Ο Πιο Μισητός Άνθρωπος στη Γερμανία

Στη Γερμανία και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή του Σινσχάιμ στη Βάδη Βυρτεμβέργη, ένας μικρός πολλά υποσχόμενος κομπιουτεράς, αλλά όχι τόσο υποσχόμενος ποδοσφαιριστής έπαιζε στην ερασιτεχνική ομάδα του χωριού του. Ο Ντίτμαρ Χοππ μεγάλωσε στο Χόφενχαϊμ και πάντα μοίραζε τη ζωή του στις δύο μεγάλες του αγάπες που ήταν η πληροφορική και το ποδόσφαιρο.

Επειδή στο ποδόσφαιρο δεν υπήρχε προοπτική για κάποια μεγάλη καριέρα συνέχισε να παίζει ερασιτεχνικά και ταυτόχρονα να ασχολείται ενεργά με το σύλλογο του χωριού του. Με την πληροφορική όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς και έτσι ανέβηκε γρήγορα στην ιεραρχία της ΙΒΜ, πριν την αφήσει το 1972 μαζί με άλλους τέσσερις υπαλλήλους της για να ιδρύσει το σημερινό τεχνολογικό γίγαντα SAP. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια ο Χοππ έγινε επιχειρηματίας, πολυεκατομμυριούχος αλλά ποτέ δεν άφησε το ποδόσφαιρο, με τη Χόφενχαϊμ να είναι το πάθος του, το καπρίτσιο του και η διαφυγή του.

Από το 1990 που ο ίδιος πια είχε μεγάλη οικονομική επιφάνεια, άρχισε να χρηματοδοτεί την ερασιτεχνική ομάδα του χωριού του, φτιάχνοντας υποδομές, μαζεύοντας παίχτες και χτίζοντας ένα δίκτυο εύρεσης και ανάπτυξης ταλέντων. Από το 1990 ως το 2001 η Χόφενχαϊμ ανέβηκε πέντε κατηγορίες, από το τελευταίο τοπικό της Βάδης Βυτεμβέργης στην τρίτη κατηγορία. Πλέον ο σύλλογος πέρναγε από την αφάνεια στο ημί-επαγγελματικό επίπεδο. Τότε ο Χοππ αποφασίζει ότι θα κυνηγήσει το παιδικό του όνειρο, να κάνει τη Χόφενχαϊμ δύναμη στο γερμανικό ποδόσφαιρο. Το όνειρο ενός παιδιού από ένα χωριό, με νοοτροπία φούτμπολ μάνατζερ και δυνατότητες πολυεκατομμυριούχου.

Καταρτίζει ένα σχέδιο που βάζει σε εφαρμογή το 2005. Αρχίζει να σπρώχνει χρήματα ομάδας Μπουντεσλίγκα στην τρίτη κατηγορία και προσλαμβάνει ως τεχνικό διευθυντή τον, αρκετά διάσημο σήμερα, Ραλφ Ράνγκνικ. Παράλληλα φτιάχνει δύο γήπεδα και ένα προπονητικό κέντρο στα πρότυπα αυτού της Σάλκε. Με μπάτζετ περίπου όσο όλη η κατηγορία μαζί το 2007 ανεβαίνει στη Τσβάιτελιγκα και την επόμενη χρονιά στην Μπουντεσλίγκα. Μέχρι εδώ ο Χοππ παίζει πετυχημένα το βιντεοπαιχνίδι. Τότε όμως αρχίζουν τα προβληματάκια που υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο.

Στη Γερμανία υπάρχει το καθεστώς ιδιοκτησίας 50+1. Σε λίγες γραμμές, κάθε σύλλογος πλειοψηφικά ανήκει στα μέλη του και οι ιδιώτες επενδυτές μπορούν να αποκτήσουν ως το 49% των μετοχών. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η έννοια του συλλόγου και η σύνδεσή του με την τοπική κοινωνία. Υπάρχουν μόνο δύο ιστορικές εξαιρέσεις. Η πρώτη είναι η Μπάγερ Λεβερκούζεν, που ανήκει πλειοψηφικά στην ομώνυμη φαρμακοβιομηχανία, με την αιτιολόγηση ότι η Μπάγερ έχει ξεπεράσει τα 20 χρόνια συνεχούς χρηματοδότησης του συλλόγου από το 1904 που δημιουργήθηκε από εργαζομένους της. Η δεύτερη είναι η Βόλφσμπουργκ που βρίσκεται στην ίδια ακριβώς θέση αφού η Φολκσβάγκεν χρηματοδοτεί το σύλλογο από το 1975.

Η Χόφενχαϊμ έγινε από ερασιτεχνικός σύλλογος σε κάποιο χωριό που δεν το βρίσκεις στο χάρτη, δύναμη της Μπουντεσλίγκα και ομάδα που βγήκε στο Τσάμπιονς Λιγκ λόγω της χρηματοδότησής της από τον Ντίτμαρ Χοππ. Ενώ ο σύλλογος για να λειτουργήσει κυρίως στηρίζεται λογιστικά στις πωλήσεις παιχτών, όλη η διαδρομή από το 1990 ως το 2008 έγινε με τα χρήματα του Χοππ, που υπολογίζεται ότι είναι πάνω από €350 εκατομμύρια. Και φυσικά πρέπει να υπολογίσουμε σε αυτό τη δυναμική που δίνουν σε ένα σύλλογο το γήπεδο και το προπονητικό κέντρο.

Με το δεδικασμένο των Λεβερκούζεν και Βόλφσμουργκ το 2009 ο Μάρτιν Κιντ προσπάθησε να πάρει στον έλεγχό του το Αννόβερο, αλλά στην ψηφοφορία στη Γερμανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία έχασε. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε στη Γερμανία το φαινόμενο της Ρεντ Μπουλ Λειψείας. Η Ρεντ Μπουλ έγινε άμεσα ο πιο μισητός σύλλογος στη Γερμανία καθώς παρότι δεν προσπάθησε να σπάσει τον κανόνα του 50+1, μαγείρεψε με τέτοιο τρόπο το καθεστώς των μελών της που έστησε ένα νομότυπο μεν, παράτυπο δε, καθεστώς. Το κόστος για να γίνει πλήρες μέλος κάποιος στη Ρεντ Μπουλ Λειψείας είναι τόσο μεγάλο που μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός συγκεκριμένων εργαζομένων στην εταιρεία μπορεί να το υποστηρίξει. Όταν στη Μπάγερν Μονάχου ψηφίζουν κοντά 290.000 μέλη για εκλογή προέδρου, στη Ρεντ Μπουλ ο αριθμός με το ζόρι είναι τριψήφιος. Αυτό είχε προκαλέσει αντιδράσεις από πολλούς συλλόγους με εξέχουσα εκείνη των οπαδών της Ουνιόν Βερολίνου.

“Ρατσισμός στα γήπεδα; Δεν έχετε ακούσει τίποτα.
Διαφθορά στην ομοσπονδία σας; Δεν συνέβη ποτέ.
Προσβλήθηκε ένας χορηγός σας; Απαγορεύσεις μετακινήσεων, διακοπές αγώνων και συλλογικές τιμωρίες.
Άντε γα….ου DFB”
(Το μήνυμα των οπαδών της Καϊζερσλάουτερν)

Το 2014 όμως η Ομοσπονδία έδωσε στο Χοππ και τη Χόφενχαϊμ το δικαίωμα της εξαίρεσης του 50+1, κάνοντάς την τον τρίτο σύλλογο στην ιστορία της Μπουντεσλίγκα που ανήκει σε ιδιοκτήτη. Και αυτή τη φορά δεν είναι κάποια μεγάλη πολυεθνική εταιρία όπως οι Μπάγερ, Φολκσβάγκεν ή η Ρεντ Μπουλ, αλλά ένα πρόσωπο. Ο Χοππ είναι ιδιοκτήτης όπως τους ξέρουμε στο Νότο της Ευρώπης ή στην Αγγλία. Οι οπαδοί των άλλων γερμανικών συλλόγων τον έβαλαν στο στόχο. Οι οπαδοί της Ντόρτμουντ το έκαναν και στην κυριολεξία, αφού σήκωσαν ένα πανό με το πρόσωπό του μέσα σε ένα στόχο. Η αντίδραση ήταν να απαγορευτεί στους οπαδούς της Ντόρτμουντ για δυο χρόνια να πηγαίνουν στα εκτός έδρας με τη Χόφενχαϊμ. Σε εκείνο το ματς οι οπαδοί της Ντόρτμουντ λένε ότι κάποιος υπάλληλος στο γήπεδο της Χόφενχαϊμ είχε βάλει τη μικροφωνική στο τέρμα στην εξέδρα που είχαν πάει ως φιλοξενούμενοι ώστε να μην ακούγονται τα συνθήματά τους.

Δίπλα στους οπαδούς της Ντόρτμουντ έχουν σταθεί όλοι οι οργανωμένοι οπαδοί της χώρας, εχθροί και φίλοι. Ο Χοππ με τη νοοτροπία πρόεδρα που πλερώνει και κάνει κουμάντο κάνει πράγματα ανήκουστα στη Γερμανία των γεμάτων γηπέδων και των συμμετοχικών οπαδών. Η απαγόρευση μετακίνησης τον έκανε τον πιο μισητό άνθρωπο στην ποδοσφαιρική Γερμανία. Το περασμένο Σαββατοκύριακο οι οπαδοί της Μπάγερν σήκωσαν κι αυτοί ένα πανό που έγραφε «Χοππ Π***ανας Γιε» στο γήπεδο της Χόφενχαϊμ. Ο διαιτητής διέκοψε το ματς, το οποίο η Μπάγερν κέρδιζε ήδη 0-6, οι παίχτες της Μπάγερν πήγαν και ζήτησαν από τους οπαδούς τους να κατεβάσουν το «Χούρενσον» πανό και τα τελευταία 13 λεπτά του ματς αντάλλασσαν πασούλες ως ένδειξη διαμαρτυρίας, στεκόμενοι αλληλέγγυοι στον Χοππ.

Μετά υπήρξε όλη η κλασική ιστορία του «να διαμαρτύρονται αλλά όχι έτσι» από την ομοσπονδία. Ο Χοππ κατέβηκε στο γήπεδο και οι παίχτες και ο πάγκος της Μπάγερν τον αγκάλιασαν. Η Ομοσπονδία σκέφτεται να πάρει μέτρα υποστήριξης του Χοππ και περιορισμού των διαμαρτυριών των αντιπάλων οπαδών και όλα τα συναφή. Φυσιολογικά όλα αυτά θα έλεγε κανείς άλλα με ένα αστερίσκο. Η Ομοσπονδία και οι διαιτητές δεν έχουν διακόψει ποτέ κανένα ματς για ρατσιστικά σύνθημα κατά μαύρων παιχτών, που σπάνια δεν είναι. Καμία διακοπή για σεξιστικά συνθήματα σε ματς γυναικείου ποδοσφαίρου ή για ομοφοβικά συνθήματα που ακούγονται σε κάθε ματς. Μόλις όμως έγινε επίθεση σε έναν πολυεκατομμυριούχο ιδιοκτήτη έτρεξαν όλοι στο πλευρό του. Οι μαύροι παίχτες μπορεί να ξεσπάνε σε κλάματα όταν ακούν ήχους μαϊμού κάθε φορά που ακουμπούν την μπάλα, αλλά «σόου μαστ γκόου ον». Οι γυναίκες πρέπει να συνεχίσουν να παίζουν όσο ακούν τα να γυρίσουν στην κουζίνα τους, οι γκέυ παίχτες να βγαίνουν από την ντουλάπα αφού κρεμάσουν τα παπούτσια τους, αν το κάνουν και ποτέ, αλλά για τον Χοππ ενώθηκε όλο το γερμανικό ποδόσφαιρο και τον στηρίζει κατευθείαν, χωρίς περιστροφές. Όλο εκτός από τον κόσμο.

Σε μια Γερμανία που η Ομοσπονδία βάζει αστεία πρόστιμα για θέματα ρατσισμού και καθόλου για τα υπόλοιπα θέματα διακρίσεων οι μόνοι που αντιδρούν είναι οι οργανωμένοι οπαδοί των συλλόγων, όπως αυτοί της Ντόρτμουντ, της Καϊζερσλάουτερν, της Μπάγερν. Αυτοί που κάνουν το Γερμανικό ποδόσφαιρο ξεχωριστό με τα γεμάτα γήπεδα και την εκπληκτική ατμόσφαιρα.