Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η μέρα που έβρεξε κάρτες

Για να μείνει ένας αγώνας στην Ιστορία, να συζητιέται δηλαδή μετά από χρόνια, να γίνονται αναφορές και αφιερώματα σ’αυτόν και να έχει το δικό του λήμμα στη wikipedia, χρειάζεται να έχει κάτι ξεχωριστό. Υπάρχουν αγώνες που κέρδισαν αυτό το προνόμιο χάρη στην απίθανη διακύμανση του σκορ τους, κάποιοι που μνημονεύονται για την εξαιρετική ποιότητα θεάματος που πρόσφεραν και κάποιοι άλλοι που κέρδισαν μια θέση στην αιωνιότητα λόγω μιας ξεχωριστής ενέργειας κάποιου παίκτη.

Όταν στα τέλη του Ιουνίου του 2006 το γήπεδο της Νυρεμβέργης φιλοξένησε έναν αγώνα της ‘Φάσης των 16’ του Μουντιάλ, κανένας δεν περίμενε ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορεί να μνημονεύεται για χρόνια για τους… λάθος λόγους. Κι αυτό γιατί πριν την έναρξη οι συνθήκες ήταν ιδανικές για να απολαύσει ο κόσμος ένα σπουδαίο, ποιοτικό 90λεπτο. Κατάμεστο γήπεδο, ιδεατός καιρός και δυο αντίπαλοι που είχαν να ηττηθούν πολύ καιρό και ήταν γεμάτοι ταλέντο, ειδικά μεσοεπιθετικά. Ταλέντο που είχε βγει στην επιφάνεια στα προκριματικά της διοργάνωσης, εκεί που οι δυο ομάδες ήταν στις πρώτες θέσεις στον τομέα του σκοραρίσματος.

Από τη μια πλευρά του τερέν βρισκόταν η Πορτογαλία του Λουίς Φελίπε Σκολάρι, φιναλίστ του προηγούμενου Euro (όπως λογικά θα ξέρετε όλοι), που είχε στην επίθεση της τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Φίγκο, τον Ντέκο, τον Νούνο Γκόμες και τον πρώτο σκόρερ των προκριματικών του Μουντιάλ, Παουλέτα. Από την άλλη, υπήρχε η Ολλανδία του Μάρκο φαν Μπάστεν, παραδοσιακή δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που από το κέντρο και μπροστά είχε να επιδείξει τον Σνάιντερ, τον Ρόμπεν, τον Φαν Πέρσι, τον Φαν Νίστελροι, τον Φαν ντερ Φάαρτ και τον Κάιτ, γνωστό σε αρκετούς ως Κουίτ, σε κάποιους άλλους ως Κάουτ και σε όλο τον κόσμο ως “εκείνος ο Ολλανδός που κανείς δεν ξέρει πως προφέρεται το όνομα του”.

Όλη η θετική προδιάθεση κράτησε μέχρι την πρώτη σέντρα του Ρώσου διαιτητή Βαλεντίν Ιβανόφ, του ανθρώπου που πήγε να διαιτητεύσει ένα θεωρητικά απλό παιχνίδι, που δεν συνοδευόταν από κάποια ιστορική αντιπαλότητα, και κατέληξε να δηλώνει χρόνια μετά: “Χωρίς καμία αμφιβολία, αυτό ήταν το πιο δύσκολο ματς της καριέρας μου. Έχω παίξει σε αμέτρητους αγώνες και έχω βιώσει πολλές διαφορετικές καταστάσεις αλλά το κλίμα που συνάντησα σ’εκείνο το παιχνίδι δεν το έχω ξαναζήσει πουθενά αλλού”.

Το… σόου ξεκίνησε μόλις στο 2ο λεπτό! Αυτός που άνοιξε τον χορό δεν ήταν άλλος από τον σεσημασμένο Μαρκ Φαν Μπόμελ, που σημάδεψε από πίσω το πόδι του ανερχόμενου αστεριού των Πορτογάλων, Κριστιάνο Ρονάλντο. Αδιαφορώντας για τις κλασικές δικαιολογίες του στυλ “μα, ήταν το πρώτο μου τάκλιν” ο Ιβανόφ έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε την κίτρινη κάρτα. Αυτό που δεν φανταζόταν κανένας ακόμα και τότε ήταν ότι στα υπόλοιπα 88 λεπτά θα επαναλάμβανε αυτή την κίνηση τόσες πολλές φορές που είναι αδύνατον να θυμάσαι ποιοι κιτρινίστηκαν χωρίς να τσεκάρεις τις σημειώσεις σου.

Πριν καν συμπληρωθεί ένα 5λεπτο, ήρθε το δεύτερο χτύπημα, πάλι από τους Ολλανδούς. Ίδιο θύμα, διαφορετικός θύτης. Αυτή τη φορά ήταν ο Μπουλαρούζ που σημάδεψε τον 21χρονο Ρονάλντο και ουσιαστικά τον αποτέλειωσε. Με μια καρατιά στον δεξιό μηρό, ο δεξιός μπακ της Ολλανδίας πρόσθεσε το όνομα του στους κιτρινισμένους, την ίδια ώρα που ο Πορτογάλος μελλοντικός σούπερ σταρ ανακάλυπτε ότι το παιχνίδι δεν ήταν γι’αυτόν. Πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο ημίχρονο, ο Σκολάρι αναγκάστηκε να αποσύρει τον εξτρέμ του, που όπως παραδέχτηκε αργότερα έκανε καιρό να ξεχάσει το συγκεκριμένο χτύπημα: “Ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν ένα φάουλ που είχε ως στόχο να με τραυματίσει. Έχω συνηθίσει να δέχομαι κλωτσιές αλλά η συγκεκριμένη νομίζω ότι ήταν εκτός ορίων”.

Βλέποντας τον Ρονάλντο να σφαδάζει στο έδαφος και αργότερα να προσπαθεί να κρατήσει τα δάκρυα του στον πάγκο, οι Πορτογάλοι πήραν το μήνυμα. Έτσι, μέχρι το τέλος του ημίχρονο ακολούθησαν δυο απαντήσεις από τον Μανίς και τον Κοστίνια, που ισοφάρισαν γρήγορα-γρήγορα τις κάρτες. Αυτό που δεν υπολόγισαν βέβαια ήταν ότι πάνω στην ένταση του αγώνα ο Κοστίνια θα έχανε για λίγο το μυαλό του και θα σταματούσε τη μπάλα με το χέρι χωρίς ιδιαίτερο λόγο στις καθυστερήσεις του πρώτου 45λεπτου, ενέργεια που τον έκανε τον πρώτο παίκτη του ματς που είδε και την άλλη χρωματιστή καρτούλα που έχει ένας διαιτητής στις τσέπες του.

Η διακοπή για το ημίχρονο και το γεγονός ότι η μια εκ των δυο ομάδων πλέον έπαιζε με παίκτη λιγότερο δεν άλλαξαν καθόλου την ένταση και τον χαρακτήρα του παιχνιδιού. Μέσα στο πρώτο 20λεπτο της επανάληψης, ο διαιτητής έδειξε άλλες 4 κίτρινες, από 2 σε κάθε ομάδα. Το πρόβλημα για την Ολλανδία εντοπιζόταν στο ότι αυτή που είδε ο Μπελαρούζ για αγκωνιά στον Λουίς Φίγκο ήταν η δεύτερη. Πριν τον πετύχει το δεξί χέρι του Μπελαρούζ στο πρόσωπο, ο Φίγκο είχε με τη σειρά του στοχεύσει με το μέτωπο του, το μέτωπο του Φαν Μπόμελ, σε μια μικρο-σύρραξη μετά από ένα φάουλ. Όταν ζητήθηκε από τον Σκολάρι μετά το παιχνίδι να σχολιάσει την (χαλαρή, αν μη τι άλλο) κουτουλιά του αρχηγού του, ο Βραζιλιάνος προπονητής εκστόμισε την θρυλική ατάκα: “Ο Ιησούς Χριστός μπορεί σε τέτοιες περιπτώσεις να γυρίζει και το άλλο μάγουλο αλλά ο Λούις Φίγκο δεν είναι ο Ιησούς Χριστός”.

Όπως ακριβώς συνέβη και με την πρώτη, η δεύτερη αποβολή δεν φαίνεται να τρόμαξε κανέναν στον αγωνιστικό χώρο. Οι κάρτες συνέχισαν να βγαίνουν από το τσεπάκι του Ιβανόφ ασταμάτητα. Το μόνο που άλλαζε ήταν η αφορμή: Κάποιες φορές ήταν ένα τάκλιν (με πιο αξιοσημείωτο όλων το ότι το πιο σκληρό τάκλιν του δευτέρου ημιχρόνου δεν το έκανε κάποιος αμυντικός αλλά ο Ντέκο!), κάποιες ένα σπρώξιμο σε μια σύρραξη, κάποιες άλλες μια προσπάθεια για καθυστέρηση και κάποιες ένα απλό φάουλ που όμως δραματοποιήθηκε υπερβολικά από κάποιον θεατρίνο ποδοσφαιριστή.

Όταν τελικά ο Ιβανόφ (που αργότερα κατηγορήθηκε από αρκετούς ότι δεν διαχειρίστηκε σωστά το ματς, κάνοντας το να φαίνεται πιο βίαιο απ’ότι πραγματικά ήταν) σφύριξε για τελευταία φορά, προς ανακούφιση αρκετών εκ των 41.000 θεατών και πολλών ακόμα τηλεθεατών, ο τραγικός απολογισμός ήταν 16 κίτρινες κάρτες και 4 κόκκινες (το δρόμο για τα αποδυτήρια είδαν στα τελευταία λεπτά και οι Ντέκο και φαν Μπρόνκχορστ)! Τα νούμερα αυτά φυσικά αποτελούν ρεκόρ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, γι’αυτό και ο αγώνας απέκτησε ένα δικό του όνομα, για να υπενθυμίζει σε όλους το κάτι-σαν-ποδόσφαιρο που παίχτηκε εκείνο το βράδυ: Η ‘Μάχη της Νυρεμβέργης’.

Οι… εκδιωγμένοι βλέπουν τα τελευταία κρίσιμα λεπτά παρέα

Ανάμεσα σε όλες αυτές τις κλωτσιές, τις διακοπές, τις διαμαρτυρίες και τις συμπλοκές μεταξύ των παικτών αλλά και των πάγκων των δυο ομάδων, παίχτηκε και ελάχιστο κανονικό ποδόσφαιρο. Εκεί ξεχώρισαν ένα δοκάρι του Κοκού, μια μεγάλη ευκαιρία του Φαν Πέρσι και φυσικά το ένα και μοναδικό γκολ που έκρινε τελικά το παιχνίδι και έστειλε την Πορτογαλία στα προημιτελικά, ένα σουτ μέσα από την περιοχή του Μανίς στο 23′, που κατέληξε στα δίχτυα του Φαν ντερ Σάαρ.

“Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο απ’όλα ήταν ότι μετά το τέλος όλοι οι παίκτες ήταν τελείως χαλαροί, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα” δήλωσε αρκετά χρόνια μετά ο διαιτητής του αγώνα. “Σφύριξα για τη λήξη και επικρατούσε μια τρομερή ησυχία! Ακόμα και οι παίκτες που είχα αποβάλει ήταν χαλαροί, κανένας δεν είχε παράπονα. Μια άλλη έκπληξη για μένα ήταν όταν στο αεροδρόμιο έπιασα κουβέντα με μερικούς φιλάθλους. Μπορείς να πιστέψεις ότι πολλοί από αυτούς απόλαυσαν το ματς, παρά την τόση βία; Ήταν μάλιστα απογοητευμένοι γιατί δεν πήγε το παιχνίδι στην παράταση!”

Μπορεί να έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε και να έχουν διεξαχθεί αρκετά παιχνίδια μεταξύ τους χωρίς παρατράγουδα, αλλά για όποιον παρακολούθησε εκείνο το περίεργο ματς, σίγουρα κάθε μελλοντική συνάντηση της Πορτογαλίας με την Ολλανδία θα συνδυάζεται με την ανάμνηση εκείνου του αγώνα, τότε που ο διαιτητής έγραψε σε 90 λεπτά περισσότερα απ’όσα γράφει ένας μέσος φοιτητής σε ένα τυχαίο μάθημα της εξεταστικής του δεύτερου έτους των σπουδών του.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ιστορίες για το τζάκι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Όταν ο κόσμος της Πενιαρόλ έκανε έρανο για το είδωλό του (και μια μοναδική υποδοχή αεροδρομίου)

Το όνομα Φερνάντο Μορένα μπορεί να μην λέει πολλά στους περισσότερους. Μόνο οι πολύ παλιότεροι ή όσοι είναι άρρωστοι με το ποδόσφαιρο της Λατινικής Αμερικής θα τον γνωρίζουν. Πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές που έβγαλε η Ουρουγουάη. Κρατά μέχρι και σήμερα το ρεκόρ των περισσότερων γκολ στο πρωτάθλημα της χώρας, αλλά ακόμα πιο […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ντρίμπλες, μαγικά και αλκοόλ: η καριέρα και η ζωή του Ορέστε Κορμπάτα

Αν κάποιος έχει την τύχη να επισκεφτεί ένα από τα πιο ιστορικά γήπεδα του κόσμου, το Ελ Σιλίντρο, την έδρα της Ράσινγκ Κλουμπ θα δει ότι ο ένας δρόμος δίπλα του μετονομάστηκε σε οδό Ντιέγκο Μιλίτο. Αν τύχει και πάει από την αντίθετη πλευρά του γηπέδου θα βρει ένα άλλο δρομάκι, πιο στενό, πετρόστρωτο, με […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

1 σχόλια σχετικά με το “Η μέρα που έβρεξε κάρτες”

  1. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Ο καλύτερος αγωνας ever!Φοβερο παθος και απο τις 2 ομαδες!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *