Ήρωες που δεν ξέρουμε: Πάμπλο Βικό
Η Αντρογκέ είναι μια από τις γειτονιές της περιφέρειας του Μπουένος Άιρες, ένα μέρος περίπου τριάντα χιλιάδων κατοίκων με πολλά δέντρα και λιθόστρωτους δρόμους, που ο μεγάλος συγγραφέας Χορχέ Λουίς Μπόρχες εκθείαζε σε κείμενά του, καθώς είχε περάσει εκεί πολλά όμορφα καλοκαίρια όταν ήταν παιδί. Η Αντρογκέ, που βρίσκεται περίπου 20 χιλιόμετρα πιο νότια από την πόλη του Μπουένος Άιρες, δεν θα μπορούσε να μη διαθέτει τη δική της ποδοσφαιρική ομάδα. Η Ατλέτικο Μπράουν (μία από τις συνολικά τέσσερις (!) ποδοσφαιρικές ομάδες της Αργεντινής που πήραν το όνομά τους από τον γεννημένο στην Ιρλανδία εθνικό ήρωα και ναύαρχο Αλμιράντε Μπράουν) είναι γνωστή και ως “τρικολόρ” (από την όχι και τόσο μοδάτη επιλογή του μαύρου, γαλάζιου και κόκκινου) και δεν έχει να προσφέρει κάτι το εντυπωσιακό στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο από πλευράς επιτυχιών, καθώς κινείται από τη Β’ εθνική και κάτω από το 1945 που ιδρύθηκε.
Μπορεί να υστερεί αγωνιστικά, αλλά έχει κάτι που την κάνει ξεχωριστή. Τον προπονητή της Πάμπλο Βικό, μια μοναδική περίπτωση ανθρώπου αφοσιωμένου στο ποδόσφαιρο και τον ίδιο τον σύλλογο, έναν προπονητή που μοιάζει βγαλμένος από μια άλλη πιο ρομαντική εποχή. Ο Βικό έχει μια ιστορία είκοσι περίπου ετών στην Ατλέτικο Μπράουν. Πριν δυο δεκαετίες, ο πρόεδρος του συλλόγου Χουάν Βαΐρο τον κάλεσε να μείνει σε ένα καινούριο κτίσμα που ο σύλλογος έφτιαξε δίπλα στο γήπεδο, μια που ο Βικό έμενε σε ξενώνα. Ο Βικό δέχτηκε. Αρχικά ήταν προπονητής στις μικρές ομάδες του συλλόγου, ένας άνθρωπος που όλοι αγαπούσαν για τον χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά του και την εργατικότητά του. Από το 2009 ανέλαβε την πρώτη ομάδα και είναι ακόμα και σήμερα προπονητής της, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Ο “Μουστάκιας” με το σκουλαρίκι, τα τατουάζ και τη φωνή γεμάτη γρέζι συνεχίζει να μείνει στο ίδιο δωματιάκι των 20 περίπου τετραγωνικών, με το κρεβάτι του, μια τηλεόραση που δείχνει συνέχεια μπάλα και τα κάδρα του από φανέλες και διάφορα παιχνίδια, φωτογραφίες του αγαπημένου γιου του και τα πολλά δώρα από τους οπαδούς της ομάδας. «Έτσι είμαι. Αυτό είμαι και δεν θα αλλάξω. Δεν το κάνω για να το παίξω ταπεινός ή να γίνω αγαπητός. Απλώς μου αρέσει να ζω έτσι», λέει σε μια συνέντευξή του στην Clarin. «Είμαι τυχερός που μένω τόσο κοντά στη δουλειά μου», λέει χαμογελώντας. «Η Μπράουν είναι το σπίτι μου».
Ένα αφιέρωμα από το 2015 (στα ισπανικά). Μετά το 2.20 το δωμάτιο που μένει εδώ και 11 χρόνια.
Και δεν είναι μόνο ότι ζει στο γήπεδο, σε ένα δωμάτιο (στην καλύτερη) φοιτητικό. Ο μακροβιότερος προπονητής σε ίδια ομάδα στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής πολύ συχνά κάνει και δουλειές που δεν “αρμόζουν” σε έναν κόουτς. Σκουπίζει τις εγκαταστάσεις, καθαρίζει, ασχολείται με ένα σωρό δουλειές στο γήπεδο. Το λέει ο κηπουρός, το λέει κι ο φροντιστής που έχουν γίνει φιλαράκια του. Αυτή είναι η ζωή του. Από το δωμάτιό του μέχρι τον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου είναι 75 βήματα μετρημένα. Κάθε βδομάδα κάνει ένα μπάρμπεκιου εκεί για τους παίκτες. Μια συνήθεια που ξεκίνησε όταν έγινε πρώτος προπονητής και έχει πάρει το όνομα “ο μπουφές του Πάμπλο Βικό”. Ασχολείται με τα νέα μπουφάν των παικτών και το ποιος θα τα παραλάβει και συχνά… δίνει και χαρτζιλίκι στον βοηθό του λέγοντάς του “πήγαινε να αγοράσεις κανένα παγωτό”. Ο Βικό με το μουστάκι του, μοιάζει σαν ένας καλοκάγαθος παππούς που φροντίζει για όλους στον σύλλογο.
Πόσοι προπονητές μπορούν να πουν ότι έχουν δρόμο με το όνομά τους;
Είναι το σύμβολο του κλαμπ. Οπαδοί έχουν χτυπήσει τατουάζ με το πρόσωπό του, παλιότερα είχαν ζητήσει τα αρχικά του να μπουν στα ρούχα που φοράνε οι ποδοσφαιριστές, ενώ έχει και έναν δρόμο με το όνομά του. Το όνομά του έχει γίνει σύνθημα, η φάτσα του έχει μπει σε κουκλάκια και στο Facebook τον αποκαλούν “Φέργκιουσον” και “προπονητή της πόλης”. Ο ίδιος χαμογελά. Δεν ασχολείται πολύ με όλα αυτά. Το κινητό του το ξεχνά συχνά και το ψάχνει. Η φιγούρα του έχει γίνει διάσημη στη χώρα και ακόμα και οπαδοί άλλων ομάδων τον αποθεώνουν. Ο Βικό είναι ένας πραγματικός εργάτης του ποδοσφαίρου και αγωνιστής της ζωής. Το 2015 έζησε μια μεγάλη τραγωδία, όταν ο γιος του σκοτώθηκε σε τροχαίο. Το αυτοκίνητό του χτυπήθηκε από ένα άλλο που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα. Ο λόγος; Μέσα στο άλλο όχημα επέβαιναν μέλη μιας συμμορίας ληστών. Είχαν μόλις ληστέψει ένα σπίτι και έφευγαν με μεγάλη ταχύτητα από τον τόπο του εγκλήματος. Η κακιά στιγμή ήταν ότι στο δρόμο τους βρέθηκε το αυτοκίνητο του γιου του κόουτς. Ήταν ένα τεράστιο πλήγμα για τον Βικό.
Λίγους μήνες αργότερα, η Ατλέτικο Μπράουν έφτανε στην τελευταία αγωνιστική δίνοντας μεγάλη μάχη για την άνοδο στη Β’ εθνική. Το παιχνίδι με την Ντεπορτίβο Μορόν ήταν ισόπαλο στο 1-1 και στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων η ομάδα του Βικό κέρδισε ένα κόρνερ. Από το κόρνερ ήρθε το γκολ για το 1-2 στο 94′ που έδωσε στο τελευταίο δευτερόλεπτο τη νίκη, την πρώτη θέση και την απευθείας άνοδο στη δεύτερη κατηγορία του ποδοσφαίρου της Αργεντινής. Ο Βικό πανηγύρισε έξαλλα. Μετά το τέλος του αγώνα, οι οπαδοί της αντιπάλου Μόρον φώναξαν τον Βικό για να τον αποθεώσουν (“είσαι ο μόνος αντίπαλος προπονητής που χειροκροτήσαμε” του είπαν), ενώ η φωτογραφία από την αγκαλιά του με την μασκότ της Μορόν κυκλοφόρησε σε όλη τη χώρα. Ήταν η ώρα της χαράς, μετά από μία μεγάλη θλίψη. Τα δάκρυα κατά τις δηλώσεις του ήταν το ξέσπασμα για όσα πέρασε.
Το ιστορικό γκολ, οι πανηγυρισμοί και τα συγκλονιστικά δάκρυα του Πάμπλο Βικό
Σε ένα ρεπορτάζ του σταθμού TyC για τον μουστάκια, η κάμερα δείχνει μια κουκέτα στο δωμάτιο του Βικό. Η πάνω είναι γεμάτη με φάρμακα. Η θλίψη για τον χαμό του γιου του, έφερε ένα έμφραγμα. Ο Βικό ήταν για καιρό στο νοσοκομείο και όταν βγήκε άρχισε να επισκέπτεται ψυχολόγους και ψυχιάτρους. «Ήταν πολύ σκληρό, φίλε. Πολύ σκληρό. Παίρνω 12 χάπια την ημέρα πλέον», λέει στον δημοσιογράφο. Όπως δηλώνει, όσο τον θέλουν στον σύλλογο, αυτός θα συνεχίσει να βρίσκεται εκεί. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχει ζήσει χαρές, όπως μια μεγάλη νίκη επί της Ιντεπεντιέντε (όταν η ιστορική ομάδα βρέθηκε στη Β’ εθνική), αλλά και υποβιβασμούς. Έφτασε στο σημείο να παραιτηθεί το 2014, θεωρώντας ότι είναι ο υπεύθυνος για την κακή πορεία της ομάδας, αλλά ο πρόεδρος τον κράτησε. Τελικά, όπως είδαμε και στο παραπάνω βίντεο, δικαιώθηκε. Μετά από εκείνον τον συγκλονιστικό αγώνα, η Μπράουν ανέβηκε στην 2η κατηγορία της χώρας και δεν έχει ξαναπέσει. Πάντα κάπου υπάρχει το όνειρο της πρώτης συμμετοχής στην Α’ εθνική, αλλά για έναν τόσο μικρό σύλλογο είναι δύσκολο. Έχουμε φτάσει όμως στο 2020 κι ο Βικό είναι ακόμα προπονητής στην ομάδα της ζωής του. Η πανδημία του COVID-19 άλλαξε για πρώτη φορά την καθημερινότητά του. Η καραντίνα για τον κορωνοϊό τον έφερε να μένει μέσα, να πίνει το αγαπημένο του μάτε και να βγαίνει μόνο για περπάτημα έξω. Σε δηλώσεις που έκανε πριν από κανέναν μήνα είπε ότι προσέχει πολύ γιατί ανήκει σε ευπαθή ομάδα λόγω της καρδιάς του. Καταλαβαίνει τη δυσκολία της κατάστασης, αλλά από την άλλη ανυπομονεί για να επιστρέψει σε αυτό που αγαπάει περισσότερο. Να ασχολείται όλη τη μέρα με το ποδόσφαιρο, όλη μέρα με την ομάδα του, μέσα στα 20 τετραγωνικά του και στο σπίτι του, το γήπεδο της Μπράουν.
