Μπύρες, λουλούδια και τάκλιν: Το θαύμα της Γουίμπλεντον
1988, Μάιος, Παρασκευή βράδυ, μια μέρα πριν από τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας. Ένας οπαδός της Γουίμπλεντον αποφασίζει να βγάλει βόλτα το σκύλο του. Έχει περάσει το απόγευμα συζητώντας με τους φίλους του για το μεγάλο παιχνίδι της επόμενης μέρας, το μεγαλύτερο στην ιστορία του συλλόγου. Φτάνοντας κατά τις 11 τη νύχτα έξω από το ‘The Fox and Grapes’, μια ιστορική παμπ της περιοχής που χρησιμοποιούσαν για να αλλάζουν ρούχα οι πρώτοι παίκτες της Γουίμπλεντον το μακρινό 1889, αποφασίζει να μπει για να πει ένα γεια σε κάποιους γνωστούς. Μέσα όμως τον περιμένει μια μεγάλη έκπληξη.
Εκτός από τους κλασικούς θαμώνες, στην παμπ βρίσκονται και οι περισσότεροι παίκτες της Γουίμπλεντον, που επέλεξαν να περάσουν το βράδυ τους κατεβάζοντας μπύρες και κάνοντας χαβαλέ σ’ένα απ’τα πιο γνωστά στέκια της περιοχής. Όπως δήλωσε ο επιθετικός Τέρι Γκίμπσον: “Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχε ντύσει το σκυλί του με μια φανέλα της Γουίμπλεντον και δεν θα ξεχάσω πως μας κοίταξε σαν να ήθελε να φωνάξει ‘τι στο διάολο κάνετε εδώ πέρα, το βράδυ πριν από τον τελικό;’
Αυτή η μικρή περιγραφή από μόνη της ίσως και να αρκεί για να καταλάβει κάποιος ότι η Γουίμπλεντον των 80s δεν ήταν μια φυσιολογική ομάδα. Η ‘Crazy gang’, όπως έμεινε γνωστή, μπορεί να μη διακρινόταν για τις τεχνικές αρετές της και το θεαματικό παιχνίδι της και μπορεί να μην είχε γνωστούς και φτασμένους παίκτες αλλά ήταν “πολύ σκληρή για να πεθάνει”. Ένα σύνολο περίεργων και οξύθυμων τύπων, που λάτρευαν τις φάρσες, το αλκοόλ, τα χαρτιά και τους καβγάδες (πολλές φορές και αναμεταξύ τους) και προερχόταν συνήθως από μικρότερες ομάδες ή από τα αζήτητα. Αρκετοί από αυτούς είχαν τα… θεματάκια τους ενώ κάποιοι άλλοι βρήκαν στη Γουίμπλεντον μια δεύτερη και ίσως τελευταία ευκαιρία, πριν τους βγάλει ο δρόμος στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. “Είναι σαν να μπαίνω κάθε πρωί στο χειρότερο θηριοτροφείο της Αγγλίας” έλεγε ο προπονητής τους, Μπόμπι Γκουλντ.
“Όλοι μας είχαμε μεγαλώσει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και στη Γουίμπλεντον βρήκαμε μια οικογένεια που μας αποδεχόταν” είχε πει κάποτε ο επιθετικός της ομάδας, Τζον Φασάνου. “Η Γουίμπλεντον ήταν μια ομάδα ανθρώπων που δούλευαν σκληρά και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες και παρ’όλα αυτά τα κατάφεραν. Εκπροσωπούσαμε τους απλούς ανθρώπους, αυτούς της εργατικής τάξης που δεν έχουν πολλά αλλά παλεύουν σκληρά με ό,τι έχουν και ποτέ δεν τα παρατάνε” έλεγε ο, επίσης ιδιότροπος, ιδιοκτήτης, Σαμ Χάμαμ, που ξέροντας με τι ανθρώπους είχε να κάνει, χρησιμοποιούσε και τα ανάλογα κόλπα: Ο θρύλος λέει ότι στα συμφωνητικά αρκετών παικτών είχε προσθέσει ειδικό όρο, πως κάθε φορά που η ομάδα θα έχανε με βαρύ σκορ (πάνω από 4 γκολ), οι παίκτες θα έπρεπε να παρακολουθήσουν μια παράσταση στην όπερα!
Η έξοδος το βράδυ πριν τον τελικό σε παμπ ήταν ιδέα του προπονητή, που θεωρούσε ότι αυτό θα βοηθούσε τους παίκτες του να χαλαρώσουν και να μην σκέφτονται τι έχουν να αντιμετωπίσουν την επόμενη μέρα. Ο τελικός δεν είχε απλά ένα ξεκάθαρο φαβορί. Θεωρούνταν σχεδόν τελειωμένος πριν καν αρχίσει. Από τη μια πλευρά βρισκόταν η παντοδύναμη Λίβερπουλ του Κένι Νταλγκλις, που μετρούσε εκείνη την 5ετια τρία πρωταθλήματα, δυο Κύπελλα κι ένα Πρωταθλητριών, ενώ λίγες μέρες πριν είχε στεφθεί πρωταθλήτρια, μετά από μια τρομερή σεζόν όπου έχασε μόνο 2 παιχνίδια. Από την άλλη βρισκόταν η μαχητική και σκληροτράχηλη Γουίμπλεντον, με μηδέν κύπελλα στην τροπαιοθήκη της, που μια 5ετια πριν έπαιζε στην 4η κατηγορία και μια δεκαετία πριν ήταν στις ερασιτεχνικές κατηγορίες!
Με τις μπύρες να διαδέχονται η μια την άλλη, οι παίκτες της Γουίμπλεντον έμειναν στην παμπ μέχρι το κλείσιμο και έβγαλαν το βράδυ με ελάχιστο ύπνο. Δυο εξ αυτών μάλιστα, έκαναν μια ακόμα υπέρβαση, βάζοντας ξυπνητήρι στις 6.30 το πρωί. Ο Ντένις Γουάιζ και ο Βίνι Τζόουνς είχαν αποφασίσει να δείξουν στον κόσμο ότι κάτω (πολύ κάτω) από το σκληρό παρουσιαστικό τους, κρυβόταν μια ευαίσθητη και ρομαντική ψυχή, γι’αυτό πήγαν να αγοράσουν λουλούδια για να τα χαρίσουν στην πριγκίπισσα Νταϊάνα, που σύμφωνα με το τελετουργικό θα χαιρετούσε έναν-έναν τους παίκτες πριν τη σέντρα.
Ο Γουάιζ θυμάται: “Σηκωθήκαμε πολύ νωρίς με τον Βίνι και πήγαμε βόλτα στο κέντρο. Εκεί αγοράσαμε τα λουλούδια και μετά πήγαμε για κούρεμα. Δυστυχώς όμως δεν μας άφησαν να περάσουμε τα λουλούδια στο γήπεδο, οπότε αποδείχτηκε τελείως χάσιμο χρόνου όλο αυτό, αν και θέλαμε πολύ να το κάνουμε. Ακούγεται αστείο τώρα αλλά ήμασταν ενθουσιασμένοι για τον τελικό και γεμάτοι ενέργεια και όπως φαίνεται η αδρεναλίνη επιδράει διαφορετικά στον καθένα”.
Οι δυο τους ήταν πρωταγωνιστές και στο pre-game show του αγώνα, όταν μια κάμερα μπήκε στο λεωφορείο που μετέφερε τη Γουίμπλεντον στο Γουέμπλει και τους κατέγραψε να παίζουν χαλαροί χαρτιά με λεφτά. Η χαλαρότητα εξαφανίστηκε μόνο όταν οι δυο ομάδες ετοιμάστηκαν να μπούνε στο γήπεδο, εκεί που τους περίμεναν 98.000 θεατές. Η αναμονή κράτησε λίγο παραπάνω απ’το κανονικό, αφού η Γουίμπλεντον άργησε υπερβολικά να βγει από τα αποδυτήρια της. Ο Βίνι Τζόουνς περιγράφει: “Τους αφήσαμε να περιμένουν για ώρα. Ερχόταν οι υπεύθυνοι και μας φώναζαν ότι πρέπει επιτέλους να βγούμε γιατί μας περιμένουν όλοι και τους λέγαμε, χεστήκαμε, άφησε τους να περιμένουν. Όταν τελικά βγήκαμε, ήμασταν σαν άγρια ζώα και νομίζω το καταλάβαιναν κι αυτοί, όταν μας κοιτούσαν στα μάτια.”
Ο Λόρι Σάντσεζ θυμάται τις στιγμές στο τούνελ: “Ο Βίνι λάτρευε τα γουέστερν και γι’αυτό κάθε φορά φώναζε κάτι σε στυλ ‘Γιντάχο!’ λες και ήταν καουμπόης. Από την πλευρά των παικτών της Λίβερπουλ δεν υπήρχε καμία απάντηση, όλοι είχαν κατεβασμένα τα κεφάλια. Νομίζω από εκείνη τη στιγμή είχαν καταλάβει ότι δεν πρόκειται να τους φοβηθούμε”.
