Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Όταν η Μίλαν άλλαξε την ευρωπαϊκή της ιστορία

Τον Μάιο του 1969 η σπουδαία Μίλαν του Νερέο Ρόκο και του Τζιάνι Ριβέρα διέλυε στον τελικό του Πρωταθλητριών στο Μπερναμπέου τον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ με 4-1, κατακτώντας το 2ο αντίστοιχο τρόπαιό της. Δυστυχώς όμως για τους ροσονέρι μια περίοδος κρίσης ξεκινούσε για το σύλλογο. Πολλά συνεχόμενα χρόνια με ελάχιστους τίτλους (ένα πρωτάθλημα το 1979 και το διαβόητο Κυπελλούχων του 1973 απέναντι στη Λιντς στο Καυτανζόγλειο) και μια πορεία που την έφερε στη Β’ εθνική λόγω του σκανδάλου Τοτονέρο αρχικά και λόγω κακής ομάδας και οικονομικών προβλημάτων στη συνέχεια.

Η έλευση του πομπώδους Σίβλιο Μπερλουσκόνι το 1986 έβαλε τη Μίλαν στο σωστό δρόμο και το πρωτάθλημα του 1988 απέναντι στη Νάπολι του Μαραντόνα έφερε ξανά τα χαμογέλα στο μισό περίπου Μιλάνο. Ήταν το τέλος μιας 20ετούς σχεδόν κρίσης για μια από τις σπουδαιότερες ευρωπαϊκές ομάδες. Η αισιοδοξία επέστρεψε και η Μίλαν σύντομα έγινε ξανά μία από τους μεγάλους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μπορεί το αποκορύφωμα να ήταν ο αξέχαστος τελικός του 1994 στο ΟΑΚΑ και το σόου απέναντι στην Μπαρσελόνα, αλλά τότε η Μίλαν ήταν ήδη “φτασμένη” κι ας την υποτίμησαν οι Καταλανοί. Για τους Μιλανέζους, η κρίσιμη στιγμή, ήταν ορισμένα χρόνια πιο πριν. Το 1989 που όπως δήλωσε κι ο Φράνκο Μπαρέζι ήρθε η νύχτα που η Μίλαν άλλαξε την ευρωπαϊκή της ιστορία.

Η Μίλαν από εκείνο το βράδυ του τίτλου του 1969 μετρούσε μία μοναδική πρόκριση στο Πρωταθλητριών απέναντι στην Αβενίρ του Λουξεμβούργου λίγους μήνες μετά. Στα άλλα δύο νοκ άουτ που έπαιξε σε μια περίοδο σχεδόν 20 ετών μέτρησε δύο αποκλεισμούς από Φέγενορντ και Πόρτο. Έτσι, η ομάδα του Αρίγκο Σάκι δεν μπήκε σε καμία περίπτωση ως φαβορί για ευρωπαϊκή κούπα. Είχε όμως ήδη δείξει δείγματα γραφής στα φιλικά όπου κέρδισε με καλές εμφανίσεις σπουδαίους αντιπάλους. Η πορεία στο Πρωταθλητριών εκείνης της χρονιάς ήταν μεν αποτελεσματική, αλλά όχι και τόσο εντυπωσιακή. Μετά την εύκολη πρόκριση επί της Λέφσκι Σόφιας, ήρθε η πολύ δύσκολη πρόκριση επί του Ερυθρού Αστέρα των Προσινέτσκι, Στόικοβιτς και Σαβίσεβιτς. Μια πρόκριση στα πέναλτι μετά από δύο αγώνες που έληξαν με 1-1 (με τον 2ο μάλιστα να διακόπτεται με 1-0 υπέρ των Γιουγκοσλάβων λόγω ομίχλης και να ξεκινάει την επόμενη από την αρχή).

Δύσκολη ήταν και η πρόκριση στον επόμενο γύρο, απέναντι στη Βέρντερ. Με ένα πέναλτι του φαν Μπάστεν που ήταν το μοναδικό γκολ σε 180′. Κάπως έτσι έγινε η κλήρωση για τα ημιτελικά. Οι Μιλανέζοι πάγωσαν όταν τους έτυχε η Ρεάλ, το μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης, καθώς οι άλλες δύο ομάδες ήταν η Στεάουα και η Γαλατά. Βασισμένοι και στην καλή τους εμφάνιση σε ένα φιλικό στο Μπερναμπέου μπήκαν χωρίς φόβο στο πρώτο παιχνίδι και για μεγάλο μέρος του παιχνιδιού κυριάρχησαν. Αλλά η Ρεάλ, ήταν η Ρεάλ. Ο Ούγκο Σάντσες βρήκε την ευκαιρία και άνοιξε το σκορ. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν ο επόπτης σε μια στιγμή βγαλμένη από ελληνική πραγματικότητα ακύρωσε ως οφσάιντ ένα πεντακάθαρο γκολ του Γκούλιτ:

Εκείνη η Μίλαν όμως δεν λύγιζε έτσι. Μπορεί το γκολ του ενός Ολλανδού να ακυρώθηκε, ήρθε όμως ο δεύτερος Ολλανδός να πάρει το αίμα του πίσω. Ο Μάρκο φαν Μπάστεν έβαλε όλη τη δαντελένια τεχνική του, όλη την ποδοσφαιρική του ευφυΐα και έπιασε μια μεγαλειώδη κεφαλιά, στέλνοντας την μπάλα στην εστία του Μπούγιο και ισοφαρίζοντας στο 77′ σε 1-1. Τη στιγμή που η Στεάουα διέλυε με 4-0 τη Γαλατά και περίμενε τον αντίπαλό της, η Μίλαν έπαιρνε ένα θετικό αποτέλεσμα κι ο κόσμος έκανε ουρές για ένα εισιτήριο στο Σαν Σίρο. Ο Μπαρέζι στη συνέντευξή του λέει ότι εκείνο το 1-1 ήταν που έκανε τους παίκτες να πιστέψουν. Τα παιχνίδια με Ερυθρό Αστέρα και Βέρντερ είχαν κάνει τους ποδοσφαιριστές της Μίλαν να νομίζουν ότι έχασαν το άστρο τους. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο στάθηκαν στο Μπερναμπέου τους γέμισε με αυτοπεποίθηση, εκείνο το βράδυ στη Μαδρίτη άλλαξε τα πάντα. Η Μίλαν είχε σπουδαίο κόουτς, σπουδαίους παίκτες και της έλειπε αυτή η σπίθα που θα ανέβαζε την ψυχολογία της. Ήρθε με το 1-1.

Πριν τη ρεβάνς, ο προπονητής της Ρεάλ Λίο Μπενάκερ έστειλε έναν κατάσκοπο να παρακολουθήσει την προπόνηση της Μίλαν στο Μιλανέλο. Ο κατάσκοπος γύρισε τρομαγμένος με αυτά που είδε. Η Μίλαν παρατάχθηκε στο γήπεδο χωρίς μπάλα και χωρίς αντίπαλο και έκανε σαν να ήταν κανονικό ματς υπό τις φωνές του Αρίγκο Σάκι. Σαν να έβλεπες μια θεατρική παράσταση ή κάτι πολύ κουλτουριάρικο ή σαν παρεάκι που βγήκε να παίξει LARP. Ο Σάκι σαν διευθυντής ορχήστρας έδινε εντολές και όλη η ομάδα έκανε συγχρονισμένες κινήσεις μπροστά από φανταστικούς αντιπάλους και μια μπάλα που δεν υπήρχε. Συμπεράσματα για τη Ρεάλ δεν βγήκαν, μόνο απορίες δημιουργήθηκαν. Απορίες που λύθηκαν μερικές ώρες αργότερα στο χορτάρι. Την ώρα που στο ξενοδοχείο της Ρεάλ ψάχνονταν, στο Μιλανέλο λίγες ώρες πριν το ματς οι παίκτες έπαιζαν μπιλιάρδο, πινγκ-πονγκ και τάβλι. Το μεσημέρι ένα ελικόπτερο προσγειώθηκε, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι κατέβηκε και έκανε την ομιλία του προς τους παίκτες.

