Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Πικέ

Στο βιβλίο του «Ολυμπιακό Σαμποτάζ» ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν γράφει, αναφερόμενος στους Καταλανούς ηγέτες: «Ο αρχηγός είναι ένας αναγκαίος παραλογισμός στην πολιτική αγορά που κινητοποιεί ερωτευμένους φαντασιόπληκτους». Ο Μανόλο ως γνήσιο τέκνο της πόλης της Βαρκελώνης και φανατικός οπαδός της Μπαρσελόνα, ήξερε πάρα πολύ καλά την ψυχολογία της Καταλωνίας, της Βαρκελώνης και της Μπάρσα. Μια κοινωνία και ένας σύλλογος που έψαχνε πάντα έναν ηγέτη να συσπειρωθεί γύρω του. Από την εποχή του Θέσαρ, του Κουμπάλα, του Κρόυφ, του Μαραντόνα και τελευταία του Μέσι, η νοοτροπία του Καταλανού, στα σπορ και έξω από αυτά, είναι ότι χρειάζεται όχι μόνο ένα κίνητρο ή στόχο, αλλά και ένα πρόσωπο να το εκφράσει και να συσπειρώσει τους άλλους γύρω του.

Στα Βόρεια σύνορα της Καταλωνίας, εκεί στο τριεθνές με τη Γαλλία και τη Βασκωνία στα βουνά, υπάρχει το μοναδικό κράτος που έχει επίσημη γλώσσα τα Καταλανικά. Η Ανδόρα κρυμμένη στα Πυρηναία μπορεί να είναι ανεξάρτητο κράτος, όμως η ζωή της είναι αρκετά πιο συνδεδεμένη με την Ισπανία και κυρίως την Καταλωνία, απ’ότι με τη Γαλλία. Ο ποδοσφαιρικός της σύλλογος αγωνίζεται στις ισπανικές κατηγορίες και από το 1942 που ιδρύθηκε φοράει τα χρώματα της σημαίας της χώρας: κίτρινο, κόκκινο και μπλε. Το γήπεδο της βρίσκεται στην πρωτεύουσα Ανδόρα λα Βέλια (η παλιά είναι αυτό) και μοιάζει με υπέροχο επαρχιακό γήπεδο χωμένο στα βουνά, με μια προκάτ κερκίδα των 500 θέσεων.

Δε μιλάμε για κάποιο μεγαθήριο που χάθηκε στις σελίδες της ιστορίας. Το πιο ψηλά που έχει φτάσει ποτέ είναι στην τρίτη κατηγορία, τερθέρα διβισιόν τότε, ενώ συνήθως παίζει στις τοπικές καταλανικές κατηγορίες. Και λογικό θα μου πείτε, αφού εκεί ο κόσμος ασχολείται με το σκι, το μπάσκετ, τα αφορολόγητα ψώνια και τις τράπεζες. Όχι ακριβώς ποδοσφαιρικό σκηνικό. Ώσπου το 1994 συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Η μικρούλα Ανδόρα στο κύπελλο Καταλωνίας πέταξε εκτός στα ημιτελικά την Μπάρσα του προπονητή Κρόιφ, του Στόιτσκοφ, του Ρομάριο (εντάξει, δεν έπαιζαν αυτοί, αλλά μη χαλάμε την ιστορία). Στον τελικό κέρδισε την Εσπανιόλ με 4-2 στα πέναλτι και κατέκτησε το μοναδικό της τίτλο. Μετά επέστρεψε στα κυβικά της και σταδιακά έπεσε στην αφάνεια και τα τελευταία δύο χρόνια σχεδόν στη διάλυση.

Είναι λίγο κωμικό να λέμε ότι σε ένα κράτος (μέχρι πρόσφατα) φορολογικό παράδεισο, ο ποδοσφαιρικός του σύλλογος μπορούσε να διαλυθεί για χρέος €200.000, όμως η κατάσταση ήταν αυτή. Ο προπονητής είχε μείνει με 10 μόλις παίχτες και κανέναν άλλον στο τεχνικό τιμ, καθώς όλοι οι υπόλοιποι είχαν μείνει απλήρωτοι τόσο καιρό που δεν πήγαιναν πια στις προπονήσεις. Εκεί λοιπόν που χανόντουσαν η σωτηρία ήρθε από την ‘Κόσμος’. Η εταιρία του Ζεράρ Πικέ έκανε προσφορά στο Υπουργείο Αθλητισμού της Ανδόρας και μετά από την ολοκλήρωση της γραφειοκρατίας πήρε το πλειοψηφικό πακέτο του συλλόγου. Η υπουργός, Όλγα Ζελαμπέρτ, δήλωσε, «Εδώ ο κόσμος είναι κατά 70-80% οπαδοί της Μπαρσελόνα και η άφιξη του Ζεράρ Πικέ του δίνει μεγάλη χαρά και αισιοδοξία».

Ο Πρεσιδέντε φουτούρο της Μπαρσελόνα επεκτείνει τις δραστηριότητες της ‘Κόσμος’ που πλέον ασχολείται με 5 διαφορετικούς τομείς: Το ποδόσφαιρο με την Ανδόρα, το τένις με την ανάληψη της διοργάνωσης του Ντέιβις Καπ, τα ηλεκτρονικά σπορ σε συνεργασία με μια θυγατρική της Κονάμι, τα μίντια μέσω της πλατφόρμας «The Players Tribune» και την εστίαση με 4 διαφορετικά εστιατόρια (και σε αυτό στη Μαδρίτη να έχει συνέταιρο τον Σέρχιο Ράμος). Ο Πικέ είναι από τους ποδοσφαιριστές που διαχειρίζονται με τον καλύτερο τρόπο τα χρήματα που βγάζουν απ’ το ποδόσφαιρο και επεκτείνεται επιχειρηματικά σε πολλούς τομείς με επιτυχία. Παράλληλα εκπαιδεύεται στα καλύτερα πανεπιστήμια για να μπορεί να διαχειρίζεται την περιουσία του και τις επιχειρήσεις του ο ίδιος. Είναι χαρακτηριστικό το πώς χτίζει τόσα χρόνια τη ζωή του τόσο στο επιχειρηματικό κομμάτι, όσο και στο πως φτιάχνει το προφίλ του μελλοντικού προέδρου της Μπαρσελόνα.

Αγοράζοντας την Ανδόρα άλλαξε άμεσα πάρα πολλά στο αγωνιστικό κομμάτι. Έκανε 10 μεταγραφές και έφερε στον πάγκο τον φίλο του και παλιό παίχτη της Μπάρσα, Γκάμπρι. Μαζί του στο προπονητικό τιμ θα είναι ο επίσης παλιός μπλαουγράνα, Ζουρκέρα. Ο Ζουρκέρα δήλωσε ότι πέρα από το γεγονός ότι ο Πικέ είναι φίλος του, τον έπεισε το ίδιο το πρότζεκτ αφού αυτοί που θα το τρέξουν δείχνουν πραγματικά να ενδιαφέρονται. Με την τοποθέτηση του Γκάμπρι στον πάγκο, που είχε εκπαιδευτεί στη Μασία ως παίχτης και μετά έπαιξε και στον Άγιαξ, όπου ξεκίνησε και προπονητικά, γίνονται ξεκάθαρες οι αγωνιστικές προθέσεις της ‘Κόσμος’. Αυτός ο σύνδεσμος Μπαρσάγιαξ, που λένε και εδώ, βασίζεται στις βάσεις και τις ιδέες που έφερε ο Κρόυφ στη Βαρκελώνη και συνεχίζει να επεκτείνεται. Και αν η Μπάρσα έχει αφήσει αρκετά πίσω της αυτή τη νοοτροπία, οι προθέσεις του πρεσιδέντε φουτούρο είναι ενδεικτικές μέσω αυτού του πρότζεκτ.

Στο διοικητικό κομμάτι πάντως προτίμησε να υπάρχει μια συνέχεια. Παρόλο που ο Πικέ θα είναι ο πρόεδρος, ή τέλος πάντων κάποιος της ‘Κόσμος’, καθότι δεν είναι τόσο ξεκάθαρο ακόμα αυτό, ο παλιός πρόεδρος Αλμπέρτ Φερέ παραμένει στο Δ.Σ. Προφανώς εκτιμήθηκε το γεγονός ότι στη θητεία του μείωσε το χρέος και κυρίως αύξησε τα μέλη του συλλόγου από 12 (δώδεκα ολογράφως) σε 280. Το μεγαλύτερο από τα πολλά σχέδια που έχει η ‘Κόσμος’ για το σύλλογο είναι η κατασκευή ιδιόκτητου γηπέδου. Αυτό θα είναι πραγματικά δύσκολο και δαπανηρό δεδομένου του πόσο βράχο έχει η περιοχή. Βέβαια ήδη έχει πείσει νυν (Μέσι) και παλιούς (Φάμπρεγας) συμπαίχτες του να αγοράσουν μετοχές της Ανδόρας.

Αριστερά ο Ισίδρε Γαρίκα, αρχηγός της ομάδας που κέρδισε το κύπελλο Καταλωνίας το 1994. Δεξιά ο μάγειρας του εστιατορίου που σπονσοράρει την ομάδα.

Η εξαγορά του Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Ανδόρα από την εταιρία του Πικέ είναι μια καλά μελετημένη κίνηση του ίδιου. Μπαίνει στο χώρο της ιδιοκτησίας ενός συλλόγου με σκοπό να δώσει στην Καταλωνία άλλο ένα ποδοσφαιρικό σημείο αναφοράς πέρα από την ίδια την πόλη της Βαρκελώνης και εσχάτως τη Ζιρόνα. Και καθώς δεν είναι η πρώτη επιχείρηση που ανοίγει στα Πυρηναία, όπου έχει και σπίτι, δείχνει μ’αυτόν τον τρόπο πως θέλει να κάνει μια βάση επιχειρήσεων εκεί, ενώ η ομάδα θα είναι μια αφορμή να πηγαίνει ο κόσμος προς τα εκεί και για άλλους λόγους, πέρα από το να κάνει σκι και ν’ αγοράσει αφορολόγητα τσιγάρα και ποτά.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ισπανικό πρωτάθλημα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Τι συνέβη με τον Εμιλιάνο Γκουρουσέτα;

