Δύο σιωπηλά δοκάρια που περιμένουν να αγκαλιαστούν

Πάνε τόσες μέρες που το σκοτάδι έχει σκεπάσει τα πάντα. Δεν ακούγονται φωνές και η μπάλα δεν κυλάει στο βρεγμένο τερέν. Οι ιαχές του κόσμου, τα εμπνευσμένα συνθήματα, και εκείνη η αίσθηση ελευθερίας που μόνο ένα γήπεδο μπορεί να χαρίσει, και μόνο όσοι έχουν τραγουδήσει ένα σύνθημα αγκαλιασμένοι, σε μια μεγάλη ή μικρή κερκίδα μπορούν να καταλάβουν, έχουν χαθεί.

Αγκαλιασμένοι. Δεν υπάρχει πιο ωραία αίσθηση από αυτή της αγκαλιάς. Της αγκαλιάς στο γήπεδο. Ακόμα και σε κάποιον που δεν ξέρεις και, λογικά, βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου. Αυτός ο άγνωστος που είναι ντυμένος στα ίδια χρώματα με σένα και που μοιράζεσαι νοητά, έστω για λίγο, τόσα πολλά, και σημαντικά, μαζί του. Αυτός που εκείνες τις στιγμές δεν είναι απλός φίλος αλλά αδερφός.

Αδερφός έστω για μερικές στιγμές. Τον αγκαλιάζεις και αυτή η αγκαλιά έχει την ίδια σημασία, και παράλληλα γεννά τόσα πολλά συναισθήματα, όπως τότε που αγκαλιάζεις, τον άνθρωπό σου μετά από καιρό. Τους πραγματικούς σου φίλους. Την οικογένειά σου. Όλους όσους έχεις επιλέξεις να αγαπάς και έχουν επιλέξει να σε αγαπούν και αυτοί.

Και ξαφνικά σιωπή. Ακόμα και το χάδι στο παγωμένο δοκάρι φαντάζει περίεργο αυτές τις μέρες. Πόσες ιστορίες μπορούν να διηγηθούν δύο δοκάρια. Πόσες χαρές και πόσες λύπες. Πόσοι τόνοι ιδρώτα έχουν χυθεί δίπλα σε αυτά. Πόσες χαμένες ευκαιρίες και πόσα υπέροχα τέρματα έχουν ζήσει. Κι όμως, τα δύο δοκάρια ξαφνικά κάθονται σιωπηλά, κοιτάζοντας το ένα το άλλο, μέσα σε ένα αβάσταχτο κενό. Εκκωφαντική η σιωπή στο γήπεδο αν δεν κυλάει σε αυτό μια μπάλα.

Η μπάλα. Αυτή η περίεργη δερμάτινη Θεά που τρέχει πάνω κάτω. Αριστερά και δεξιά, είτε ακούγοντας τον αφέντη της είτε κάνοντας του κεφαλιού της, ζαλίζοντας ποδοσφαιριστές και θεατές. Πόρνη και αγαπημένη την ίδια ακριβώς στιγμή, αναλόγως τα τερτίπια της. Και πάλι σιωπή. Μια σιωπή με μεγαλύτερη ένταση ακόμα και απ’ το πιο δυνατό σύνθημα που έχει ακουστεί στα πέταλα αυτού του κόσμου.

Κι όμως. Θα σπάσει η σιωπή και η μπάλα θα κυλήσει και πάλι σε κάποιο λασπωμένο τερέν. Θα ακουστεί και πάλι εκείνος ο εκνευριστικά γλυκός ήχος της σφυρίχτρας του διαιτητή. Θα αλλάξει και πάλι πόδια και θα κυλήσει σαν τρελή. Θα κυλήσει και θα γίνει και πάλι γκολ σε κάποιο φημισμένο γήπεδο και σε ένα αόρατο τέρμα, πάνω στην άσφαλτο, σκίζοντας τον αέρα που μέσα του έχουν εγκλωβιστεί ένα σωρό παιδικές φωνές για το γκολ της ζωής τους.

Και εμείς. Εμείς θα αγκαλιαστούμε και πάλι με αγνώστους στα γήπεδα και θα κλάψουμε μαζί τους. Θα φωνάξουμε μαζί τους και πάλι συνθήματα για νέες χαρές και λύπες, και αυτά τα δύο δοκάρια που στέκονται τώρα σιωπηλά θα αρχίσουν και πάλι να λένε νέες ιστορίες. Ιστορίες για σπουδαίες νίκες, βαριές ήττες και λαμπερά τρόπαια. Και, ποιος ξέρει, ίσως καταφέρουν επιτέλους να αγκαλιαστούν κι αυτά.