Οι ομάδες κι οι άνθρωποί τους: “Λόκο Μπαντερίτα”
Ο κόσμος στις εξέδρες παραληρεί, έχει μαζευτεί εκεί για έναν ακόμα αγώνα, αρκετά λεπτά πριν τη σέντρα, για να “μυρίσει” το χορτάρι του γηπέδου. Να βιώσει την αναμονή. Και τα βλέμματα πέφτουν σε έναν άνθρωπο. Δεν είναι ο πρωταγωνιστής, κανείς δεν θα τον αναφέρει ως τον MVP του αγώνα, αλλά για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα όλοι ασχολούνται με αυτόν. Γίνεται κυριολεκτικά ο σημαιοφόρος και δίνει το μήνυμα: “το παιχνίδι ξεκινά”. Στην ψυχολογία, η ιεροτελεστία αναφέρεται σε μια συμπεριφορά που επαναλαμβάνεται περιοδικά με στόχο να καταπολεμήσει το άγχος. Μπορεί να είναι κάποιο γούρι ή απλά μια διαδικασία που γίνεται για να τονώσει το μυαλό. Ή απλώς, για να τρομάξει τον αντίπαλο.
Έτσι και στο Μπομπονέρα, το στάδιο που δεν τρέμει, αλλά πάλλεται. Οι παίκτες μπαίνουν στον χαμηλοτάβανο, κλειστοφοβικό διάδρομο από τα έγκατα της γης για να βγουν στο γήπεδο. Όταν φτάσουν στα σκαλάκια που οδηγούν στο χορτάρι, όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Ο Όσκαρ “Κάτσο” Λαουντόνιο, ντυμένος σαν… λατέρνα, κουνάει τη σημαία του λίγο μετά το τελευταίο σκαλοπάτι για να υποδεχτεί τους 11 εκλεκτούς. Ο κόσμος τον βλέπει, καταλαβαίνει ότι οι παίκτες της Μπόκα ετοιμάζονται να βγουν στο γήπεδο κι ο πανζουρλισμός ξεκινά.
Ο Λαουντόνιο στα νιάτα του ήταν πυγμάχος και μάλιστα αρκετά καλός. Όχι τόσο καλός όσο ο αδερφός του Άμπελ Λαουντόνιο που αναδείχτηκε χάλκινος ολυμπιονίκης στη Ρώμη το 1960. Ο Όσκαρ, από τη δεκαετία του 1980, βρήκε δουλειά στην αγαπημένη του Μπόκα. Πρώτα στα εισιτήρια, μετά σε άλλους ρόλους στον σύλλογο, βοηθώντας την ομάδα σε κάθε ανάγκη. Μέχρι που σε μια κουβέντα με έναν άλλον άνθρωπο της Μπόκα υποστήριξε ότι η Μπόκα είναι πάθος, πρέπει να είναι ένα καρναβάλι, η είσοδος πρέπει να είναι αποθεωτική. Από τότε άλλαξε και το πόστο του και από το 1994 έγινε… σημαιοφόρος. Έχει γνωρίσει τα μεγαλύτερα ινδάλματα που πέρασαν από τον σύλλογο. Τον Ντιέγκο, τον Παλέρμο, τον Ρικέλμε και ένα σωρό ακόμα. Ξεκίνησε μόνο με τη σημαία και με τον καιρό έβαλε μέσα και τις γραφικές στολές, τις οποίες επιμελείται με πολύ μεράκι η σύζυγός του. «Η Μπόκα είναι ομάδα της γειτονιάς, ομάδα του καρναβαλιού», λέει σε μια συνέντευξή του το 2015. «Δεν μπορείς να πας με τη γραβάτα σου εκεί, πρέπει να φοράς κάτι ξεχωριστό». Ο ίδιος δεν είναι ποδοσφαιριστής ή προπονητής, ούτε καν φυσιοθεραπευτής ή ball boy. Η συμβολή του είναι θεωρητικά περιορισμένη στην έκβαση του αγώνα, αλλά παίζει κι αυτός τον δικό του ρόλο για να δημιουργήσει αυτό το χαρούμενο πανηγύρι του ποδοσφαίρου.
Από παιχνίδι της Αργεντινής στο Μπομπονέρα. Με αλλαγή στη σημαία και τα χρώματα, αλλά με το ίδιο πάθος.
Το καλοκαίρι του 2018 δυστυχώς, έζησε μια πολύ άσχημη στιγμή. Ένα μέλος της διοίκησης τον κατηγόρησε ότι έκλεψε ένα κινητό και του ζητήθηκε να παραιτηθεί. Ο “Κάτσο” δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δεν πίστευε ότι μπορούσαν να κατηγορήσουν έναν άνθρωπο μετά από τόσα χρόνια και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα έχανε την αγαπημένη του ασχολία, τη δουλειά του. Δέχτηκε μηνύματα συμπαράστασης από πολλούς. Ο Κάρλος Τέβες τον πήρε τηλέφωνο από το εξωτερικό για να τον στηρίξει. Τελικά, ο Λαουντόνιο ενημερώθηκε ότι όλα ήταν “μια παρεξήγηση”. «Δεν έχω ακουμπήσει ούτε ένα ζευγάρι κάλτσες, ούτε μια φανέλα τόσα χρόνια», είπε με παράπονο μετά το τέλος της περιπέτειας που τον έκανε να ξυπνάει και να βάζει τα κλάματα για την αδικία. Η υπόθεση τελείωσε με τη δικαίωσή του, ο “Λόκο Μπαντερίτα”, όπως είναι γνωστός στον κόσμο της Αργεντινής, κράτησε τη θέση του τελικά στην ομάδα και συνέχισε να κουβαλά τη βαριά τσάντα με τη στολή και το κοντάρι της σημαίας σε κάθε παιχνίδι της Μπόκα στο Μπομπονέρα για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Παρά τα χρόνια του (έχει φτάσει τα 84 πλέον), η καθημερινή προπόνηση που του έμεινε από τα χρόνια της πυγμαχίας τον κρατά μάχιμο. Και είναι αυτοί οι άνθρωποι που κρατούν το ποδόσφαιρο πιο ανθρώπινο και μας θυμίζουν ότι πρέπει να είναι γιορτή.