Η περίεργη παράσταση του Βίνι Τζόουνς συνεχίστηκε και μετά το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή. Στα πρώτα λεπτά του αγώνα ο Τζόουνς σήκωσε στον αέρα τον Στιβ Μακμάχον, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι δεν ήταν ποτέ θιασώτης του joga bonito. Προς έκπληξη όλων, ακόμα και για εκείνη την εποχή που τα σκληρά μαρκαρίσματα ήταν συνηθισμένα, ο διαιτητής δεν του έδειξε ούτε κίτρινη κάρτα. Ο Τζόουνς αποκόμισε από αυτό το τάκλιν ένα μικρό σκίσιμο κάτω από το μάτι αλλά το βασικότερο ήταν ότι είχε στείλει το μήνυμα που ήθελε. “Το τάκλιν αυτό το σχεδίαζα μέρες. Ήξερα πως όταν έπαιρνε τη μπάλα από την άμυνα και γυρνούσε προς την αντίπαλη εστία, αμέσως την άνοιγε λίγο και περίμενα την ευκαιρία μου για να τους δείξω ότι δεν μας ένοιαζε τίποτα”.
“Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο αυτή θα ήταν η πιο γρήγορη κόκκινη όλων των εποχών σε τελικό” δήλωσε αρκετά χρόνια μετά ο επιθετικός της Λίβερπουλ, Τζον Όλντριτζ, μια άποψη με την οποία συμφωνεί και ο μέσος των ‘κόκκινων’ Ρέι Χάουτον: “Με τα σημερινά δεδομένα ήταν σίγουρα κόκκινη κάρτα. Εκτός απ’αυτήν, θα μπορούσαν να δοθούν τουλάχιστον 7-8 κόκκινες ακόμα, γιατί ήταν πολύ σκληρό παιχνίδι”.
Όπως ήταν φυσιολογικό, η ‘Crazy gang’ περιορίστηκε σε παθητικό ρόλο, ελπίζοντας πως θα αντέξει στο σφυροκόπημα της ανώτερης σε όλα Λίβερπουλ. Για καλή της τύχη, ο τερματοφύλακας της, Ντέιβ Μπέασαντ, βρισκόταν σε πολύ μεγάλη μέρα και τα λεπτά κυλούσαν χωρίς να υπάρχει σκορ. Μέχρι που στο 37ο λεπτό η Γουίμπλεντον κέρδισε ένα φάουλ από τα αριστερά, ο Ντένις Γουάιζ το εκτέλεσε άψογα και ο Σάντσεζ με κεφαλιά άνοιξε το σκορ. “Θυμάμαι πως είχα κάνει ένα νέο κούρεμα εκείνη τη μέρα και αποδείχτηκε τυχερό. Πρέπει να ήταν πάντως ο χειρότερος πανηγυρισμός στην ιστορία, γιατί ο Γουάιζ πήδηξε πάνω μου και έτσι το πρόσωπο μου δεν φαίνεται πουθενά, αφού σ’όλες τις κάμερες φαίνεται η πλάτη του”.
Στο δεύτερο ημίχρονο η Λίβερπουλ κυριάρχησε ακόμα περισσότερο και έκλεισε τη Γουίμπλεντον στα καρέ της. Σύμφωνα με τον Τέρι Γκίμπσον: “Στο 2ο ημίχρονο ήταν σαν να παίζαμε με 10 παίκτες, αφού είχαμε κρεμαστεί απ’αυτό το 1-0. Δεν θυμάμαι να αλλάζαμε πάνω από μια πάσα κάθε φορά. Απλά διώχναμε τη μπάλα. Τότε ακόμα επιτρεπόταν να πιάσει τη μπάλα ο τερματοφύλακας μετά από γύρισμα αμυντικού, οπότε χρησιμοποιήσαμε αρκετές φορές το σύστημα αυτό”. Η τακτική της Γουίμπλεντον μπορεί να μην ενθουσίασε πολλούς, ειδικά όσους παρακολουθούσαν τον τελικό θέλοντας να απολαύσουν λίγη μπάλα, αλλά είχε αποτέλεσμα. Τα λεπτά περνούσαν, η Λίβερπουλ αδυνατούσε να δημιουργήσει καλές ευκαιρίες και αυτό τόνωνε συνεχώς την ψυχολογία των αμυνόμενων.
Στη μοναδική στιγμή που οι πρωταθλητές πλησίασαν στην ισοφάριση, μίλησε ξανά ο τερματοφύλακας-αρχηγός της Γουίμπλεντον. Ήταν το 61ο λεπτό όταν οι ‘κόκκινοι’ κέρδισαν ένα πολύ αυστηρό πέναλτι. Ο σπεσιαλίστας Όλντριτζ έστησε τη μπάλα, πήρε φορά και έστειλε τη μπάλα στη δεξιά γωνία αλλά ο Μπέασαντ με μια εντυπωσιακή προσπάθεια την έδιωξε μακριά και έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που σώζει πέναλτι σε τελικό Κυπέλλου στο Γουέμπλει! “Εκείνη τη σεζόν είχα 10 στα 10, οπότε ήμουν αρκετά σίγουρος” θυμάται ο Όλντριτζ. “Πως είναι το συναίσθημα του να χάνεις πέναλτι σε τελικό; Σκατά. Απολύτως σκατά! Ήθελα η γη να με καταπιεί εκείνη τη στιγμή”.
Με την ψυχολογία στα ύψη από το χαμένο πέναλτι, οι παίκτες της Γουίμπλεντον άντεξαν άλλο ένα μισάωρο και το τελικό σφύριγμα τους βρήκε να πανηγυρίζουν έξαλλα μαζί με τους οπαδούς τους. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού (για κάποιους είναι η μεγαλύτερη) είχε μόλις πραγματοποιηθεί. Το σχόλιο του Τζον Μότσον στο τέλος της τηλεοπτικής περιγραφής έγινε μια από τις πιο ιστορικές ατάκες της διοργάνωσης: “H Crazy Gang κέρδισε το… Culture Club”.
Τα πανηγύρια συνεχίστηκαν εκείνο το βράδυ στο Γουίμπλεντον και ήταν τόσο έξαλλα που όλη η περιοχή ξέμεινε από μπύρα τις πρώτες πρωινές ώρες. Οι ιδιοκτήτες των τοπικών παμπ αναγκάστηκαν να ζητήσουν… έκτακτες ενισχύσεις νωρίς το πρωί της Κυριακής, για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις αυξημένες ανάγκες και εκείνης της μέρας, κατά την οποία ήταν προγραμματισμένη η παρέλαση των νικητών.
Μέσα στα επόμενα χρόνια οι καλύτεροι παίκτες της Γουίμπλεντον πήραν μεταγραφή σε καλύτερη ομάδα, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Ντένις Γουάιζ, που το 1990 πήγε στην Τσέλσι. Σύμφωνα με τον αμυντικό Άντι Θορν: “H μοναδική απογοήτευση από εκείνη τη σεζόν ήταν ότι δεν μας άφησαν να παίξουμε στην Ευρώπη, λόγω της τιμωρίας των αγγλικών ομάδων εκείνη την εποχή. Μετά απ’αυτό η ομάδα χωρίστηκε αλλά πιστεύω ότι αν παίζαμε στην Ευρώπη, θα είχαμε μείνει όλοι”.
Τρεις δεκαετίες μετά, η Γουίμπλεντον δεν υπάρχει πλέον. Στη θέση της υπάρχει η ΜΚ Ντονς, με έδρα σε άλλη πόλη πλέον, και η ΑΦΚ Γουίμπλεντον, η ομάδα που ίδρυσαν κάποιοι οπαδοί της στην ίδια ακριβώς παμπ που ήπιε τις τελευταίες τους μπύρες πριν τον τελικό η παρέα του Βίνι Τζόουνς. Οι δυο αυτοί απόγονοι της ιστορικής Γουίμπλεντον θα βρεθούν αντιμέτωποι το μεσημέρι του Σαββάτου στα πλαίσια της League 1.
Ένα ντέρμπι που μπορεί να έχει διεξαχθεί 8 φορές όλες κι όλες μέχρι τώρα αλλά έχει μεγάλη και ιδιαίτερη εξωαγωνιστική προϊστορία. Όπως λέει και ο Λόρι Σάντσεζ, αυτός που έδωσε στην παλιά Γουίμπλεντον το μοναδικό τρόπαιο της ιστορίας της: “Οι άνθρωποι που ήταν στις κερκίδες του Γουέμπλει εκείνη τη μέρα αξίζουν σεβασμό γιατί ουσιαστικά είπαν ‘όχι, δεν το δεχόμαστε αυτό που έγινε, θα φτιάξουμε ξανά την ομάδα μας από την αρχή’. Κι αυτή είναι μάλλον η πιο ωραία ιστορία που έχει ειπωθεί ποτέ, μετά από εκείνη που κερδίσαμε το κύπελλο. Είναι λες και η ομάδα στην οποία έπαιζα να γέννησε δυο παιδιά. Ένα νόμιμο και ένα παράνομο. Πρέπει απλά να διαλέξεις ποιο θέλεις να ακολουθήσεις”.
