Ο τελευταίος χορός του ερασιτεχνικού αθλητισμού (ή μήπως όχι)

Δύο μήνες καραντίνας σε κάνουν να σκεφτείς πολλά και να φτάσεις, κάποιες φορές, ακόμα και στα όρια με τον εαυτό σου. Θα βαρεθείς, θα εκνευριστείς, θα γίνεις περίεργος. Περισσότερο απ’ όσο είσαι, μερικές φορές. Αυτή είναι η κακή πλευρά. Υπάρχει όμως και η καλή. Αυτή που σε βάζει να σκεφτείς και να φέρεις απέναντί σου τον ίδιο σου τον εαυτό ώστε να δεις πολλά πράγματα από μια νέα, και τόσο διαφορετική, σκοπιά. Προσωπικά διάβασα πολύ. Είδα αρκετές ταινίες που δεν είχα δει (ή ξαναείδα κάποιες που ήθελα), είδα κάποιες θεατρικές παραστάσεις on line, έγραψα κάτι που δεν έχει καμία σχέση με ποδόσφαιρο (και αθλητικά) και φυσικά δεν σταμάτησα, εννοείται, να βρίσκω χώρο για τα αγαπημένα μου «αθλητικά». Αυτά που όπως διαβάζουμε από μεγάλη μερίδα του κόσμου «δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία μπροστά στην πανδημία που βιώνουμε». Σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης αυτό είναι αλήθεια. Σε κρίσιμες καταστάσεις, όπως η τωρινή, προέχει η ασφάλεια και η υγεία όλων μας.

Τις τελευταίες μέρες έχει μπει στην καθημερινότητά μας και το ντοκιμαντέρ του Τζέισον Χέχιρ για τον «Τελευταίο χορό» των Σικάγο Μπουλς, του σπουδαίου Μάικλ Τζόρνταν, και φυσικά όλων όσων ανήκαν στον οργανισμό της ομάδας εκείνα τα χρόνια. Αν και το παρακολουθώ, και μου αρέσει, δεν θα το σχολιάσω. Όχι επειδή εδώ γράφουμε για ποδόσφαιρο, αλλά επειδή το κάνουν όλοι. Επειδή πουλάει, και επειδή πρέπει να γεμίσουν κάπως και την αρθρογραφία τους, χωρίς -οι περισσότεροι- να μας χαρίζουν κάτι ουσιώδες ή νέο. Δεν υπάρχουν άλλωστε και πολλά που να μην έχουν ειπωθεί γι’ αυτή την ομάδα. Ας προσπεράσουμε λοιπόν αυτόν το χορό και ας πάμε σε έναν άλλο «χορό» που δεν έχει λάμψη και μεγάλους αστέρες, ούτε πολλά χρήματα, και που φυσικά επειδή «δεν πουλάει» κανένας δεν ασχολείται μαζί του αυτές τις τόσο δύσκολες μέρες για την κοινωνία, την οικονομία και -κατ’ επέκταση- τον αθλητισμό.

Εδώ να σημειώσω κάτι πολύ σημαντικό: Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο ο Μέσι, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Σίτι (του Πεπ), το Τσάμπιονς Λιγκ, το NFL το NBA και τα δισεκατομμύρια που υπάρχουν πίσω από όλη αυτή τη βιομηχανία αθλητικού θεάματος, αλλά και αυτοί που δουλεύουν με «κανονικούς» μισθούς, σε κάτι σκοτεινά και μικρά δωμάτια που αυτή η λάμψη δεν φτάνει ποτέ, και όταν φτάνει, το κάνει για μερικές στιγμές που χάνονται πριν καλά-καλά τις χαρούμε. Ναι, υπάρχει και ο αθλητισμός των χαμηλότερων κατηγοριών, με ανθρώπους που ματώνουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για να τα φέρουν βόλτα. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Αυτός που, μέσω πανδημίας, ίσως διανύει τις τελευταίες του μέρες, δείχνοντας να έχει μπει και αυτός, και εύχομαι να κάνω λάθος γι’ αυτό, σε μια δύσκολη στροφή του δικού του, τελευταίου (;) χορού. Αυτό φυσικά και δεν θα γίνει ντοκιμαντέρ για να το απολαύσουμε στο Neflix, τρώγοντας ποπ κορν, πίνοντας παγωμένες μπύρες, και σχολιάζοντας γι’ αυτό, παράλληλα, στο Twitter. Ας είναι.

Πριν μερικές μέρες έκανα μια κουβέντα με κάποιον παράγοντα, και φίλο, μιας ημί-ερασιτεχνικής ποδοσφαιρικής ομάδας. Όταν τον ρώτησα πως βλέπει τα πράγματα από εδώ και πέρα για την ομάδα που βάζει χρήματα, που δεν του περισσεύουν, αλλά και για ολόκληρη την κατηγορία, το μόνο που έκανε ήταν να κατεβάσει το κεφάλι και να μου πει μία και μόνο λέξη. «Τελειώσαμε». Αφήνοντας στην άκρη κάποιες άχρηστες πληροφορίες, για όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο, αν φυσικά έχει φτάσει κάποιος μέχρι αυτό το σημείο, οδηγήσαμε την κουβέντα στο σημαντικό επίπεδο ανάγνωσής της. Με τα νέα δεδομένα που θα ισχύσουν για τον αθλητισμό, όταν φυσικά επιστρέψουν τα πρωταθλήματα, σε όλα τα επίπεδα, από το κορυφαίο που είναι το Τσάμπιονς Λιγκ και το NBA, μέχρι τα τοπικά, ένα είναι σίγουρο. Για αρκετό καιρό δεν θα υπάρχουν άνθρωποι στις κερκίδες. Κάτι που μπορεί για το κορυφαίο επίπεδο να είναι, εννοείται, ζημιογόνο, τόσο για το θέαμα όσο και για το προϊόν (γιατί για προϊόν μιλάμε) αλλά για τις ομάδες των τελευταίων κατηγοριών, κάτι τέτοιο ίσως αποδειχθεί απλά καταστροφικό. Τι εννοώ.

Οι μεγάλες ομάδες θα χάσουν πολλά χρήματα από την μη έλευση των φιλάθλων στις κερκίδες και αυτό είναι κάτι που μπορεί να ερμηνευτεί και πάλι σε πολλά επίπεδα. Θα συνεχίσουν να έχουν όμως παχυλά τηλεοπτικά συμβόλαια (σίγουρα με κάποιο ψαλίδι – μεγάλο ή μικρό) και θα συνεχίσουν επίσης να έχουν χορηγούς, και σπόνσορες, επειδή πολύ απλά θα μπορεί να τους δει -και πάλι- όλος ο πλανήτης. Όπου υπάρχει ρεύμα και μια οθόνη. Το αξίζουν άλλωστε μιας και είναι η ελίτ. Τι θα γίνει όμως με τις μικρές ομάδες; Αυτές που περιμένουν τα πέντε (5) ευρώ, από τους 200-300 φιλάθλους που θα βρεθούν στην κερκίδα, για να πληρώσουν τα μικρά συμβόλαια, κάποιων παικτών, και φυσικά τα έξοδα των διαιτητών. Ποιος μικρός σπόνσορας θα συνεχίσει να έχει την διαφημιστική του ταμπέλα σε ένα γήπεδο που κανένας δεν πρόκειται να την βλέπει επειδή κανένας δεν πρόκειται να βρίσκεται εκεί; Σίγουρα κάποιοι αλλά όχι όλοι.

Ποιος επίσης από αυτούς τους (σχεδόν) ερασιτέχνες αθλητές, που κερδίζουν 2-3 χιλιάρικα τη σεζόν, και που δουλεύουν παράλληλα σε άλλες «κανονικές» δουλειές, θα συνεχίσουν να αγωνίζονται αν ξαφνικά τους πει ο πρόεδρος πως δεν υπάρχουν χρήματα; Αυτές οι κατηγορίες αναπνέουν με τα λιγοστά χρήματα των φιλάθλων που τις παρακολουθούν, κάποιους μικρούς χορηγούς, και μερικούς «τρελούς» που πετάνε κάθε χρόνο κάποια χρήματα επειδή απλά τους περισσεύουν. Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί, οι τελευταίοι των ρομαντικών, που «αναπνέουν», μόνο και μόνο για να πάνε την Κυριακή το μεσημέρι για να παρακολουθήσουν το καμάρι της πόλης, απέναντι στο καμάρι της διπλανής πόλης και δεν τους νοιάζει αν οι Σπερς πήραν το πρωτάθλημα στο NBA ή πόσα γκολ έβαλε ο Μανέ. Στην τελική δεν ξέρουν ποιος είναι ο Μανέ. Αυτή είναι η ζωή τους και αυτό το ποδόσφαιρο έχουν επιλέξει να βλέπουν.

Μιλώντας με ανθρώπους της ΕΠΣ, ειλικρινά, δεν έβγαλα καμία άκρη μιας και ουδείς μπορεί να μιλήσει για το θέμα με σιγουριά αφού δεν υπάρχει πραγματική γνώση και σοβαρή ενημέρωση, από αυτούς που πρέπει. Απ’ την άλλη, πολλοί είναι αυτοί που έχουν ανακουφιστεί μετά την τελευταία Τροπολογία, στις 22 Απριλίου, αλλά κανένας δεν μπορεί να πει, και πάλι, με καμία σιγουριά πως όταν επικυρωθούν οι βαθμολογίες, για όλες τις κατηγορίες, πόσες από αυτές τις ομάδες θα είναι σε θέση να αγωνιστούν όταν -και αν- ξεκινήσει η νέα σεζόν. Εν κατακλείδι αυτό που θέλω να πως είναι πως ίσως δούμε ένα καταστροφικό ντόμινο για ολόκληρο το αέρινο οικοδόμημα των μικρότερων κατηγοριών. Ένα ντόμινο που δεν θα προκαλέσει προβλήματα και τριβές, όπως θα συμβεί δηλαδή με τα μεγάλα – τα επαγγελματικά σωματεία, αλλά ίσως οδηγήσει ακόμα και στην οριστική διάλυση, όχι πολλά ή λίγα σωματεία, αλλά ακόμα και ολόκληρες κατηγορίες. Μικρές για τους περισσότερους, που δεν ασχολούνται με αυτές, αλλά τόσο μεγάλες για μια μεγάλη μερίδα φιλάθλων. Εκτός και αν κάποιοι επιλέξουν σε αυτές τις κατηγορίες να κατεβαίνουν με παιδιά ακαδημιών, χωρίς να νοιαστούν για συμβόλαια και χορηγούς που, στην τελική, αν ρωτάτε εμένα, ίσως δώσει -και πάλι- μια νέα πνοή στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στις μικρές κατηγορίες.