Η πανάκριβη BMW έχασε τον έλεγχο, έχοντας στις ρόδες της υπερβολική ταχύτητα, μόλις λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ την Παμπλόνα. Μερικά λεπτά πριν φτάσει στον τελικό της προορισμό. Ο δρόμος ήταν εξωπραγματικά γλιστερός και η καταρρακτώδης βροχή που έπεφτε απ’ το προηγούμενο βράδυ έκανε την οδήγηση υπερβολικά δύσκολη ακόμα και για τον πιο έμπειρο οδηγό αγώνων. […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Φαντάσματα, γάτες, χωράφια και χαμένα γκολ

Πρωτομαγιά του 2005. Στο στάδιο Σιουτάτ ντε Βαλένσια, την έδρα της πιο παλιάς ομάδας στη Βαλένθια, η Λεβάντε υποδέχεται τη Μάλαγα σε μια μάχη για την παραμονή. Οι γηπεδούχοι κάνουν ένα blooper με τον αμυντικό να την αφήνει στον τερματοφύλακα και τελικά κανείς να μην κινείται προς την μπάλα. Ο Σέρζιο Πάουλο Μπαρμπόσα Βαλέντε, η […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Πικέ”

  1. Ο/Η Brazilakis λέει:

    Ραμόν, καλή χρονιά, γεμάτη έμπνευση για σένα και τα παιδιά του σάιτ.

    Βρίσκω την περίπτωση Πικέ από τις πιο ενδιαφέρουσες στη σημερινή ποδοσφαιρική κοινωνιολογία· όχι τόσο γιατί είναι απ’ τους λίγους παίχτες, σε τοπ επίπεδο, που διαθέτουν μόρφωση και πολιτικό λόγο, όσο για την αντιμετώπιση αυτού του πακέτου από «εχθρούς» και «φίλους». Πέρα απ’ τις -φυσιολογικές- κόντρες με Ρεάλ κι Εσπανιόλ, και χωρίς να έχει ακραίες θέσεις (πιο light από του Πεπ, ας πούμε), έφτασε ν’ αποδοκιμάζεται ακόμα και με τη φανέλα της εθνικής, στην οποία έχει προσφέρει τα μέγιστα. Εκείνο όμως που μου προκαλεί εντύπωση, είναι η αντιμετώπιση από φίλους(;) της Μπάρτσα, που τον κράζουν ή τον ειρωνεύονται στα ΜΚΔ για τα εξωαγωνιστικά, ιδιαίτερα μετά από αποτυχίες. Αυτό με κάνει να φαντάζομαι, σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό, τον Σώκρατες να μπαίνει σήμερα στο γήπεδο με μπλουζάκι «αλληλεγγύη στους Μπολιβαριανούς», να χάνει η ομάδα του, και τον κόσμο να τον κράζει σε στυλ «σβήσ’ το τσιγάρο, ρε μπεκρούλιακα, που ‘χεις κι άποψη για τη Βενεζουέλα. Λες και σε πληρώνει αυτή». Και σ’ ένα ακόμα πιο σουρεαλιστικό σκηνικό, κάπου στην κόλαση, σε ένα σημείο της αίθουσας για τα VIP στελέχη -υποθέτω όπως μπαίνουμε στα άκρα δεξιά-, τον Χαβελάνζε να κοκορεύεται στον Γιόχανσον, τον Νυμπέργκερ, τον Μπερναμπέου και τις άλλες εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου, για τα επιτεύγματά του: «Όταν έλεγα ότι δουλειά του ποδοσφαιριστή είναι να παίζει και να βγάζει τον σκασμό, με έλεγαν αδίστακτο, απάνθρωπο και κάτι κουλά για συνθήκες εργασίας. Όταν όμως έχεις όραμα στο τέλος δικαιώνεσαι!»

  2. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Εδώ βέβαια να πούμε ότι ο Πικέ είναι περίπτωση παίχτη από μεγαλοαστική οικογένεια που δε βρήκε στο ποδόσφαιρο τη διέξοδο από τη φτώχεια να γίνει κάγκουρας. Η μητέρα του είναι γιατρός ερευνήτρια, από τις πιο σημαντικές στο χώρο της. O πατέρας του οικονομολόγος και τελικά αυτός θα μπει πρόεδρος στο πρότζεκτ της Ανδόρας. Το παιδί δεν άφησε ποτέ το σχολείο και με τα λεφτά που βγάζει από το ποδόσφαιρο επενδύει. Και παράλληλα εκπαιδεύεται για αυτό.

    Είναι σπάνια περίπτωση. Ο μόνος σπουδαίος παίχτης που θυμάμαι να έρχεται από τα ψηλά κοινωνικά στρώματα ήταν ο Κακά, αλλά ήταν θεούσος. Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει, σε πολύ πιο μετρημένα πλαίσια και όχι με τόσο επιθετικές επενδύσεις ο Μπλαν. Και τυχαία και αυτόν “πρόεδρο” τον φώναζαν.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *