Το πάθος μού έσωσε τη ζωή
Είναι Ιούνιος του 1986 και όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι είναι κολλημένοι στις τηλεοράσεις τους παρακολουθώντας το Μουντιάλ που γίνεται στο Μεξικό. Προς τα τέλη Ιουνίου μπαίνει ένα γκολ που γράφει ιστορία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Για να είμαστε ακριβείς, δύο γκολ, το ένα με χέρι. Κάπου στην Κολομβία και το Χουάν ντε Ακόστα, ένα 11χρονο αγόρι, ο Μανουέλ Άλμπα Ολιβάρες βλέπει το Αργεντινή-Αγγλία και εντυπωσιάζεται. Το γκολ του Ντιέγκο χαράσσεται στη μνήμη του. Μερικούς μήνες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου του 1986 ο Μανουέλ βρίσκεται σε σχολική εκδρομή σε ένα θεματικό πάρκο. Παίζοντας, χτυπάει το κεφάλι του στην πισίνα. Ο Μανουέλ είχε ήδη προβλήματα μυωπίας, αλλά το χτύπημα στο κεφάλι τον οδηγεί σταδιακά σε απώλεια της όρασής του. Το ανακαλύπτει με φρίκη η αδερφή του, που τρέχει στη μητέρα τους μερικές ημέρες αργότερα. “Μαμά, μαμά, ο Μανουελίτο δεν με βλέπει”, λέει με τρόμο και από εκεί και πέρα ξεκινά η ιστορία.
Ο Μανουέλ κάνει δυο χειρουργικές επεμβάσεις και θεραπείες για 1,5 χρόνο. Η πρώτη επέμβαση πήγε καλά, η δεύτερη όχι. Η όρασή του τον εγκαταλείπει. Ο πατέρας του αναγκάζεται να πουλήσει τη φάρμα του, σχεδόν όλη την περιουσία για να μπορεί να πληρώσει τα έξοδα. «Τις πρώτες εβδομάδες ήταν πολύ δύσκολα. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Μέχρι που τα παιδιά που παίζαμε μπάλα ήρθαν και με βρήκαν. ‘Μη στενοχωριέσαι Μανουέλ, έλα να ιδρύσουμε μια ομάδα, θα είσαι ο αρχηγός μας’». Και πράγματι, τα παιδιά φτιάχνουν την ομάδα τους. Ο Μανουέλ γίνεται γνωστός αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ο Εντουάρντο Γκαλεάνο αναφέρει την ιστορία του στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο στα ελληνικά «Οι μέρες αφηγούνται». Ο λόγος; Για να δείξει το πάθος που δημιουργεί το ποδόσφαιρο. Ότι η τελευταία ανάμνηση ενός παιδιού είναι ένα γκολ. Είναι το χορτάρι, οι γαλάζιες φανέλες της Αργεντινής και τα λευκά της Αγγλίας.
Η ομάδα του Μανουέλ γίνεται επίσημα πραγματικότητα τρία χρόνια αργότερα. Η Νασιονάλ ντε Μανουελίτο. Ο Μανουέλ παίρνει στα σοβαρά τη δουλειά ως κόουτς. «Είχα το στιλ του Αρίγκο Σάκι που τότε ήταν πολύ γνωστός. Ρωτούσα τον συνεργάτη μου και μου έλεγε: “άκου Μανουέλ, το 3 δεν έχει επιστροφές” κι εγώ πλησίαζα στη γραμμή και έδινα οδηγίες στον Γκασπάρ», διηγείται σε συνέντευξή του το 2010. Ο Μανουέλ έμεινε στο σκοτάδι, αλλά ο κόσμος του δεν ήταν μουντός. Έμεινε ένα παιδί μέσα του, ένα παιδί που το τελευταίο πράγμα που θυμάται είναι το γκολ του Ντιέγκο και το κρατά σφιχτά σαν την επαφή με την προηγούμενη ζωή του. «Κρατάω στη μνήμη μου τον Ντιέγκο εδώ και 25 χρόνια. Το μαγικό του γκολ. Θα ήθελα πολύ να τον συναντούσα», λέει σε άλλη του συνέντευξη στο El Grafico το 2012. Υποστηρίζει την τοπική Ατλέτικο Τζούνιορ από τη γειτονική πόλη της Μπαρανκίγια, τη Ρίβερ Πλέιτ, τη Ρεάλ Μαδρίτης, του αρέσει η Βραζιλία και φυσικά λατρεύει τον Ντιέγκο. Ο ήχος από τις γεμάτες εξέδρες της Ατλέτικο Τζούνιορ τον γεμίζει με χαρά. Είναι μια γιορτή.
«Κάποιες στιγμές η χιονοστιβάδα της θλίψης, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον τυφώνα της ευτυχίας μου» (από συνέντευξή του στο περιοδικό El Grafico)
Ο Μανουέλ συνεχίζει να ζει στο Χουάν ντε Ακόστα των περίπου 20.000 κατοίκων, μια τουριστική, παραλιακή πόλη της Κολομβίας. Μετά το 2000 άφησε την προπονητική και πήρε το πτυχίο της Νομικής το 2008. Είναι δικηγόρος. Είναι και ραδιοφωνικός παραγωγός, παίζοντας βαγιενάτα (παραδοσιακή μουσική της Κολομβίας) κάθε μεσημέρι από τις 3 ως τις 5. Και τραγουδιστής. Και ποδοσφαιρικός σχολιαστής. Αν και έχει σταματήσει να προπονεί τη Νασιονάλ από το 2000 συνεχίζει να έχει επαφή με την ομάδα του, αλλά και να είναι προπονητής σε μια σχολική ομάδα. Από όλα τα πάθη του, ακόμα και από τη μουσική, ο ίδιος προτιμά την προπονητική. Σε ένα ματς του σχολείου Βικτοριάνο Παντίγια, βρισκόταν ως προπονητής στην εξέδρα. Το σκορ ήταν 1-1 με το αντίπαλο σχολείο. Ο Μανουέλ είχε την έμπνευση να περάσει μέσα έναν επιθετικό. Λίγο πριν το ματς λήξει, η χρυσή αλλαγή ντρίμπλαρε τρεις αμυντικούς, σούταρε και σκόραρε. «Δεν φαντάζεσαι τον χαμό που έγινε, φωνές, αγκαλιές. Κι εγώ, μέσα στον ενθουσιασμό, άρχισα να χοροπηδάω. Ένα βήμα, δύο βήματα, τρία και μετά το κενό. Έπεσα από την εξέδρα κάτω. Τότε άρχισαν να με ψάχνουν και με βρήκαν. Ούτε γρατζουνιά φίλε. Το πάθος, το πάθος μου έσωσε τη ζωή».
‘Ενα μικρό αφιέρωμα στη μουσική βαγιενάτα
Είναι εντυπωσιακό με το πόσα πράγματα ασχολείται, πώς έχει γεμίσει τη ζωή του και δίνει φως στο σκοτάδι του. Από το να συναντά ανθρώπους με προβλήματα και να τους δίνει κουράγιο, μέχρι να βγάζει δίσκους. Όπως λέει κι ο ίδιος, είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να τολμήσεις. «Για μένα η τύφλωση δεν ήταν εμπόδιο για να προχωρήσω. Νιώθω ότι ζω σε κανονικές συνθήκες». Ο Μανουέλ τα λέει τόσο όμορφα στις συνεντεύξεις του που το κείμενο αυτό ήταν πολύ εύκολο να γραφτεί, βασισμένο απλώς και μόνο στα δικά του λόγια. Δεν τα παράτησε ποτέ και αποτελεί μια πραγματική πηγή έμπνευσης, έναν πολύ ώριμο άνθρωπο που ποτέ όμως δεν σταμάτησε να είναι παιδί. Άλλωστε όπως πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι, εκμυστηρεύεται ότι πριν πέσει να κοιμηθεί ονειρεύεται γήπεδα γεμάτα με κόσμο, με κόσμο που τραγουδά. Και είναι ένας τελικός Μουντιάλ, ένας τελικός που παίζει η Κολομβία με κάποιον μεγάλο αντίπαλο. Κι ο ίδιος, που ακόμα μέσα του είναι εκείνο το παιδάκι που έβλεπε τον Ντιέγκο στην τηλεόραση και έπαιζε μπάλα στη γειτονιά, ονειρεύεται ότι σκοράρει με μια κεφαλιά το χρυσό γκολ. Κι ο σπίκερ που περιγράφει ουρλιάζει ότι ο Μανουέλ Άλμπα Ολιβάρες σκοράρει για την Κολομβία.
