Ο Ρονάλντο στην Ολλανδία: Η γέννηση ενός μύθου

Μετά το τέλος του Μουντιάλ, η PSV αποφασίζει να κάνει την κίνηση της. Δεν είναι όμως μόνη της. Για τον Βραζιλιάνο εκδηλώνουν ενδιαφέρον αρκετές μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, ανάμεσα τους η Ίντερ αλλά και ο Άγιαξ. Η Κρουζέιρο αντιλαμβάνεται ότι έχει στα χέρια της ένα θησαυρό και ζητάει 10 εκατομμύρια δολάρια, ένα υπέρογκο για την εποχή ποσό. Όταν καταλαβαίνει ότι κανένας δεν πρόκειται να δώσει τόσα λεφτά για ένα 17χρονο παιδί, ρίχνει λίγο τις απαιτήσεις της και αφήνει τον Ρονάλντο να διαλέξει την επόμενη ομάδα του.

Ο πιτσιρικάς αδυνατεί να πάρει την απόφαση μόνος του και απευθύνεται σε κάποιον πιο έμπειρο, που έχει ζήσει μια παρόμοια κατάσταση: Τον συμπαίκτη του στην εθνική, Ρομάριο. Ο Ρομάριο, που είχε κάνει ένα πετυχημένο πέρασμα από το Αϊντχόφεν πριν μετακομίσει στη Βαρκελώνη, ουσιαστικά τον στέλνει συστημένο στην αγκαλιά των Ολλανδών. “O Ρομάριο μου είπε ότι η PSV είναι ένα από τα πιο οργανωμένα κλαμπ στην Ευρώπη και ότι είναι ιδανική επιλογή για να μάθω το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο”.

Η μεταγραφή κλείνει τελικά στα 7,5 εκατομμύρια δολάρια, ένα μεγάλο ποσό για την εποχή. Ο Άρνενσεν, που στο μεταξύ έχει γίνει γενικός διευθυντής στην ομάδα, ταξιδεύει στη Βραζιλία μαζί με τον πρόεδρο για τις υπογραφές. Ο Ρονάλντο όμως δεν εμφανίζεται στην ώρα του στο ραντεβού τους. Μια ώρα αναμονής μετά, ο πρόεδρος της Αϊντχόφεν εκνευρίζεται και σηκώνεται να φύγει. “Δεν γίνεται να μας αντιμετωπίζουν έτσι όταν ερχόμαστε να τους δώσουμε τόσα λεφτά”. Ο Άρνενσεν, που είναι πεπεισμένος ότι ο μικρός είναι ποδοσφαιρικό διαμάντι από τα λίγα, κάνει τα αδύνατα, δυνατά για να τον συγκρατήσει και με τα χίλια ζόρια τον πείθει να περιμένει λίγο ακόμα. Τελικά όλα κυλάνε φυσιολογικά και η μεταγραφή ολοκληρώνεται. Αρκετά χρόνια μετά ο Άρνενσεν αποκάλυψε ότι μόλις ο Ρονάλντο μπήκε στο δωμάτιο και παρουσιάστηκε μπροστά τους, με το εφηβικό πρόσωπο, το περίεργο χαμόγελο και το σχεδόν καχεκτικό σώμα, ο πρόεδρος της Αϊντχόφεν του ψιθύρισε: “Καλά, θα δώσουμε 7,5Μ γι’αυτόν;”

Ο Ρονάλντο φτάνει στην Ολλανδία τον Αύγουστο του 1994 μαζί με τη μητέρα του και την κοπέλα του και προσγειώνεται επίτηδες στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ (“Θέλαμε να τους πειράξουμε, γι’αυτό τον στείλαμε εκεί”, αποκάλυψε ο Άρνεσεν). Ο Άγιαξ έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκτήσει τον νεαρό και σύμφωνα με τις φήμες έδινε περισσότερα από την PSV, αλλά η προτροπή του Ρομάριο έστειλε τον Ρονάλντο στο Αϊντχόφεν και ανάγκασε τον Φαν Χαάλ να προωθήσει και να εμπιστευτεί ένα πιτσιρικά από τις ακαδημίες, τον 18χρονο Πάτρικ Κλάιφερτ.

Οι πρώτες του μέρες στην Ευρώπη είναι περίεργες αλλά τα πρώτα δείγματα μαγείας εμφανίζονται πολύ γρήγορα. Ο επιθετικός Έρικ Μέιγερ θυμάται: “Η πρώτη προπόνηση του έγινε μια μέρα με συννεφιά και κρύο. Εμείς ήμασταν χαλαροί και φορούσαμε σορτσάκια και φανελάκια γιατί ήμασταν συνηθισμένοι. Αυτός εμφανίστηκε με φόρμα και γάντια και έμοιαζε να κρυώνει πάρα πολύ. Δεν φαινόταν ότι θα άντεχε σε τέτοιο κλίμα. Στο τέλος της προπόνησης παίξαμε ένα παιχνίδι 4 Vs 4. Σε μια φάση ο Ρονάλντο βρέθηκε απέναντι στον Φαν ντερ Γκαάγκ, προσποιήθηκε ότι θα ντριπλάρει προς τα έξω και έφυγε απότομα προς τα μέσα. Ο αμυντικός μας σωριάστηκε στο χόρτο. Στο τετ-α-τετ που ακολούθησε ο Ρονάλντο έσκαψε τη μπάλα πάνω από τον τερματοφύλακα μας. Κανένας μας δεν τόλμησε να πει κουβέντα.”

Στο ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα με τη Φίτεσε χρειάζεται μόνο 10 λεπτά για να πανηγυρίσει το πρώτο του γκολ. Στο ευρωπαϊκό του ντεμπούτο απέναντι στη Λεβερκούζεν για το ΟΥΕΦΑ, πετυχαίνει χατ τρικ και αναγκάζει τον 34χρονο τότε Ρούντι Φέλερ να αναφωνήσει: “Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ξαναδεί έναν 18χρονο να παίζει με τέτοιο τρόπο”. Το τέλος της σεζόν τον βρίσκει πρώτο σκόρερ της Ολλανδίας με 30 γκολ σε 33 παιχνίδια αλλά όχι και πρωταθλητή, αφού ο ασυναγώνιστος και γεμάτος ταλέντο Άγιαξ εκείνης της περιόδου τελειώνει τη σεζόν αήττητος ενώ κερδίζει και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Την επόμενη σεζόν ο Ρονάλντο συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό. Οι κούρσες του είναι τόσο μαγικές που σου δίνουν την εντύπωση πως είναι πιο γρήγορος με τη μπάλα απ’ότι όλοι οι υπόλοιποι παίκτες χωρίς τη μπάλα, οι απότομες αλλαγές κατεύθυνσης του στέλνουν συνήθως τους αντιπάλους στο χόρτο, τα γκολ έρχονται το ένα μετά το άλλο. O, επίσης γνωστός μας, Εϊντούρ Γκούντγιονσεν που μετακόμισε εκείνη τη σεζόν στην Ολλανδία, θυμάται: “Δεν μου πήρε καιρό να κατάλαβα ότι παίζω με κάποιον ξεχωριστό. Μπορούσε να κάνει απίθανα πράγματα σε φουλ ταχύτητα. Οι φυσιολογικοί παίκτες, ακόμα και οι καλύτεροι εξ αυτών, πρέπει να κόψουν λίγο ταχύτητα για να κάνουν κάποιες ενέργειες. Αυτός τις έκανε τρέχοντας! Έμοιαζε ασταμάτητος τότε.”

Έχοντας πλέον μάθει το στυλ παιχνιδιού της Ολλανδίας, ο Ρονάλντο επιβεβαίωνε την ατάκα που του είχε πει ο Ρομάριο πριν φύγει από την πατρίδα του: “Όταν συνηθίσεις το παιχνίδι τους, θα βάζεις γκολ για πλάκα”. Την ίδια ώρα όμως που τα γκολ ερχόταν με το τσουβάλι και ο ίδιος προσαρμοζόταν όλο και περισσότερο στον νέο τρόπο ζωής (“Ήταν πολύ έξυπνο παιδί. Έμαθε τη γλώσσα πολύ γρήγορα και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου εύκολη. Χρησιμοποιούσε post-it παντού, σε όλα τα αντικείμενα. Είχε γεμίσει όλο το σπίτι του. Όταν μάθαινε πως λέγεται το κάθε αντικείμενο, ξεκολλούσε το χαρτάκι”), τα πρώτα μαύρα σύννεφα εμφανίστηκαν.

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα ήταν η σχέση του με τον προπονητή Ντιρκ Άντβοκαατ. Ο Ολλανδός κατέκρινε κάποιες φορές δημόσια τον Βραζιλιάνο για τον τρόπο παιχνιδιού του, θεωρώντας ότι νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και για το πως θα κάνει μια εντυπωσιακή ενέργεια, ενώ παράπονα υπήρχαν και για τις συνήθειες του Ρονάλντο εκτός αγώνων, αφού όπως φαίνεται το ‘Φαινόμενο’ ακολουθούσε τα χνάρια του Ρομάριο και σ’αυτόν τον τομέα (Μετάφραση = Ξενύχτια, πάρτι και έλλειψη διάθεσης στις προπονήσεις).

Το δεύτερο μεγάλο θέμα που προέκυψε ήταν τα… πόδια του, που μέχρι τότε έμοιαζαν ανίκητα. Στην αρχή του χειμώνα και πάνω που όλα έδειχναν ότι ο Βραζιλιάνος θα ξεπερνούσε τα γκολ της πρώτης του σεζόν, εμφανίστηκαν οι πρώτοι πόνοι. “Είναι πολύ φυσιολογικό για έναν νεαρό σαν κι εσένα. Έχεις παίξει πολλά ματς και το σώμα σου έχει δεχτεί μεγάλη πίεση. Ξεκουράσου λίγο καιρό και βλέπουμε” ήταν η πρώτη συμβουλή των γιατρών. Δυο μήνες αργότερα, η πολυπόθητη βελτίωση δεν είχε έρθει. Με τη σύμφωνη γνώμη όλων, τελικά μπήκε για επέμβαση τον Φλεβάρη, με το σκεπτικό ότι έτσι θα είναι πανέτοιμος για τη νέα σεζόν.

Οι εκτιμήσεις τελικά έπεσαν έξω. Η αποθεραπεία εξελίχθηκε τόσο καλά που επέστρεψε λίγο πριν το φινάλε της σεζόν. Εκεί όμως ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα στη σχέση του με την ομάδα. Παρά το γεγονός ότι δήλωνε πανέτοιμος για να βοηθήσει, ο Άντβοκαατ τον κράτησε στον πάγκο στον τελικό του Κυπέλλου απέναντι στη Σπάρτα. Όταν τελικά αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει στα τελευταία 15 λεπτά, το παιχνίδι είχε ήδη κριθεί υπέρ της PSV. Στο τέλος του ματς ο Ρονάλντο πανηγύρισε το πρώτο του τρόπαιο σε ευρωπαϊκό έδαφος αλλά στο μυαλό του είχε ήδη αποφασίσει πως αυτό ήταν και το τελευταίο με τη φανέλα της Αϊντχόφεν.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, ξεκίνησε το σήριαλ της φυγής του. Η διοίκηση δεν συζητούσε το ενδεχόμενο της μεταγραφής, ο Ρονάλντο δεν συζητούσε το ενδεχόμενο της παραμονής. Για να λύσει το πρόβλημα, ο Βραζιλιάνος επιστράτευσε τα μεγάλα μέσα: Τα ΜΜΕ. Κατά τη διάρκεια των διακοπών του στην πατρίδα του, μίλησε στους δημοσιογράφους και επιτέθηκε ευθέως στον Άντβοκαατ: “Δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο και δεν ξέρει πως να μεταχειρίζεται τους παίκτες του. Όταν πήγα να του δώσω το χέρι μου στον τελικό, μου γύρισε την πλάτη. Είναι οριστικό και δεν μπορεί να με μεταπείσει ούτε ο Άρνενσεν. Δεν γυρνάω στην Αϊντχόφεν ούτε για όλα τα λεφτά του κόσμου”. Η απάντηση του Άντβοκαατ ήρθε άμεσα και έσβησε κάθε πιθανότητα συμβιβασμού: “Είναι πολύ απλό. Αν δεν θέλει να γυρίσει, δεν χρειάζεται να γυρίσει”.

Κάπως έτσι, το καλοκαίρι του 1996 έκλεισε το κεφάλαιο “Ολλανδία” στη ζωή του ‘Φαινομένου’. Με ορατό τον κίνδυνο να υποβαθμιστεί το πιο πολύτιμο περιουσιακό της στοιχείο, η διοίκηση της PSV αναγκάστηκε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και τελικά να αποδεχθεί την πρόταση της Μπαρτσελόνα. Το τελικό ποσό της μεταγραφής πλησίασε τα 20 εκατομμύρια δολάρια, νούμερο-ρεκόρ τότε.

Παρά τον τραυματισμό του και την απουσία του για μήνες, ο Ρονάλντο ολοκλήρωσε τη δεύτερη σεζόν του με 19 γκολ σε 21 αγώνες, φτάνοντας συνολικά τα 54 σε 57 παιχνίδια με τη φανέλα της Αϊντχόφεν! Όπως ακριβώς και την πρώτη χρονιά όμως, ο τίτλος κατέληξε στα τρομερά παιδιά του Φαν Χαάλ και τον Άγιαξ, που τότε ζούσε μια από τις καλύτερες περιόδους της ιστορίας του.

Σήμερα το απόγευμα στο Άμστερνταμ, Άγιαξ και Αϊντχόφεν θα βρεθούν ξανά αντίπαλοι, σ’ένα σπουδαίο παιχνίδι που μπορεί να κρίνει ακόμα και τον τίτλο, αφού σε περίπτωση νίκης η PSV θα ξεφύγει με 8 βαθμούς. Κοιτώντας κανείς τον πίνακα των σκόρερ του πρωταθλήματος, βλέπει ότι στις τέσσερις πρώτες θέσεις φιγουράρουν τέσσερις παίκτες των δυο ομάδων. Ακόμα και τα νούμερα του τρομερού φέτος Λουκ ντε Γιονγκ, που μετράει 25 γκολ σε 34 παιχνίδια, δείχνουν λίγα δίπλα στα αντίστοιχα εκείνου του αδύνατου πιτσιρικά με τα πεταχτά δόντια που όταν έπαιζε στην Ολλανδία δήλωνε: “Ό,τι κάνω το κάνω από ένστικτο. Όταν σκέφτομαι, συνήθως αποτυγχάνω. Ουσιαστικά, τα πόδια μου με εξουσιάζουν και με καθοδηγούν.”