Ο πρόεδρος δεν είχε χρόνο για χάσιμο στο “τράφικ”

73 χιλιάδες οπαδοί μαζεύτηκαν στο γήπεδο και τραγούδησαν το You Will Never Walk Alone, μια που ο αγώνας έγινε λίγες μέρες μετά την τραγωδία του Χίλσμπορο. Η Ρεάλ ήταν μια ομάδα που έτρεχε ένα αήττητο σερί 27 αγώνων καλπάζοντας προς το τέταρτο συνεχόμενο πρωτάθλημά της. Στο βροχερό Μιλάνο στις 19 Απριλίου του 1989 ο Γκούλιτ βγήκε πρώτος πρώτος. Ήταν ο αγαπημένος παίκτης του Σάκι, ο παίκτης πάνω στον οποίο βασιζόταν. Τον προτιμούσε ακόμα και από τον φαν Μπάστεν γιατί ταίριαζε στη φιλοσοφία του. Ο ίδιος ο Σάκι διηγείται ότι ο φαν Μπάστεν μετά από τις πρώτες προπονήσεις του παραπονέθηκε ότι δουλεύουν πολύ και ότι έτσι χάνεται η διασκέδαση. Η απάντηση του Ιταλού ήταν αφοπλιστική: «Ρόλος μας δεν είναι να διασκεδάζουμε, εμείς είμαστε αυτοί που προσφέρουμε τη διασκέδαση». Ο Γκούλιτ ήταν άλλος τύπος όμως και καθόλου τυχαίο ότι βγήκε πρώτος. Ήταν μια ιεροτελεστία. Ο θηριώδης τύπος με το μαλλί έβγαινε για να τρομάξει τους αντιπάλους. Ακόμα και στον ψυχολογικό πόλεμο ήταν όλα δουλεμένα. Με τον Γκούλιτ να κοιτάει έναν έναν στα μάτια τους αντιπάλους. Ο Σάκι ρώτησε τον Ρουντ ποιοι κατέβασαν τα κεφάλια μετά το βλέμμα του. «Όλοι εκτός από έναν» απάντησε ο Ολλανδός. Ο ένας ήταν ο Ούγκο Σάντσες, αλλά δεν αρκούσε εκείνο το βράδυ για τη Ρεάλ.

Το παιχνίδι ήταν ένας τακτικός θρίαμβος του Αρίγκο Σάκι. Με παίκτες να αλλάζουν θέσεις (για πολλούς αυτό ήταν το ματς που έκανε τον Ράικαρντ να μονιμοποιηθεί στο κέντρο), να ανοίγουν και να κλείνουν, να ξέρουν ανά πάσα στιγμή που έπρεπε να βρίσκονται. Η Μίλαν που επί Σάκι δεν έπαιζε κατενάτσιο, σε εκείνο το παιχνίδι και έχοντας το 1-1 αποφάσισε να αφήσει λίγο περισσότερο χώρο και να ελαττώσει το ασφυκτικό πρέσινγκ της. Όχι φυσικά για να ταμπουρωθεί.  Ήταν η ιταλική βερσιόν του «τόταλ φούτμπολ» με παίκτες όπως οι Τασότι, Μαλντίνι, Κοστακούρτα, φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Αντσελότι, Ντοναντόνι και φυσικά ο ανυπέρβλητος σε εκείνο το ματς Φράνκο Μπαρέζι. Με σκόρερς τους Αντσελότι, Ράικαρντ, Γκούλιτ, φαν Μπάστεν και Ντοναντόνι η Μίλαν δεν κέρδισε απλά έναν μεγάλο αντίπαλο με 5-0. Τέτοια σκορ μπορούν να συμβούν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έδειξε ότι το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είχε ένα νέο αφεντικό. Για μια ομάδα που έβαλε 5 γκολ στη Ρεάλ, στη συνέχεια 4 στην Στεάουα μέσα σε μισή ώρα στον τελικό και κατέκτησε αργότερα και το Διηπειρωτικό. Οι Μαδριλένοι πήραν το τέταρτο σερί πρωτάθλημά τους, αλλά ο Μπενάκερ απολύθηκε. Ήταν τόσο βαρύ το πλήγμα για τη Ρεάλ. Η ιστορία της Μίλαν των 90s είχε γράψει το πρώτο σπουδαίο κεφάλαιό της.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Champions League

