Η ζωή ξεκινά μετά τα 40
Ήταν μια μέρα γιορτής. Το επιβλητικό Εστάδιο Μάριο Κέμπες στην Κόρδοβα της Αργεντινής είχε σχεδόν γεμίσει για μια μεγάλη επιστροφή. Η τοπική Ταγιέρες θα έπαιζε ξανά στο Κόπα Λιμπερταδόρες μετά από 17 ολόκληρα χρόνια και μάλιστα απέναντι σε έναν πολύ μεγάλο και ιστορικό αντίπαλο, τη Σάο Πάουλο από τη Βραζιλία. Οι οπαδοί της “Τ” (σίγουρα ένα από τα πιο ανέμπνευστα παρατσούκλια ομάδας στην Αργεντινή, μια χώρα που μας έχει χαρίσει τους “λεπρούς”, αυτούς που “τσιμπάνε τους αρουραίους”, τις “κοπριές”, τα “καλαμάρια” κι άλλα τέτοια) έκαναν ότι μπορούσαν για να στηρίξουν την αγαπημένη τους ομάδα. Δημιούργησαν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα στο γήπεδο, παίζοντας κι αυτοί στον δικό τους αγώνα. Βάζοντας το δικό τους λιθαράκι για τη μάχη της συμμετοχής στους ομίλους.
Ανάμεσα στους 11 παίκτες που βγήκαν στο χορτάρι του γηπέδου ήταν και ένας περίεργος τύπος με ύψος μόλις 1,72. Ένας στεγνός στο σώμα, βλοσυρός και κομματάκι τρομακτικός ποδοσφαιριστής με όψη τουλάχιστον υπαρχηγού σε συμμορία των Sons of Anarchy. Ο καραφλός αυτός ποδοσφαιριστής μπορεί να είναι σχετικά άγνωστος στην από δω πλευρά του Ατλαντικού, αλλά είναι μία μορφή εξαιρετικά αναγνωρίσιμη τόσο σε Αργεντινή, όσο και Βραζιλία. Είναι ο Πάμπλο Γκινιασού που στα 40 του συνεχίζει να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο και να κερδίζει τον κόσμο της ομάδας του. Κάθε ομάδας σε κάθε πόλη και κάθε χώρα που έχει παίξει. Και τώρα λατρεύεται από τους οπαδούς της Ταγιέρες, είναι το ιερό σύμβολο του συλλόγου.
Το λέει η ψυχή του (από ένα ντέρμπι Φλαμένγκο-Βάσκο)
Ο Γκινιασού γεννήθηκε στην Κόρδοβα και μικρός δοκιμάστηκε στην Ταγιέρες, αλλά τελικά συνέχισε να παίζει στην τοπική του ομάδα μέχρι που έγινε δεκτός στους Νιούελ’ς Ολντ Μπόιζ, εγκαταλείποντας το σπίτι του και την οικογένειά του για να πάει στο Ροσάριο και να παίξει μπάλα στα 17 του. Ο “Τσολίτο” εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και γρήγορα έγινε μέλος των μικρών εθνικών της Αργεντινής, αλλά και βασικός στους Νιούελ’ς. Ένα από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας για το πάθος του, την αυταπάρνηση και την προσφορά στο χώρο του κέντρου. Έμεινε συνολικά για 5 χρόνια εκεί και στη συνέχεια δοκίμασε την τύχη του στην Ευρώπη και την Περούτζια, χωρίς είναι η αλήθεια με μεγάλη επιτυχία.
Μετά από ένα χρόνο επέστρεψε στην Αργεντινή και την Ιντεπεντιέντε. Η επιλογή του δεν ήταν τυχαία. Ο πατέρας του ήταν άρρωστος με τους Κόκκινους Διαβόλους, απίστευτα φανατικός οπαδός. Από τότε που ο Πάμπλο έγινε παίκτης της Ιντεπεντιέντε, ο πατέρας του ήταν μαζί του συνέχεια. Όχι απλά στα ματς, ήταν εκεί κοντά σε κάθε προπόνηση να παρακολουθεί τον γιο του στην αγαπημένη του ομάδα. Η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε όνειρο όταν η Ιντεπεντιέντε με παίκτες όπως ο Γκάμπι Μιλίτο, ο Φεντερίκο Ινσούα και φυσικά ο Γκινιασού κατέκτησε την Απερτούρα του 2002. Το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 8 χρόνια και το τελευταίο της μέχρι σήμερα. “Ένιωθε σαν να έπαιζε ο ίδιος, ήταν η περίοδος της ζωής μου που πέρασα τον περισσότερο χρόνο μαζί του”, θυμάται ο Πάμπλο σε μια συνέντευξή του το 2016 στο El Grafico, ένα χρόνο αφού ο πατέρας του πέθανε.
Μπορεί ένα βίντεο ποδοσφαίρου να είναι ωραίο σχεδόν μόνο με τάκλιν; Ναι, μπορεί.
Ανάμεσα στα θύματά του παίκτες όπως ο Νεϊμάρ κι ο Ροναλντίνιο.
Ο Γκινιασού έκανε ένα πέρασμα και από τη Ρωσία και τη Σατούρν (που είχε μαζέψει πολλούς Λατίνους) πριν επιστρέψει ξανά στη Νότια Αμερική κατακτώντας το πρωτάθλημα με τη Λιμπερτάδ στην Παραγουάη. Ήταν εκείνη η περίοδος που τον έφερε μέχρι και στην εθνική ομάδα, με τον Μαρσέλο Μπιέλσα να τον καλεί για πρώτη φορά. Ο Γκινιασού εξαργύρωσε τις εμφανίσεις του εκείνων των ετών με μια σπουδαία μεταγραφή στην Ιντερνασιονάλ του Πόρτο Αλέγκρε. Δεν ήταν κάτι συνηθισμένο τότε να βλέπεις Αργεντίνους σε βραζιλιάνικες ομάδες. Ο Πάμπλο μαζί με παίκτες όπως ο Μαστσεράνο κι ο Τέβες ήταν από τους πρώτους που άνοιξαν το δρόμο και με την απόδοσή τους αγαπήθηκαν σε μια (ποδοσφαιρικά) εχθρική χώρα. Στα πέντε χρόνια του στην Ιντερνασιονάλ κέρδισε τέσσερα τοπικά πρωταθλήματα Γκαούτσο, αλλά κυρίως ένα Σουνταμερικάνα και ένα Κόπα Λιμπερταδόρες γράφοντας ιστορία για το σύλλογο του Πόρτο Αλέγκρε. Ένας πολεμιστής, “μονομάχος” όπως του έμεινε το παρατσούκλι (μια που είναι κι η αγαπημένη του ταινία), με τάκλιν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, τρέξιμο, αυτοθυσία, μαχητικότητα και εργατικότητα. Από τους παίκτες που κάθε ομάδα θέλει να έχει στο κέντρο για να κάνει όλη τη δύσκολη δουλειά.
Ο Γκινιασού μετά την Ιντερνασιονάλ πήγε και πάλι στη Λιμπερτάδ και έκανε ένα πέρασμα από τη Βάσκο πριν αποφασίσει να επιστρέψει στα 38 του πίσω στην πατρίδα του, στην Κόρδοβα. Εκεί που δεν είχε παίξει ποτέ. Συνήθως κάτι τέτοιες μεταγραφές γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Να μπει ο παίκτης σε κανένα ματς, να πάρει κανένα χειροκρότημα, να μαζέψει και κανένα φράγκο η ομάδα από το σούσουρο. Ο “Τσόλο” όμως δεν είναι τέτοιος. Είχε υποσχεθεί στον πατέρα του λίγο καιρό πριν πεθάνει, ότι θα έκλεινε την καριέρα του στην Κόρδοβα. Ήξερε ότι μπορούσε να παίξει και επέστρεψε για να προσφέρει. Κι όμως, θα μπορούσε να τα είχε παρατήσει όλα. Να ξεκουράσει το πολεμικό του κορμί, γεμάτο χαρακιές και μελανιές. Και το σκέφτηκε σοβαρά, όταν λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του στην Κόρδοβα και την Ταγιέρες της Β’ εθνικής, χτύπησε σε ένα φιλικό προπόνησης.
Η κυρία Γκινιασού και τρία σκυλιά της. Το ένα είναι του πολέμου, τα άλλα δύο για χάδια.
Ένα δυνατό χτύπημα είχε ως αποτέλεσμα διπλό κάταγμα στη γνάθο του και χρειαζόταν να τρέφεται μόνο με υγρά για αρκετές μέρες. Ήταν εκείνη η στιγμή που σκέφτηκε μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσει, να κοιτάξει και τον εαυτό του λίγο, να κοιτάξει την οικογένειά του βρε αδερφέ μετά από 20 ολόκληρα χρόνια επαγγελματικής καριέρας. Μόνο που είχε υπολογίσει χωρίς τη γυναίκα του που μάλλον είναι κι αυτή στο δικό του στιλ. “Δεν ήσουν ποτέ χέστης, θα γίνεις τώρα;” είπε η κυρία Γκινιασού που τη φαντάζομαι σαν προπονητή μποξ από πάνω του να του δίνει μπατσάκια ενώ αυτός τρώει με καλαμάκι. Για καλό του ποδοσφαίρου ο Πάμπλο την άκουσε. Και για καλό της Ταγιέρες βεβαίως, καθώς όχι μόνο έπαιξε στην ομάδα, αλλά έγραψε ιστορία με τη φανέλα της αφού σκόραρε το κρισιμότατο γκολ της ανόδου απέναντι στην Ολ Μπόιζ. Σε ένα ματς που η Ταγιέρες έχανε με 1-0 και έπαιζε με παίκτη λιγότερο, έκανε την ανατροπή με το αριστερό σουτ του Γκινιασού που έγραψε το τελικό 1-2. Ο 38χρονος τότε Τσόλο πέρασε στην ιστορία του συλλόγου, καθώς την ανέβασε στην Α’ εθνική μετά από 12 χρόνια. Με συμπαίκτες που δεν είχαν γεννηθεί όταν αυτός έπαιζε ήδη ποδόσφαιρο.
Όπως φυσικά είδαμε, αυτό δεν ήταν το τέλος των επιτυχιών. Με τον Γκινιασού σημαντικό στέλεχος του κέντρου η Ταγιέρες κατέκτησε την 5η θέση και κέρδισε την έξοδό της στο Λιμπερταδόρες. Ο Γκινιασού ήταν ο πρώτος παίκτης σε σωστές πάσες στο πρωτάθλημα και πρώτος σε κλεψίματα, ενώ μισο-αστεία μισο-σοβαρά τα ΜΜΕ της χώρας ζητούσαν να κληθεί στο Μουντιάλ που μας πέρασε από το Σαμπαόλι. Όλα αυτά στα 40 παρά κάτι. Ο ίδιος απλά το διασκεδάζει. Γιατί μπορεί να δίνει τα πάντα στο γήπεδο, αλλά έξω από αυτό είναι ένας πολύ ευχάριστος και έξυπνος τύπος. “Κάθε μέρα σηκώνομαι με ένα χαμόγελο και ελπίζω για κάτι καλό στη ζωή. Προσπαθώ πάντα να είμαι χαρούμενος”, λέει απλά.
