The Greenkeeper
Όταν ο Φλορεντίνο Πέρεθ ανέλαβε ξανά την προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης, η πρώτη μεταγραφή που έκανε ήταν να πάρει το φροντιστή του γρασιδιού από την Άρσεναλ, Πωλ Μπάργκες, και να τον φέρει στο Μπερναμπέου. Στην Μπαρσελόνα υπάρχει ένα ολόκληρο τμήμα από αρχιτέκτονες, γεωπόνους και μετεωρολόγους για τη φροντίδα του χόρτου. Η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει συνεργασία με ένα από τα μεγαλύτερα γεωπονικά ινστιτούτα της Μαδρίτης για το χορτάρι του Γουάντα Μετροπολιτάνο. Στη Λα Λίγα υπάρχει ειδική θέση επιβλέποντα για την ποιότητα των γηπέδων την οποία έχει ένας μηχανικός αγρονόμος. Όπως λέει ο ίδιος: «Το χορτάρι είναι η εικόνα του πρωταθλήματος σε όλον τον κόσμο. Και φυσικά ένα βασικό στοιχείο για την υγεία των παικτών».
Σε ένα πρόσφατο αφιέρωμα της Λα Λίγα για τα γήπεδά της, όπου μίλησαν σχεδόν όλοι οι φροντιστές του χόρτου των 20 συλλόγων που συμμετέχουν, ξεχώρισε ο παλαιότερος όλων, ο Ραϊμόν Φερρέρ, γνωστός ως «Γκρινκήπερ», εδώ και 34 χρόνια φροντιστής του χόρτου της Λεβάντε. Παρ’ όλα τα πτυχία, τα Μάστερ, τις ειδικές γνώσεις που έχουν οι συνάδελφοί του στα μεγάλα κλαμπς της Ισπανίας, ο Ραΐμόν Φερρέρ είναι ένας πατριάρχης της γεωπονικής και ένας από τους σπουδαιότερους αφανείς ήρωες του ποδοσφαίρου. Φροντίζει το χόρτο στο Σιουτάτ δε Βαλένσια 34 χρόνια και δεν υπάρχει ούτε ένας φροντιστής χόρτου στη χώρα που να μην έχει μιλήσει μαζί του έστω τηλεφωνικά. Το καλύτερο από όλα είναι ότι αυτή, όπως λέει ο ίδιος, δεν είναι καν η κύρια δουλειά του.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με τη Λεβάντε τότε στη Σεγούνδα Β (Τρίτη κατηγορία), ένας εικοσάρης του οποίου οι γονείς ήταν αγρότες και διατηρούσαν ταβέρνα παρουσιάστηκε στα γραφεία της Λεβάντε. Μόλις είχε αποφοιτήσει από τη σχολή γεωπονικής και ζήτησε δουλειά ως φροντιστής χόρτου στη Λεβάντε, της οποίας δήλωσε οπαδός. Όταν τον ρώτησαν «πώς και έτσι;», απάντησε «Για να πάω κόντρα στο ρεύμα. Εδώ όλοι στηρίζουν τη Βαλένθια». Του έκαναν ένα συμβόλαιο ωρομίσθιου με δοκιμαστική περίοδο. Την πρώτη μέρα άναψε φωτιά στο πλάι του γηπέδου και με την εμπειρία που είχε από την ταβέρνα των γονιών του έκανε το τραπέζι σε όλα τα μέλη του συλλόγου, που φυσικά μιας και μιλάμε για Βαλένθια, ήταν με παέγια. Όλοι έμειναν τόσο εντυπωσιασμένοι που ο Φερρέρ ανέλαβε και τις δύο δουλειές, χόρτο και μαγείρεμα ταυτόχρονα.
Με τα χρόνια έστησε δίπλα στο γήπεδο το «Αλ Ρικουνέτ», αυτολεξής μετάφραση από τα Βαλενθιάνικα «Η Γωνίτσα». Ένα μέρος όπου σερβίρεται μια από τις καλύτερες παέγιες της χώρας και παράλληλα ένα ποδοσφαιρικό μουσείο που θα ζήλευαν και οι καλύτερες λίγκες. Ο Ραϊμόν Φερρέρ είναι άρρωστος συλλέκτης και έχει στο Ρικουνέτ φανέλες, φωτογραφίες, αποκόμματα, παπούτσια, μπάλες, αυτόγραφα και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Έχει συνδεθεί τόσο πολύ με το γήπεδο της Λεβάντε που οποιοσδήποτε δίνει συναυλία σε αυτό υποχρεούται να φάει στο «Αλ Ρικουνέτ», από το πρωτόκολλο. Έτσι στους τοίχους του μπορεί κάποιος να βρει φωτογραφίες του Κρόιφ και του Μπρους Σπρίνγκστιν, του Μαραντόνα και του Χοακίν Σαμπίνα (θρυλικός Ισπανός τραγουδοποιός), του Μέσσι και του Καντάτ (Καταλανός τροβαδούρος). Ο ίδιος αγαπάει τη μουσική και διοργανώνει συχνά βραδιές καραόκε. Μάλιστα δήλωσε στο κανάλι της Λα Λίγα ότι το καλύτερο δίδυμο το είχε κάνει με τον Χοακίν Καπαρός.
Μέσα σε όλους αυτούς φυσικά κυριαρχεί η Λεβάντε. Ο Σέρχιο Μπεγιεστέρος, αρχηγός της ομάδας της Λεβάντε που βγήκε Ευρώπη, ο Μανουέλ Πρεθιάδο, πρώην προπονητής που απεβίωσε νέος, ο Μοράλες, η ομάδα που κέρδισε την άνοδο για την Πριμέρα το 2004. Ο Φερρέρ λέει ότι τα πιο σπουδαία κειμήλια είναι το κομμάτι του τοίχου που έπεσε πάνω στο πόδι του Μαρτίν Παλέρμο όταν αυτός πανηγύριζε ένα γκολ στο Σιουτάτ δε Βαλένσια και η φανέλα του Μαραντόνα. Στην ερώτηση αν του την έχει φέρει ο ίδιος ο Ντιέγο απαντάει «όχι, δυστυχώς δεν τον γνώρισα προσωπικά. Μου την έφερε ο Γουίλι Καμπαγιέρο».
«Η φιλοδοξία μου ήταν να μην είμαι ένας ακόμα υπάλληλος που θα δουλεύει κάτω από τον ήλιο. Αλλά να φτιάξω ένα μέρος συνάντησης για όλη την γκρανότα οικογένεια». Και αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Ο σύλλογος της Λεβάντε όταν το 2011 ήταν για κάποια στιγμή πρωτοπόρος της Λα Λίγα έδωσε για το μηνιαίο περιοδικό μια φωτογραφία του Ραϊμόν Φερρέρ στη διοργανώτρια. Όχι του προπονητή ή των παιχτών, αλλά του πραγματικού θρύλου του συλλόγου. Το «Αλ Ρικουνέτ» είναι το μέρος όπου κάθε μέλος της Λεβάντε πάει για να ξεφύγει, να απομονωθεί, να φάει και να περάσει καλά.
«Πλέον μόνο από τη μυρωδιά που αφήνει το χόρτο ξέρω σε τι κατάσταση είναι». Και φροντίζει τα πάντα. Το χόρτο του γηπέδου, του προπονητικού, της ομάδας γυναικών, των ακαδημιών. «Όταν ήρθα ήμασταν ένας σύλλογος με περισσότερα χρόνια στην τρίτη κατηγορία απ’ ότι στην Πριμέρα. Πλέον άλλαξαν πολλά, ο σύλλογος μεγάλωσε, αλλά προσπαθούμε να είμαστε οικογένεια». Θυμάται ότι όταν η Λεβάντε προκρίθηκε στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ έπρεπε να μιλήσει με μια εταιρία για να βάλει υβριδικό χόρτο. «Δούλευα τότε 10 ώρες τη μέρα. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν μεγαλώνει ο σύλλογος».
Τον γνωρίζουν όλοι ως «Γκρινκήπερ», όχι μόνο στη Βαλένθια αλλά σε όλη την Ισπανία. Είναι ένας γκουρού του γρασιδιού που σταματάνε όλοι να του μιλήσουν. Ο ίδιος όμως λέει ότι δεν είναι η βασική του δουλειά αυτή. «Βασικά, είμαι σαν τον Πέπε Ρέινα. Οι περισσότεροι με ξέρουν για τις παέγιας μου παρά για όσα κάνω στο χορτάρι».
Φέτος η Λεβάντε γιορτάζει τα 110 χρόνια ιστορίας της. Ο πρόεδρος της ομάδας, Κίκο Καταλάν, έδωσε πάνω από 1.500 ενθύμια στον Ραϊμόν Φερρέρ για να τα βάλει στο μαγαζί του. Επίσης, η Λεβάντε αλλάζει το τουρ του γηπέδου της ώστε να συμπεριλάβει σε αυτό μια ξενάγηση και στο «Αλ Ρικουνέτ». Η επίσημη Λεβάντε αναγνωρίζει ότι αυτό το μαγαζί είναι μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς του συλλόγου. Μάλιστα ο Κίκο Καταλάν δήλωσε στη συνέντευξη τύπου «Είπα στον Ραϊμόν ότι όταν σκεφτεί τη συνταξιοδότηση το Αλ Ρικουνέτ πρέπει δικαιωματικά να το γράψει στη Λεβάντε και όχι στην κόρη του».