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο Ζέκα δεν τα παρατά ποτέ

«Ήταν η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου. Ήταν ένα φοβερό συναίσθημα όταν άκουσα τον εθνικό ύμνο και όταν μπήκα στο γήπεδο. Η πρώτη εμφάνιση με την εθνική Ελλάδος σε αγώνα προκριματικών Μουντιάλ ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ήταν μια μαγική στιγμή». Τίποτα περίεργο σε αυτές τις δηλώσεις. Κάθε παίκτης που παίζει στην εθνική […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

H κατάρα του Τσάμπιονς Λιγκ για τους Βραζιλιάνους

Το περασμένο Σάββατο η Μπαρτσελόνα του Λουίς Ενρίκε κατέκτησε το 5ο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της. Αστέρι της ομάδας, δίπλα στους Σουάρεζ, Ινιέστα και Μέσι, και ο Βραζιλιάνος “μάγος” Νεϊμάρ. Ένα αυθεντικό Βραζιλιάνικο ταλέντο, ακατέργαστο όσο πρέπει για να μας χαρίζει μοναδικές στιγμές εντός γηπέδου αλλά και όσο επιβάλλεται (στο σύγχρονο ποδόσφαιρο) για να μπορεί […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

5 σχόλια σχετικά με το “Όταν η Μίλαν άλλαξε την ευρωπαϊκή της ιστορία”

  1. Ο/Η antoinetabary λέει:

    Η Μίίλαν του Σάκι ήταν ότι πιο κοντινό στον Άγιαξ του Ρίνους Μίχελς. Για μένα αυτές οι 2 και μετά ακοολουθώντας η Μπάρτσα της περιόδου 2008-2012 ο Άγιαξ του Φαν Χάαλ και η Λίβερπουλ τη δεκαετία 75-85, οι καλύτερες που έχουν παρουσιαστεί ποτέ στα γήπεδα της Ευρώπης..

    Προσωπική γνώμη:

    1)Άγιαξ 71-73
    2)Μίλαν 89-94

    Την υπόλοιπη σειρά συμπληρώστε τη όπως θέλετε 🙂

  2. Ο/Η Elaith λέει:

    Έχω την αίσθηση ότι έχει μείνει εκείνη η Μίλαν του 1994 σε πολύ κόσμο, ενώ η Μίλαν του Σάκι έπαιζε απίστευτη μπάλα. Στο βίντεο του 5-0, το πρώτο γκολ είναι εξαιρετικό.

    Τον Άγιαξ δεν τον έχω δει λάιβ οπότε δεν θέλω να εκφέρω άποψη.

  3. Ο/Η Ioaneis λέει:

    Είδα πόσες φορές την ισοφάριση του φαν Μπάστεν, από τα δυσκολότερα γκολ με κεφαλιά που έχουν επιτευχθεί. Χωρίς να πάρει φόρα, χωρίς να πηδήξει, ουσιαστικά μαζεύεται του σαν ελατήριο και πέφτει “στραβώνοντας” το σώμα του για να πάρει την κεφαλιά. Δίνει ονειρεμένη καμπύλη στη μπάλα, αν και φαίνεται τυχερός από την τροχιά που ακολουθεί μετά το δοκάρι.
    Όσο σκέφτομαι ότι μας είχαν ζαλίσει με την κεφαλιά του Φαν Πέρσι στο μουντιάλ του 14…(ωραία δε λέω, μη πέσετε να με φάτε, τη δυσκολία του πρώτου ωστόσο δε τη φτάνει!)

  4. Ο/Η Νικος λέει:

    Φιλε μου ειναι κλασικο σφυριγμα ΡΕΑΛ τίποτα λιγοτερο!!!

  5. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Μεγάλη Μίλαν

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *