Το θέατρο του παραλόγου και η πλήρης απαξίωση
Θα ξεκινήσω γράφοντας μερικά πράγματα για μένα που έχουν όμως σχέση με το θέμα που θα διαβάσετε παρακάτω. Δεν υπήρξα ποτέ φανατικός της εθνικής ποδοσφαίρου, κάτι που, εννοείται, συνεχίζεται και στις μέρες μας. Ήμουν απ’ αυτούς που δεν είχαν βγει στους δρόμους, φορώντας τσαρούχια και φουστανέλα, ακόμα και όταν η ομάδα του Όττο Ρεχάγκελ είχε κατακτήσει, στα γήπεδα της Πορτογαλίας, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, υπογράφοντας παράλληλα ένα απ’ τα μεγαλύτερα «θαύματα» που έχει γνωρίσει ο παγκόσμιος αθλητισμός. Αυτό ήταν όντως θαύμα. Δεν ξέρω ποιος Θεός, και ποια θρησκεία, το προκάλεσε αλλά θα παραδεχθώ πως ήταν τέτοιο. Εννοείται πως είχα χαρεί πολύ για την ομάδα μας και εννοείται πως προσπαθώ να βλέπω τα παιχνίδια της, τα περισσότερα τουλάχιστον, κάτι που έκανα πολλά χρόνια πριν το 2004. Απ’ την άλλη, και μετά το ντέρμπι του Γεώργιος Καραϊσκάκης, το ’11, δεν ξαναείδα ποτέ ελληνικό πρωτάθλημα. Ούτε μισό παιχνίδι. Δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά, κάτι που πλέον μου στερεί το δικαίωμα να έχω άποψη για τους διεθνείς που προέρχονται από το εγχώριο πρωτάθλημα. Ο λόγος δεν ήταν τα αίσχη που είχαν γίνει εντός του αγωνιστικού χώρου, συνηθισμένοι είμαστε σε αυτή τη χώρα από τέτοια εντός και εκτός αθλητισμού, αλλά όλα αυτά που ακολούθησαν μετά το τελικό σφύριγμα. Μετά από αυτά τα ολίγα, όσοι θέλετε, μπορείτε να συνεχίσετε την ανάγνωση.
Την Τρίτη κάθισα και εγώ, όπως χιλιάδες άνθρωποι, να «απολαύσω» το παιχνίδι της Ελλάδας με την Αρμενία για τα προκριματικά του Γιούρο του ’20. Επειδή ήμουν 50-50 στο να το δω ή να μη το δω, καλοκαίρι μπήκε – ζέστη έχει, μέχρι τις 9 το βράδυ, που τελικά πήρα την απόφαση να το κάνω – έχοντας όμως το κινητό μου τηλέφωνο ανά χείρας. Κάτι που δεν το κάνω ποτέ, ποτέ όμως, όταν βλέπω κάτι που με ενδιαφέρει πραγματικά. Ταινία, αγώνα, netflix ή μια εκπομπή. Πολύ σωστά καταλάβατε. Το παιχνίδι δεν με ενδιέφερε πραγματικά. Σουλατσάροντας στα σόσιαλ μίντια κατά την ώρα που οι παίκτες των δύο ομάδων ταλαιπωρούσαν αυτή τη ριμάδα τη μπάλα (που αν είχε πόδια θα είχε σηκωθεί να φύγει), αυτό που κατάλαβα ήταν πως το παιχνίδι δεν ενδιέφερε κανέναν πραγματικά. Στα σόσιαλ είχε στηθεί πραγματικό πανηγύρι. Από τον πιο γνωστό, αθλητικό δημοσιογράφο, μπλόγκερ και χομπίστα, μέχρι τον πιο «ασήμαντο» φίλο του αθλήματος που δεν τη «μυρίζει» και ιδιαίτερα. Τρολάρισμα να φάνε και οι κότες, που έλεγε και η γιαγιά μου στο χωριό.
Άλλος ανέβαζε φωτογραφία του τραγουδιστή Γιάννη Κότσιρα επειδή το δεξί μπακ της ομάδας μας είχε το ίδιο όνομα με τον έντεχνο τροβαδούρο της καρδιάς μας. Άλλος ανέβαζε φωτογραφίες με τους System of a Down, λόγω της καταγωγής τους, γράφοντας πως μόνο αυτοί δεν μας έχουν βάλει γκολ ακόμα. Η φίλη μου η Βάσω έγραψε το πιο αστείο tweet που διάβασα για τον αγώνα, και την ευχαριστώ γι’ αυτό. Βάσω ήταν όντως καλό. Σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι, κάναμε, ή προσπαθούσαμε να κάνουμε μιας και δεν είναι εύκολο όλο αυτό, χιούμορ, μπας και ξεχαστούμε απ’ το «υπερθέαμα» που τόσο απλόχερα μας χάριζε η εθνική και που με τόσο βίτσιο παρακολουθούσαμε. Όλοι μπορούσαμε να κλείσουμε την τηλεόραση ή να αλλάξουμε κανάλι. Δεν το κάναμε. Εγώ βέβαια το πήγα ένα βήμα παραπέρα μιας και είδα και το post game show, μετά το τελευταίο σφύριγμα, ένα σφύριγμα, που έδωσε στους Αρμένιους τη νίκη, δικαίως, με 2-3.
Αυτό που ακολούθησε μπροστά στις κάμερες (προσωπικά έβλεπα τον αγώνα και το ρεπορτάζ στην Cosmote και γι’ αυτή θα μιλήσω) ήταν ισάξιο με το πιο trash reality των αρχών του 2000. Αν σκέφτεσαι τον Τσάκα είσαι σε καλό δρόμο. Ο αρχηγός της ομάδας, Σωκράτης Παπασταθόπουλος, ανέλαβε την ευθύνη. «Αν κάποιοι θεωρούν πως ο Σωκράτης, και ο κάθε Σωκράτης, είναι το πρόβλημα να μου το πουν και εγώ θα αναλάβω τις ευθύνες μου. Αυτή η κατάσταση δεν γίνεται να συνεχιστεί». Η βελόνα είχε κολλήσει και η λούπα ήταν ένοχα απολαυστική λες και ακούγαμε τον πρώτο δίσκο του Ice Cube. «Ναι καταλάβαμε» έλεγαν οι δημοσιογράφοι «ποτέ δεν κρύφτηκες πίσω από το δάχτυλο σου» ενώ ο παίκτης ουσιαστικά κρυβόταν πίσω από το δάχτυλό του. Κανένας δεν ξεστόμιζε αυτό που εννοούσε ο Σωκράτης και όλοι, μπροστά στις οθόνες μας, το είχαμε καταλάβει χωρίς να έχουμε την εξυπνάδα πυρηνικού φυσικού. Το νόημα ήταν τόσο απλό: «Ο Άγγελος Αναστασιάδης πρέπει να φύγει. Ή θα φύγει αυτός ή θα φύγω εγώ και μερικοί άλλοι παίκτες».
Μετά από λίγο ο εκλέκτορας της εθνικής, και αφού έχει ενημερωθεί για τις δηλώσεις του αρχηγού της ομάδας, βγαίνει σε παράθυρο να δώσει απαντήσεις. Ζωντανά στον αέρα, στη μία το βράδυ. «Η ομάδα δεν έχει πρόβλημα, πιστεύω πως μπορούμε να προκριθούμε ακόμα. Ο κύριος Παπασταθόπουλος, και όποιος άλλος νιώθει ηττημένος, μπορεί να μας το πει και να μείνει σπίτι του». Άλλωστε για το μαύρο χάλι της ομάδας, σύμφωνα με τον Αναστασιάδη, δεν ευθύνεται κανένας παίκτης, κανένας προπονητής και κανένας παράγοντας, αλλά «Εκείνος» που τον κόσμο τόσο τέλεια έπλασε και άλλη δουλειά δεν έχει απ’ το να παρακολουθεί τα Σαββατοκύριακα Σούπερ Λίγκα και όλα τα παιχνίδια της Εθνικής. Σε κάποια στιγμή σκέφτηκα πως όλο αυτό θα μπορούσε να ολοκληρωθεί και να δέσει τέλεια μόνο αν σε ένα άλλο παράθυρο εμφανιζόταν ο Γεωργίου μαζί με τον Χατζηστεφάνου. Με τον δεύτερο φυσικά να ωρύεται για λευτεριά στην Τσετσενία, αναλύοντας τα συστήματα του Μάκη του Κατσαβάκη. Ευτυχώς το «Θέατρο του Παραλόγου» ολοκληρώθηκε μόνο με τον Άγγελο Μπασινά, να τα βλέπει όλα υπέροχα, και τον Σωτήρη Κωσταβάρα, προς τιμήν του, να λέει, επιτέλους, πως ο Σωκράτης, ουσιαστικά, μίλησε για απομάκρυνση του Αναστασιάδη από τον πάγκο (και απ’ το ποδόσφαιρο θα συμπληρώσω εγώ). 40 ολόκληρα λεπτά, και αυτό δεν το είχε ξεστομίσει κανένας άλλος. Κάπου εκεί έκλεισα την τηλεόραση και έπεσα για ύπνο. Βαθύ ύπνο. Όπως αυτός που βρίσκεται εδώ και χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο και ο ελληνικός αθλητισμός σε όλα του, δυστυχώς, τα επίπεδα.
Αυτά που έγραψα πιο πάνω είναι γνωστά στους περισσότερους και το βαθύτερο και ουσιαστικό νόημα δεν είναι πως ο Αναστασιάδης είναι ένας μέτριος προπονητής, ξεπερασμένος ακόμα κι απ’ το άθλημα των 80s, ούτε πως η εθνική δεν έχει το ταλέντο περασμένων δεκαετιών και τις προσωπικότητες για να ηγηθούν βοηθώντας και τους νέους που έρχονται. Κατά την, ταπεινή μου, γνώμη τέτοια προσωπικότητα δεν είναι ούτε ο Σωκράτης, ούτε ο Μανωλάς, ούτε ο Φορτούνης. Όσο και αν είναι εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές. Που είναι. Η ουσία είναι πως έχουμε περάσει, χωρίς να το έχουμε καταλάβει μάλιστα, σε μια εποχή πλήρης απαξίωσης. Όπως εκείνη λίγο πριν αναλάβει την ομάδα ο Ρεχάγκελ. Τότε που οι αγώνες της εθνικής δεν αποτελούσαν κάτι τόσο σημαντικό, αφού: «Έλα μωρέ θα χάσουμε, δεν έχουμε καλή ομάδα». Τότε που δεν πηγαίναμε ποτέ σε μεγάλα τουρνουά. Τότε που όλοι είχαν άποψη αλλά κανένας πραγματική και ουσιαστική γνώση. Τότε που για μια δήλωση ή μια ηλίθια συμπεριφορά μπορούσες να μην κληθείς ξανά ακόμα και αν διέθετες σπουδαίο ταλέντο. Τότε που κανένας δεν πήγαινε στο γήπεδο. Τότε που κανένας δεν «έσκαγε» όταν χάναμε, και οι μισοί δεν μάθαιναν ούτε ποιοι είχαν σκοράρει όταν κερδίζαμε. Τότε που «Άντε να μαζευτούμε να παίξουμε, να χάσουμε, να γυρίσουμε στις ομάδες μας γιατί έχουμε και Τσάμπιονς Λιγκ την Τετάρτη». Ναι, τότε είχαμε κι απ’ αυτό. Τότε που όπως λέγαμε οι περισσότεροι «Δεν έχουμε ποδόσφαιρο». Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια αυτό συμβαίνει και πάλι. Δεν έχουμε ποδόσφαιρο. Το χειρότερο βέβαια είναι πως δεν βλέπω πουθενά κάποιο φως ώστε να βγούμε από αυτό το σκοτάδι και να χαρούμε και πάλι, έστω και λίγο, με το δικό μας ποδόσφαιρο και την δικιά μας εθνική.
17 σχόλια σχετικά με το “Το θέατρο του παραλόγου και η πλήρης απαξίωση”
Το tweet της Βάσως δεν μας είπες…?
Εγώ είμαι από αυτούς ήμουν στην Πορτογαλία και έζησα από κοντά το θαύμα (και μάλιστα στην κορύφωση του). Την εθνική την έβλεπα πάντα άλλα εκείνη η φουρνιά ήταν που κέρδισε τον σεβασμό μου. Όχι για την κούπα, Όχι για την μπάλα που (δεν) έπαιξε, Όχι από την ανάγκη μου να υποστηρίζω κάποιον σε μεγάλη διοργάνωση αλλά επειδή σου έβγαζε πάθος, θέληση, προσήλωση, εξυπνάδα, σχέδιο, στόχο, τρόπο κτλ. Νομίζω (δεν ορκίζομαι κι όλας) ότι θα την υποστήριζα σε κάποια τουρνουά ακόμα κι αν δεν ήταν ομοεθνείς μου.
Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι ήταν έργο Ρεχάγκελ, αυτός τουλάχιστον έχτισε τις βάσεις και κακά τα ψέματα, εκεί στηρίχθηκε και ο σάντος (με εξίσου τρομερά αποτελέσματα).
Εκεί που θέλω να φτάσω είναι οτι (ειδικά) σε τέτοιου επιπέδου εθνικές ο προπονητής είναι το νούμερο 1.
Σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο αναστασιαδης.. θα ήταν τραγικό, αφελές και άδικο να τον κατηγορήσουμε. Ο άνθρωπος δεν άλλαξε κάτι, ούτε σε συμπεριφορά ούτε σε ικανότητες ουτε στον τρόπο που αντιλαμβάνεται και ζει το ποδόσφαιρο. Στο αν είναι καλός ή κακός όλοι μας έχουμε επιχειρήματα και το συζητάμε, αλλά ΟΧΙ και να τον κατηγορούμε ότι φταίει που είναι έτσι..
Αυτούς που έκαναν την επιλογή θα ήθελα να ακούσω να επιχειρηματολογούν.. Ποίοι είναι και γιατί.. Ίσως τοτε βρούμε τον υπεύθυνο (οχι της ήττας) αλλά της απαξίωσης που ζει τώρα η ομάδα. Και μάλλον θα βρούμε και αυτόν που πρέπει πρώτος να φύγει..
Τέλος για τον Σωκράτη, μιας και αναφέρεται στο άρθρο, πιστεύω ότι δεν τον τιμάει αυτή του η συμπεριφορά. Προσπαθώντας να μην τον προσβάλω απλά θα πω ότι δεν βγαίνεις στην τηλεόραση να κάνεις ριαλιτι και να κρύβεσαι κι όλας..αρχηγός είσαι, αν θες πρωτοβουλίες παρτες στα αποδυτήρια και μέσα από τις γραμμές..
Σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο νεκρό, η ελπίδα είναι ουτοπία..
Εξαιρετική άποψη.Δεν ξέρω αν σου διαφεύγει αυτό αλλά στα προκριματικά παγκοσμίου είχαμε μια χαρά ομάδα,παίζαμε καλό ποδόσφαιρο και εν τέλει δεν περάσαμε γιατί παίξαμε με την Κροατία που βγήκε 2η. Αυτό το άρθρο γιατί δεν το έγραφες τότε ?Ή να το έγραφες πριν τους δύο απογοητευτικούς αγώνες της εθνικής?Τολμηρό να εκφράσεις τώρα την σνομπ άποψη σου για την εθνική,πάρα πολυ τολμηρό.Ειρωνεία και δηθενία απο έναν γραφικό μέχρι αηδίας τύπο που γελάει με τον ενθουσιασμό του κόσμου για την εθνική ενώ ο τύπος κάθεται και βλέπει ντέρμπι στην λατινική αμερική για την ιστορία των δύο ομάδων.Οι αντίστιχοι σομπρέρο στην ουρουγουάη κάθονται και βλέπουν παοκ-αρης λογικά.Καληνύχτα.
@αστείος:
Για ποιον «ενθουσιασμό του κόσμου για την εθνική» μιλάς; Βλέπεις εσύ κανέναν να είναι ενθουσιασμένος μ’ αυτό το συνονθύλευμα;
Για σένα ο μόνος λόγος που αποκλειστήκαμε από το τελευταίο μουντιάλ είναι ότι πέσαμε πάνω στην Κροατία; Κατά τα άλλα ήσουν ενθουσιασμένος από την παρουσία μας στα προκριματικά; Έχεις ξεχάσει πόσο οριακά ήταν τα δύο παιχνίδια μας με τη Βοσνία; Έχεις ξεχάσει ότι προκριθήκαμε επειδή αυτοκτόνησε η (διαχρονικά ασόβαρη) Βοσνία κόντρα στην Κύπρο;
Έτσι όπως έχει καταντήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και πολλά χρόνια, καλά κάνει το sombrero και δεν ασχολείται μαζί του. Αν δεν σου αρέσουν τα θέματα του sombrero (πχ για τα ντέρμπι της λατινικής αμερικής – αν είναι δυνατόν!), μπορείς απλώς να μη το διαβάζεις. Τόσο απλά.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ και καιρό ούτε κι εγώ έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που είχα παλιά για το sombrero. Δεν μου αρέσει η ιδεολογική «κατήχηση» που βλέπω σε πολλά άρθρα. Δεν μου αρέσει η μη ανοχή στην αντίθετη ποδοσφαιρική άποψη από δύο συντάκτες. Δεν μου άρεσε η έμμεση διαφήμιση στα περσινά άρθρα του “fusionedadmin” κι ένα δικό μου σχετικό σχόλιο που υποβλήθηκε αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Όμως αν θέλεις να σε παίρνουν στα σοβαρά, πρέπει να είσαι δίκαιος στην κριτική που κάνεις στους άλλους. Οι ενστάσεις που διατυπώνεις για τη δικαιολογημένη κριτική του Γαργαντούα στην εθνική είναι τουλάχιστον συνώνυμες με σένα. Ειρωνικό είναι το δικό σου ύφος κι όχι του Γαργαντούα, που προσπαθεί να ελαφρύνει κάπως το βαρύ κλίμα για τη θλιβερή εικόνα της εθνικής. Στο παρελθόν ο Γαργαντούας είχε κατηγορηθεί επειδή δεν μάσησε τα λόγια του για τον Μουρίνιο και προέβλεψε αμέσως ότι η μετακίνησή του στη Γιουνάιτεντ θα αποδεικνυόταν αποτυχημένη. Το μέλλον τον δικαίωσε, άρα δεν είναι από αυτούς που κρίνουν εκ των υστέρων.
@Μπρούνο Κόντι
Στα προκριματικά μια χαρά μπάλα παίζαμε και είχαμε αρχίσει να παίζουμε διαφορετικό ποδόσφαιρο,πιο επιθετικό.Προφανώς και δεν ήμασταν καμιά ομαδάρα αλλά τα παλεύαμε τα ματς και αυτό είναι που μετράει.Καμία σχέση με τα τελευταία παιχνίδια της εθνικής.
Για τον ενθουσιασμό που λές,εννοώ το ενδιαφέρον για την ομάδα που χλευάζει εδώ ο τύπος,πολύ περίεργο που ασχολείται ο κόσμος με το τι θα κάνει η εθνική παρά με το τι αποτέλεσμα θα έχει ένα ντέρμπι στην λατινική αμερική.
Δεν γίνεται να το παίζεις υπεράνω τους ελληνικού ποδοσφαίρου και μετά να κάτσεις να γράψεις άρθρο ΤΩΡΑ για το πόσο χάλια είναι η εικόνα της εθνικής.
Αυτό που λές ρε φίλε τι σχέση έχει,εγώ μπαίνω που και που σομπρέρο να διαβάσω καμία ποδοσφαιρική ιστορία,όχι για να διαβάζω τέτοια απαξιωτικά κείμενα απο τύπους που δεν ασχολούνται,ούτε για να διαβάζω 15 ποστ για το τι θα κάνει η μποκα τζούνιορς.Δεν μου αρέσει και το γράφω.
Μερικά πραγματάκια για να μη δημιουργούνται εντυπώσεις:
1. “ενώ ο τύπος κάθεται και βλέπει ντέρμπι στην λατινική αμερική για την ιστορία των δύο ομάδων”. Ο συγκεκριμένος τύπος δεν νομίζω να κάτσει να δει τέτοιο ματς. Κυρίως ασχολείται με το αγγλικό ποδόσφαιρο, μπορεί να το επιβεβαιώσει κι ο ίδιος. Τελείως άστοχό. Επίσης, ο καθένας βλέπει και γουστάρει αυτό που θέλει, γράφει γι’ αυτό που θέλει. Όπως κι ο κάθε αναγνώστης έχει δικαίωμα να πει “λες βλακείες”.
2. “15 ποστ για το τι θα κάνει η Μπόκα Τζούνιορς”. Κατ’ αρχήν το τι ανεβάζουμε και το τι μας αρέσει είναι δικό μας θέμα. Από εκεί και πέρα 15 ποστ για το τι θα κάνει η Μπόκα Τζούνιορς λίγο δύσκολο να έχουν γίνει. Ένα απλό σκρολάρισμα αρκεί για να δείξει πόσο εκτός τόπου είναι το σχόλιο αυτό. Δεν μπορεί να αρέσουν όλα σε όλους. Ευτυχώς θεωρώ ότι αν μην τι άλλο υπάρχει τρομερή ποικιλία.
3. Σχόλια που υποβλήθηκαν ΔΕΝ γίνεται να μην εμφανιστούν. Εμφανίζονται αυτόματα. Ο μόνος τρόπος να μην εμφανιστούν είναι όταν περιέχουν πολλαπλά λινκ, οπότε και κόβονται αυτόματα από το σύστημα. Στην ιστορία του μπλογκ έχουν σβηστεί μόνο spam σχόλια και σχόλια με βρισιές (που ευτυχώς έχουν γίνει ελάχιστες φορές). Αυτό για να μη δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις.
4. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ “διαφωνίας” και “μη ανοχής στην αντίθετη άποψη”. Ο χώρος είναι ελεύθερος για κάθε είδους κριτική. Ακόμα κι αν αυτοί που κριτικάρουν αλλάζουν ονόματα για να μη φαίνεται ότι είναι το ίδιο άτομο. Δεν έχουμε κανένα θέμα με αυτό. Τα κείμενα είναι γεμάτα με “αντίθετες απόψεις.
@Elaith:
Ρίξε μια ματιά στην «επικοινωνία» (“contact”). Στο σχόλιο 21 είχα κάνει έμμεση κριτική στα πρόσφατα τότε «άρθρα» του “fusionedadmin”. Μετά από τη δική σου απάντηση στο σχόλιο 22 και τη (δυστυχώς) προσωρινή διαγραφή των άρθρων αυτών, είχα υποβάλει νέο σχόλιο όπου σας έδινα συγχαρητήρια που «διορθώσατε τα κακώς κείμενα». Το σχόλιό μου αυτό δεν εμφανίστηκε ποτέ, ενώ αντίθετα επανεμφανίστηκαν μετά από λίγες μέρες τα άρθρα του “fusionedadmin”. Κορυφαίο εξ αυτών το «ασχολίες μετά το τέλος του μουντιάλ», με την ατάκα-link σε σχετική ιστοσελίδα «οι Έλληνες λατρεύουν τη ρουλέτα».
Στο άρθρο «Η Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα» είχα διαφωνήσει ως Antoine Griezmann με τον duendes στα σχόλια 25 και 26. Η αντίδραση του duendes ήταν να με ειρωνευτεί στα σχόλια 27 και 29. Το αναφέρω απλώς ως ένα παράδειγμα.
Μόλις παραδέχτηκα ότι έχω χρησιμοποιήσει κι άλλο όνομα εκτός από το Μπρούνο Κόντι. Εφόσον ομολογείς ότι δεν θεωρείς κάτι τέτοιο επιλήψιμο, τότε γιατί το αναφέρεις, καλέ μου Elaith; Από αυτά που λες καταλαβαίνω ότι καταγράφετε την ip του κάθε σχολιαστή. Αυτό είναι κάτι που μου είχε περάσει από το μυαλό, οπότε θεωρούσα λογικό να υποθέσετε ότι ο Μπρούνο Κόντι και ο Antoine Griezmann ήταν το ίδιο πρόσωπο (έστω κι αν η ip του καθενός αλλάζει λίγο με τον καιρό).
Μετά από όλα αυτά, σε ξαναρωτάω: Εφόσον δεν θεωρείς επιλήψιμο να χρησιμοποιεί κάποιος διαφορετικά ονόματα, τότε γιατί το αναφέρεις; Ελπίζεις να δημιουργήσεις κάποιες εντυπώσεις σε βάρος μου; Σε ρωτάω επειδή στο σχόλιό σου λες ότι δεν θέλεις «να δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις»…
Τέλος πάντων. Θέλησα να υπερασπιστώ τον Γαργαντούα για την άδικη κριτική που δέχτηκε. Με την ευκαιρία, θέλησα να εκφράσω και κάποια δικά μου παράπονα. Δεν πρόκειται να σχολιάσω ξανά στο sombrero, με αυτό ή με άλλο όνομα. Εννοείται ότι δεν υπάρχει περίπτωση να «βρίσω» κάποιον, όπως δεν έχω κάνει ποτέ μέχρι τώρα εδώ μέσα. Άλλωστε, εφόσον καταγράφετε τις ip, θα ήταν εύκολο να με εντοπίσετε μέσω της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος και να με καταγγείλετε στις αρμόδιες αρχές.
Λίγο άσχημο δεν είναι να τελειώνουμε με αυτά τα λόγια τη διαδικτυακή γνωριμία μας, μετά από τόσον καιρό που σχολίαζα εδώ μέσα; Τί λες κι εσύ Elaith;
ΥΓ: Δεν είμαι εγώ ο «αστείος» που έκανε άδικη κριτική στον Γαργαντούα. Με τον Γαργαντούα δεν συμφωνούμε απόλυτα, αλλά τον παραδέχομαι για τις γνώσεις του πάνω στο αγγλικό ποδόσφαιρο και για τον τρόπο γραφής του. Κι εσένα σε παραδέχομαι, ρε μπαγάσα Elaith, αλλά εσύ με έχεις στενοχωρήσει. Σε αντίθεση με τον Γαργαντούα. Ώρα σας/σου καλή. Τους χαιρετισμούς μου και στον Ραμόν, όπως και στους Βραζιλάκη και Θωμά Ραβέλλη.
Μια που έχεις δημοσιεύσει πολλά σχόλια, το ξέρεις και μόνος σου ότι εμφανίζονται αμέσως, όπως και εξήγησα παραπάνω. Για να μην εμφανιστεί εξ αρχής, είτε θεωρήθηκε σπαμ από το σύστημα (είχες βάλει κάποιο λινκ), είτε δεν υποβλήθηκε ποτέ. Διαβάζεις και συμμετέχεις για χρόνια, μου κάνει εντύπωση ότι το αγνοείς. Εμείς πάντως σχόλιο δεν είδαμε ποτέ.
Από εκεί και πέρα δεν θεώρησα ότι είσαι ο “αστείος”, απλά έδωσα ένα παράδειγμα του πόσο χαλαρού moderation έχουμε. Δεν πρόκειται να επανέλθω γιατί το θεωρώ εντελώς off topic και δείγμα ασέβειας προς τον αρθρογράφο.
@ Μπρούνο Κόντι
Μπρούνο είναι πολλές οι φορές που τα σχόλια σου ήταν αρκετά για να διαμορφωθεί, να ολοκληρωθεί ή να αλλάξει μια άποψη μου για κάποιο θέμα, και σε ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα φωνές σαν την δική σου να αποχωρήσει από το αγαπημένο μου μπλογκ.
Ωστόσο θεωρώ άδικο τον χαρακτηρισμό “ιδεολογική κατήχηση” και απορώ γιατί το έγραψες εσύ. Είναι εντελώς απέναντι σε ότι πρεσβεύει ο τόπος αυτός.
Όλοι έχουμε κακές στιγμές, εγώ πρώτος, και οι συντάκτες και όσοι σχολιάζουν. Ελπίζω μια τέτοια να ήταν και η δικιά σου και σύντομα να σχολιάζουμε, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε παρέα..
@Θωμάς Ραβέλλης:
http://img18125.imagevenue.com/img.php?image=98900_grazie_122_424lo.jpg
Και για να είμαι μέσα στο κλίμα του άρθρου του προσφιλούς Γαργαντούα:
http://img18105.imagevenue.com/img.php?image=98901_Godspeed_122_1175lo.jpg
Δυστυχώς, και να θέλω να διαφωνήσω μαζί σου δεν μπορώ. Ώρες ώρες πιστεύω ότι αυτή η ομάδα αποτελεί κοινωνικό πείραμα για να μπορέσει ο ιστορικός του μέλλοντος ν’ αντιληφθεί τι είδους άτομα ζούσαν σ’ αυτή την άκρη του κόσμου· στα καλύτερα και τα χειρότερά τους.
Ίσως ήμουν υπερβολικός, αλλά από το ’82, όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι παίζει στο παρασκήνιο, μέχρι την ομάδα του Ρεχάγκελ, θεωρούσα την ύπαρξη της εθνικής προσβολή για το ποδόσφαιρο και τη χώρα. Προπονητής κομματόσκυλο της εκάστοτε κυβέρνησης, παίκτες που έβρισκαν ευκαιρία να ξεσαλώσουν (δημόσιος τομέας) μακριά από τους ελέγχους του εργοδότη τους (ιδιωτικός τομέας), παράγοντες που οργάνωναν τα «τσάρτερ της χαράς» -συν γυναιξί και τέκνοις- για να σουλατσάρουν το βλαχομπαρόκ τους στα εξωτερικά. Αποκορύφωμα το ρεζιλίκι του ’94.
Έγινα φανατικός του Ρεχάγκελ και της ομάδας του, όχι για τη νίκη ή το θέαμα, αλλά για τα κοινωνικά μαθήματα που μας παρέδωσε: πώς ένα σύνολο από απαξιωμένες μονάδες μπορεί να κυριαρχήσει συνόλων με κορυφαίες μονάδες, πως ξεφτίλισε όλους όσοι το παίζουν αυθεντίες (μπαλαδόφατσα-ειδικότης κτηθείσα εν τω στραεύματι) στα ΜΜΕ, αλλά και πώς εξέθεσε τους κακόψυχους, που κράζοντας και βρίζοντας παιδιά όπως ο Χαριστέας, ο Φύσσας, ο Κατσουράνης κλπ, θεωρούσαν ότι ξόρκιζαν τη δική τους αποτυχία στη ζωή.
Και κει που είχαμε κερδίσει τον σεβασμό και μια αξιοπρεπή θέση στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αποφασίσαμε ότι μπορούμε χωρίς τους «βαψομαλλιάδες» και τους «καρπουζάδες». Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου η Εθνική ήρθε σε πλήρη συζυγία με το εθνικό μας ποδόσφαιρο. Η φύση είναι σκληρή αλλά δίκαιη. Αν αξίζαμε κάτι καλύτερο θα το είχαμε.
Φίλε «Μπρούνο Κόντι», σ’ ευχαριστώ για την εκτίμηση η οποία είναι αμοιβαία.
Αντιλαμβανόμενος ότι είναι προσωπικό το θέμα, δεν μπορώ να έχω άποψη· ούτε είμαι σε θέση να σου δώσω συμβουλές, εκτιμώντας από το θεματολόγιό σου ότι είμαστε κοντά ηλικιακά (50+). Απλά, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ηλεκτρονικός διάλογος είναι καινούργιος τομέας στη δαρβινική μας εξέλιξη και οι παρεξηγήσεις δημιουργούνται πολύ εύκολα (όπως έγινε μεταξύ μας στην αρχή), εκτιμώντας το ήθος που έχεις επιδείξει τόσο εσύ όσο και τα παιδιά του blog (κι αυτά δεν είναι λόγια πολιτικάντη, καθώς σε διαφορετική περίπτωση δε θα έμπαινα σε διάλογο), ελπίζω κάποια στιγμή ν’ αναθεωρήσεις την απόφασή σου, καθώς τα σχόλιά σου είναι από τα πλέον αξιόλογα κι απολαυστικά. Άλλωστε έχω την εντύπωση ότι αυτό το σάιτ είναι το τελευταίο καταφύγιο για σοβαρό διάλογο -και με χιούμορ-, ειδικά από τη στιγμή που στο fb του έχουν εμφανιστεί τα ανιχνευτικά τμήματα του Ταμερλάνου, πράγμα που σημαίνει ότι ακολουθούν οι ορδές του.
Ανεξάρτητα της τελικής απόφασής σου σού εύχομαι τα καλύτερα.
@Βραζιλάκης:
http://img18107.imagevenue.com/img.php?image=09209_Roma8283_122_773lo.jpg
Ξέρω ότι σου αρέσει πιο πολύ ο Σώκρατες, αλλά επέλεξα ως Βραζιλάκη στη φωτό τον εξίσου σπουδαίο Φαλκάο. Στη φωτό βλέπουμε κι έναν μακρινό «θείο» του Θωμά Ραβέλλη, τον «Βαρώνο» Νιλς Λίντχολμ.
Η φωτό δείχνει δυο ανθρώπους που γνωρίστηκαν ως αντίπαλοι, όμως ένωσαν τις δυνάμεις τους ως συμπαίχτες για να πετύχουν έναν κοινό στόχο.
Να οδηγήσουν τη μεγάλη Ρόμα στην κορυφή του ιταλικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Δυστυχώς ο στόχος επετεύχθη μόνο κατά το ήμισυ, με το όνειρο να διακόπτεται λίγο πριν γίνει πραγματικότητα μέσα στο Ολύμπικο.
———————————
Στο σχόλιό σου μιλάς για τις ορδές του Ταμερλάνου, που όλο και πλησιάζουν. Ξέρεις τί λέω εγώ; Οι βρυκόλακες δεν μπορούν να διαβούν το κατώφλι σου, αν πρώτα δεν τους δώσεις ο ίδιος την άδεια.
Το sombrero έχει πέσει στην παγίδα να νομίζει ότι απευθύνεται σ’ έναν συγκεκριμένο τύπο αναγνώστη. Το αποτέλεσμα θα είναι να απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ σ’ αυτόν τον τύπο αναγνώστη ή για την ακρίβεια σε μια καρικατούρα αυτού.
———————————
Ως προς τα θέματά σας, προσπαθήστε να μην αρκείστε στην αφήγηση μιας ιστορίας, αλλά να έχετε και άποψη. Άποψη κατά προτίμηση για θέματα ποδοσφαιρικά κι όχι για άλλα θέματα. Καταλαβαίνω ότι κάποιες φορές μπορείτε να τα συνδυάσετε, αλλά αυτό δεν πρέπει γίνεται αυτοσκοπός.
Αν πχ κάνετε ένα αφιέρωμα στη Βραζιλία του ’82, συζητείστε τί άλλο θα μπορούσε να είχε κάνει ο Σαντάνα για να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα. Έκανε ή όχι τις καλύτερες επιλογές για την αποστολή; Γιατί να επιλέξει ως τερματοφύλακα τον Βαλντίρ κι όχι τον Λεάο; Ήταν ή όχι τόσο σοβαρός ο τραυματισμός του Ρεϊνάλντο, ώστε να του στερήσει τη συμμετοχή του στο Μουντιάλ και τη θέση του βασικού σέντερ φορ;
Έστω κι έτσι δεν θα μπορούσε στη θέση του να έχει καλέσει τον Νούνιες ή ακόμη να μετατρέψει σε σέντερ φορ τον εξτρέμ Τίτα (αμφότεροι συμπαίχτες του Ζίκο στη Φλαμένγκο); Μήπως θα έπρεπε να δοκιμάσει ως σέντερ φορ τον Σώκρατες ή τον Πάουλο Ιζιντόρο; Γιατί δεν ήταν ο Σερζίνιο η ιδανική επιλογή σέντερ φορ γι’ αυτήν την ομάδα;
Ουφ! Αυτά… Καλή τύχη!
Ή μήπως ο Σαντάνα θα μπορούσε να έχει παίξει με δεξί εξτρέμ τον Τίτα, για να μην αφήνει αμολυτό τον Καμπρίνι να ανεβαίνει ως επιπλέον εξτρέμ από αριστερά (ο επιθετικός αριστερός μπακ βασικό στοιχείο όλων των παραλλαγών του κατενάτσιο από την εποχή του Φακέτι).
Ή αν δεν ήθελε τερματοφύλακα τον Λεάο λόγω χαρακτήρα, γιατί να μη δοκιμάσει τον Κάρλος, που επέλεξε για βασικό στο αμέσως επόμενο Μουντιάλ; Ή γιατί όχι τον Ραούλ Πλασμάν της Φλαμένγκο;
ΥΓ: Δεν μπορούσα να μη βάλω το κερασάκι στην τούρτα.
@Βραζιλάκης και Γαργαντούας:
Ο Ρεχάγκελ θα είχε σουτάρει με το καλημέρα παίχτες με το τουπέ του (σημερινού) Παπασταθόπουλου.
Τα αποχαιρετιστήρια σχόλια γράφτηκαν με μουσική και οπτική συνοδεία το εξής σήμα:
https://www.youtube.com/watch?v=FM_Czsb53mQ&t=204s
Σου την έσκασα μπαγάσα Γαργαντούα! Αχαχαχα!
Μπρούναρος over and out!
@Μπρούνο Κόντι
Εγώ θα περιμένω να διαβάσω κάποιο εύστοχο, όπως πάντα, δικό σου σχόλιο σε κάποιο μελλοντικό κείμενό μου. Αυτό. Δεν θα σχολιάσω τίποτα περισσότερο.
https://www.youtube.com/watch?v=NCtzkaL2t_Y