Πέρι Φόβου ο Λόγος
Η μπάλα βγαίνει κόρνερ. Ο Άρνολντ βλέπει ότι όλοι κοιτάζουν το πως θα στηθούν. Βλέπει και τον Οριτζί μόνο του στο ύψος της μικρής περιοχής. Του πετάει την μπάλα. Γκολ πρόκρισης. Ο μόνος που το είδε ήταν ο Πικέ, μακρυά απ τη μπάλα για να προλάβει να κόψει. Ούτε καν ο Κλοπ δεν το είδε. Μετά το 4-0 η Μπαρσελόνα δεν έκανε καν σουτ. Η Λίβερπουλ έκανε αυτό που πίστεψε. Η Μπαρσελόνα αυτό που φοβήθηκε.
Τον Αύγουστο του 2018 ο Μέσι ως αρχηγός της ομάδας δήλωσε ότι πρώτος στόχος για φέτος είναι να φέρουν πίσω στο Καμπ Νόου «αυτό το όμορφο και ποθητό κύπελλο». Έφτασαν ένα ματς μακρυά και απέτυχαν εντυπωσιακά και επαναλαμβανόμενα. Η Λίβερπουλ είχε ως πρώτο στόχο το πρωτάθλημα. Μπορεί ακόμα να το πετύχει και αν το χάσει θα το κάνει οριακά, ενώ πέρυσι είχε μείνει μισό γύρο πίσω από τη Σίτυ. Παράλληλα πάει δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τελικό Τσου Λου. Τίποτα από τα δύο δεν είναι τυχαίο.
Η Μπαρσελόνα φέτος πήγαινε ακριβώς όπως πέρυσι. Χωρίς ακριβές σχέδιο παιχνιδιού, με την άμυνα 15 μέτρα πίσω, με κάλυψη χώρων και περιμένοντας τις στιγμές του Μέσι στην επίθεση. Ο Μέσι πια στα 31 του δεν έχει την ολοκληρωτική συμμετοχή στο παιχνίδι, αλλά έχει μαγικές στιγμές. Στο ματς του Καμπ Νόου έβαλε 2 γκολ και έδωσε άλλες 2 πάσες που χαράμισαν Σουάρες και κυρίως ο Ντεμπελέ. Στο Άνφιλντ είχε 2 σουτ και 3 πάσες σε Κουτίνιο, Άλμπα και Σουάρες που τα έβγαλε όλα ο Άλισον. Αλλά ήταν τόσο απελπιστικά μόνος. Όταν η Λίβερπουλ κατάλαβε ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος κίνδυνος πέρα από αυτόν τον έκλεισε ώστε να μην μπορεί να πάρει την μπάλα και τελείωσε η ιστορία.
Όλη τη βδομάδα ανάμεσα στα δυο ματς οι παίχτες και ο προπονητής της Μπαρσελόνα επαναλάμβαναν το περυσινό πάθημα στη Ρώμη. Σε τέτοιο βαθμό που έγινε ψύχωση. Ένα τραύμα που έμεινε στο θυμικό της ομάδας. Και με αυτόν τον τρόπο εμπέδωσαν το φόβο, που είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν αθλητή. Όπως έλεγε ο Κρόιφ, «βρες μια δικαιολογία να χάσεις και θα χάσεις από αυτήν». Όσο το ματς στο Άνφιλντ έμενε στο 1-0 η Μπαρσελόνα έκανε φάσεις και ήλπιζε. Στο 2-0 μπήκε ο φόβος ότι θα πάθουμε τα περυσινά. Και αυτό ακριβώς συνέβη.
Τα πρώτα 5 λεπτά του ματς έγιναν 3 ατομικά λάθη από Βιδάλ, Σέρζι Ρομπέρτο και Ζόρδι Άλμπα που οδήγησαν τελικά στο 1ο γκολ. Τραγική εμφάνιση ομάδας που είχε ξεκουραστεί πλήρως στο ματς πρωταθλήματος. Το 2ο γκολ, πάλι από ατομικό λάθος του Άλμπα. Το 3ο γκολ στο καπάκι με το φόβο της Ρώμης να έχει περάσει στην ομάδα. Το 4ο γκολ έλλειμμα συγκέντρωσης από όλους, σε μια φάση που δύσκολα βλέπεις σε αλάνα σχολείου, όχι σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Και μετά το χάος. Η Μπαρσελόνα δεν έκανε σουτ. Είναι φοβερό ότι μια αλλαγή που έγινε αναγκαστικά, αυτή του Βαϊνάλντουμ, αποδιοργάνωσε τελείως τα μαρκαρίσματα της Μπαρσελόνα. Στα 2 του γκολ δεν τον μαρκάρει κανένας.
Πέρα από τους παίχτες, ο Βαλβέρδε καταφέρνει να πάρει (ίσως) 2 νταμπλ σε 2 χρονιές και να είναι αποτυχημένος. Έχει δημιουργήσει ένα φοβικό σύνολο που δεν ξέρει να κερδίζει σε δύσκολες καταστάσεις. Στο πρώτο ματς είχε όλη την τύχη με το μέρος του, ενώ η Λίβερπουλ έπαιζε πολύ καλύτερα, να κερδίσει 3-0. Ο Κλοπ μετά το ματς δήλωσε ότι η εμφάνιση της ομάδας του ήταν εξαιρετική. Του έλειψε το γκολ, ε, και; Η Λίβερπουλ έχει παιχνίδι και σε αυτό πιστεύει. Ο Βαλβέρδε ποντάρει στην αναχαίτιση και στις στιγμές του Μέσι. Σε ένα πρωτάθλημα 38 αγωνιστικών αυτό αρκεί, ειδικά αν οι αντίπαλοι είναι χώμα. Σε ένα κύπελλο όπου οι στιγμές ενός ματς μετράνε διαφορετικά, όχι. Έφτιαξε μια ομάδα που στηρίζεται στο φόβο της αποτυχίας. Δεν διόρθωσε τίποτα από το πρώτο ματς, επαναλαμβάνοντας την ενδεκάδα με τη μαύρη τρύπα που λέγεται Κουτίνιο και χωρίς τον Αρτούρ να κρατήσει λίγο τη μπάλα στο κέντρο και να κόψει το ρυθμό του αντιπάλου. Η Μπαρσελόνα του Βαλβέρδε είναι μια Γιουβέντους και μια Παρί στη συσκευασία του ενός. Όπως η Γιούβε αδυνατεί να μετουσιώσει την εσωτερική της κυριαρχία σε ευρωπαϊκή. Στα δύο τελευταία πρωταθλήματα έχει αθροιστική διαφορά +24 από την Ατλέτικο και +32 από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το αντίκρισμα στην Ευρώπη είναι δύο ιστορικοί αποκλεισμοί, με τον τρόπο της Παρί.
Η Μπαρσελόνα μίκρυνε τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Και αυτό το έπαθε επειδή προσπάθησε να κάνει κάτι που αγνοεί. Προσπάθησε να γίνει Ρεάλ Μαδρίτης στον τρόπο λειτουργίας της. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ο σύλλογος που ξέρει να δίνει προτεραιότητα στο άτομο, στις ατομικές στιγμές μαγείας ενός τοπ κλας παίχτη. Στη Μπαρσελόνα πάντα το θέμα ήταν το σχέδιο, το ίδιο το παιχνίδι. Αυτή είναι μία από τις 3 βασικές διαφορές των δυο συλλόγων στο πως αντιμετωπίζουν το σπορ. Η Μπάρσα των Ρουσέλ-Μπαρτομέου άφησε το παιχνίδι για τις μεταγραφές αστέρων που θα καθαρίζουν τα ματς με το ταλέντο τους. Αυτό έπιασε την πρώτη χρονιά του Ενρίκε, που όμως υπήρχε και σχέδιο, παιχνίδι ρε παιδάκι μου. Από τότε και μετά συνεχείς αποτυχίες, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε 4 Τσου Λου με αυτόν τον τρόπο. Και φυσικά δε μιλάω για κόλλημα με ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού ή τη στελέχωση από τη Μασία. Αυτά είναι ψυχώσεις. Δεν γίνεται να βγαίνουν απ την ακαδημία συνεχώς Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι, Πουγιόλ, Πικέ. Το ζήτημα είναι να υπογράψεις παίχτες που να υπηρετούν ένα συγκεκριμένο παιχνίδι, όχι αστέρες που θα έχουν στιγμές. Μεταγραφές σαν τον Αρτούρ και όχι σαν τον Κουτίνιο.
Αντίθετα η Λίβερπουλ μεγάλωσε τα δύο τελευταία χρόνια. Και το έκανε με παιχνίδι. Ο Κλοπ είναι ίσως ο καλύτερος προπονητής στο να διαλέγει παίχτες. Επιλέγει άτομα, όχι στοιχεία. Η εμμονή με τον Φαν Ντάικ, που ήθελε αυτόν και κανέναν άλλον είναι χαρακτηριστική. Μέσα σε 4 χρόνια πήρε μια διαλυμένη ομάδα και την έκανε διεκδικήτρια της Πρέμιερ και την πάει σε 2 συνεχόμενους τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ με το παιχνίδι του. Η Λίβερπουλ, όπως και η Μπαρσελόνα, ανήκουν στο κλαμπ των 8 συλλόγων (Ρεάλ Μαδρίτης, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Γιουβέντους, Μίλαν, Ίντερ και Μπάγερν οι άλλοι) που ο χρόνος επαναφοράς στην κορυφή είναι μικρός. Όσο κάτω και να είσαι με χρόνο και σωστές επιλογές επανέρχεσαι στην κορυφή γρήγορα. Αυτό είναι για μένα η πραγματική αξία της φανέλας. Η ιστορία που κουβαλάει και το πόσο θελκτική είναι. Οι φανέλες δεν είναι για να τις αφήνεις στο γήπεδο και να κερδίζουν μόνες τους. Είναι όμως οι ιστορίες που μπορούν να εμπνεύσουν τους παίχτες.
Το χειρότερο για την Μπαρσελόνα δεν είναι ότι αποκλείστηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με ιστορική ανατροπή. Παραδομένη στο φόβο. Είναι ότι αυτή τη φορά δε διόρθωσε τίποτα από πέρυσι, δεν έβγαλε κανένα εγωισμό και δίψα νικητή και, πάνω από όλα, αποκλείστηκε με έναν τρόπο που θα έπρεπε να είναι ο δικός της. Επειδή ο αντίπαλος είχε ξεκάθαρο στυλ παιχνιδιού, πίστη σε αυτό και επιμονή. Έπαιξαν το ίδιο οι Άγγλοι σε Καμπ Νόου και Άνφιλντ. Στο πρώτο ματς έχασαν 3-0. Έκαναν τα ίδια σωστά πράγματα στο γήπεδό τους, με 3 βασικούς παίχτες εκτός, ο ένας ο καλύτερός τους, και κέρδισαν 4-0. Διότι, όπως έλεγε και κάποτε ένα μπλουζάκι που υπήρχε στη μπουτίκ της Μπάρσα: «Το ποδόσφαιρο σου επιστρέφει ό,τι του δίνεις».
14 σχόλια σχετικά με το “Πέρι Φόβου ο Λόγος”
επιτυχημενη αναλυση…
το χθεσινο αλλα και το πρωτο ματς ηταν τεραστια δεξαμενη συμπερασματων για τις 2 ομαδες σαν κλαμπς , τους προπονητες, τους παιχτες αλλα πανω απ’ ολα για το ποδοσφαιρο σαν αθλημα…
Εξαιρετική ανάλυση
Λίγοι οι Άλμπα,Πικιέ,Ράκιτιτς,Μπούσκετς,Σουάρεζ(ο Σουάρεζ εξακολουθεί να είναι το καλύτερο φορ στον κόσμο με αδιανόητο ρυθμό εκτός από τα γκολ και στις ασσιστ του).Με ποιον θες να πιέσει η Μπαρτσελόνα ψηλά;Με το Μέσσι…γελάμε.Αυτή η Μπαρτσελόνα χωρίς τον Μέσσι έριξε πεντάρα στην Ρεάλ.Αυτό που κάνει καλύτερη ομάδα την Λίβερπουλ είναι η αθλητικοτητά της(ίσως η πιο αθλητική ομάδα στην Ευρώπη),ενώ η Μπαρτσελόνα έχει περιπατητές.Και κάτι τελευταίο,πότε ακριβώς έχει καταφέρει να αποκλείσει καλύτερη ομάδα από την δική του ο Μέσσι;Ποτέ είναι η απάντηση.
Και τον Άγιαξ βάλε για να γίνουν 9
Dimki… πρέπει αν είναι πολύ κουραστικό να περιμένεις 1 ματς κάθε χρόνο για να βγάλεις χολή για τον Μεσσι… Η απάντηση στην ερώτηση σου είναι εύκολη. Ο Μεσσι δεν έχει αποκλείσει πότε καλύτερη ομάδα από τη δίκη του και ούτε προκύπτει γιατί απλα σε όποια ομάδα παίζει γίνεται αυτόματα φαβορι. Από Σεπτέμβρη ξεκίνα να μετράς πάλι…
Παιδιά κάπου έχετε χάσει στη λούμπα του φαν/χέιτερ ότι το άθλημα είναι ομαδικό. Και μάλιστα παίζουν 11, οπότε η επίδραση του 1 είναι μικρότερη. Ο κάθε Μέσι, όσο σπουδαίος και να είναι, χρειάζεται συμπαραστάτες. Όταν τους είχε κέρδιζε, όταν έμεινε μόνος του χάνει. Θα ήταν αστείο το “πότε απέκλεισε ο Μέσι (1 παίχτης) καλύτερη ομάδα (11 παίχτες)” αν δε σκεφτόταν έτσι και η διοίκηση της Μπάρσα.
Προς Dimki: Το σχόλιο σου δείχνει ότι είτε δεν ξέρεις μπάλα είτε απλά είσαι hater του Μέσσι. Δηλαδή τόσα χρόνια, ή συγκεκριμένα στα δύο αυτά ματς, η Μπαρτσελόνα αποτυγχάνει λόγω του Μέσσι? Αστειεύεσαι φυσικά.
Είναι ακριβώς όπως τα περιγράφει ο αρθρογράφος: οι μεν είναι ομάδα, με ξεκάθαρο σχέδιο και τρόπο παιχνιδιού, οι δε είναι ο Μέσσι και οι άλλοι. Σκέψου ότι 10 λεπτά πρόλαβε ο Αρτούρ, και φαινόταν σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Εξαιρετική ανάλυση. Ευχαριστώ πολύ, το απόλαυσα το κείμενο.
Ραμόν, θα συμφωνούσα με κάθε λέξη του άρθρου, αν το κάζο της Τρίτης ήταν φαινόμενο των τελευταίων ετών. Αλλά δεν είναι. Στα 80ς και 90ς η Μπαρτσελόνα ήταν συνώνυμο του loser (κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο). Όταν όλα προοιωνίζονταν θρίαμβο, ερχόταν η καταστροφή· ακόμα κι επί Κρόιφ. Φόβος, τρόμος, παραίτηση, κατάρρευση… Προσπαθώντας να ερμηνεύσει το φαινόμενο, ο μακαρίτης ο Μονταλμπάν μίλησε για «τον φόβο του Καταλανού πριν την τελική νίκη» (ή κάπως έτσι), ένα σύνδρομο που είχε τις ρίζες του στον εμφύλιο. Κι εκεί που πιστεύαμε ότι ο εφιάλτης είχε λήξει, αποδεικνύεται ότι αποτελεί κομμάτι του DNA της ομάδας, ανεξαρτήτως κόουτς, παιχτών ή αντιπάλου. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με μεταφυσική, με ψυχοσύνθεση, ή με τη δόμηση και τον προγραμματισμό της ομάδας, που δε λειτουργούν στη στόχευση του συγκεκριμένου τίτλου.
Όσο για τη λειτουργία της ομάδας, αυτή ήταν πάντα, και δε νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά με τη Ρεάλ σ’ αυτό τον τομέα. Διαχρονικά… Σ’ αντίθεση με τους Άγγλους (coach-manager), ο κόουτς δεν έχει κύριο ρόλο στις μεταγραφές (με εξαίρεση τον «ξινισμένο» επί Νούνιεθ, που είχε κάνει την ολλανδοποίηση, με τα γνωστά αποτελέσματα). Θα πρέπει να δουλέψει με τις επιλογές της διοίκησης, και να χρεωθεί τις αποτυχίες· τις επιτυχίες θα τις χρεωθούν άλλοι. Ένας λόγος, πιστεύω, που κανένας δε θέλει να μείνει πολύ σ’ αυτό τον πάγκο. Ιφιγένειες…
Η Ρεαλοποίηση που μ’ ενοχλεί είναι στο επίπεδο των οπαδών. Αποδοκιμασίες και ειρωνείες εναντίον παιχτών, σε ένα γήπεδο που έχει γίνει τουριστικό αξιοθέατο. Τώρα κάποιοι την έπεσαν και στον Μέσι! Κάπως έτσι μετά το «κάτι παραπάνω από μια ομάδα» (δημιούργημα του κόσμου της, όπως ξέρεις καλά, κι όχι των φρανκικών διοικήσεων) πεθαίνει και το «Μπαρτσελόνα δε γίνεσαι για τις νίκες». Κι αυτό, για μένα, είναι χειρότερο από οποιαδήποτε ήττα.
@ Brazilakis
Καταλαβαίνεις ότι για να απαντήσω σε αυτό χρειάζεται ένα άλλο κείμενο, έτσι;
Μη σε απασχολεί, Ραμόν. Δε χρειάζομαι απάντηση, ψυχανάλυση χρειάζομαι, μ’ αυτά που ζούμε. Κι αυτό το σοκ ήταν μεγαλύτερο και από του 86 και από του 94 (που το έζησα και λάιβ τρομάρα μου…) Να είσαι καλά.
Ραμόν θα ανεβάσεις ένα άρθρο για την χειρότερη διοίκηση μετά την εποχή γκασπαρτ,ο μπαρτομεου και ο ροσελ έχουν κάνει μεγάλο κακό στην μπαρτσελόνα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά κατά την γνώμη μου.
@mesqueunclub
Γενικά έχεις δίκαι αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν έχω να προσθέσω κάτι σε αυτά τα 3 κείμενα πο έγραψα 4 χρόνια πριν. Ελπίζω να σου απαντούν τα ερωτήματά σου:
http://www.sombrero.gr/2015/07/mes-que-un-que/
http://www.sombrero.gr/2015/09/catalonia/
http://www.sombrero.gr/2015/03/%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%87%ce%bf%cf%81%ce%b7%ce%b3%cf%8e%ce%bd/
Αν δεν κάνω λάθος Ραμόν μένεις Βαρκελώνη μπορείς να μου πεις την γνώμη σου για τον Βίκτωρ Φόντ που θα είναι υποψήφιος στις εκλογές του 2021,σίγουρα θα είναι καλύτερος του μπαρτομέου.
Και ποια θεωρείς καλύτερη λύση για τις εκλογές του 2021,θα προτιμούσες ένα στυλ σαν της Μπάγερν με ποδοσφαιριστές στην διοίκηση