε να βάζει την μπάλα στην εστία όσο λίγοι.
Αυτό που δεν μπορούσε να κάνει με τίποτα όμως ο δόλιος Ραούλ ήταν να πάρει δίπλωμα οδήγησης. Ο Ταμούδο προσπαθούσε στα τέλη του περασμένου αιώνα να τα καταφέρει και κοβόταν μονίμως στα θεωρητικά. Το ήθελε πολύ, γιατί πήγαινε ξανά και ξανά, αλλά το αποτέλεσμα δεν άλλαζε. Τώρα, να πω την αλήθεια, δεν ξέρω πόσο δύσκολες είναι οι εξετάσεις στην Ισπανία (ή στη Βαρκελώνη πιο συγκεκριμένα). Ο Ραούλ πάντως κοβόταν σταθερά. Μέχρι που κάποια στιγμή πήρε απόφαση ότι ήρθε η ώρα να κάνει μια βρωμιά. Όχι να λαδώσει, μην σκέφτεστε τόσο ελληνικά.
Στα 22 του λοιπόν, ο άνθρωπος που ήδη είχε αρχίσει να σκοράρει περίπου 10 γκολ τη σεζόν στην Πριμέρα και να είναι ένα από τα πιο καυτά ονόματα στην Ευρώπη, βρήκε τη λύση πολύ πριν την τηλεοπτική σειρά Suits. Τι έκανε; Αποφάσισε να στείλει κάποιον γνωστό στη θέση του. Ο φίλος του πήγε λοιπόν τον Ιούλιο του 1999 να δώσει το θεωρητικό και ξεκίνησε να απαντάει τις ερωτήσεις. Μέχρι που ένας από τους εξεταστές που έκοβε βόλτες τσέκαρε την ταυτότητα που έγραφε Ραούλ Ταμούδο. Δεν ξέρουμε πόσο έμοιαζε στον Ταμούδο ο φίλος με τα αρχικά R.S.V. (το όνομα δεν δημοσιεύτηκε ολόκληρο στα ρεπορτάζ της εποχής), αλλά άρχισε να ιδρώνει και να αγχώνεται. Νομίζοντας ότι τον έχουν πάρει χαμπάρι, ο ψεύτικος Ραούλ σηκώθηκε αγχωμένος σχεδόν στα μισά της εξέτασης να παραδώσει το γραπτό του και να την κοπανήσει. Αν υπήρχε έστω και μισή αμφιβολία, οι εξεταστές σιγουρεύτηκαν και σταμάτησαν το φίλο του ποδοσφαιριστή.
Το 2008 με το αυτοκίνητό του (ελπίζουμε να ξέρει τι είναι το Στοπ)
Κανονικός και “μαϊμού” Ραούλ πήγαν στο δικαστήριο και ο εισαγγελέας ζήτησε ένα χρόνο φυλακή για τον καθένα τους. Ακόμα χειρότερη όμως ήταν η κατσάδα που άκουσε στο σπίτι (έμενε ακόμα με τους γονείς του τότε). Τελικά, το 2001, βγήκε η τελεσίδικη απόφαση σύμφωνα με την οποία ο Ταμούδο καταδικάστηκε και τιμωρήθηκε με πρόστιμο 500 χιλιάδες πεσέτες, γλιτώνοντας τα χειρότερα. Το φοβερό είναι ότι μέχρι να ολοκληρωθεί η υπόθεση ο Ραούλ Ταμούδο όχι μόνο είχε κερδίσει ένα Κόπα ντελ Ρέι, αλλά είχε καταφέρει κάτι ακόμα πιο δύσκολο (τουλάχιστον γι’ αυτόν). Πέρασε τις εξετάσεις και μάλιστα μόνος του.
7 σχόλια σχετικά με το “Ο Ραούλ Ταμούδο και το δίπλωμα οδήγησης”
Παρότι είναι γραμμένο για χαβαλέ, δεν μπορώ παρά να μείνω μία σταθερά που ισχύει ανά τον πλανήτη: η βλακεία του διάσημου θα τιμωρηθεί ελαφρύτερα από την βλακεία του άσημου. Με έναν χρόνο φυλακή κινδύνευε, με ένα χρηματικό πρόστιμο τιμωρήθηκε. Χωρίς να ξέρω περισσότερα για την συγκεκριμένη περίπτωση, γενικά μιλώντας, το “Ε, να μην του χαλάσουμε και την καριέρα του παιδιού” – είναι μία παγκόσμια αξία, που δύσκολα, αν ποτέ, διαψεύδεται…
Γενικά έχεις δίκιο, δεν ξέρω για το συγκεκριμένο όμως. Δηλαδή ότι υπάρχει μια ανώτατη ποινή, δεν σημαίνει ότι αυτή πρέπει να επιβληθεί ντε και καλά. Δεν είμαι σίγουρος ότι οποιοσδήποτε άλλος θα έκανε φυλακή γι’ αυτό. Το πρόστιμο βέβαια μπορεί να ήταν χάδι.
Σωστό, και γω γι’ αυτό λέω ότι δεν ξέρω περισσότερα για την συγκεκριμένη υπόθεση.
Αναρωτιέμαι αν θα ήταν άξιο λόγου ένα αφιέρωμα με διάσημους παραβάτες (ποδοσφαιριστές υποθέτω θα αναφέρονταν εδώ) και οι τελικές ποινές τους..
Καλά τα λέει ο φίλος Γιάννης, πρόχειρα μου ήρθε το παράδειγμα του Μουν, όταν έπαιζε στον ΠΑΟΚ (είχε σκοτώσει με το αυτοκίνητό του μία γυναίκα πεζή, στη Νότια Αφρική) και φυσικά το παράδειγμα του Όσκαρ Πιστό(λ)ιους, πάλι στη Νότια Αφρική, που σκότωσε την κοπέλα του και πήγε να τη βγάλει σχεδόν καθαρή.
Μάλιστα ο Μουν οδηγούσε και υπό την επήρεια αλκοόλ. Μια διόρθωση μόνο, ήταν παίκτης του Παναθηναϊκού όταν έγινε το δυστύχημα.
Για το Μουν δεν το θυμάμαι καθόλου. Στο μπάσκετ μου έρχονται 1-2 Αμερικάνοι που τη γλίτωσαν φτηνά.
Θυμάμαι μια συνέντευξη του Καρλ Χάιντς Πφλίπτσεν στο Εθνοσπόρ όταν ακόμα πήγαινα σχολείο που ανέφερε χαρακτηριστικά (αν δεν απατώμαι οικτρά) «μ’ αρέσει η Ελλάδα γιατί μπορώ και περνάω με κόκκινο»…