Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Το Κύπελλο των Τεσσάρων

Όχι δε μιλάμε για κάποια ποδοσφαιρική παραλλαγή του κλασσικού μυθιστορήματος της ελληνικής γραμματείας (“Το μυθιστόρημα των Τεσσάρων” για τους αστοιχείωτους, που έλεγε και ο Τζιμάκος). Απλώς με τη μορφή που έδωσε ο Λουίς Ρουμπιάλες στο Σούπερ Καπ της Ισπανίας, και καθώς κανείς δεν τον έχει για κάποιον σοβαρό αντρεπρενέρ, για να έχει νέες ιδέες, ψάξαμε να βρούμε από που προέρχεται αυτή η ντροπή των διοργανώσεων.

Για όσους δεν ξέρουν, το φετινό Σούπερ Κόπα στην Ισπανία δεν θα διεξαχθεί όπως στις νορμάλ χώρες και διοργανώσεις, με ματς μεταξύ του πρωταθλητή, της Μπαρσελόνα εν προκειμένω, και του κυπελλούχου, της Βαλένθια αντίστοιχα. Δεν θα διεξαχθεί ούτε με την ισπανική έκδοση που ήθελε να είναι διπλά ματς με τη ρεβάνς στην έδρα της πρωταθλήτριας ομάδας. Θα γίνει μέσα Γενάρη, στη Σαουδική Αραβία, σε μορφή Φάιναλ Φορ. Παρακάμπτω το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο δανείζεται οργανωτικές μορφές από το μπάσκετ, που από μόνο του είναι ανέκδοτο, και μένω στην εκπληκτική επιτυχία που έχει η προπώληση εισιτηρίων, με τα τέσσερα κλαμπ να έχουν πουλήσει την ώρα που γράφεται το κείμενο 1.076 εισιτήρια αθροιστικά (700 η Μαδρίτη, 300 η Μπαρσελόνα, 50 η Ατλέτικο και 26 η Βαλένθια). Αν σε αυτό συμπεριλάβουμε το μακρινό ταξίδι που πρέπει να κάνουν οι παίχτες στη μέση της σεζόν καταλαβαίνουμε ότι η ομοσπονδία έχει κάνει αυτό που λέει ο ΛεΠα «Μια Ομορφιά». Ρουπιάλες, του χρόνου να το διοργανώσουμε στο Μαΐάμι που έχεις και άκρες.

 

Κάνουμε τώρα ένα φλας μπακ στο μακρινό 1941. Ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη βρίσκεται στη μέση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ισπανία του Φράνκο, η οποία δε συμμετάσχει ενεργά στον πόλεμο, η μπάλα παίζεται κανονικά. Το ίδιο και στην Πορτογαλία. Έτσι με αφορμή ένα φιλικό παιχνίδι που έγινε 12 Ιανουαρίου του 1941 μεταξύ Ισπανίας και Πορτογαλίας (2-2 το σκορ) και καθώς λόγω του πολέμου δεν υπήρχαν διεθνή ματς, ο τότε πρόεδρος της Ισπανικής Ομοσπονδίας, Λουίς Σάουρα δελ Παν, πρότεινε στον Πορτογάλο ομόλογό του τη δημιουργία ενός «Ιβηρικού κυπέλλου». Σε αυτό θα έπαιζαν οι τέσσερις πρώτοι της Ισπανίας και οι τέσσερις πρώτοι της Πορτογαλίας, σε διπλά ματς, μέσα έξω με βαθμολογία 2-1-0. Η ιδέα όμως δεν προχώρησε από την πλευρά των Πορτογάλων. Ακολουθώντας τα μέσα πειθούς που είχαν πρόχειρα τότε, οι Ισπανοί κάλεσαν τους Πορτογάλους για ένα νέο φιλικό το Μάρτιο για να το ξανασυζητήσουν. Εκεί οι Ισπανοί ρίχνουν 5 γκολ στην Πορτογαλία στο Μπιλμπάο πριν παρουσιάσουν ξανά την πρόταση. Οι Πορτογάλοι λένε «σιγά μη μας ξαναδείτε».

Βέβαια όπως καταλαβαίνετε ο φραγκικός Σάουρα δελ Παν δεν ήταν πολύ δεκτικός στο να του απορρίπτουν ιδέες. Έτσι εκμεταλλεύεται τον τρόπο που διοργανώνεται το πρωτάθλημα και το κύπελλο της εποχής και υλοποιεί την ιδέα του εγχώρια. Τότε το κύπελλο Ισπανίας ήταν η διοργάνωση που παιζόταν την άνοιξη και το καλοκαίρι, αφού τελείωνε το πρωτάθλημα που ήταν η διοργάνωση του φθινοπώρου και του χειμώνα. Ο Σάουρα δελ Παν δημιουργεί ένα κενό 6 εβδομάδων ανάμεσα στις δύο διοργανώσεις για να φτιάξει το «Κύπελλο των Τεσσάρων». Ο επίσημος τίτλος ήταν «Κύπελλο του Προέδρου της Ομοσπονδίας», λες και η ματαιοδοξία του Σάουρα δελ Παν δεν είχε ταβανιάσει ήδη.

O εμπνευστής της μαγείας αυτής.

Οι τέσσερις πρώτοι της βαθμολογίας τότε ήταν οι: Ατλέτικο Αβιαθιόν, Ατλέτικο δε Μπιλμπάο (Όχι Αθλέτικ, καθώς ο Φράνκο είχε επιβάλλει την ισπανοποίηση του ονόματος), Βαλένθια και Μπαρσελόνα. Οι ημερομηνίες ήταν οι Κυριακές 6, 13, 20 και 27 Απριλίου, 2 και 9 Μαΐου. Όλα φαίνονται πολύ καλά, μόνο που αυτό που έγινε θα το ζήλευε και ο πιο διεστραμμένος λατινοαμερικάνος διοργανωτής.

Καθώς αυτή η διοργάνωση οργανώθηκε στο κεφάλι του Σάουρα δελ Παν τέλη Μαρτίου, οι ομάδες ενημερώθηκαν τελευταία στιγμή. Το βασικό πρόβλημα το είχε η Βαλένθια που είχε κανονίσει διπλά φιλικά προετοιμασίας για το κύπελλο Ισπανίας με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Την πρωταπριλιά λοιπόν, η Βαλένθια είχε ήδη παίξει το ματς στο Μεστάγια και η ρεβάνς στο Μπερναμπέου θα παιζόταν στις 4 του μήνα. Αλλά στις 6 έπρεπε να παίξει για τη νέα διοργάνωση με την Ατλέτικο Αβιαθιόν, πράγμα που δε γινόταν. Οπότε η Βαλένθια για να παίξει το ματς στις 6 του μήνα έπρεπε να αποζημιώσει τη Ρεάλ Μαδρίτης τόσο για τα έξοδα του ταξιδιού στη Βαλένθια για το πρώτο ματς, όσο και για τις εισπράξεις από τα εισιτήρια για το 2ο ματς που δε θα παιζόταν με υπαιτιότητά δικιά της. Η Βαλένθια δεν είχε απολύτως καμία διάθεση να τα κάνει όλα αυτά και έτσι ζήτησε να μεταφερθεί το ματς της 6ης Απριλίου για άλλη ημερομηνία και έπαιξε κανονικά το φιλικό στις 4 του μήνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Στις 6 Απριλίου 1941 λοιπόν παίχτηκε μόνο το ματς της Μπιλμπάο με τη Μπαρσελόνα. Αντίθετα, τις άλλες ημερομηνίες τα ματς παίχτηκαν κανονικά. Αφού τελείωσαν τα ματς στις 9 Μαΐου, η βαθμολογία ήταν 7 βαθμοί για τη Βαλένθια, από 6 για τις δυο Ατλέτικο και 3 για τη Μπαρσελόνα. Όμως χωρίς να έχει παιχτεί το ματς μεταξύ της Ατλέτικο Αβιαθιόν με τη Βαλένθια δεν μπορούσε να αναδειχθεί νικητής. Τον Σάουρα δελ Παν τον διαδέχθηκε στην προεδρία της Ομοσπονδίας ο Χαβιέ Μπαρόσο. Τον Μπαρόσο ο Ρεβέρο Μενέσες. Τον Μενέσες ο Μουνιόθ Καλέρο. Αυτός ανακάλυψε ότι υπήρχε αυτή η εκκρεμότητα. Το ημερολόγιο πια έδειχνε Αύγουστο του 1947!

Ο Καλέρο αποφάσισε να τελειώσει με αυτήν την εκκρεμότητα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1947, μια βδομάδα πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα του 1947-48. Η Ατλέτικο Αβιαθιόν λεγόταν πια Ατλέτικο Μαδρίτης και από τους παίχτες που είχαν παίξει στο τουρνουά του 1941 στο ρόστερ της είχε μείνει μόνον ένας! Στη Βαλένθια είχαν μείνει μόλις 5. Από αυτούς τους 5 ο ένας ήταν ο Εϊθαγκίρε, ο καλύτερος τερματοφύλακας στην Ισπανία τότε και φυσικά τερματοφύλακας και της εθνικής. Αυτός όμως είχε τσακωθεί με τη διοίκηση και γι’αυτό το λόγο του είχαν κρεμάσει το δίπλωμα.

Η Βαλένθια κατέβηκε με έναν δεκαεννιάχρονο στο τέρμα που τον έλεγαν Κάντι. Έφαγε τέσσερα γκολ και έτσι 6 χρόνια μετά από την έναρξη της διοργάνωσης, το «Κύπελλο των Τεσσάρων» αποτέλεσε τον πρώτο τίτλο που κατακτούσε η Ατλέτικο Μαδρίτης με το νέο της όνομα. Ουσιαστικά, η Ατλέτικο έχει στην τροπαιοθήκη της ένα μοναδικό κύπελλο.

Μετά από σχεδόν 80 χρόνια κάποιος άλλος διεστραμμένος οργανωτικός εγκέφαλος, φρόντισε ν’ αναβιώσει τη διοργάνωση με τους 4 πρώτους της βαθμολογίας. Στο πιο μοντέρνο βέβαια, βάσει απαιτήσεων χορηγών, σε εξωτικούς προορισμούς και πρακτικά χωρίς οπαδούς. Ελπίζω τουλάχιστον να έχει την ίδια τύχη η διοργάνωση με εκείνη που αποτέλεσε έμπνευσή της.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ισπανικό πρωτάθλημα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

100 Χρόνια Μοναξιάς

Στις 28/12 διεξήχθη ένα παιχνίδι μεταξύ των «εθνικών» ομάδων Βασκωνιάς και Καταλωνίας στο Σαν Μαμές του Μπιλμπάο. Οι δύο ομάδες εκπροσωπούσαν τις αυτόνομες κοινότητές τους, που θα ήθελαν να είναι κάτι παραπάνω από απλώς αυτόνομες κοινότητες. Το ματς έγινε για να τιμήσουν την επέτειο των 100 χρόνων από το πρώτο παιχνίδι μεταξύ των δύο «εθνικών». […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Το τέλος του φόβου για τον Σαντιάγο Κανιθάρες

Η σημασία ενός γεγονότος στη ζωή εξαρτάται πάντα από την οπτική με την οποία το κοιτάει κανείς. Για κάποιον άνθρωπο η πιο σημαντική στιγμή στη ζωή του μπορεί να είναι η μοναδική φορά που κατάφερε να ταξιδέψει μακριά από το μέρος του. Για κάποιον άλλον, τα ταξίδια μπορεί να συμβαίνουν κάθε εβδομάδα. Κάποιος μπορεί να […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “Το Κύπελλο των Τεσσάρων”

  1. Ο/Η Brazilakis λέει:

    Ραμόν, καλή χρονιά με υγεία και γεμάτη έμπνευση για σένα και τα παιδιά εκεί.

    Αγνοούσα αυτή την ιστορία -από μια εποχή που λατρεύω-, αλλά δε με παραξενεύει καθόλου. Αυτά τα «παιδιά» είχαν πάθος, όραμα και καινοτόμο μυαλό για το ποδόσφαιρο, προεξάρχοντος του αρχηγού τους, ο οποίος πίστευε ότι μετά την ισοπαλία αντί για πέναλτι έπρεπε να χτυπάνε κόρνερ· λογική σκέψη για κάποιον που θεωρούσε κορυφαίο παίχτη της ομάδας του -που είχε Ντι Στέφανο, Πούσκας, Χέντο και Κοπά- τον μπαμπά Σαντσίς! Βάλε και τον υπαρχηγό τους, τον Στρατηγό Μοσκάρδο (αυτόν που καθάρισε την μπουγάδα με τον Ντι Στέφανο) που διόρισε τον εαυτό του προπονητή της εθνικής σε δυο ολυμπιάδες και καταλαβαίνει κανείς για τι μιλάμε. Βέβαια, για να λέμε και του… φασίστα το δίκιο, σε έναν απ’ αυτούς χρωστάμε τη δημιουργία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων σε επίπεδο συλλόγων.

    Στην ουσία του θέματος, αυτό που με διαολίζει είναι όλη αυτή η γελοιότητα με τα equal play, stop the racism κλπ, την ίδια στιγμή που οι εμπνευστές τους προσκυνάνε τα πετροδόλαρα των πιο σιχαμερών καθεστώτων. Και το διεστραμμένο μυαλό μου «απολαμβάνει» στιγμές όπως αυτή η ατιμωρητί μη τήρηση σεβασμού στη μνήμη θυμάτων τρομοκρατίας από την εθνική των Σαούντ στο ματς με την Αυστραλία, που δείχνει την υποκρισία των προυχόντων σε όλο της το μεγαλείο. Οι κελεμπίες τους έχουν μυριστεί και το δηλώνουν ξεκάθαρα. Αν κάποιοι, λοιπόν, θέλουν να κλείσουν την πόρτα στον σκοταδισμό, ας αφήσουν το κυνήγι του περιθωρίου και ας κοιτάξουν μέσα στις τσέπες τους.

    Συγνώμη αν το βάρυνα, αλλά όπως είπα διαολίζομαι…

  2. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Γενικά το θέμα των χορηγών και το πόσο επηρεάζουν το παιχνίδ είναι από τ’ αγαπημένα μου και έχω γράψει αρκετές φορές. Ειδικά, για τους Άραβες και Ρώσους ξεπλένηδες έχω αναφερθεί. Και γενικά (πχ Red Bull), αλλά και ειδικά για τη Μονακό πχ ή τη σχέση του Κατάρ με την Barça. Από ‘κει και πέρα γίνονται διάφορα τραγελαφικά, όπως αυτά που αναφέρεις ή οι Άγγλοι δημοσιογράφοι να στριμώχνουν άσχημα τον Guardiola όταν τον ρωτάνε για την υποστήριξη στους Καταλανούς, ενώ δουλεύει για τη βσιλική οικογένεια των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που έχει ένα τεράστιο κατάλογο παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *