Ο Δανός που αγαπήθηκε και στη Βαρκελώνη και στη Μαδρίτη
Ήταν το 1996 και ο Μίκαελ Λάουντρουπ μαζί με ένα φίλο του απολάμβαναν το δείπνο τους σε ένα από τα πιο γνωστά εστιατόρια της Μαδρίτης. Όταν η συζήτηση έφτασε στο ποδόσφαιρο, ο Δανός αποκάλυψε στο φίλο του ότι σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να κρεμάσει τα παπούτσια του και να φύγει από την Ισπανία. Τότε, από το διπλανό τραπέζι ένας τύπος έσκυψε προς το μέρος του και του ψιθύρισε: “Αυτά είναι καλά νέα. Επιτέλους, θα είμαι ξανά ο μοναδικός βασιλιάς στη Μαδρίτη”. Ο απρόσκλητος σχολιαστής δεν ήταν άλλος από τον βασιλιά της Ισπανίας, Χουάν Κάρλος Α’!
Είναι εύκολα αντιληπτό ότι για να ωθήσεις ένα βασιλιά να κάνει ένα τέτοιο χιουμοριστικό σχόλιο πρέπει να είσαι ξεχωριστός. Και ο Μίκαελ Λάουντρουπ ήταν. Παίκτης με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, που ταυτόχρονα μπορούσε να σκοράρει με ευκολία (ειδικά με μακρινά σουτ), ο Δανός ήταν ο ορισμός του ντελικάτου, κλασικού 10αριου της εποχής. Στην κορυφή των προσόντων του βρισκόταν η απίστευτη διορατικότητα του, που του επέτρεπε να διαβάζει τις φάσεις πιο γρήγορα από όλους τους υπόλοιπους κι έτσι να μοιράζει ασίστ που οι περισσότεροι μέσοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν και οι περισσότεροι αμυντικοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να σταματήσουν.
“Πάντα έλεγα ότι ο Μίκαελ έχει 3 μάτια, όχι 2 όπως όλοι μας. Σαν επιθετικός έπρεπε να είμαι συνέχεια σε εγρήγορση γιατί είναι ικανός να δημιουργήσει μια ευκαιρία από το τίποτα”
(Ιβάν Ζαμοράνο)
Μπορεί το όνομα του να μην βρίσκεται σχεδόν ποτέ στη λίστα με τους κορυφαίους Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές, με αποτέλεσμα οι νέες γενιές να αγνοούν σε μεγάλο βαθμό την τρομερή ποιότητα του, αλλά για κάθε λίστα που δεν βρίσκει λίγο χώρο για να τον συμπεριλάβει υπάρχει μια μαρτυρία θαυμασμού από κάποιον που τον έζησε. Ανάμεσα στους ποδοσφαιρόφιλους που στάζουν μέλι κάθε φορά που μιλάνε για τον Λάουντρουπ συναντάει κανείς και αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων που η άποψη τους αξίζει κατιτίς παραπάνω. “Για μένα είναι ο καλύτερος συμπαίκτης που είχα ποτέ και ο 4ος καλύτερος όλων των εποχών” είχε δηλώσει κάποτε ο μεγάλος Ρομάριο, μια άποψη με την οποία συμφωνούν κι άλλοι. “Ήταν ο καλύτερος με τον οποίο έχω παίξει μαζί” αποκάλυψε ο Ραούλ, “Μάλλον είναι ο καλύτερος παίκτης που αντιμετώπισα” σχολίασε ο Φίγκο ενώ στα πρώτα χρόνια της καριέρας του ο Αντρές Ινιέστα είχε προσθέσει και το δικό του όνομα στη λίστα των θαυμαστών του Δανού (εκεί όπου βρίσκονται ακόμα ο Πλατινί, ο Κρόιφ, ο Γκουαρντιόλα, ο Ζαμοράνο, ο Μπεκενμπάουερ και ο Στόιτσκοφ): “Ποιος είναι για μένα ο καλύτερος παίκτης που έχω δει; Ο Λάουντρουπ”.
Ανάμεσα στα αρκετά επιτεύγματα του, υπάρχει ένα που ξεχωρίζει (και δεν αναφερόμαστε στη βράβευση του το 1999 ως ο καλύτερος ξένος παίκτης της Πριμέρα τα τελευταία 25 χρόνια). Ο Λάουντρουπ είναι ένας από τους λίγους παίκτες που πέρασαν και από τη Μπαρτσελόνα και από τη Ρεάλ και παρ’όλα αυτά αγαπήθηκαν και αγαπιούνται ακόμα από τους οπαδούς και των δυο ομάδων. Όλα ξεκίνησαν το 1989 όταν ο Δανός άφησε τη Γιουβέντους, ψάχνοντας μια διαφορετική πρόκληση στη Βαρκελώνη και το Καμπ Νου, εκεί που θα είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί υπό της οδηγίες του ινδάλματος του, του Γιόχαν Κρόιφ. Η Μπαρτσελόνα εκείνης της εποχής δεν θύμιζε βέβαια σε τίποτα τη σημερινή υπερ-ομάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Δανός φόρεσε τη φανέλα της, η Μπάρτσα μετρούσε στα προηγούμενα 15 χρόνια ένα πρωτάθλημα όλο κι όλο! Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, η επιλογή του ήταν πολύ σωστή.
Στα 5 χρόνια που έμεινε στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας, ο Λάουντρουπ έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ‘Dream Team’ που έφτιαξε ο Κρόιφ και πανηγύρισε 4 πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της Μπάρτσα. Όταν όμως δυο τόσο έντονες προσωπικότητες συναντιούνται, τα προβλήματα δεν αργούν να εμφανιστούν. Εκτός αυτού, η απόκτηση του Ρομάριο αύξησε τον αριθμό των ξένων της Μπάρτσα (ως τότε είχε 3, τους Κούμαν, Στόιτσκοφ και Λάουντρουπ), κάτι που σήμαινε ότι βάσει κανονισμού ένας εξ αυτών θα έπρεπε να μένει εκτός αγώνα. Οι διαφωνίες του με τον Κρόιφ την τελευταία σεζόν ήταν πολύ συχνό φαινόμενο και όταν ο Ολλανδός τον άφησε εκτός του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μίλαν (μια κίνηση που προκάλεσε έκπληξη και τεράστια ανακούφιση στον προπονητή των Ιταλών, Φάμπιο Καπέλο), ο Δανός αποφάσισε ότι ο κύκλος του στη Βαρκελώνη είχε τελειώσει.
Λίγες μόλις μέρες μετά τη συντριβή της Μπάρτσα από τη Μίλαν στην Αθήνα, ο Λάουντρουπ συμφώνησε με τη Ρεάλ, επιβεβαιώνοντας τις φήμες των προηγούμενων μηνών που έλεγαν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία του σεζόν στο Καμπ Νου. Η μεταγραφή στη μισητή αντίπαλο των μπλαουγκράνα εξέπληξε αρκετούς στην Ισπανία (σύμφωνα με μια διήγηση, ένας νεαρός συμπαίκτης του, ονόματι Πεπ Γκουαρντιόλα, έβαλε τα κλάματα στην προσπάθεια του να τον μεταπείσει) και για πολλούς οφειλόταν στη διαμάχη με τον Κρόιφ. Μια ενδεχόμενη επιτυχία του Λάουντρουπ στη Μαδρίτη θα ήταν η καλύτερη δυνατή απάντηση στην αντιμετώπιση που είχε ο Δανός από τον Ολλανδό προπονητή.
Ο Λάουντρουπ πάντως επιμένει ότι η επιλογή του βασίστηκε σε εντελώς διαφορετικά κριτήρια: “Δεν ήταν θέμα εκδίκησης. Δεν είχα λόγους να πάρω εκδίκηση, πέρασα 5 φανταστικά χρόνια στη Βαρκελώνη. Απλά πίστευα ότι ο κύκλος μου εκεί είχε τελειώσει και ταυτόχρονα η εποχή της ‘Dream Team’ πλησίαζε στο τέλος της. Πήγα στη Μαδρίτη γιατί δεν ήθελα να φύγω από την Ισπανία. Ήθελα να διεκδικήσω ξανά τον τίτλο και η Ρεάλ φαινόταν πεινασμένη για νίκες”.
Ό,τι κι αν ισχύει από τα δυο, το σίγουρο είναι ότι η μετακόμιση του από τη μια πόλη στην άλλη, άλλαξε και τα δεδομένα στο πρωτάθλημα. Στην τελευταία σεζόν του Λάουντρουπ στη Μπάρτσα, οι Καταλανοί κατέκτησαν το πρωτάθλημα σκοράροντας 91 γκολ, ένα τρομερό νούμερο για την εποχή, την ίδια ώρα που η Ρεάλ περιοριζόταν στην 4η θέση που απλά οδηγούσε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Την επόμενη σεζόν που ο Λάουντρουπ φορούσε τα λευκά, οι δυο ομάδες αντάλλαξαν θέσεις αφού η Ρεάλ κέρδισε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 5 χρόνια και η Μπάρτσα τερμάτισε 4η! Χωρίς τον Δανό στο κέντρο να κατευθύνει την ομάδα και να τροφοδοτεί τους ταλαντούχους επιθετικούς της, η Μπαρτσελόνα πέτυχε 31 γκολ λιγότερα από την προηγούμενη χρονιά ενώ δεν είχε ούτε έναν παίκτη στο Τοπ-10 των σκόρερ.
Η πρώτη 5αρα
Η αλλαγή σκυτάλης που προκάλεσε η μεταγραφή του αποτυπώνεται ακόμα καλύτερα στα clasico. Στο τελευταίο εντός έδρας clasico απέναντι στη Ρεάλ, στις 8 Γενάρη 1994, η Μπαρτσελόνα του Λάουντρουπ επικράτησε με 5-0 στο Καμπ Νου. Για να βρει κανείς μια παρόμοιας έκτασης νίκη της Μπάρτσα, θα έπρεπε να γυρίσει πίσω τουλάχιστον 20 χρόνια. Ένα χρόνο παρά μια μέρα μετά, στις 7 Γενάρη 1995, στο πρώτο clasico με τη φανέλα της Ρεάλ, ο Λάουντρουπ οδήγησε τη νέα του ομάδα (μοιράζοντας 2 ασίστ) σε ένα εξίσου επιβλητικό 5-0, αυτή τη φορά στο Μπερναμπέου! Αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη της Ρεάλ σε clasico από το 1953. Δυο αξέχαστα παιχνίδια, δυο ιστορικά σκορ, ένας κοινός πρωταγωνιστής με δυο διαφορετικές φανέλες.
Η δεύτερη 5αρα
Ο Μίκαελ Λάουντρουπ έμεινε δυο σεζόν τελικά στη Μαδρίτη αλλά πρόλαβε να μπει για τα καλά στις καρδιές των οπαδών της Ρεάλ. Όχι μόνο για το θέαμα που προσέφερε, ούτε μόνο γιατί χάρη σ’αυτόν ο Ιβάν Ζαμοράνο πήρε τα πάνω του μετά από την προηγούμενη αποκαρδιωτική χρονιά (σύμφωνα με ένα απίθανο στατιστικό, σχεδόν το 80% των γκολ του Χιλιανού, που βγήκε πρώτος σκόρερ εκείνη τη σεζόν, προήλθε από ασίστ του Δανού). Κυρίως γιατί θεωρήθηκε πως η μετακίνηση του ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που σταμάτησε η κυριαρχία της Μπαρτσελόνα. Γι’αυτό άλλωστε σε ψηφοφορία που έγινε το 2002, με αφορμή τα 100 χρόνια της Ρεάλ, ο Λάουντρουπ ψηφίστηκε ο 12ος καλύτερος παίκτης στην ιστορία της ομάδας. Με δυο μόλις σεζόν παρουσίας με τα λευκά!
Από την άλλη πλευρά, η λατρεία των οπαδών της Μπάρτσα για το 10αρι της ‘Dream Team’ τους μετατράπηκε σε απογοήτευση και θυμό όταν αυτό επέλεξε να πάει στη μισητή αντίπαλο. Ο Λάουντρουπ αποδοκιμάστηκε έντονα στην πρώτη του επιστροφή στο Καμπ Νου, αν και σ’αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι είχε πρωταγωνιστήσει στην εκδικητική 5αρα του πρώτου γύρου στο Μπερναμπέου. Με την πάροδο των χρόνων όμως και με δεδομένο ότι η μεταγραφή δεν είχε τα στοιχεία προδοσίας που είχε για παράδειγμα αυτή του Φίγκο (αφού ο Δανός ουσιαστικά οδηγήθηκε σε έξοδο από τον Κρόιφ), η οπαδική οργή καταλάγιασε, οι φίλαθλοι τον υποδέχονται σαν παλιό ήρωα και το όνομα του συμπεριλαμβάνεται κανονικά στη λίστα των θρύλων του συλλόγου.