Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Μια ομάδα που χαίρεσαι να βλέπεις

Αν σε ρωτήσει κάποιος που δεν ασχολείται φανατικά με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ποιες είναι οι πιο επιθετικές ομάδες της Ευρώπης αυτή την εποχή, το πιθανότερο είναι να πετύχεις τις περισσότερες χωρίς να χρειαστεί να ψάξεις στις σελίδες στατιστικών. Είναι σχεδόν σίγουρο όμως ότι θα σου ξεφύγει μια. Μια που δεν συγκαταλέγεται στις μεγάλες ούτε της ηπείρου, ούτε καν της χώρας της, που έχει έδρα σε μια πόλη 120.000 κατοίκων, που στο παλμαρέ της έχει μόνο ένα Κύπελλο Ιταλίας, που δεν έχει δισεκατομμυριούχο ιδιοκτήτη, ούτε ρόστερ γεμάτο ακριβούς σούπερ σταρ. Έχει όμως έναν ικανότατο προπονητή που συνεχίζει να πιστεύει στις ιδέες του και στην ποδοσφαιρική του φιλοσοφία, παρά τις όποιες αποτυχίες του παρελθόντος.

Η σύγχρονη ιστορία της Αταλάντα χωρίζεται ουσιαστικά σε δυο περιόδους. Στην προ-Γκασπερίνι και στην μετά-Γκασπερίνι εποχή. Ο Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι ανέλαβε τον σύλλογο το καλοκαίρι του 2016, προερχόμενος από μια πετυχημένη (δεύτερη) θητεία στη Τζένοα, στην οποία συνέδεσε το όνομα του με τις καλύτερες σεζόν της ομάδας τις τελευταίες δεκαετίες. Στο Μπέργκαμο βρήκε μια χειρότερη κατάσταση από αυτή της Τζένοα. Από το 2011 που επέστρεψε στη Σεριέ Α, η Αταλάντα τερμάτιζε μόνιμα στο κάτω μισό της βαθμολογίας, φλερτάροντας συχνά με τον υποβιβασμό.

To ξεκίνημα της συνεργασίας των δυο πλευρών μόνο ενθαρρυντικό δεν ήταν. Στα 5 πρώτα παιχνίδια ο Γκασπερίνι γνώρισε 4 ήττες, οι πρώτες μουρμούρες άρχισαν να ακούγονται στις κερκίδες και στην πόλη και οι άσχημες μνήμες του παρελθόντος χτύπησαν σίγουρα την πόρτα του Ιταλού προπονητή. Πέντε χρόνια πριν, όταν είχε κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του υπογράφοντας στην Ίντερ, το όνειρο του κράτησε ακριβώς τόσο: Πέντε αγώνες. Οι συνθήκες στο Μιλάνο βέβαια δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές. Η κριτική του Τύπου είχε ξεκινήσει από το καλοκαίρι, αφού κατά τη γνώμη των Ιταλών δημοσιογράφων, ο Γκασπερίνι και το περίεργο, τότε, 3-4-3 του δεν ήταν του επιπέδου της Ίντερ. Στη συνέχεια ήρθαν κάποιες διαφωνίες με τον Μοράτι πάνω στον μεταγραφικό σχεδιασμό και έδεσε το γλυκό. Όταν όλα αυτά συνδυάστηκαν με τα πρώτα ανεπιτυχή αποτελέσματα, ο πρόωρος χωρισμός έμοιαζε αναπόφευκτος. Ο Γκασπερίνι έφυγε από το Μιλάνο πριν καν τελειώσει ο Σεπτέμβριος!

Στην Αταλάντα όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά. Ο πρόεδρος, Αντόνιο Περκάσι, έδωσε στον Γκασπερίνι αυτό που ζητούσε ο Ιταλός τεχνικός και από τον Μοράτι: Πίστωση χρόνου για να εφαρμόσει το πλάνο του. Σε μια ιστορική, όπως αποδείχτηκε αργότερα, στιγμή, ο Περκάσι εμφανίστηκε μια μέρα ξαφνικά στην προπόνηση, μάζεψε τους πάντες στο γυμναστήριο και εκεί έβγαλε έναν λόγο προς τους παίκτες που με απλά λόγια έλεγε “κόψτε το κεφάλι σας και βρείτε τρόπο να εφαρμόσετε όσα θέλει ο προπονητής μας, γιατί αυτός είναι ο ιδανικός για εμάς και δεν πρόκειται να φύγει”. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει την επιρροή που είχε αυτή η κίνηση στην μεταμόρφωση που ακολούθησε, το σίγουρο είναι ότι από εκείνη τη μέρα η Αταλάντα έκανε σχεδόν δυο μήνες να χάσει ξανά ενώ στο τέλος της σεζόν πανηγύρισε την πρώτη έξοδο της στην Ευρώπη από το 1991.

Στο Μπέργκαμο ο Γκασπερίνι βρήκε όλα τα συστατικά που χρειαζόταν για να φτιάξει αυτό που πάντα ονειρευόταν. Έναν πρόεδρο που τον πιστεύει και τον στηρίζει με κάθε τίμημα, μια παθιασμένη περιοχή που ζει για την ομάδα (η σύνδεση τους είναι τέτοια που κάθε μωρό που γεννιέται στο Μπέργκαμο λαμβάνει δώρο από την Αταλάντα μια φανέλα της), μια από τις καλύτερες ακαδημίες της Ιταλίας και κάποιους ικανούς και μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες που είχαν διάθεση να δουλέψουν κι άλλο για να βελτιωθούν.

Την πρώτη πετυχημένη σεζόν ακολούθησε μια δεύτερη συνεχόμενη έξοδος στο Γιουρόπα Λιγκ, που επιβεβαίωσε ότι ο σύλλογος βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Και η άνοδος δεν σταμάτησε εκεί. Η περσινή Αταλάντα ήταν αυτό που οι περισσότερες μικρομεσαίες ομάδες ονειρεύονται να γίνουν. Χωρίς να προδώσει στιγμή τα ιδανικά του προπονητή της, η Αταλάντα κατέβαινε σε κάθε αγώνα με επιθετικό προσανατολισμό και αυτή τη ρομαντική φιλοσοφία του “να βάλουμε ένα περισσότερο απ’όσα θα φάμε”, που σπάνια συναντάς πλέον στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Χωρίς να ξοδέψει μια περιουσία για μεταγραφές (στην 3ετία που βρίσκεται στο Μπέργκαμο, τα έσοδα από τις πωλήσεις είναι τουλάχιστον 50 εκατομμύρια περισσότερα από αυτά που ξοδεύτηκαν για νέους παίκτες!) και με μισθούς παικτών που όχι μόνο δεν συγκρίνονται με αυτούς των μεγάλων της χώρας αλλά είναι μικρότεροι κι από πολλές άλλες ιταλικές ομάδες (πέρσι ήταν 14η στη σχετική λίστα!) ο Γκασπερίνι έφτιαξε ένα σύνολο που επιτίθεται μαζικά, πιέζει ψηλά, πατάει περιοχή με πολλούς παίκτες (πέρσι ήταν Νο1 στην Ιταλία και σ’αυτό το στατιστικό) και φτιάχνει φάσεις με το τσουβάλι, όπως στο διάσημο πλέον παιχνίδι με την Έμπολι τον Απρίλιο, εκεί όπου ισοφάρισε το ρεκόρ του Καμπιονάτο κάνοντας 47 σουτ χωρίς να καταφέρει να σκοράρει!

Το τέλος της σεζόν βρήκε το Μπέργκαμο να πανηγυρίζει και την Αταλάντα να σπάει πολλά από τα ρεκόρ της: Καλύτερη θέση στην ιστορία της (3η), πρώτη έξοδος στο Τσάμπιονς Λιγκ και όλα αυτά με ρεκόρ γκολ (77, 1η στο περσινό Καμπιονάτο). Αν σ’όλα αυτά προσθέσεις και την πετυχημένη πορεία στο Κύπελλο (έφτασε ως τον τελικό αποκλείοντας στην πορεία της τη Γιουβέντους με 3-0), ο τελικός απολογισμός είναι σχεδόν ιστορικός για ένα σύλλογο που έχει απειροελάχιστες επιτυχίες σ’αυτά τα 112 χρόνια ύπαρξης.

Δώδεκα παιχνίδια μετά την έναρξη της νέας χρονιάς και, όπως είπαμε και στον πρόλογο, η Αταλάντα παραμένει μια ομάδα που συνδυάζει τα καλά αποτελέσματα με το φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο. Μια ομάδα που απολαμβάνεις να βλέπεις. Λίγο πριν την έναρξη της 10ης αγωνιστικής η Αταλάντα βρίσκεται στην 3η θέση, μόλις 3 βαθμούς μακριά από την πρωτοπόρο Γιουβέντους. Εκεί που όμως δεν έχει αντίπαλο είναι στο σκοράρισμα.

Συνεχίζοντας στους περσινούς τρομακτικούς για τα δεδομένα της ρυθμούς, μετράει 8 γκολ περισσότερα από την 2η της σχετικής λίστας Ίντερ. Για να βρει κάποιος μια ιταλική ομάδα με αντίστοιχα νούμερα σκοραρίσματος στις πρώτες 9 αγωνιστικές, πρέπει να γυρίσει στο 1992 και τη μεγάλη Μίλαν των Ολλανδών. Στα 5 μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης η μόνη που έχει σκοράρει περισσότερο είναι η Μάντσεστερ Σίτι (3,2 γκολ ανά αγώνα έναντι του 3,11 της Αταλάντα) ενώ δεν υπάρχει καμία ομάδα που να σουτάρει περισσότερο στην εστία (21,2 σουτ σε κάθε ματς, εκ των οποίων τα 8,9 στο στόχο)!

Φυσικά αυτή η επιθετική νοοτροπία έχει και τα αρνητικά της. Κάθε φορά που η Αταλάντα ανεβάζει από παντού παίκτες στο αντίπαλο μισό του γηπέδου, η άμυνα μένει εκτεθειμένη σε πιθανή αντεπίθεση. Μόνο 5 ομάδες στο Καμπιονάτο έχουν δεχθεί περισσότερα γκολ μέχρι τώρα ενώ από τα 12 συνολικά φετινά παιχνίδια της κράτησε ανέπαφη την εστία της μόνο σε ένα. Ειδικά στο Τσάμπιονς Λιγκ τα κενά στην άμυνα αποδείχτηκαν πιο σημαντικά από την ικανότητα στην επίθεση. Μετά τις 3 πρώτες αγωνιστικές η ομάδα του Γκασπερίνι μετράει μόνο ήττες, έχοντας δεχθεί 11 γκολ, αλλά ούτε αυτό φαίνεται αρκετό για να πείσει τον ρομαντικό Ιταλό να αλλάξει προσέγγιση: “Χρησιμοποιούμε το Τσάμπιονς Λιγκ για να κερδίσουμε εμπειρίες. Μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι για το πρωτάθλημα. Ακόμα κι αν συνεχίσουμε να κάνουμε λάθη πίσω, αν σκοράρουμε με αυτούς τους ρυθμούς τότε θα ανέβουμε κι άλλο”.

Όταν μετά το 7-1 της προηγούμενης αγωνιστικής απέναντι στην Ουντινέζε, που ως τότε είχε δεχτεί μόλις 6 γκολ σε 8 αγώνες, οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Γκασπερίνι αν μπορεί η Αταλάντα να διεκδικήσει τον τίτλο, ο Ιταλός ήταν κατηγορηματικός: “Όχι, δεν είμαστε η Λέστερ. Μόνο η Γιουβέντους μπορεί να τον χάσει και τότε υπάρχουν η Ίντερ και η Νάπολι. Το σίγουρο είναι ότι επιβεβαιώθηκε ότι θα είναι μια δύσκολη σεζόν για όλους. Κάθε ματς είναι διαφορετικό αλλά εμείς πιστεύουμε στην δική μας φιλοσοφία, ανεξαρτήτως αντιπάλου ή δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε”. Ο αρχισκόρερ της ομάδας τα δυο τελευταία χρόνια, Ντουβάν Ζαπάτα, πάντως το είχε θέσει καλύτερα πριν μερικούς μήνες: “Τα θέλουμε όλα. Θα διεκδικήσουμε τα πάντα, οτιδήποτε μπορούμε να κερδίσουμε. Δεν υπάρχει μέση οδός για εμάς.”

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ιταλικό πρωτάθλημα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το κόσμημα της Αργεντινής

Όταν το καλοκαίρι του 2015 η Γιουβέντους άλλαζε ριζικά την ομάδα που έφτασε σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, λίγοι ασχολούνταν με το ποιος ερχόταν. Η φυγή των Πίρλο, Τέβες και Βιντάλ ήταν το γεγονός της χρονιάς. Ο Αλέγκρι και η διοίκηση ρίσκαραν, αλλά στη Γιουβέντους το έχουν ξανακάνει στο παρελθόν αποφασίζοντας να πορευθούν χωρίς τον […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Μαφία και το ποδόσφαιρο

Η Ιταλία είναι μια χώρα που παρουσιάζει μεγάλες διαφορές από τον βορρά προς τον νότο, τόσο μεγάλες που θα μπορούσαμε να μιλάμε για δυο διαφορετικές χώρες. Ένα από τα χαρακτηριστικά του νότου σε πολλές περιοχές είναι κι η παρουσία της Μαφίας. Είτε μιλάμε για τη Κόζα Νόστρα της Σικελίας, είτε για την Καμόρα στη Νάπολη, […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *